Długie noce.pdf

Długie Noce

Kańtoch Anna

Anna Kańtoch (ur. 28 grudnia 1976 w Katowicach ) -

polska pisarka fantasy , znana równieŜ pod pseudonimem

Anneke . Ukończyła orientalistykę (specjalność:

arabistyka ) na Uniwersytecie Jagiellońskim . Po studiach

wróciła do Katowic, gdzie obecnie pracuje w biurze

podróŜy. NaleŜy do Śląskiego Klubu Fantastyki .

Debiutowała w kwietniu 2004 opowiadaniem Diabeł na

wieŜy opublikowanym w czasopiśmie „ Science Fiction ”.

Pisała recenzje filmów i ksiąŜek do internetowego

magazynu „ Avatarae ” (gdzie ukazało się opowiadanie

będące kontynuacją Diabła na wieŜy - Czarna Saissa ),

dziś pisze do magazynu „ Esensja ”. W lipcu 2005 ukazał

się zbiór opowiadań Diabeł na wieŜy o ich bohaterze,

Domenicu Jordanie , wydany przez wydawnictwo

Fabryka Słów. Jej debiutem ksiąŜkowym była powieść

Miasto w zieleni i błękicie , dziejąca się w tym samym

świecie co opowiadania o Domenicu Jordanie.

Długie noce

Ufam Ci, Panie.

Domenic Jordan pochylił się i dłonią w skórzanej rękawicy odgarnął zalegającą

pod ołtarzem warstwę białego puchu. Z ust męŜczyzny unosiła się para, mróz

szczypał odsłoniętą twarz.

Spod śniegu ukazała się dalsza część napisu: Komu mam ufać?

Uśmiech, juŜ rodzący się na wargach Jordana, zamarł.

Ufam Ci, Panie. Komu mam ufać?

Słowa wypisano czarną farbą z boku kamiennej bryły ołtarza. Jordan poczuł

przypływ niepokoju. To nie był napis, jakiego moŜna by się spodziewać

w kościele. Bardziej przypominało to desperacki krzyk zdradzonego człowieka,

któremu tu, na Ziemi, odebrano wszelką nadzieję.

Cofnął się, by objąć spojrzeniem wnętrze świątyni. Drewniany dach pękł

i załamał się – moŜe pod naporem śniegu którejś mroźnej zimy? – lecz ściany

nadal stały prosto, godząc wyszczerbionymi murami w szare, grudniowe niebo.

Ławek ani drzwi juŜ nie było, zapewne drewno przydało się miejscowym na opał.

Został jednak krzyŜ, z figurą Zbawiciela, która wisiała na obluzowanych

gwoździach i wyglądała, jakby za chwilę miała spaść, a takŜe pokryty białym

puchem ołtarz.

Po ołtarzu spacerowały kruki – dwie czarne plamy na białym tle, kontrast

uderzająco piękny – a ich łapki zostawiały charakterystyczne, czteropalczaste

ślady. Ktoś dokarmiał mieszkające w ruinach drapieŜne ptactwo. W śniegu,

zabarwionym krwią na rudy brąz, leŜały resztki mięsa i kości

Kruki zerwały się do lotu i zniknęły w oknie dzwonnicy, która, wciąŜ cała,

wznosiła się obok kościoła.

Jordan skierował się w stronę wyjścia. Świat na zewnątrz zasłany był grubym

całunem śniegu, pomarańczowym i róŜowym w blasku zachodzącego słońca,

z maleńkimi srebrnymi iskierkami lśniącymi tam, gdzie załamywały się

promienie.

Naciągnął na głowę kaptur, chroniąc się przed zimnymi podmuchami wiatru, i raz

jeszcze spojrzał na zrujnowany budynek. Wiedział juŜ, Ŝe odkąd przed

kilkudziesięciu laty zawalił się dach kościoła, poboŜni mieszkańcy Almayrac

chodzili na msze do sąsiedniego Comblat. KaŜdej niedzieli, miesiąc po miesiącu,

z wyjątkiem okresu pomiędzy połową grudnia, a końcem stycznia, który to czas

nazywali Długimi Nocami. Wtedy Almayrac ogarniała fala najsilniejszych

mrozów, a na drogach tworzyły się zaspy sięgające dorosłemu człowiekowi do

pasa. Miejscowi siedzieli wówczas w domach, grzali się przy piecach i co noc

palili w oknach świece. Miały one ponoć odstraszać sivadi, górskie demony, które

wraz z mrozem, wichrem i śniegiem schodziły w dolinę.

Wszystko to usłyszał Jordan tydzień temu, gdy po raz pierwszy zobaczył te

światła i o nie zapytał.

Tydzień, pomyślał. Tyle czasu mieszkał juŜ w tej niewielkiej, spokojnej

mieścinie.

Jesienią wydawało mu się to znakomitym pomysłem. Kiedy wygrał pojedynek

z Tobiasem d’Eyquem i nagle jego nazwisko stało się znane, Jordan zaczął

odczuwać zwiększony w dwójnasób cięŜar popularności. Popularności tym

bardziej niebezpiecznej, Ŝe ktoś mógł w końcu wpaść na pomysł w jaki sposób

udało mu się zabić d’Eyquema. Dlatego teŜ uznał, Ŝe na kilka miesięcy powinien

wyjechać z Alestry. Peyretou, który nie chciał opuścić cięŜko chorej matki, został

zwolniony z obowiązków słuŜącego aŜ do wiosny, a Jordan rozpoczął

poszukiwania domu, w którym mógłby mieszkać przez zimę. Nie miał wielkich

wymagań, pragnął jedynie odrobiny spokoju, by móc dokończyć traktat, nad

którym pracował od zeszłego roku.

Od chwili przyjazdu Ŝył w Almayrac dokładnie tak jak sobie zamierzył: wstawał

wcześnie, pisał aŜ do wieczora i prawie z nikim się nie widywał. Przez siedem dni

nie wydarzyło się nic, co mogłoby zmienić raz ustalony rytm. Dziś jednak odkrył,

Ŝe taki tryb Ŝycia niezupełnie mu odpowiada. I nie chodziło wcale o samotność.

Jordan naleŜał do rzadkiego typu ludzi, którzy równie dobrze czują się

w towarzystwie jak i bez niego.

I wiedział czego mu brakuje. Tęsknił za niebezpieczeństwem, za emocjami jakie

niesie ryzyko. Za tym, co czuł wtedy w Charnavin i później w Tarris.

I w Alestrze, gdy walczył z Tobiasem d’Eyquem.

Odkrycie to zaniepokoiło go. Przywykł dotąd uwaŜać się za człowieka

opanowanego, który w Ŝyciu kieruje się logiką i rozsądkiem.

Podniósł głowę, spojrzał na ośnieŜone szczyty otaczające dolinę, w której leŜało

Almayrac. Dolina była maleńka, a szczyty wysokie i bliskie. Jordan urodził się

w górach i zawsze darzył je szacunkiem, nie lękiem, lecz teraz miał wraŜenie, Ŝe

się dusi.

Oddychał, wciągając w płuca powietrze tak mroźne i ostre, Ŝe z kaŜdym haustem

czuł w piersi ukłucie bólu. Od zimnego wiatru jego oczy zaczęły łzawić.

Zamrugał, sięgnął po chusteczkę. Nie zdąŜył i pojedyncza łza spłynęła mu na

policzek.

Wyjedź stąd, podszepnął mu wewnętrzny głos. Wyjedź póki śnieg nie zasypie

wszystkich dróg.

Ale miał tu dom, za wynajęcie którego zapłacił juŜ sporą zaliczkę, miał słuŜącego,

który całkiem nieźle zastępował Peyretou, miał w końcu spokój potrzebny mu, by

dokończyć traktat.

A Jordan był przecieŜ człowiekiem, który kieruje się rozsądkiem, a nie niejasnymi

przeczuciami. Chwila słabości przeminęła i myśl o wyjeździe wydawała się juŜ

tylko niemądra.

***

Plan Almayrac był zdumiewająco prosty. Siedziby najbogatszych obywateli,

murowane i okazałe, koncentrowały się wokół niewielkiego rynku, za nimi stały

uboŜsze, drewniane domy, a jeszcze dalej, juŜ na stokach gór, moŜna było

wypatrzyć chałupy górali, którzy na halach wypasali owce. Miasteczko przecinała

droga. Zaczynała się u wrót zrujnowanego kościoła, wiodła przez dzikie łąki,

teraz zasłane śniegiem, do Almayrac, a później jeszcze dalej na południe,

przełęczą aŜ do Comblat.

Jordan minął rynek, pocztę i najlepszą w miasteczku gospodę. Zwolnił kroku

dopiero tuŜ koło domu, który wynajął na zimę.

Wczorajszego wieczoru zauwaŜył przed przeciwległym budynkiem załadowany

kuframi wóz. Odgadł wówczas, Ŝe nie jest jedynym obcym, którego skusił urok

spokojnej zimy spędzonej w odciętym od świata Almayrac, a oceniając po ilości

bagaŜy załoŜył teŜ, Ŝe jego nowymi sąsiadkami będą kobiety.

Nie mylił się. Przed domem stał teraz powóz, a o drzwiczki opierała się

jasnowłosa kobieta. Mówiła coś podniesionym, ostrym tonem. Wdowa Mandrier,

właścicielka domu, słuchała jej ze spuszczoną głową.

Jordan podszedł bliŜej.

– Spodziewałam się – głos jasnowłosej drŜał hamowaną złością – Ŝe warunki

naszej umowy są jasno określone. Mieszkanie przed naszym przyjazdem miało

zostać wysprzątane i ogrzane. Wysprzątane i ogrzane, czy rozumiesz pani te dwa

słowa?

– Proszę o wybaczenie – mamrotała wdowa Mandrier. – Wynajmuję pokoje na

piętrze od dawna, od śmierci męŜa i nigdy nie było Ŝadnych kłopotów. Ale to było

zawsze latem... To znaczy, nikt dotąd nie wynajmował pokojów zimą. I po prostu

nie zdąŜyłam... Ale obiecuję, Ŝe juŜ za chwilę wszystko będzie w porządku. Sara!

Sara, gdzie jesteś?! – Pobiegła w stronę domu, nawołując po drodze słuŜącą.

Jasnowłosa prychnęła z pogardą. Jordan zastanowił się, jak kobieta bez Ŝadnych

skaz fizycznych, dobrze ubrana i niestara jeszcze moŜe sprawiać tak nieprzyjemne

wraŜenie. Była wysoka, co podkreślał fakt, Ŝe cały czas trzymała się prosto,

zadzierając jednocześnie głowę. Włosy związała na karku w ciasny węzeł,

odsłaniając w ten sposób wypukłe czoło i regularne, wyraziste rysy. Nie było

w nich nic męskiego, a jednak moŜna ją było określić jako "przystojną" raczej niŜ

"ładną". Ubrana była w wysłuŜony, tani płaszcz, zbyt cienki jak na tę pogodę,

a mimo to nie drŜała z zimna. Płaszcz ten miał dokładnie ten sam kolor, co jej

szare oczy, które spoglądały teraz na Jordana nieustępliwie i twardo.

W miarę jak lustrowała sylwetkę męŜczyzny jej wzrok łagodniał. W końcu na

wargach pojawiło się coś na kształt uśmiechu.

– Proszę wybaczyć tę awanturę – powiedziała. – Czy mylę się, sądząc, Ŝe jesteś

pan naszym nowym sąsiadem?

– Nie mylisz się, pani. Domenic Jordan – przedstawił się.

– Joana Lienard – zrewanŜowała się równie uprzejmie. – Pan nie jest stąd,

prawda? Spędzasz pan tu zimę? To zupełnie jak my. Od dawna pan mieszka

w Almayrac?

– JuŜ prawie trzy tygodnie.

W tym momencie rozległ się dziecięcy krzyk, a później wybuch śmiechu. Jordan

rozpoznał głos Flor, małej córeczki wdowy Mandrier. Dziewczynka wybiegła zza

rogu domu, a wokół jej nóg kręcił się, poszczekując jazgotliwie, łaciaty kundelek.

Ścigała ją rudowłosa panna. Złapała kołnierz Flor, przyciągnęła do siebie i drugą

ręką wtarła jej w twarz garść śniegu. Dziecko zapiszczało tak przenikliwie, Ŝe

Jordan zdziwił się jakim cudem nie popękały jeszcze szyby w oknach.

– Dość tych wygłupów – Joana Lienard skarciła rudowłosą , która natychmiast

puściła Flor i podeszła do nich.

– To moja córka.

– Eli – dziewczyna wyciągnęła dłoń. – Proszę mówić mi po imieniu. Wszyscy tak

na mnie wołają.

Tym razem Joana Lienard nie upomniała jej, choć bez wątpienia powinna to

zrobić. Zdawało się, Ŝe zbytnia swoboda córki nie robi na tej surowej kobiecie

Ŝadnego wraŜenia. Jordan zdziwił się, musiał jednak przyznać, Ŝe podobne

zachowanie pasuje do noszącej to męskie imię dziewczyny. Była starsza niŜ

wydawała mu się na początku, ale wyczuwało się w niej właściwą młodości

zadziorność i dynamikę. W przeciwieństwie do stroju jej matki ubranie Eli nie

było ani tanie ani wysłuŜone – spod krótkiego, eleganckiego koŜuszka śmiało

wyzierała równie elegancka, ciemnobłękitna suknia, Włosy panny Lienard były

intensywnie czerwone, a tęczówki równie intensywnie niebieskie. W oczach miała

ironiczny błysk, chłodny i twardy, za nic nie pasujący do jej młodej buzi.

– JuŜ gotowe! – Wdowa Mandrier stanęła w drzwiach. W ręku trzymała parciany

worek.

Joana Lienard weszła do domu. Eli zatrzymała się przy gospodyni i zajrzała do

worka.

– CóŜ, przynajmniej szczury mamy z głowy, prawda?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: