Coulter Catherine - Panna Młoda - 01 - Młoda pani Sherbrooke.pdf - Panna młoda - niebieska3

ROZDZIAŁ 1

Northcliffe Hall,

niedaleko New Romney w Anglii

Maj 1803r.

- Widziałam ją dziś w nocy! Ducha Dziewicy!

- Sinjun, naprawdę? Przysięgniesz, że widziałaś ducha?

Po dwóch pełnych grozy westchnięciach nastąpiły ner

wowe okrzyki przestrachu i zarazem podniecenia.

- Tak, to na pewno była ona.

- Powiedziała ci, że jest dziewicą? Mówiła coś? Nie

bałaś się? Była cała biała? Jęczała? Wyglądała bardziej jak

żywa czy jak umarła?

Głosy coraz bardziej cichły, oddalając się od drzwi, ale

wciąż jeszcze słyszał westchnienia i chichoty.

Douglas Sherbrooke, hrabia Northcliffe, dokładnie za

mknął drzwi i podszedł do biurka. Przeklęty duch! Czy

Sherbrooke'owie mają po wieczne czasy znosić te niepraw

dopodobne bajdy o nieszczęsnej młodej lady? Rzucił okiem

na starannie ułożone papiery, westchnął, usiadł i popatrzył

przed siebie.

Zmarszczył brwi. Ostatnimi czasy często marszczył brwi.

Nie dawali mu spokoju, ani na dzień, ani na godzinę. Każ

dego dnia znosił istne gradobicie grzecznych, ale upartych

wariacji na wciąż ten sam, nudny temat. Musi wziąć sobie

żonę i spłodzić hrabiowskiego dziedzica. Jest coraz starszy,

jego męskość słabnie z minuty na minutę, a on tymczasem

trwoni bezcenne nasienie, z którego mają się przecież zro-

dzić przyszli Sherbrooke'owie. Winien w prawowitym

związku obdarzać nim swą żonę, a nie rozrzucać po śmiet

nikach świata, przed czym przestrzega Biblia.

Na świętego Michała skończy trzydzieści lat, przypo

minali wujowie i ciotki, kuzyni i podstarzali domownicy,

którzy znali go od chwili, gdy drąc się wniebogłosy

wyszedł z łona matki. Przyjaciele-prześmiewcy, kiedy

już raz uczepili się tego tematu, nie przestawali wygła

szać swoich impertynencji. Marszczył wtedy brwi, tak

jak teraz, i mówił, że skończy trzydzieści lat na przy

szłego, nie na tego świętego Michała. W tym roku bę

dzie miałdopiero dwudzieste dziewiąt urodziny, a teraz

ma dwadzieścia osiem lat. Na litość boską, przecież do

piero maj, do września daleko. Właściwie to niedawno

zaczął dwudziesty ósmy rok, przyzwyczaja się do tego,

że już nie ma lat dwudziestu siedmiu. Cóż to znowu za

„poważny wiek"!

Hrabia spojrzał na stojący na kominku pozłacany zegar

z brązu. Gdzie się podziewa Ryder? Niech go szlag, prze

cież braciszek wie, że spotykają się w pierwszy wtorek

każdego kwartału w tym właśnie pokoju w Northcliffe Hall,

dokładnie o trzeciej. Fakt, że hrabia zapoczątkował te kwar

talne spotkania dopiero po wystąpieniu z armii przed dzie

więcioma miesiącami, wkrótce po podpisaniu pokoju

w Amiens, nie usprawiedliwiał spóźnienia Rydera na trze

cie z kolei spotkanie. Należała mu się nagana, niezależnie

od tego, że Leslie Danvers, służący Douglasa, młodzian

pilny, acz o irytującej pamięci, przypominał swemu panu

o spotkaniu zaledwie godzinę wcześniej.

Hrabia zapomniał o gniewie na widok wpadającego do

pokoju Rydera, przewianego wiatrem, pachnącego skórą,

koniem i morzem, pełnego życia młodzieńca szczerzącego

białe zęby. Prawie się nie spóźnił, było dopiero pięć po

trzeciej. Ryder również zbliżał się do „poważnego wieku"

- miał już prawie dwadzieścia sześć lat.

Powinni się trzymać razem.

- Boże, Douglas, co za piękny dzień! Jeździłem z Dorot

hy po klifach, co za uczucie! Mówię ci! - Ryder usiadł,

skrzyżował obleczone w skórę nogi i błysnął białymi zęba

mi w uśmiechu.

Douglas huśtał nogą.

- Udało ci się utrzymać na koniu?

Ryder uśmiechnął się jeszcze szerzej, ale w jego oczach

czaiło się coś niewyraźnego. Miał wygląd człowieka nasy

conego, wygląd, do jakiego hrabia zaczynał się powoli

przyzwyczajać i dlatego westchnął.

- No cóż - po chwili ciszy odezwał się Ryder - jeżeli

upierasz się na te kwartalne spotkania, muszę się do nich

przygotowywać.

- Ale Dorothy Blalock?

- To cieplutka, słodko pachnąca wdówka, braciszku.

W dodatku wie, jak zadowolić mężczyznę, dobrze wie. I nie

wpadnie. Moja Dorotka jest na to za sprytna.

- Przyznaję, dobrze siedzi na koniu - stwierdził Douglas.

- Och, jest jeszcze kilka rzeczy, na których dobrze sie

dzi.

Douglas z całej siły powstrzymywał się od uśmiechu.

Był przecież hrabią, głową potężnego rodu Sherbrooke'ow.

Nawet teraz, pomimo całego sprytu Dorothy, mógł gdzieś

rosnąć kolejny Sherbrooke.

- Przejdźmy do następnych punktów - powiedział, ale

Ryder nie dał się zwieść. Zauważył grymas brata i roze

śmiał się.

- Przejdźmy. - Wstał i nalał sobie brandy. Podniósł ka

rafkę w stronę brata.

- Nie, dziękuję.- Douglas wpatrywał w leżącą przed nim

kartkę. - Jeśli chodzi o stan na ten kwartał, masz czterech

zdrowych synów i cztery zdrowe córki. W zimie zmarł

biedny Danielek. Noga Amy chyba nie ucierpiała po upad

ku. Czy to wszystko?

- W sierpniu urodzi mi się kolejne dziecko. Matka jest

zdrowa i silna.

Douglas westchnął. - Doskonale, jak się nazywa? - Zapi

sał i podniósł głowę. - Teraz już wszystko?

Ryder spochmurniał i dopił resztę brandy. - Nie, w ze

szłym tygodniu Benny zmarł na zimnicę.

- Nic nie mówiłeś.

Ryder wzruszył ramionami. - Nie miał jeszcze roku, ale

był taki mądry. Wiedziałem, że jesteś zajęty. Wybrałeś się

w podróż do Londynu, do Ministerstwa Wojny. Pogrzeb był

cichy, tak życzyła sobie jego matka.

- To przykre - powtórzył Douglas i zmarszczył brwi.

Ryder nie lubił, kiedy brat marszczył brwi. - Ale jeżeli

dziecko ma się urodzić w sierpniu, dlaczego mi nie powie

działeś ostatnim razem?

Odpowiedź była prosta. - Jego matka mi nie powiedzia

ła. Bała się, że nie zechcę już z nią spać. - Przerwał i przez

wykuszowe okno patrzył na wschodni trawnik. - Głupia

dziewka. Nie domyśliłbym się, chociaż powinienem był się

domyślać. Jest już bardzo gruba, może nawet będzie miała

bliźniaki. - Odwrócił się od okna i pociągnął z butelki.

- Zapomniałem o Nancy.

Douglas odłożył kartkę. - Jakiej Nancy?

- Nancy Arbuckle, córce sukiennika z Rye. Spodzie

wa się chyba w listopadzie. Bardzo płakała, ale po

wiedziałem jej, że nie musi się martwić. Sherbroo-

ke'owie zawsze dbają o swoje potomstwo. Może nawet

wyjdzie za kapitana statku. Nie przeszkadza mu, że

jest w ciąży z innym.

- No proszę - Douglas wziął nową kartkę i uniósł

głowę - utrzymujesz siedmioro dzieci i ich matki i za

płodniłeś kolejne dwie kobiety, które mają urodzić jeszcze

w tym roku.

- Chyba to tak będzie. Z tym że mogą być bliźniaki,

a Nancy może wyjdzie za kapitana.

- Nie potrafisz utrzymać ptaszka w spodniach?

- Nie bardziej niż ty.

- Doskonale, ale wychodź z kobiety, zanim wstrzyk

niesz jej nasienie.

O dziwo Ryder się spłonił. - Nie panuję nad sobą. To

żadne usprawiedliwienie, ale jak raz już tam wejdę, to nie

mogę wyjść. - Patrzył na brata spode łba. - Nie jestem taką

cholerną oziębłą rybą jak ty. Ty wyszedłbyś nawet z anioła.

Zawsze tak trzeźwo myślisz, nic cię nie wytrąca z równo

wagi? Nie chcesz czasami po prostu walić i nie myśleć

o konsekwencjach?

- Nie.

Ryder westchnął. - No cóż, ja nie jestem aż tak zdyscyp

linowany. Nadal masz tylko dwójkę?

- Nie. Mały zmarł, kiedy byłem w Londynie. Została

tylko Cynthia, słodka mała, ma już cztery latka.

- Przykro mi.

- To była tylko kwestia czasu. Lekarze wciąż to powta

rzali. Pojechałem do Londynu nie tylko po to, żeby spotkać

się z lordem Averym w Ministerstwie Wojny, ale żeby

zobaczyć się z Elizabeth. Pisała o dziecku. Miał zbyt

małe płuca. - Douglas wydarł czystą kartkę papieru i po

prawiał liczby. - Drogo nas kosztuje twoja żądza - powie

dział - bardzo drogo.

- Dajże spokój. Jesteś pioruńsko bogaty, ja też. Nasz

stryjeczny dziad Brandon byłby zadowolony, że to, co po

nim dostałem, spożytkowuję w tak zacny sposób. Miał

osiemdziesiątkę i jeszcze mu się chciało, przynajmniej tak

mi mówił. Wychwalał się pod niebiosa.

- Ciągle powtarzasz, że odpowiadamy za swoje bękarty,

i zgadzam się z tobą. Zgadzam się także, żeby wszystkie

spisywać, dzięki czemu o żadnym nie zapomnimy. Byłby

z ciebie świetny generał! Szkoda, że musiałeś sprzedać pa

tent w randze majora.

Ryder śmiał się po cichu, kiedy drzwi pokoju otworzyły

się. Podniósł głowę i zobaczył nieśmiało wchodzącego naj

młodszego z braci.

- A niech mnie, jeśli to nie Tysen! Wejdź braciszku,

prawie kończymy spotkanie. Douglas już powiedział, że

ptaszek wierci mi dziury w kieszeni. Właśnie kończy ob

liczenia, ale niewielkie to liczby, zwłaszcza jak człowiek

weźmie sobie do serca, że ma iść i rozmnażać się.

- Jakie spotkanie? - zapytał Tysen Sherbrooke,

wchodząc do pokoju. - Jakie obliczenia? Co znowu

za ptaszek?

Ryder rzucił okiem na Douglasa, a ten wzruszył tylko

ramionami i usiadł z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

- No cóż, człowiek Boży może kochać na różne spo

soby. Ja też mogę kochać damę, i w rzeczy samej ko

cham.

- Jezu! - Ryder odwrócił się rozbawiony. - Napijesz się

brandy Douglas?

- Niedobrze mi się robi - odpowiedział Douglas - i pe

wnie nie utrzymałbym tej brandy, więc nie. - Zrobiło

mu się trochę żal Tysena, stojącego tak z płonącymi cze

rwienią policzkami. - Co to za dzierlatka? Wybranka przy

szłego pastora to na pewno nie żadna aktoreczka ani panna

sklepowa?

- Nie - mówił Tysen w zachwycie zgoła nie pastorskim.

- Nazywa się Melinda Beatrice Hardesty i jest córką Sir

Thomasa Hardesty.

Ryder zaklął. - Znam tę dziewuchę. Jest głupia, wdzię

czy się, zachowuje jakby była Bóg wie kim i nie ma piersi.

Ma za to wodniste oczy, kościste łokcie i dwa imiona. To

już przekracza ludzkie pojęcie, dwa imiona! I jej rodzice

używają obydwu!

- Będzie doskonałą żoną człowieka Bożego! - Tysen

byłby dalej bronił swej bogini, ale przerwał widząc, że

Douglas podnosi się z fotela. Impertynencje Rydera poszły

w niepamięć wobec wyrazu twarzy najstarszego z braci,

niepokojąco podobnego do wyrazu twarzy ich nieżyjącego

ojca. Tysen zaczął się wycofywać, powolutku, powolutku,

aż poczuł za plecami zamknięte drzwi.

Douglas starał się mówić bardzo łagodnie. - Powiadasz,

że w wieku dwudziestu lat zdecydowałeś, że kochasz dzie

wczynę równą ci urodzeniem i majątkiem? Mówimy o ro

dzinie Hardesty z Blaston, tak?

- Tak - odpowiedział Tysen - Mam prawie dwadzieścia

jeden.

- Młody głupek. - Ryder beznamiętnie strzepnął kurz

z rękawa. - Za miesiąc mu przejdzie. Pamiętasz, Douglas,

jak wydawało ci się, że chcesz córkę tego diuka? Kiedy to

mogło być? Jakieś trzy lata temu kochałeś się w niej po

uszy. Byłeś w domu, bo ranili cię w ramię. Jak miała na

imię? Melisanda? Tak...

Ktoś, kto nie znał go tak dobrze jak brat, mógłby pomyśleć,

że jest zdenerwowany, a nie rozbawiony.

- Bracie - zwrócił się do niego - Tysen chce zostać

pastorem. Musi rozumieć męskie słabości, czyli nie owija

jąc w bawełnę, żądzę. Tysenie, to nasze kwartalne spot

kanie mające na celu ustalenie dokładnej liczby bękartów

Sherbrooke'ow.

Tysen gapił się na nich przez chwilę, po czym zwrócił

błędny wzrok na Douglasa. - Waszych czego?

- Słyszałeś - powiedział Ryder. - Masz już prawie

dwadzieścia jeden lat. Czas, żebyś zaczął przychodzić na

nasze spotkania. Co o tym sądzisz, Douglasie? Nie chcemy

przecież mieć gdzieś nieznanych bękartów, czyż nie? Po

myśl o naszej reputacji. I jak chłopcze, zapłodniłeś którąś

z miejscowych?

Tysen wyglądał jak tknięty apopleksją. - Oczywiście że

nie! Nie mógłbym zrobić czegoś tak niecnego! Będę pas

torem, Bożym człowiekiem, pasterzem wiodącym bogoboj

ną trzódkę i...

Ryder wywrócił oczami. - Przestań, proszę! Aż

się wierzyć nie chce, że Sherbrooke może coś takie

go mówić i jeszcze w to wierzyć. Rzygać się chce.

Co za szkoda, że jesteś taki, na jakiego wyglądasz,

ale nie wolno tracić nadziei, zwłaszcza jak się jest

optymistą.

- Czy wszyscy optymiści są tacy pożądliwi? - krzyknął

na cały pokój Douglas.

Ryder roześmiał się, a Tysen stał oniemiały. Wiedział, że

jego bracia to ludzie światowi, że robią rzeczy, o jakich on

boi się nawet myśleć, ale cóż to za żarty? Spotkanie w celu

policzenia bękartów? Z kroplami potu na czole zaczął się

wycofywać w stronę drzwi.

- Uśmiechnij się chociaż - powiedział Douglas. - Pastor

też może mieć poczucie humoru.

- Och tak - wykrztusił Tysen - mogę się uśmiechnąć...

oczywiście... ale...

- Dokończże - ton Rydera zdradzał lekceważenie. - Nie

dokończyłeś żadnego zdania. Powtarzasz się.

Douglas machnął ręką, żeby go uciszyć. - Rozmawiałeś

z Sir Thomasem? - zwrócił się do najmłodszego brata.

- Oczywiście że nie - odpowiedział Tysen. - Ty jesteś

głową rodziny. _ .

" - Pamiętaj o tym. Obiecaj mi, że nie będziesz się oświa

dczał tylko dlatego, że się do ciebie uśmiecha czy pokazuje

kawałek nogi. Dziewczęta rodzą się i od razu wiedzą, jak

usidlić niczego nieświadomych mężczyzn, dlatego musisz

uważać. Zgoda?

Tysen pokiwał głową. - Ale nie Melinda Beatrice - do

dał szybko. - Ona jest miła i szczera, ma w sobie słodycz

i dobroć, będzie pasterką mojej trzódki, towarzyszką życia.

Ona nigdy... - Przerwał widząc, że bracia za chwilę wy

buchną niepohamowanym śmiechem. Zacisnął usta, zmar

szczył brwi i stał sztywno jak kołek - Właściwie nie po to

tu przyszedłem. Są tu ciocia Mildred i wuj Albert i pragną

z tobą mówić.

- A! Kazanie. Pewnie przekupiłeś służącą, żeby pójść

mnie szukać i uciec przed ich sokolim wzrokiem?

- Tak - Tysen czekał, aż Douglas przestanie się zżymać.

- Tak, masz rację co do ich wizyty - zaczął z namasz

czeniem. - Słyszałem, jak mówili o najstarszej córce mar

kizy Dacre, Juliette, diamencie pierwszej próby, jak się wy

raziła ciocia Mildred, akurat dla ciebie.

Douglas milczał jak grób.

- Daj ci Boże sto lat życia! - krzyknął Ryder. - Szanuję

cię i niebu jestem wdzięczny, że to ty jesteś czwartym hrabią

Northcliffe, szóstym wicehrabią Hammersmith, dziewiątym

baronem Sanderleigh i celem ich wszystkich ataków!

- Ja także cię szanuję, Douglasie - dodał Tysen. - Jesteś

doskonałym hrabią, wicehrabią i baronem. Wuj Albert

i ciocia Mildred z pewnością mają takie samo zdanie. Cała

rodzina czeka, aż się ożenisz i...

- Boże, ty też! Nie ma dla mnie nadziei. - Douglas

podniósł się z krzesła. - Tysenie, twa wdzięczność mnie

ocali. Módl się za mnie, braciszku. Ryder, spotkanie zostało

odroczone. Będę chyba musiał zamienić słówko z Tinke-

rem, żeby dobrze zaszył ci rozporek.

- Biedny Tinker będzie przerażony.

- Cóż, wolę nie prosić o to żadnej ze służących, mijało

by się to z celem. Założę się, że gdyby to była któraś z mło

dszych, złamałbyś naszą umowę.

- Biedny Douglas - powiedział za nim Ryder.

- O jakiej umowie on mówił? - zainteresował się Tysen.

- Przyrzekliśmy sobie kiedyś, że nie dotkniemy żadnej

z naszych służących. Jak się już odkochasz i zaczniesz zno

wu myśleć, przyrzekniesz to samo.

Tysen postanowił nie sprzeczać się z bratem. Był ponad

to - on, przyszły pastor, którego myśli i czyny z ducha są,

a nie z ciała. Zresztą, o ile pamiętał, nigdy nie udało mu się

wygrać z braćmi, dlatego powiedział tylko: - Ta dziew

czyna jest pewnie niebrzydka.

- Wszystkie są śliczne ze spódnicą na głowie - powie

dział na odchodnym Ryder.

Na hiszpańskim stole z ciemnego mahoniu leżała

Sinjun. Skrzyżowała ramiona i obojętnie pogwizdywała

z cicha. Przestała, kiedy zobaczyła, że Ryder ją widzi,

i spytała głosem pozbawionym emocji: - I jak się udało

spotkanie?

- Trzymaj język za zębami, mała.

- To prawda, jestem młoda, ale nie głupia.

- Dosyć.

- Jak się mają twoje ukochane maleństwa?

- Bardzo dobrze, dziękuję.

- Milczę jak grób. - Uśmiechnęła się, pocałowała go

i pobiegła w stronę kuchni, gwiżdżąc jak chłopak.

ROZDZIAŁ

Hrabia tym razem nie bez powodu marszczył brwi. De

nerwował się, bo wewnętrzne przeczucie mówiło mu, że

coś się wydarzy, coś, co mu się spodoba. Nienawidził ta

kich odczuć, sprawiały, że czuł się bezbronny. Nie mógł ich

Coulter Catherine - Panna Młoda - 01 - Młoda pani Sherbrooke.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: