Hutchinson Bobby - Rycerze północy.pdf - Hutchinson Bobby - glinka7-1987

BOBBY HUTCHINSON

Rycerze północy

Tytuł oryginału: Northern Knights

Przekład: Urszula Pióro

Ostry dzwonek telefonu rozdarł ciszę. Quinn spojrzał na tarczę

staroświeckiego zegara. Kwadrans po siódmej. Właśnie zrzucił z patelni

na talerz jaja na bekonie i wyjął z opiekacza spaloną grzankę. FiliŜanka

czarnej, jak smoła, kawy wypełniała kuchnię smakowitym aromatem.

GdzieŜ, u licha, podziała się Maisie? Był wtorek i dawno juŜ

powinna być w pracy. Po cóŜ, u diabła, policja zatrudnia sekretarkę,

jeŜeli on sam musi odbierać telefony?!

W pośpiechu przełknął kęs bekonu i popił kawą. Telefon nie

przestawał dzwonić.

– Maisie! wrzasnął, ile sił w płucach, ale nikt nie zareagował na

jego wołanie. Telefon dzwonił nadal.

To właśnie są uroki mieszkania w tym samym budynku, w którym

mieści się posterunek policji w Dawson! zaklął w duchu. KiedyŜ w

końcu Królewska Kanadyjska Policja Konna zrozumie, Ŝe nawet

kawalerowie pracujący w jej szeregach, potrzebują samodzielnego

mieszkania, z dala od biur i tego całego rozgardiaszu?!

Wiercący w uszach dźwięk dzwonka powtarzał się z uporczywą

regularnością. Quinn, chcąc nie chcąc, sięgnął po słuchawkę.

– Komisariat w Dawson. Kapral Quinn warknął.

– Whitehorse, sierŜant Staff Billings przedstawił się rozmówca, po

czym, jak zwykle, zaŜartował: Jeszcze tam jesteś, Quinn? Te okropne

muchy i komary nie wygnały cię stamtąd?

Ten to ma zdrowie! skrzywił się Quinn. Dopiero siódma, a jemu

zachciewa się Ŝartów!

– Obawiam się, Ŝe nie wstają tak wcześnie, sierŜancie zamruczał w

słuchawkę. Ja za to od świtu jestem na nogach. Mamy tu sporo roboty.

Dawson to główna atrakcja turystyczna o tej porze roku. Nie to co wasze

zapyziałe Whitehorse wysilił się na dowcip.

– Właśnie w tej sprawie dzwonię roześmiał się Billings. Mam dla

ciebie dobrą wiadomość. Wysyłam ci pomocnika Chris Johnstone.

Przyleci około dziesiątej naszym słuŜbowym samolotem. Papiery będą

później. To była dość nieoczekiwana decyzja. Sam dowiedziałem się

zaledwie wczoraj.

Quinn uśmiechnął się cynicznie pod wąsem.

– Chris Johnstone, mówisz? Jeszcze jeden maminsynek z

dyplomem, co? Spodziewam się, Ŝe ma trochę więcej krzepy od tego

ostatniego cherlaka, którego przysłaliście mi w zeszłym roku.

SierŜant Billings westchnął cięŜko. Z biegiem lat coraz bardziej

utwierdzał się w przekonaniu, Ŝe współpraca z Michaelem Quinnem

zdecydowanie mu nie słuŜy. Doskonale wiedział, jaka będzie reakcja

rozmówcy na wiadomość, którą miał mu przekazać. Postanowił więc

odwlec tę chwilę, ile się tylko da.

– No cóŜ, policja nie jest juŜ taka jak w dawnych, dobrych

czasach, kiedy ty i ja zaczynaliśmy słuŜbę zaczął delikatnie. Powinieneś

mieć dla tych młodych trochę więcej zrozumienia, Quinn. Kramer po

prostu nie potrafił się zaaklimatyzować. Nie kaŜdemu słuŜy arktyczne

powietrze. To jakby inny świat, przyjacielu.

CóŜ ten Staff, u licha, plecie?! pomyślał Quinn.

– Czy ten Chris jest przynajmniej silny? warknął do słuchawki.

Mam nadzieję, Ŝe nie przysyłasz mi znowu jakiegoś cherlaka.

Na linii rozległy się trzaski i szumy.

– Halo? Jesteś tam, Staff? niecierpliwił się Quinn.

Dopiero po dłuŜszej chwili dotarł do jego uszu znajomy, nosowy

głos sierŜanta Billingsa.

– …to będzie dla ciebie zupełnie nowe doświadczenie, Quinn. Dla

ciebie i dla posterunkowej Johnstone. Hm, nie muszę chyba dodawać, Ŝe

to kobieta. Chris to zdrobnienie od Christine.

Quinn gwałtownie odsunął słuchawkę od ucha, jakby go nagle

ugryzła, i przez chwilę przyglądał jej się zaskoczony.

– Kobieta? Kobieta w Dawson? Przysyłasz mi kobietę? powtarzał

zdumiony.

Z drugiej strony linii doleciał go cichy śmieszek Billingsa.

– Nie irytuj się tak, Quinn. Nie ma powodu. Nie masz chyba

Ŝadnych uprzedzeń co do płci? Nie zapominaj, Ŝe dawno juŜ minęły

czasy, kiedy kobieta przez cały dzień krzątała się po kuchni w otoczeniu

gromadki dzieci. Samolot przylatuje o dziesiątej, pamiętaj. I Ŝadnych

grymasów. Do usłyszenia wkrótce!

Quinn powoli odłoŜył słuchawkę i z cięŜkim westchnieniem opadł

na krzesło. Ponurym wzrokiem obrzucił błękitno-złoty poranek za

oknem, który jeszcze niedawno napawał go taką radością.

Był piękny czerwcowy dzień. Pozna wiosna. Tę porę roku lubił

najbardziej. Kiedy świat budzi się do Ŝycia juŜ o trzeciej nad ranem, a

stali mieszkańcy miasteczka rozpoznają się po twarzach i sylwetkach, a

nie po kolorach ciepłych, puchowych kurtek. Pora, kiedy do Dawson

ściągają setki turystów, którym nierzadko trzeba przypominać, Ŝe za

sześćdziesiątym równoleŜnikiem teŜ naleŜy przestrzegać prawa. Nad tym

właśnie czuwa on, kapral Quinn, i gdyby nie głupie dowcipy góry,

miałby teraz do pomocy jakiegoś rosłego młodzika, z którym mógłby

podzielić się swoim doświadczeniem.

Tak, właśnie! Silnego, barczystego młodzika! –westchnął cięŜko.

Czy oni, tam na górze, juŜ do cna zgłupieli? W jaki sposób słaba kobieta

ma poradzić sobie z bandą pijanych rozrabiaków, którzy chcą się

pozabijać butelkami po piwie?!

Nie! Chris Johnstone w Ŝadnym razie nie moŜe tu zostać!

postanowił twardo. Wsadzi ją do pierwszego powrotnego samolotu, a

dalej… Dalej niech juŜ sobie Staff Billings jakoś radzi z tym wszystkim.

Dziesiąta, powiedział Billings. Quinn raz jeszcze cięŜko westchnął

i napełnił filiŜankę gorzkim, aromatycznym płynem.

I pomyśleć, Ŝe ten dzień tak ładnie się zapowiadał…

Była dokładnie dziesiąta czterdzieści, gdy mały policyjny

dwupłatowiec wylądował na niewielkim lotnisku w Dawson. Chris

uśmiechnęła się wdzięcznie do wpatrzonego w nią z zachwytem młodego

pilota, po czym zgrabnie zeskoczyła na płytę lotniska.

– Dziękuję, sierŜancie. To był bardzo przyjemny lot.

– Cała przyjemność po mojej stronie odwzajemnił jej uśmiech

chłopak.

Chris rozejrzała się dookoła, z radością wciągając w płuca zdrowe,

rześkie powietrze. Wiedziała juŜ, Ŝe spodoba jej się ta północna kraina,

pomimo niezbyt przyjemnych okoliczności, jakie sprawiły, Ŝe znalazła

się tu, w mundurze, w roli zwykłego, szeregowego policjanta.

Oczywiście, praca, jaką wykonywała ostatnio dla wydziału do

zadań specjalnych, była bez porównania ciekawsza i o wiele bardziej

ekscytująca, aniŜeli przymusowy pobyt w Dawson City na dalekiej

północy. Chris niezbyt chętnie włoŜyła mundur. Rola agentki do zadań

specjalnych była o wiele bardziej romantyczna, pełna czyhających na

kaŜdym kroku niebezpieczeństw. Taką pracę sobie wymarzyła.

Ona i jej koledzy rozpracowali właśnie największą na wschodnim

wybrzeŜu szajkę przestępczą, specjalizującą się w kradzieŜy

samochodów, kierowaną przez słynną rodzinę Andollinich. Szefowie

gangu stanęli przed sądem.

Chris zadrŜała lekko na wspomnienie głośnej w całym kraju

rozprawy. Trzy tygodnie spędzone za barierką dla świadków, zza której

zeznawała przeciwko wyrachowanym, groźnym bandytom, naleŜały

chyba do najgorszych w jej całym dotychczasowym Ŝyciu. Chciała

wymazać z pamięci wykrzywione wściekłością twarze Louisa i Franka

Andollinich i pełne jadu groźby, jakie rzucali, kiedy wyprowadzano ich z

sali po ogłoszeniu wyroku.

Trzeci z braci, Angelo, zdołał wykręcić się od kary, choć był

równie winny jak pozostała dwójka.

– Dostanę cię, suko! zagroził, opuszczając gmach sądu.

Szefowie Chris postanowili nie lekcewaŜyć tych gróźb. Właśnie

dlatego znalazła się tu, w Dawson.

– Odwaliłaś kawał dobrej roboty, Chris pochwalił ją przełoŜony.

Ale byłoby wielką lekkomyślnością, gdybyś została w mieście. Sprawa

Andollinich nabrała zbyt duŜego rozgłosu, a poniewaŜ nie udało nam się

wsadzić za kratki Angela, powinnaś jak najszybciej wyjechać z miasta.

Znaleźliśmy dla ciebie świetną kryjówkę. Najspokojniejsze miejsce pod

słońcem.

To zaś nieodmiennie kojarzyło się Chris ze środkową Kanadą,

gdzie się wychowała. Mogłaby tam od czasu do czasu odwiedzać

rodziców. Ale kiedy wysłano ją na specjalne szkolenie, przygotowujące

doŜycia w surowych warunkach Arktyki, wiedziała, Ŝe musi poŜegnać się

z marzeniami o łagodnym klimacie środkowej Kanady.

Wkrótce teŜ okazało się, Ŝe ani ona, ani jej najbliŜsi nie będą mogli

kontaktować się ze sobą. Wszelkie wiadomości będą przekazywane

przez Ottawę, a rozmowy telefoniczne zostały całkowicie wykluczone.

No cóŜ, nie miała innego wyjścia, jak tylko bez grymasów

podporządkować się rozkazom.

Odetchnęła głęboko i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę

zaparkowanego nie opodal policyjnego dŜipa. Przy samochodzie

dostrzegła wysokiego, barczystego męŜczyznę w mundurze. To pewnie

ten słynny Quinn, o którym tyle słyszała.

MęŜczyzna równieŜ ruszył w jej stronę. Patrząc pod słońce, Chris

Hutchinson Bobby - Rycerze północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: