Ursula K. Le Guin - Hain 06 - Wydziedziczeni.pdf - Hain - marc144

RSULA K. L

K. L E G

G UIN

UIN

WYDZIEDZICZENI

P RZEŁOŻYŁ

Ł UKASZ

UKASZ N

N ICPAN

ICPAN

U RSULA

RZEŁOŻYŁ Ł

Pochylił się na fotelu i potarł boleśnie czoło.

- Posłuchaj - rzekł - muszę ci wytłumaczyć, po co do was przybyłem, po co w

ogóle przyjechałem na ten świat. Przybyłem tu dla idei. Z powodu idei. Aby się jej

uczyć, żeby jej uczyć, by się nią dzielić. Widzisz, my na Anarres odcięliśmy się od

pozostałych światów. Nie rozmawiamy z innymi ludźmi, z resztą ludzkości. Tam nie

mógłbym ukończyć mojej pracy. A choćbym i mógł, oni jej nie chcieli, nie widzieli z

niej pożytku. Przybyłem więc tutaj. Tu znajduję to, czego mi potrzeba: rozmowy,

dzielenie się przemyśleniami, doświadczenia w Laboratoriach Badań nad Światłem,

dowodząc czegoś, co nie było ich celem, księgi teorii względności z obcego świata -

bodziec, jakiego mi brakowało. Tak więc doprowadziłem wreszcie mą pracę do

końca. Nie jest jeszcze spisana, mam już jednak równania, ogólny zarys, jest w

gruncie rzeczy gotowa.

Ale dla mnie ważne są nie tylko idee w mojej głowie. Moje społeczeństwo to

także idea. Ona mnie stworzyła. Idea wolności, przemiany, ludzkiej solidarności,

idea wzniosła. Byłem przeraźliwie głupi, ale przecież dostrzegłem wreszcie, że

poświęcając się jednej - fizyce - zdradzam drugą. Pozwalam, żeby posiadacze kupili

ode mnie prawdę.

Rozdział pierwszy

Anarres - Urras

Wznosił się tam mur. Nie wyglądał imponująco. Zbudowano go z nie

ociosanych głazów, byle jak spojonych zaprawą; człowiek dorosły mógł spojrzeć

ponad jego szczytem i nawet dziecko mogło się nań wspiąć. W miejscu przecięcia z

drogą - zamiast otwierać się bramą - zniżał się do czystej geometrii, linii, idei granicy.

Lecz była to idea realna. Ważna. Od siedmiu pokoleń nie było na tym świecie

niczego ważniejszego nad ten mur.

Był dwuznaczny i dwulicy jak wszystkie mury. Co znajdowało się wewnątrz,

a co na zewnątrz muru, zależało od tego, z której patrzyło się strony.

Oglądany z jednej, opasywał sześćdziesiąt akrów nagiego ugoru zwanego

Portem Anarres. Stało tam kilka olbrzymich suwnic bramowych, wyrzutnia rakiet,

trzy magazyny, garaż dla ciężarówek i noclegownia. Noclegownia sprawiała solidne,

posępne i przygnębiające wrażenie; nie tonęła w ogrodach, nie bawiły się wokół niej

dzieci; nikt w niej najwyraźniej nie mieszkał na stałe, ani nawet nie zatrzymywał się

na dłużej. Była to w gruncie rzeczy kwarantanna. Mur odgradzał nie tylko

lądowisko, ale i przybyłe z przestrzeni kosmicznej statki, ludzi, którzy na nich

przylecieli, światy, z których przybywali, a także resztę kosmosu. Mur opasywał

wszechświat, Anarres była poza murem, na wolności.

Oglądany z przeciwnej strony, mur opasywał Anarres; otaczał całą planetę -

wielką kolonię karną, odciętą od innych światów, od innych ludzi, poddaną

kwarantannie.

Drogą ku lądowisku zbliżała się gromada ludzi, inna skupiła się już w

miejscu, w którym droga przecinała mur.

Ludzie przychodzili tu często z pobliskiego miasta Abbenay w nadziei

ujrzenia statku kosmicznego, bądź tylko by zobaczyć mur. Ostatecznie był to jedyny

graniczny mur w ich świecie. Nigdzie indziej nie mieliby okazji oglądać tablicy z

napisem ”Wstęp wzbroniony.” Mur przyciągał szczególnie młodych. Gromadzili się

pod nim, przesiadywali na jego koronie. Można się było pogapić na brygady

wyładowujące pod magazynami skrzynie z ciężarówek gąsienicowych. Można się

było natknąć na frachtowiec na płycie wyrzutni. Frachtowce lądowały na Anarres

tylko osiem razy w roku; nikomu prócz zatrudnionych w Porcie syndyków ich

przybycia nie zapowiadano, więc gdy gapie mieli dość szczęścia, by na takie

wydarzenie trafić, byli zrazu bardzo podnieceni. Oto siedzieli na murze, a w oddali

tkwiła na lądowisku ona - masywna, czarna wieża wśród krzątaniny jezdnych

dźwigów. A potem zjawiła się jakaś kobieta z ochrony magazynów i

oświadczyła:”Zamykamy na dzisiaj, bracia”. Nosiła opaskę Defensywy - widok

równie rzadki, co widok statku kosmicznego. Wzbudziło to dreszcz emocji. Choć

wygłosiła swe oświadczenie tonem łagodnym, nie podlegało ono dyskusji. Była

drużynową i gdyby się jej sprzeciwiono, otrzymałaby wsparcie od swojej drużyny. I

tak zresztą nie było na co patrzeć. Obcy - przybysze z innych światów - nie wychylali

nosów ze statku. Żadne widowisko.

Równie mało zajmujące było ono i dla oddziału Defensywy. Jego drużynowej

marzyło się czasem, żeby ktoś choć spróbował przeleźć przez mur albo członek obcej

załogi wyskoczył ze statku, albo żeby jakieś dziecko z Abbenay spróbowało podejść

do frachtowca, aby go sobie obejrzeć z bliska. Lecz nic takiego się nigdy nie zdarzyło.

W ogóle nic się nigdy nie zdarzało. Gdy się więc zdarzyło, nie była na to

przygotowana.

Kapitan frachtowca Czujny zwrócił się do niej z pytaniem:

- Czy temu tłumowi chodzi o mój statek?

Drużynowa spojrzała we wskazanym kierunku i stwierdziła, że przy bramie

zgromadził się istotnie prawdziwy tłum - ze sto, jeśli nie więcej osób. Stali tam, po

prostu stali - jak ludzie podczas Głodu na stacjach towarowych. Przestraszyła się.

- Nie. Oni, tego, protestują - wyjaśniała powoli swoim ubogim ajońskim. -

Protestują, tego, no wiesz. Pasażer?

- Chcesz powiedzieć, że przyszli tu z powodu tego drania, którego mamy stąd

wywieźć? Mają zamiar spróbować zatrzymać jego czy nas?

Słowo ”drań”, nieprzetłumaczalne na jej język, nic dla drużynowej nie

znaczyło, wzięła je za obcą nazwę swojego narodu, nie spodobało jej się jednak jego

brzmienie - ani ton głosu kapitana, ani sam kapitan.

- Mógłbyś pilnować swego nosa? - zapytała krótko.

- Jasne, do cholery. Pośpieszcie się tylko z wyładunkiem reszty towaru. I

dawajcie mi na pokład tego drania. Nam byle banda Oddich krzywdy nie zrobi.

Poklepał rzecz, którą nosił u pasa - metalowy przedmiot podobny do

zdeformowanego członka - i spojrzał pobłażliwie na nie uzbrojoną kobietę.

Drużynowa zerknęła chłodno na falliczny przedmiot; wiedziała, że to broń.

- Załadunek zakończymy o 14 - oświadczyła. - Dopilnuj, żeby załoga nie

opuszczała pokładu. Start o 14.40. Jeśli będziecie potrzebowali pomocy, dajcie znać

na Wieżę.

Oddaliła się, nim zdążył się odciąć. Gniew wzmógł jej stanowczość wobec

swojej drużyny i tłumu.

- Zejść mi z drogi - rozkazała, zbliżywszy się do muru. - Nadjeżdżają

ciężarówki, jeszcze się komu co stanie. Na bok!

Mężczyźni i kobiety z tłumu wdali się z nią w dyskusję, spierali się też między

sobą. Dalej przechodzili przez drogę, a niektórzy zapuścili się nawet poza obręb

muru. Mimo to oczyścili w końcu jako tako drogę. Jeśli drużynowej brakowało

doświadczenia w panowaniu nad tłumem, im brakowało doświadczenia w byciu

nim.

Członkowie społeczeństwa - a nie cząstki kolektywu - nie ulegali zbiorowym

emocjom; uczuć było wśród nich tyle, ile osób. Nie nawykli ponadto do tak

stanowczych poleceń, nie nabyli też zwyczaju sprzeciwiania się im. Ich brak

doświadczenia ocalił pasażerowi życie.

Niektórzy z nich przybyli tam z zamiarem zabicia zdrajcy. Inni - aby zapobiec

Ursula K. Le Guin - Hain 06 - Wydziedziczeni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: