Greene Jennifer - Błękitna sypialnia.pdf - Greene Jennifer - glinka7-1987

Jennifer Greene

Błękitna sypialnia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W kilka sekund po wylądowaniu na lotnisku w Indianapolis Maggie zorientowała się, Ŝe

nie jest to miejsce, w którym moŜna uniknąć tłumu, szczególnie w piątkowy wieczór, kiedy

dźwiga się śpiwór, grubą i puchową kurtkę, torebkę i duŜy worek z rzeczami, waŜący chyba

ze trzy tony.

Po długim czasie znalazła się wreszcie przy wyjściu. Opuściła na ziemię swoje toboły,

odgarnęła z czoła spoconą grzywkę i zaczęła się rozglądać. Mimo wysokich obcasów trudno

jej było zobaczyć cokolwiek ponad głowami tłumu, gdyŜ mierzyła zaledwie metr

sześćdziesiąt dwa wzrostu. Dokoła niej kotłowały się ludzkie ciała. JakŜe Ŝałowała, Ŝe nie ma

pojęcia, jak właściwie wygląda Michael Ianelli.

Przygryzła dolną wargę. Wcale nie miała ochoty na poznanie tego człowieka. Nie było w

tym nic osobistego. Z wielu rozmów telefonicznych zorientowała się juŜ, Ŝe wcale nie jest

niesympatyczny. Ianelli miał, przynajmniej przez telefon, głos miękki jak roztopione masło,

lecz mimo to emanowała z niego stanowczość, me mówiąc juŜ o wręcz zniewalającym

poczuciu sumienia. Był uprzejmy, ale wcale nie krył, Ŝe nie ma najmniejszej ochoty dzielić

się spadkiem z nie znaną mu osobą i Ŝe jazda z odległej od Kalifornii o kilka tysięcy

kilometrów miejscowości ma dla niego mniej więcej taki sam powab, jak operacja wyrostka

robaczkowego.

Maggie dała mu niedwuznacznie do zrozumienia, Ŝe dzieli jego odczucia. Kiedy

postępowanie spadkowe zakończyło się, Ianelli zaproponował, by poświęcili jeden krótki

weekend, obejrzeli sobie posiadłość, która przypadła im w udziale, i zaczęli załatwiać

formalności niezbędne dla sprzedania jej. Telefoniczna rozmowa na ten temat odbyła się

przed miesiącem. Maggie zgodziła się na propozycję Ianellego. Ostatecznie, cóŜ innego

moŜna było zrobić z połową majątku składającego się z dziewięćdziesięciu akrów ziemi i

jakiegoś domu, połoŜonego w zapomnianej przez Boga i ludzi okolicy? Nic.

W ciągu miesiąca, jaki upłynął od tego czasu, postanowienie to nie zmieniło się, zmieniło

się natomiast całe jej Ŝycie i obraz odległej samotni nabrał dla niej nowego znaczenia.

Poznanie obcego człowieka natomiast bynajmniej jej nie pociągało.

Maggie zaczęła się niecierpliwić. Ianelli powinien był przylecieć dwie godziny temu. Tak

wynikało z rozkładu jazdy. GdzieŜ się, u licha, podziewa? pomyślała.

Nagle go zobaczyła... Stal tuŜ przy wyjściu na parking.

Ogarnęła ją złość.

Prawdę mówiąc, powinno jej być obojętne, czy Ianelli jest przystojny, czy teŜ zezowaty i

garbaty. ChociaŜ, szczerze mówiąc, wolałaby, Ŝeby był brzydki jak noc. Sięgnęła po jedną ze

swoich toreb i uśmiechnęła się kwaśno. To, Ŝe facet jest przystojny, nie jest w końcu jego

winą, pomyślała. Ani to, Ŝe wygląda jak uosobienie męskości i krzepy. Teoretycznie nie miała

nic przeciwko tym cechom. Tyle Ŝe właśnie męŜczyźni jemu podobni stanowili przyczynę jej

obecnego stanu ducha.

Powinna się była spodziewać, Ŝe Ianelli będzie smagłym brunetem o ciemnych oczach.

Jego nazwisko niedwuznacznie wskazywało na włoskie pochodzenie.

Był szczupły, lecz muskularny; emanowała z niego ogromna energia. Miał silne, szerokie

ramiona. Robił wraŜenie człowieka niecierpliwego, nie potrafiącego ustać na miejscu. Trudno

byłoby nie zauwaŜyć go w tłumie, wpaść na niego przez przypadek. ChociaŜ były zapewne

dziewczyny, które czyniły to z pełną premedytacją tylko po to, Ŝeby go potem serdecznie

przeprosić.

Miał na sobie dŜinsy, czarny sweter i krótką skórzaną kurtkę. Ciemnymi oczami, spod

łuków gęstych czarnych brwi, uwaŜnie lustrował tłum. Jego wzrok prześlizgnął się po twarzy

Maggie.

Nie zdziwiło jej to. Wiedziała, Ŝe nie przyciąga uwagi męŜczyzn, szczególnie wśród wielu

innych kobiet.

JednakŜe zadrŜała pod jego intensywnym, choć przelotnym spojrzeniem. Wyjaśniało ono

aŜ nazbyt dobrze, dlaczego zakonnice wbijały jej do głowy, by zawsze ściskała kolana w

czasie zdawkowego nawet pocałunku. Ten człowiek był istnym wcieleniem grzechu. Pokusy.

Wszystkich tych przyjemnych uczuć, które rodziły później poczucie winy.

- Panna Flannery? - zapytał, a raczej stwierdził i uśmiechnął się przelotnie.

Maggie rozluźniła się. Poczuła coś w rodzaju smutku, pomieszanego z pewnym

rozbawieniem. Znała ten uśmiech. MęŜczyźni rezerwują go zazwyczaj dla swoich ulubionych

siostrzenic.

Wszyscy męŜczyźni przy pierwszym poznaniu traktowali Maggie zazwyczaj z sympatią,

uprzejmością, a nawet pewnym szacunkiem. Nie była pewna, dlaczego. MoŜe dlatego, Ŝe

przypominała smukłością, piegami na nosie i burzą gęstych kasztanowych, opadających na

ramiona włosów, młodą Audrey Hepburn. Powinno ją to było cieszyć. Tak zareagowałaby w

kaŜdym razie większość dziewcząt. Ale Maggie miała inny pogląd na ten stan rzeczy. Jej

dotychczasowe Ŝycie uczuciowe nadawało się jako materiał do powieści dla dorastających

dziewcząt. Na jego podstawie mogłaby śmiało ubiegać się o kanonizację. Na przykład ostatni

przyjaciel, Al, przez bite trzy miesiące obchodził się z nią jak z filiŜanką z chińskiej

porcelany. Cztery tygodnie temu przyznał, jak mógł najtaktowniej, Ŝe woli fajansowe kubki.

Al nie był waŜną postacią w Ŝyciu Maggie, uwaŜała go po prostu za ostatnią deskę

ratunku. Przed nim było jeszcze kilka takich desek. Doszła do wniosku, Ŝe męŜczyźni juŜ

zawsze będą ją traktowali jak kruchą laleczkę z porcelany. Na pewno nie tego chciała.

Uśmiech Ianellego, pełen szacunku, zapewniający o jego czystych zamiarach, dotknął ją

do Ŝywego.

Miała ochotę uspokoić go, Ŝe nie ma się czego obawiać. Nie rzucam się na obcych

męŜczyzn, chciała powiedzieć, chociaŜ muszę przyznać, Ŝe nawet w zakonnicy potrafiłbyś

wywołać rozkoszny dreszczyk.

- Zaczęłam się juŜ trochę niepokoić... - uśmiechnęła się.

- Przykro mi, ale zepsuł mi się wynajęty samochód. Jak udał się lot?

- Dziękuję. Doskonale.

- Przyleciałem dwie godziny temu i zdąŜyłem zjeść kolację. Czy miałaby pani ochotę na

małą przekąskę, zanim wyruszymy w drogę?

- Dziękuję, jadłam w samolocie. Coś opakowanego w folię i raczej niesmacznego.

Samochód jest juŜ w porządku?

- Kilka dolarów załatwiło sprawę. Mamy przed sobą długą jazdę. Czy chciałaby pani

pójść do toalety i odświeŜyć się nieco?

- Nie, dziękuję.

Taką rozmowę mogłabym prowadzić z własną matką, pomyślała Maggie. Tyle Ŝe mama

niema szerokich ramion i bezczelnych oczu i nie emanują z niej niebezpieczne fluidy. Niezły

numer z tego Ianellego, pomyślała Maggie.

JednakŜe uścisk dłoni Mike'a dawał poczucie bezpieczeństwa i świadczył o braterskiej

przyjaźni.

- Czy porozumiał się pan z dozorcą?

- Tak, ale bez większego rezultatu. Mamy problem z pogodą, Maggie.

Ianelli zaczął zapinać kurtkę i Maggie sięgnęła po swoją. Spojrzała przelotnie na jego

muskularną pierś i zorientowała się, Ŝe on takŜe patrzy na jej mizerny biust. Zaczęła

zastanawiać się, czy gdyby kazała sobie wstrzyknąć silikon, całe jej Ŝycie nie potoczyłoby się

inaczej.

Weź się w garść, Maggie, powiedziała do siebie. Ciesz się, Ŝe ten facet jest przynajmniej

komunikatywny i Ŝe się nie zgrywa.

- Co z pogodą? - zapytała niezobowiązującym tonem. - W czasie lądowania

zauwaŜyłam, Ŝe pada śnieg...

- Obawiam się, Ŝe zbliŜa się śnieŜna burza. Czy ma pani jeszcze jakieś bagaŜe do

odebrania?

- Nie - odparła sucho.

ZauwaŜyła, Ŝe u jego stóp leŜy tylko zwinięty śpiwór. Widać uznał, Ŝe to wystarczy mu na

cały weekend.

Maggie z reguły zabierała praktycznie wszystko, co posiadała, nawet gdy wybierała się na

najkrótszą wycieczkę.

- Co pan miał na myśli mówiąc o dozorcy? Jest nim chyba Ned...

- Ned Whistler. Powiedział, Ŝe wprawdzie sam dom jest w doskonałym stanie, ale nie

moŜemy spodziewać się komfortu. Jest elektryczność, ale tylko zimna woda i, jak się

domyślam, będzie kłopot z ogrzewaniem.

- Nic dziwnego, skoro nikt tam od lat nie mieszka. Hej... proszę to zostawić!

Ianelli podniósł jej worek, zanim zdołała go powstrzymać.

- Jak mogłaś to przenieść przez całe lotnisko? - spytał ze zdumieniem, mimowolnie

przechodząc z nią na „ty". - WaŜy chyba tonę - roześmiał się.

- Siła woli - oświadczyła Maggie z dumą.

Co tam, pomyślała. Inna kobieta zapewne zapakowałaby na weekend z facetem tylko

jedwabną koszulkę nocną. Ale ona, Maggie, była przezorna. Zaopatrzyła się w masło

fistaszkowe, kawę, sztućce, banany, harcerski scyzoryk, mydło, ręcznik i wiele innych rzeczy.

- Po naszych telefonicznych rozmowach powinienem był być na wszystko

przygotowany - śmiał się Ianelli. - Ale posłuchaj, Maggie. MoŜe naleŜałoby nieco zmienić

nasze plany.

- Dlaczego?

JednakŜe, gdy wyszli na dwór, poznała odpowiedź na swoje pytanie. Lodowaty wiatr

wypełnił jej płuca. Cienkie igły zmarzniętego śniegu siekły policzki, a wiatr targał włosy.

Mike chwycił ją za ramię i podtrzymał. Parking przypominał lodowisko. Widoczność była

minimalna. Zimy w Filadelfii nie naleŜały do najłagodniejszych, ale tu, na środkowym

zachodzie, w Indianie, spodziewała się nieco lepszej pogody, zwłaszcza Ŝe zbliŜała się

wiosna. Tymczasem szalała potęŜna śnieŜyca.

- Teraz juŜ rozumiesz, dlaczego twój samolot miał opóźnienie?! - krzyknął Mike. -

Mają tu wyjątkową zimę. W ciągu ostatniego miesiąca spadło półtora metra śniegu... Kiedy

dziś rano opuszczałem San Francisco, mieliśmy dwadzieścia stopni ciepła!

Mike pomógł jej usadowić się na lodowato zimnym przednim siedzeniu i zatrzasnął

drzwiczki samochodu. Zrozumiała, co miał namyśli, mówiąc, Ŝe miał kłopoty z wynajętym

samochodem. Zamienił sportowy wóz, do którego był zapewne przyzwyczajony, na terenowy

o napędzie na cztery koła. Podczas gdy rozcierała sobie ręce, Mike usiadł za kierownicą,

włączył odmraŜacz szyb, wycieraczki i ogrzewanie.

Silnik rozgrzewał się powoli. Oddech Maggie teŜ się z wolna uspokajał. Musiała ochłonąć

po szybkim biegu przez parking, podczas którego Mike trzymał ją mocno i niemalŜe unosił w

powietrzu. I to bez pytania o zgodę.

Margaret Mary, strofowała się w duchu, przestań się wygłupiać. Co z tego, Ŝe poczułaś

dreszczyk poŜądania w zetknięciu z jego muskularnym ciałem? Przez długie lata

zachowywałaś się niezmiennie jak „porządna" dziewczyna. Zaczynałaś juŜ wątpić, czy jesteś

normalną kobietą, czy drzemie w tobie choć odrobina temperamentu.

Na szczęście Mike zachowywał się wobec niej jak wobec młodszej siostry i to było w

porządku. Naprawdę niepotrzebne jej były dwa dni w towarzystwie namolnego męŜczyzny.

- A propos zmiany planów - powiedział Mike. - Warunki drogowe są fatalne. JeŜeli

chcesz, to umieszczę cię w motelu, sam pojadę do domu naszych dziadków i wrócę po ciebie

z samego rana.

- Nie, dziękuję - odparła krótko.

- To nie znaczy, Ŝe podjąłbym jakiekolwiek decyzje bez ciebie - dodał Mike szybko. -

Zrobimy wszystko za obopólną zgodą. Ale myślę, Ŝe rano mogłabyś sobie spokojnie obejrzeć

całą posiadłość...

- Rozumiem.

- Pogoda jest koszmarna. -Widzę.

- JeŜeli masz kłopot z pieniędzmi na motel, to...

-Ianelli –powiedziała Maggie cicho, lecz stanowczo - jadę z tobą. Rozumiesz?

Przez dłuŜszą chwilę panowała głucha cisza, przerywana tylko skrzypem wycieraczek,

borykających się z marznącym śniegiem. Wreszcie udało się Mike'owi uruchomić silnik,

samochód szarpnął i ruszył naprzód.

Greene Jennifer - Błękitna sypialnia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: