Thompson Vicki Lewis - Specjalista od romansów.pdf - Thompson Vicki Lewis - glinka7-1987

VICKI LEWIS THOMPSON

SPECJALISTA OD ROMANSìW

ROZDZIAý 1

– Do diabła, kiciu, to naprawdę brzmi całkiem nieźle. Wyciągnięta wygodnie w stojącym

obok komputera koszu bura kotka bez mrugnięcia okiem obserwowała Jacka Killigana

pakującego zadrukowane stronice do koperty.

– Zgoda, musiałem pogrzebać trochę w pamięci. Prawdę mówiąc, juŜ od dłuŜszego czasu

nie odświeŜałem doświadczeń. – Jack podrapał kotkę za uchem i uśmiechnął się, słysząc jej

zadowolone mruczenie. – Daruj mi te przechwałki, ale jestem cudownym kochankiem na

papierze. Słowo daję.

Docisnął kciukiem naklejkę z adresem i pseudonimem: Candace Johnson. Wydawca nie

stawiał uczestnikom konkursu na powieść walentynkową Ŝadnych ograniczeń, ale Jack był

przekonany, Ŝe będzie miał znacznie większe szanse jako kobieta.

Za oknem, po którym spływały krople deszczu, wstawał lodowaty świt. Jack dopił kawę,

wciągnął kombinezon i niemal wybiegł z mieszkania. Ledwo zdąŜył do pracy, bo zatrzymał

po drodze motor koło poczty, by nadać przesyłkę.

Czuł, Ŝe usłyszy od Krysty podczas lunchu kolejny wykład o zbawiennym działaniu snu.

Zdjął okulary i roztarł grzbiet nosa. Uśmiechnął się do siebie. Gdyby tylko wiedziała, jaką

przyjemność sprawia mu słuchanie jej pouczeń... I jaką rolę odegrała w jego ostatniej

powieści.

Krysta Lueckenhoff przyszła do biura jak zwykle pierwsza. Nastawiła ekspres, włączyła

komputer i usiadła przy idealnie uporządkowanym biurku. Poprawiła równiutko ułoŜone

dokumenty. Nic jej to nie pomogło. Rutynowe czynności nie przynosiły jej dzisiaj Ŝadnej

ulgi. Tak starannie planowała i wszystko na nic. Chyba nie będzie jej stać na wynajęcie

opiekunki dla ojca.

Wzięła do ręki fotografię w srebrnej ramce i zdmuchnęła niemal niewidoczny pyłek.

Zrobiła to zdjęcie w czerwcu ubiegłego roku, kiedy jej czterem młodszym braciom udało się

wziąć wolny dzień, aby wspólnie świętować Dzień Ojca. Tak jak to lubił, urządzili piknik na

plaŜy, sadzając tatę na piasku, opartego o wyrzucony przez fale pień. RozłoŜyli się wokół

niego, by zasłonić jego biedne nogi. Kiedy tak siedział, kiedy nie widziała tego

znienawidzonego fotela na kółkach, znowu mogła wyobrazić go sobie takim, jakiego

pamiętała z dzieciństwa.

W drzwiach stanęła Rosie Collins z ociekającym wodą parasolem w ręku. Krysta szybko

odstawiła zdjęcie i uśmiechnęła się do przyjaciółki, z którą od dwóch lat pracowała w dziale

umów.

– Dla mnie nie musisz się starać. – Śniada brunetka patrzyła na nią ze szczerą sympatią. –

Co się stało?

Krysta westchnęła.

– Wczoraj po twoim wyjściu wpadła tu Juliet i powiedziała, Ŝe nie przyjmie

wiceprezesury, nawet jeśli jej to zaproponują.

Rosie rzuciła jej współczujące spojrzenie.

– To przykre.

– Mhm. Trudno jej się dziwić. Postanowiła adoptować dziecko, więc jest całkiem

zrozumiałe, Ŝe nie ma ochoty na dodatkowe obowiązki.

– śartujesz! – Rosie podeszła do ekspresu. – Bancroft chce adoptować dziecko? Co za

pomysł!

– Ni mniej, ni więcej. Małą Chinkę. To bardzo humanitarne, ale muszę przyznać, Ŝe

liczyłam na jej awans i Ŝe dostanę po niej stanowisko. I wyŜszą pensję.

– Słuchaj – w głosie Rosie zabrzmiał ton zniecierpliwienia – moŜe któryś z tych twoich

chłopaków dołoŜyłby parę dolarów, Ŝeby pomóc ojcu. Szczerze mówiąc, kompletnie nie

rozumiem, dlaczego uwaŜasz, Ŝe cały cięŜar opieki ma obarczać jedynie ciebie.

– Nie, Rosie. Oni muszą chodzić do szkoły. To jest teraz najwaŜniejsze. MoŜe poproszę,

Ŝeby mnie przeniesiono do działu marketingu. Tam jest duŜo łatwiej o awans.

Rosie pokręciła głową.

– Kiedy widzę, jak się zamęczasz, to czasem naprawdę bierze mnie złość. Twoim

braciom nic by się nie stało, gdyby tak popracowali przez rok i...

– Stałoby się, Rosie. A przynajmniej mogłoby się stać. DuŜo łatwiej przerwać naukę niŜ

do niej wrócić. A wykształcenie jest najwaŜniejszą sprawą w ich Ŝyciu. Chcę, Ŝeby

pokończyli szkoły.

– Dobrze, juŜ dobrze, Matko Tereso. Mam nadzieję, Ŝe docenią to, co dla nich robisz.

Jack pomaszerował z tacą do stolika w kącie, gdzie zwykle siadali z Krystą. Poczekał, aŜ

dziewczyna powiesi torebkę na oparciu i usiądzie pierwsza.

Krysta rzuciła okiem na to, co przyniósł ze sobą, i westchnęła.

– Kawa i ciasto z marchewki. Mam nadzieję, Ŝe to nie wszystko, co zamierzasz zjeść na

lunch.

– Zawsze mówiłaś, Ŝe trzeba jeść warzywa.

Poprawił okulary na nosie. Musi w końcu przykleić złamaną końcówkę, bo inaczej

zawsze będą spadać. Taśma klejąca to stanowczo za mało.

– Ciasto z marchwi to Ŝadne warzywa. – Krysta najpierw starannie rozłoŜyła serwetkę na

kolanach, a potem przesłała Jackowi uśmiech. – I dobrze o tym wiesz.

– Właśnie się zastanawiam, co by tu jeszcze zamówić.

– Radzę ci sałatkę. – Krysta wskazała gestem na stojący przed nią talerz, na którym

piętrzyły się nie znane Jackowi tajemnicze zieleniny. – Kiełki i szpinak. To by ci naprawdę

dobrze zrobiło.

– Prawdę mówiąc, myślałem raczej o jeszcze jednym kubku kawy. Ziarnistej, grubo

mielonej... Czy kawa moŜe być razowa?

Krysta roześmiała się i pokręciła głową. W świetle lamp fluorescencyjnych jej włosy

lśniły miedzianym blaskiem.

– Jesteś beznadziejny. Inteligentny, ale beznadziejny. ZałoŜę się, Ŝe chce ci się spać, bo

spędziłeś kolejną noc przed ekranem.

– To prawda.

W kaŜdym razie nie była to nieprawda. Ekran komputera czy telewizora, co za róŜnica.

Jack nie zamierzał przyznawać się do swoich prób pisarskich, dopóki nie odniesie pierwszego

sukcesu. Dziś miał uczucie, Ŝe jest bliŜszy niŜ kiedykolwiek dotychczas. Sam czuł, Ŝe jego

kryminały były trochę zanadto pogmatwane, horrory za mało straszne, a przy pisaniu science

fiction brakło mu znajomości zagadnień technicznych.

– Masz takie ogromne moŜliwości, Jack. Nie powinieneś przerywać nauki po to, Ŝeby

dźwigać całymi dniami bele papieru i gapić się nocami w telewizor.

– Kiedy tak mówisz, mam wraŜenie, Ŝe słyszę własną matkę.

Krysta spowaŜniała.

– Jeśli powtarzam ci to, co słyszałeś w domu, to dlatego, Ŝe całkowicie zgadzam się z

twoimi rodzicami. Nie mogę patrzeć, jak marnujesz wrodzoną inteligencję. Jeśli nie będziesz

jej uŜywał, w końcu pogrąŜysz się w kompletnej bezmyślności. Wiesz przecieŜ o tym.

Nie powinien się z nią droczyć, ale nie umiał odmówić sobie tej przyjemności.

– Zaprenumerowałem „Szał Motocyklowy”. Publikują tam naprawdę niezłe artykuły –

oświadczył z powaŜną miną, ale zaraz zasłonił usta serwetką, jakby chciał stłumić kichnięcie.

– To kolejna sprawa, o której muszę ci powiedzieć. Nie sypiasz po nocach, a potem

tłuczesz się po deszczu na tym ogromnym motocyklu. Nic dziwnego, Ŝe jesteś przeziębiony. –

Krysta sięgnęła do torebki i postawiła przed nim buteleczkę z witaminami. – Weź. To

witamina C.

– Dziękuję, ale nie mogę tego przyjąć. To twoje witaminy.

– Proszę cię, weź. Ja sobie kupię następne, a wiem dobrze, Ŝe ty tego nie zrobisz. Nawet

nie będę cię przekonywać, Ŝebyś sprzedał motor i kupił sobie samochód. Bez większego trudu

mógłbyś wziąć kredyt.

– Po co mi samochód? Samochód pali więcej niŜ mój harley.

Krysta zrobiła zniecierpliwioną minę.

– PoniewaŜ – zaczęła powoli i dobitnie, jakby miała do czynienia z osobnikiem o bliskim

zera ilorazie inteligencji – dopóki będziesz jeździł na motorze, nikt nie potraktuje cię

powaŜnie. No i mógłbyś się porządnie ostrzyc. Długie włosy juŜ dawno wyszły z mody.

Ciekawa jestem, na co ty właściwie wydajesz pieniądze, Jack.

Powiedziała to takim tonem, jakby spodziewała się wyjaśnienia. Mimo najlepszych chęci

Jack nie mógł spełnić jej oczekiwań. Gdyby się przyznał, Ŝe za wszystkie oszczędności kupił

komputer i drukarkę, musiałby brnąć dalej w kłamstwa albo wyjawić, co robi po nocach. Ani

na jedno, ani na drugie nie miał najmniejszej ochoty.

– Najprędzej podejrzewałabym cię o sprzęt grający, którym zadręczasz sąsiadów. –

Krysta dokończyła wodę mineralną i zdecydowanym ruchem odstawiła szklankę na stół. –

Szkoła wieczorowa, Jack. To coś, czego ci trzeba. Osobiście bardzo się cieszę, Ŝe ukończyłam

wieczorowy kurs zarządzania. Czy masz katalog Evergreen Community College?

– Nie.

– To ci przyniosę. Semestr zimowy juŜ się zaczął, ale moŜesz się zapisać na letni. Zamiast

się tłuc na motorze, powinieneś się trochę pouczyć.

– O rety, nigdy dotąd nie popychałaś mnie na właściwą drogę Ŝycia z takim zapałem. Czy

to skutek kolejnego listu z domu?

Na sekundę w oczach Krysty pojawił się ból, ale zaraz znów spojrzała na niego pogodnie.

– Nie, to nie jest wpływ Ŝadnego listu.

– Coś cię gryzie.

Krysta zawsze była dumna ze swojej zaradności i umiejętności pozytywnego myślenia.

Teraz uświadomił sobie, Ŝe za pozorami zadowolenia skrywa przed światem jakieś dręczące

ją problemy. Przypomniał sobie, Ŝe Hans Lueckenhoff cierpi na zanik mięśni nóg i od

jakiegoś czasu porusza się wyłącznie na wózku.

– Coś z ojcem?

– Wszystko w porządku. – Kry sta przybrała swoją zwyczajną, pogodną minę. – Ja...

Prześlizgnęła się spojrzeniem nad ramieniem Jacka. Na jej twarzy pojawił się dobrze mu

znany, Ŝyczliwy uśmiech.

– O, cześć, Derek.

Nie umiał powstrzymać ironicznego grymasu. Najwyraźniej chodziło o Dereka

Thompson Vicki Lewis - Specjalista od romansów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: