Weber David - Dahak 03 - Spadkobiercy cesarstwa.pdf - Dahak - ged14

David Weber

Spadkobiercy Cesarstwa

(Heirs of Empire)

Przyjaciołom Jane

COLIN I – zwany również Wielkim i Odnowicielem. Urodzony jako Colin

Francis Macintyre 21 kwietnia 2004 roku (starego kalendarza) w Colorado, Stany

Zjednoczone, Ziemia; podporucznik Marynarki Stanów Zjednoczonych; astronauta

NASA; założyciel dynastii Macintyre; koronowany 7 lipca 1 roku Piątego

Imperium.

Wstąpienie tego cesarza na tron zakończyło okres bezkrólewia spowodowany

przypadkowym uwolnieniem broni Umak (patrz również Umak, kierownik

imperialnego programu biotechnologii) i zapoczątkowało erę Piątego Imperium.

Jako wódz wykorzystał reaktywowaną Flotyllę Gwardii Imperialnej, by po raz

pierwszy w historii powstrzymać najazd Achuukan (patrz Aku'Ultan, Gniazdo, i

kampania Zeta Trianguli).

Po odepchnięciu Achuultan jego cesarska wysokość rozpoczął odbudowę

gospodarki i potencjału militarnego Piątego Imperium, aby przygotować się do

ostatecznego pokonania wroga. Zabrał się do tego wraz ze swą małżonką,

cesarzową Jiltanith, nieświadom, że...

– Encyclopedia Galactica, tom 6

Wydanie 12,

Wydawnictwo Uniwersytetu Birhat,

598 r. p. i.

Rozdział 1

Sean MacInryre wypadł z szybu transportowego i biegnąc korytarzem,

wzmocnił swój słuch. Tak naprawdę nie musiał nasłuchiwać aż do chwili, gdy

znajdzie się po drugiej stronie luku, lecz z jakiegoś powodu wciąż miał więcej

problemów z ulepszonym słuchem niż wzrokiem, i wolał wcześniej się

przygotować.

Przebył ostatnie sto metrów, zatrzymał się i przywarł plecami do grodzi.

Przeciągnął dłonią po mokrych od potu czarnych włosach. Jego ulepszony słuch

wychwycił pulsujące odgłosy systemów podtrzymywania życia i cichy szmer

odległego szybu transportowego. Gonił ich już od godziny i właściwie spodziewał

się zasadzki. On sam z pewnością by tak zrobił.

Wyciągnął pistolet z kabury i odwrócił się w stronę luku, który cicho się

rozsunął. Cicho dla zwyczajnych uszu, lecz dla niego był to głośny grzmot. Do

środka wlały się jasne promienie słońca.

Przecisnął się przez właz i nastawił w lewym oku widzenie teleskopowe –

prawe nadal miał ustawione normalnie – po czym zajrzał w cienie rzucane przez

szeleszczące liście.

Dęby i hikory kołysały się leniwie w blasku słońca, gdy przekradał się przez

tereny piknikowe w stronę rosnących nad jeziorem różaneczników o błyszczących

zielonych liściach. Poruszał się cicho, trzymając pistolet w obu rękach na

wysokości piersi, gotów obrócić się, wycelować i dzięki swym ulepszonym

zmysłom wystrzelić błyskawicznie niczym atakując wąż.

Dotarł aż do jeziora, nie widząc nikogo po drodze. Pokład parkowy, jeden z

wielu na statku kosmicznym Dahak, miał średnicę około dwudziestu kilometrów.

Mogły się ukryć w wielu różnych miejscach, lecz Harriet była zbyt niecierpliwa, by

gdzieś dalej uciekać, więc pewnie schowała się w odległości kilkuset metrów od

niego, mając nadzieję, że zwabi go w pułapkę.

Nagle zauważył jakieś poruszenie i zamarł. Po przybliżeniu obrazu uśmiechnął

się – za dębem mignęły mu długie czarne włosy Harriet. Teraz, gdy już odnalazł

siostrę i wiedział, że nie może niepostrzeżenie wyjść zza drzewa, zaczął rozglądać

się w poszukiwaniu jej sojuszniczki. Ona też brała udział w zasadzce, więc musi

być bardzo blisko.

Jego wzrok przyciągnęła ukryta między wawrzynami nieruchoma plama błękitu

wielkości dłoni. A więc ma obie! Wyszczerzył zęby w uśmiechu i zaczął powoli się

skradać. Jeszcze tylko kilka metrów i...

Zaaading!

Sean jęknął i uderzył zrezygnowany pięścią w ziemię, używając słów, które na

pewno nie spodobałyby się jego matce. Dzwonek przeszedł w hałaśliwe

brzęczenie, od którego bolały go uszy, więc szybko powrócił do normalnego

słyszenia.

Brzęczenie czujników na uprzęży natychmiast umilkło, gdy przyznał się do

przegranej. Ciekaw był, jak Harry udało się zajść go od tyłu. Ale kiedy się

odwrócił, okazało się, że drobna postać wynurzająca się z wody to nie Harry. Była

przemoknięta, lecz jej brązowe oczy płonęły z radości.

– Dopadłam cię! – krzyknęła. – Sean nie żyje! Sean nie żyje, Harry!

Udało mu się powstrzymać od wypowiedzenia kolejnych zakazanych słów,

kiedy ośmioletnia wojowniczka ninja i jego siostra bliźniaczka zaczęły wykonywać

taniec wojenny. Było mu wstyd, że przegrał z dziewczynami, lecz zabicie przez

Sandy MacMahan było wprost nie do zniesienia. Była o dwa lata młodsza od niego

i dziś po raz pierwszy z nimi się bawiła – i zabiła go już pierwszym strzałem!

– Twoja radość ze śmierci Seana wcale ci nie przystoi, Sandro. – Głęboki,

ciepły głos dochodzący znikąd wcale ich nie zaskoczył. Całe życie znali Dahaka, a

statek kosmiczny, w którym mieszkał samoświadomy komputer, był ich ulubionym

miejscem zabaw.

– A kogo to obchodzi? – spytała wesoło Sandy. – Dopadłam go! – Skierowała

pistolet w stronę Seana i zgięła się wpół ze śmiechu, widząc jego minę.

– Szczęście! – odparował, unosząc swój pistolet. – Miałaś po prostu szczęście,

Sandy!

– To nieprawda, Seanie – zauważył Dahak. Sean nienawidził jego

beznamiętnego poczucia sprawiedliwości, zwłaszcza jeśli komputer nie był po jego

stronie. – Szczęście oznacza udział przypadku, a ukrycie się Sandry w jeziorze – o

którym w ogóle nie pomyślałeś – było bardzo dobrym pomysłem i pozwoliło jej,

jak to przekonująco, choć nieelegancko zauważyła, „dopaść" ciebie.

– No widzisz! – Sandy pokazała mu język, a Sean odwrócił się urażony. Nie

poczuł się wcale lepiej, gdy Harriet uśmiechnęła się do niego.

– Mówiłam ci, że Sandy jest wystarczająco duża, prawda? – spytała.

Pragnął zaprzeczyć, i to gwałtownie, lecz był uczciwym chłopcem i dlatego

niechętnie pokiwał głową. Z przerażeniem myślał o przyszłości. Sandy – najlepsza

przyjaciółka Harry – będzie teraz wszędzie wchodzić mu w drogę. Bronił się przed

tym przez ponad rok, twierdząc, że jest za mała na wspólne zabawy. A teraz nie

dość, że jest już dwa rozdziały przed nim w rachunkach, to jeszcze go pokonała!

Weber David - Dahak 03 - Spadkobiercy cesarstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: