DeMille Nelson - Słowo honoru.pdf - DeMolle Nelson - regis2004

NELSON

DEMILLE

SŁOWO

HONORU

Przełożyła Dorota Malinowska

AMBER

Pragnę podziękować Tony’emu Gleasonowi za jego uwagi na temat prawa

wojskowego, Reidowi Boatesowi za sugestie edytorskie i Nickowi Ellisonowi za stałą

pomoc. Za nieustanne wsparcie bardzo dziękuję Kathleen Haley. Dziękuję również

sierżant Susan Rueger z Fortu Hamilton i doktorowi Russellowi Gilmore’owi,

dyrektorowi Muzeum Obrońców Portu. A także Danielowi Barbiero, służącemu nadal

w piechocie morskiej. A moich ludzi z Kompanii Delta, Pierwszego Batalionu Ósmej

Kawaleryjskiej, najserdeczniej pozdrawiam.

CZĘŚĆ I

Łatwiej jest znaleźć fałszywych świadków przeciwko cywilowi niż kogoś

chętnego do mówienia prawdy obciążającej honor żołnierza.

Juvenal

Rozdział 1

Ben Tyson złożył „Wall Street Journal i wlepił wzrok w okno pędzącego pociągu

podmiejskiego. Za szybą przesuwały się szpetne domki typowe dla Queens. W jasnym,

majowym, porannym słońcu wyglądały prawie malowniczo.

Tyson zerknął na siedzącego po przeciwnej stronie mężczyznę. John McCormick

był jego sąsiadem i znajomym. Czytał książkę w twardej okładce, Benowi udało się

odcyfrować tytuł: „Hue: Zagłada miasta.

McCormick przewrócił stronę, wracając do jakiegoś wcześniejszego fragmentu,

podniósł na chwilę głowę i niespodziewanie spotkał się wzrokiem z Tysonem.

Pospiesznie spuścił oczy na książkę.

Bena ogarnęło nagle złe przeczucie. Przyjrzał się uważniej okładce. Widniała na

niej, zabarwiona czerwienią, fotografia starożytnego, cesarskiego miasta Hue,

oglądanego pod niewielkim kątem z powietrza. Zabudowania rozciągały się po obu

stronach spływającej czerwienią rzeki Perfume, ze zburzonymi mostami, których

resztki sterczały z wody. Ogromne czarne i czerwone słupy dymu wznosiły się nad

płonącym miastem, a słońce, połowa szkarłatnej kuli, widoczne nad odległym

Południowochińskim Morzem, podkreślało kontury budynków cesarskiego pałacu,

wysokie ściany i wieże cytadeli oraz wznoszące się iglice katolickiej katedry.

Niezwykły obraz, pomyślał Tyson. No tak. Hue.

- Dobra książka? - zapytał.

McCormick podniósł wzrok z udaną obojętnością.

- Niezła.

- Czy znalazło się tam parę łaskawych słów na mój temat?

John wahał się przez moment, ale wreszcie bez słowa wręczył Tysonowi otwartą

książkę.

Ben czytał:

enategodniabitwyoHuepitnategolutegoamerykaokiplutonwiadowcy

otałprygwożdżonyogniemniepryjacielanaachodnichrubieżachmiataPlutonbył

cciąKompaniilaPiątegoBatalionuiódmegoPułkuKawalerii Pierwszej Dywizji

KawaleriiPowietrnejZhitorycnegopunktuwideniaiódmyPułkKawaleriibyłtym

pechowympułkiemdowodonympregenerałaCuterapodLittleBigHorn

Plutontrelcówktórynalałipodobtrałemdowodonybyłpre

dwudziestopicioletniegoabolwentauburnporucnikaBenjaminaJTyona

Nowego Jorku.

Tyson wpatrywał się w otwartą książkę, nie czytając dalej. Po chwili podniósł

wzrok na wyraźnie zakłopotanego McCormicka, po czym wrócił do czytania.

Opis tego, co wydarzyłoipamitnegorankaopartyjetnarelacjachdwóch

cłonkówplutonuTyonaktórychwdalejccibdiemynaywaderegowcemXi

pecjalitącwartegotopniaYHitoritdotychcanigdynieopowiadanąpora

pierwyujawniłamiakonnica wktórejżyłachpłyniemieanakrewrancuko-

wietnamkaiotraTereaDalecegółydotycąceródełktórychkorytałem

najdująinakoocurodiału .

Ben zamknął oczy. Z ciemności wyłoniła się postać ubranej na biało Eurazjatki, ze

srebrnym krzyżem wiszącym pomiędzy piersiami. Jej ciało było pełniejsze niż

normalnie u Wietnamek, a długie, ciemne włosy lekko falowały. Miała wydatne kości

policzkowe i migdałowe oczy, dziwnie jasne, a na jej nosie leciutko zaznaczały się

piegi. Twarz, którą widział oczami wyobraźni, uśmiechnęła się nieoczekiwanie i to ją

całkowicie odmieniło. Nagle rysy stały się wyraźnie galickie. Usta w kształcie łuku

Kupidyna rozchyliły się i usłyszał łagodny glos: „Tu es un homme interessant”. „Et tu,

Terese, es une femme interessante”.

Tyson otworzył oczy. Znowu spojrzał w książkę.

NiepryjacielaatakowałludiTyonaetojącegowpobliżuniewielkiego

rancukiegopitalaonawieHópitalMiericordepitalprowadonypreKatolicką

gencjPomocywywieiłdwie lagiCerwonegoKryżaiVietcongu

trelaninaropocłaitużpreddwunatąPlutonbłykawicnieaległniebyło

rannychPopiciuminutachnieprerwanegoogniawrógakoocyłnatarcieiacął

wycoywadiwkierunkumiata

Ktoepitalawywieiłnapierwympitrebiałeprecieradłocoonacaalbo

poddaniealbomiejceupełnie„cyte”WidącjeporucnikTyonrokaałwemu

plutonowiajądpitaliokolicnebudynkiJednakżewrógpootawiłaobą

przynajmniej jednego snajperaacajonegonadachupitalaZacąłontreladkiedy

żołnierepodelibliżejZabiłjednegomerykaninaeregowcaLarry’egoCane’airanił

jecedwóchierżantaRobertaMoody’egoieregowcarthuraPeterona

Prawdopodobniepryktórymokiencaiłiteżdruginajper

Tyson znowu przerwał lekturę, powracając myślą do tamtych chwil w 1968 roku.

Był to jeden z najgorszych dni zmasowanego ataku wroga, który rozpoczął się wraz z

początkiem księżycowego roku, obchodzonym jako święto Tet. Początkiem Roku

Małpy.

Wyraźnie pamiętał niebo, tak czarne od dymu, że gdyby nie zimny deszcz

spadający z góry wraz z popiołem, nie wiedziałby, jaka jest pogoda.

Słyszał stały łoskot pociągu, wytrwały łomot moździerzy i niedbałe staccato

automatycznej broni.

Gdy teraz pociąg wydał przeciągły gwizd na krzyżówce, Tyson z przerażającą

jasnością przypomniał sobie ścinający krew jęk nadlatujących rakiet, eksplodujących

potem z taką siłą, jakby nastąpiło trzęsienie ziemi. Potrzeba było dobrych paru chwil,

by uświadomić sobie, że się jeszcze żyje.

A trupy, przypominał sobie, trupy leżące wszędzie. Nie do uwierzenia. Wioski

były wprost zaścielone nadpalonymi zwłokami. Ludzie zajmujący się zbieraniem

poległych pracowali w maskach gazowych i gumowych rękawiczkach. Zabierali tylko

ciała Amerykanów, resztę układali w stosy, polewali benzyną i podpalali. Pogrzebowe

DeMille Nelson - Słowo honoru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: