Philip Margolin- Nie zapomnisz mnie.pdf

Phillip

MARGOLIN

Nie zapomnisz mnie

Z angielskiego przełożył

ANDRZEJ SZULC

WARSZAWA 2005

Kuryłowicz 2005

Redakcja: Lucyna Lewandowska

Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski

Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 83-7359-295-4

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17,

01-217 Warszawa

tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557

www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl

Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy

Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-

1338

Sprzedaż wysyłkowa

Internetowe księgarnie wysyłkowe:

www.merlin.pl

www.ksiazki.wp.pl

www.vivid.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

adres dla korespondencji:

skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa” 78

Wydanie I

Skład: Laguna

Druk: B.M. Abedik S.A., Poznań

Doreen,

mojej współpracowniczce,

najlepszej przyjaciółce i żonie

za dwadzieścia pięć wspaniałych lat małżeństwa

Podziękowania

Wiele osób pomogło mi przekształcić pierwotny zamysł powieści „Nie zapomnisz

mnie” w książkę, którą obecnie czytacie. Doktor William Brady i doktor Edward

Colbach odpowiedzieli na techniczne pytania z dziedziny medycyny i psychiatrii;

doktor Stanley Abrams nie tylko przejrzał rękopis, ale pozwolił mi także skorzystać

ze swej monografii poświęconej seryjnym mordercom; mój przyjaciel i kolega po

piórze, Vince Kohler, odłożył na bok swoją najnowszą powieść o Eldonie Larkinie,

aby ocenić mój rękopis, a mój brat, Jeny, nie omieszkał udzielić mi swej

„elementarnej” pomocy.

Kiedy manuskrypt jest ukończony, musi znaleźć swój dom.Nie potrafię wyrazić się

dość pochlebnie o Jeanie Naggarze, Teresie Cavanaugh i innych pracownikach

agencji literackiej Jeana V. Naggara. Należałoby życzyć wszystkim, by mieli tyle

szczęścia w wyborze agenta.

Jestem głęboko zobowiązany Davidowi Gernertowi za czas, który włożył w

redakcję „Nie zapomnisz mnie”. Dzięki jego sugestiom książka jest o wiele lepsza

niż wtedy, gdy przeczytał ją po raz pierwszy. Jestem również wdzięczny Deborah

Futter za uwagi redakcyjne i wszystkim pracownikom wydawnictwa Doubleday za

okazaną pomoc.

Na koniec dziękuję naturalnie żonie, Doreen, i moim fantastycznym dzieciakom,

Danielowi i Amy, za to, że recenzowali na bieżąco książkę i stworzyli szczęśliwy

dom, w którym mogłem ją napisać.

Część pierwsza

Sygnał alarmowy

Rozdział 1

— Czy uzgodniliście już werdykt? — zapytał sędzia Alfred Neff, zwracając się do

czterech kobiet i ośmiu mężczyzn, Którzy zasiadali w ławie przysięgłych.

Z krzesła podniósł się z trudem zażywny grubokościsty jegomość koło

sześćdziesiątki. Betsy Tannenbaum zajrzała do notatek, które sporządziła przed

dwoma tygodniami podczas wyboru ławników. Był to Walter Korn, emerytowany

spawacz. Nie bardzo odpowiadał jej w roli przewodniczącego. Wszedł w skład ławy

tylko dlatego, że Betsy nie udało się znaleźć na niego żadnego haka.

Woźny odebrał werdykt od Korna i wręczył go sędziemu. Betsy nie odrywała oczu

od złożonego arkusika białego papieru. Kiedy sędzia rozłożył go i przebiegł oczyma

werdykt, wypatrywała na jego twarzy jakiegoś znaku. Nie zobaczyła kompletnie nic.

Zerknęła na Andreę Hammermill, siedzącą obok pulchną kobietę o wyglądzie

matrony. Andrea patrzyła prosto przed siebie, tak samo spokojna i pogodzona z

losem jak podczas całego procesu, w którym oskarżano ją o zamordowanie męża.

Okazała trochę emocji tylko w trakcie składania zeznań, kiedy starała się wyjaśnić,

dlaczego zastrzeliła Sidneya Hammermilla. Opowiadając przysięgłym, jak pociągała

za spust rewolweru aż do chwili, gdy tępy stuk kurka o metal powiedział jej, że

skończyły się naboje, nie potrafiła opanować drżenia i żałosnego szlochu.

— Oskarżona, proszę wstać — powiedział sędzia Neff.

Andrea niepewnie podniosła się na nogi. Betsy wstała razem z nią, patrząc prosto

przed siebie.

— Omijając nagłówek, werdykt brzmi, jak następuje: my,

członkowie ławy przysięgłych, zgodnie z prawem wybrani

i zaprzysiężeni, uznajemy oskarżoną, Andreę Hammermill, za

niewinną...

Resztę werdyktu zagłuszyła wrzawa na sali rozpraw. Andrea opadła na krzesło i

płacząc głośno, schowała twarz w dłonie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: