Wdrażanie dzieci i młodzieży do działalności sportowej spełnia szereg postulatów wychowawczych oraz kształci pożądane cechy osobowości: wytrwałość w dążeniu do osiągnięcia wyników, konsekwencję w postępowaniu, pokonywaniu oporów i przezwyciężania własnych słabości. Sport w naszej szkole uczy również wyrzeczeń i rezygnacji, hartu ducha, postawy sportowej, w której szacunek dla drugiego człowieka i etyczne postępowanie stanowią cel na równi z wynikami.
Sport w starozytnościObraz życia ludzi pierwotnych można było odtworzyć na podstawiedwóch źródeł: wykopalisk archeologicznych, czyli szczątków osad ludzkich,narzędzi, sprzętów, ozdób, broni, których bogate zasoby znajdują się wróżnych muzeach na całym świecie oraz obserwując współcześnie jeszczeżyjące w Afryce, Azji czy Ameryce społeczeństwa prymitywne. Już u ludzi pierwotnych sprawność fizyczna człowieka miała ogromneznaczenie w życiu, w walce o zdobywanie pożywienia i w obliczu ciągłychzagrożeń. Człowiek pierwotny musiał być silny, sprawny, zdrowy, czyliodporny na choroby i zmienny klimat oraz czujny i orientujący się w terenie.Sprawność ta była ważna w życiu, tym bardziej, iż narzędzia, którymiposługiwał się człowiek w celu np. zdobywania pożywienia były bardzoprymitywne. Dopiero dużo później człowiek oswoił niektóre zwierzęta np.psy i nauczył się posługiwać nimi na polowaniu, czy konie, na którychzaczął jeździć. Młody człowiek w społeczeństwach prymitywnych byłwychowywany i uczony poprzez naśladowanie starszych. Uczył się tych czynności,które były niezbędne w twardych warunkach życia, czyli: myślistwa, jazdykonnej, pływania, biegu, posługiwania się bronią, ale także pląsów,przeskakiwania przez ognisko, gdyż czynności te związane były z różnymiobrzędami kultowymi. Znana jest rozwinięta w społecznościach prymitywnychinstytucja inicjacji, polegająca na wprowadzaniu młodych chłopców przezstarszyznę w tajniki życia i rytuały plemienne. Inicjacja odbywała sięczęsto w surowych leśnych warunkach, w odosobnieniu. Wprowadzaniemłodzieży w życie dorosłych odbywało się różnie w różnych starożytnychpaństwach.W Chinach np. dzieci i młodzież uprawiały: gry i zabawy, łucznictwo,tańce, rytmikę, muzykę. Sporty w Chinach przygotowywały młodzież do służby wojskowej i życia wgrupie.. Była to jazda na rydwanach, łucznictwo, rzut kamieniem,oszczepem, ćwiczenia w posługiwaniu się kuszą.Bardzo popularne były zapasy, organizowane w formie występów publicznych.W połowie pierwszego tysiąclecia naszej ery w Chinach upowszechnił sięboks określany ścisłym regulaminem. Jednym z najstarszych sportów wChinach byłą piłka nożna. Sama piłka początkowo była wypełniona włosem,pokryta skórą, zszytą z ośmiu skrawków. Powszechne było także pływanie.W XI wieku dziecko oswajało się z wodą w wieku lat siedmiu, w wieku 10lat już dobrze pływało a wieku lat 15 nurkowało. Chińczycy znali również od dawna gimnastykę, która nazywała się KongFou /czytaj: Kung Fu/. Ćwiczenia te służyły wszechstronnemu rozwojowiorganizmu i zwiększeniu odporności.W Egipcie cywilizacja rozwinęła się głownie dzięki położeniu tegopaństwa nad życiodajną rzeką Nil. Starożytni Egipcjanie odznaczali siętężyzną fizyczną,, o czym świadczą zachowane płaskorzeźby. Równieżkobiety były smukłe i wysportowane. Wśród dziewcząt popularne były gry wpiłkę, przerzucanie piłki rękami. Także chłopcy grali w piłkę, leczich piłki były mniejsze niż dziewcząt. Popularne były także walki nakije, ćwiczenia atletyczne a także zapasy. Jednym z elementów uroczystościdworskich były wyścigi rydwanów, czyli zaprzęgów konnych, oraz strzelaniez łuku. Uprawiano także podnoszenie ciężarów, lecz nie były tosztangi, ale worki z piaskiem, oraz boks i hokej a także pływanie i wioślarstwo.Istniały już wtedy, w czasach starożytnych szkoły wojskowe, w którychchłopcy uczyli się sztuki walki ale nie tylko, bo także tańcówwojennych, które później upowszechniały się także i wśród ludności cywilnej. Starożytni Egipcjanie do mistrzostwa doprowadzili sztukę pływania.Istnieją także przypuszczenia, że w starożytnym Egipcie odbywały się zawodysportowe, w których brali udział zawodnicy także z innych krajów, nietylko z Egiptu. Była to jakby forma dzisiejszych Igrzysk Olimpijskich.W Indiach, które położone są w dorzeczu dwóch rzek Indusu i Gangesu wlatach 2500 – 1500 przed naszą erą rozwinęła się jedna znajstarszych kultur świata.Hindusi wielką wagę przywiązywali do czystości ciała. Myli ręce izęby przed każdym posiłkiem. Ćwiczenia fizyczne uprawiane były głównie wcelu usprawnienia organizmu dla obronności kraju. Ćwiczono powożenierydwanów, jazdę na słoniach a także strzelanie z łuku, używanie dzid, mieczyi toporów. Polowano na lwy, jelenie, ptactwo. Ze sportów, znane byłyzapasy. Hindusi stosowali także specyficzne techniki masażu jako środekleczniczy i usprawniający. Popularny był również taniec.Wspaniałym dokumentem , przedstawiającym między innymi życie sportowestarożytnych plemion zwanych Achajami mieszkającymi na terytorium dzisiejszejGrecji są poematy Homera Iliada i Odyseja, Igrzyska zaczynały sięwyścigami rydwanów, w dalszej kolejności były walki bokserskie, zapasy, bieg,walki w zbroi oraz rzut żelazną kulą – rodzajem dzisiejszego dysku atakże strzelanie z łuku i rzut włócznią. Starożytna Grecja dzieliła się na wiele państw, z których największe to były Ateny i Sparta.Spartanie przygotowywali swoje dzieci i młodzież przede wszystkim dosłużby wojskowej natomiast Ateńczycy szkolili dzieci pod okiem nauczycielaćwiczeń fizycznych w palestrze /boisko sportowe/ przygotowując młodzieżraczej do życia społecznego, publicznego. Ideałem wychowania w tym czasiebył człowiek piękny i dobry /kalokagathia/. Młodzież uprawiała musztręwojskową, jazdę konną, żeglarstwo, uczyła się posługiwania bronią.Uprawiano także pięciobój, który obejmował: biegi, skoki, rzut dyskiem,oszczepem i zapasy.Przeważnie co 4 lata odbywały się starożytnych państwach greckich Igrzyska Sportowe, jak igrzyska w miejscowości Olimpia, igrzyska pytyjskie w Delfach czy igrzyska nemejskie w Nemei. Igrzyska były połączone również z ofiarami bogom, pełniły więc funkcje sakralne.Zawodnicy występowali na igrzyskach nago, bez okrycia głowy, mimo że panował upał.Również podobnie jak w państwach greckich, igrzyska olimpijskie odbywały się w Rzymie.Młodzi rzymianie ćwiczyli ciało, gdyż uważali, że sprawne ciało tonajlepsze zabezpieczenie na starość. Podstawowe ćwiczenia to strzelanie złuku, polowanie, rzucanie dzidą. Rozpowszechnione było pływanie, którebyło uznawane za sport o dużych walorach zdrowotnych. Palestry, czyliczworokątne boiska, na których odbywały się rozmaite ćwiczenia połączoneczęsto były z łaźniami. Igrzyska na wzór greckich odbywały się np. wNeapolu czy na Kapitolu. W późniejszym okresie cesarstwa rzymskiego konkurencje sportowe na igrzyskach zostały zastąpione walkami gladiatorów. Gladiatorzy to byli niewolnicy szkoleni do walk w specjalnych koszarach. Często gladiatorzy walczyli z dzikimi zwierzętami, co upamiętnił Henryk Sienkiewicz w swojej powieści Quo vadis.Sport w dobie średniowiecza.Okres średniowiecza datujący się od upadku Cesarstwa Rzymskiego tj. roku476 do końca XV wieku jest okresem rozkwitu chrześcijaństwa, a zarazemupadku kultury fizycznej. Kościół głosił, że dbałość o rozwój fizycznyciała i o jego piękno jest rzeczą grzeszną. Zdrowie duszy a nie ciałabyło w surowej ideologii chrześcijańskiej rzeczą najważniejszą.Człowiek posiada jednak naturalną potrzebę ruchu i ta potrzeba nie byłakwestionowana. Młodzi i starsi uprawiali biegi, pływanie i polowanie. Popularna była gra w piłkę, kości , żeglarstwo i rybołówstwo. Rycerze na dworach pana średniowiecznego zaprawiali się w ćwiczeniach w bieganiu, mocowaniu, w skakaniu i pływaniu a przede wszystkim uczyli się jeździć konno w pełnej zbroi i z bronią. Rycerze lubili popisywać się swoimi umiejętnościami, sprawnością i siłą. Stąd popularność w tym czasie turniejów rycerskich. Turnieje odbywały się na dworach książąt i królów , były uroczyste, starannie przygotowane a o ich terminach wiedziano kilka miesięcy naprzód. Mógł wziąć w nich udział każdy rycerz. Najbardziej atrakcyjnym punktem turnieju była walka dwu przeciwnych ugrupowań. Każda drużyna liczyła od 20 do 30 osób. Byli to rycerze na koniach. W takich walkach często zdarzały się wypadki śmiertelne. Mniej niebezpieczne były walki dwu rycerzy, z których każdy chciał ugodzić przeciwnika kopią w głowę lub tułów. Walki rycerskie w niektórych krajach w okresie średniowiecza odbywały się również na wodzie, w łodziach zazwyczaj pięcioosobowych. W średniowieczu rozwijają się niektóre sporty wywodzące się zdawnych zapasów o charakterze rytualnym jak na przykład sumo w Japonii czyodbijanie drewnianą rakietą piłki z piórami/odpowiednik dzisiejszegobadmintona/. Mnisi buddyjscy propagują natomiast indyjskie ćwiczenia ciała i ducha pod nazwą yogi /dzisiejsza joga/.Sport w dobie odrodzeniaW XV i XVI wieku w Europie następuje pewien zwrot do dawnej kultury antycznej a więc i do dawnych uprawianych w starożytności sportów. Renesans przeżywa gimnastyka ciała, na temat ćwiczeń fizycznych i ich znaczenia dla zdrowia wypowiadają się lekarze. Odnowa myśli pedagogicznej a co za tym idzie i kultury fizycznej rozpoczęła się we Włoszech i wkrótce rozprzestrzeniła w całej Europie. Myśliciele i humaniści z tego okresu szczególnie podkreślają znaczenie gimnastyki jako środka leczniczego oraz kształtującego i rzeźbiącego ciało ludzkie. Nie negowano jednocześnie znaczenia innych starożytnych dyscyplin sportowych takich jak: taniec, gra w piłkę, zapasy, jazda konna, wioślarstwo, pływanie, biegi, sporty walki, rzuty, skakanie, szermierka.Sport w dobie OświeceniaW wieku XVII i XVIII szczególnie w Europie następuje szybki rozwójnauki, tak szybki, że okres ten zaczęto nazywać okresem Oświecenia. Powstająszkoły i nawet podręczniki do ćwiczeń fizycznych i specjalne place douprawiania sportu zwane boiskami. Zajęcia sportowe prowadzą przygotowani dotego nauczyciele. W Polsce reforma szkolnictwa dokonana została w 1773 r przez KomisjęEdukacji Narodowej, która to sprawować miała nadzór nad wszystkimiszkołami. Jednak lekcje sportu na specjalnych placach, czyli boiskach pod okiem nauczycieli w Polsce dopiero zaczynają być prowadzone w XIX wieku.W XVIII wieku w Europie dawne formy sportu o charakterze użytecznymprzekształcają się w dyscypliny sportowe w rozumieniu dzisiejszym. Walka namiecze i szpady przekształca się w szermierkę, w której to zamiastciężkich mieczy i tarcz zaczyna być używana broń lekka jak szpady a zawodnicywalczą w skórzanych maskach na twarzach. Szermierka staje się sztukąpotrzebną nie do zabicia wroga, lecz do ćwiczenia sprawności.Podobny rodowód ma jeździectwo. Umiejętność jazdy na koniu byłapodstawową umiejętnością potrzebną nie tylko rycerzom w okresach wojen, alewszystkim ludziom, gdyż koń był głównym środkiem lokomocji. Sztukajeździecka zaczyna być bardziej popisowa dopiero w XVIII wieku, kiedy toodbywały się pokazy jazdy na koniu z użyciem broni – lancy, dzidy, szabli albo pistoletu.Łyżwiarstwo rozwijało się najpierw w krajach Europy północnej gdziepanowała długa zima a rzeki i jeziora przez dłuższy czas były skutelodem. Pierwsze łyżwy były zbudowane z kości zwierzęcych, dopiero późniejoprawiano je w żelazo. Łyżwy stalowe pojawiają się dopiero w XVII iXVIII wieku. W Anglii powstaje w 1642 roku pierwszy klub łyżwiarski a weFrancji obok gier w piłkę właśnie łyżwiarstwo staje się w tych czasachulubioną zabawą na dworach.Swój rozkwit łyżwiarstwo przeżywa w wieku XIX, kiedy to powstaje szeregszkół i klubów łyżwiarskich a w miastach, na placach zakładane sątzw. ślizgawki. Pływanie związane było od dawien dawna z żeglarstwem i połowem ryb.Dopiero pisarze odrodzenia mówią o pływaniu jako o właściwym dlamłodzieży sposobie ćwiczenia ciała. Pierwszy opis techniki pływania pochodzi zXVI wieku. Opisane jest pływanie żabką, na plecach i na boku. Zachęca sięwtedy także młodzież do nurkowania, gdyż przydaje się ono w ratowaniutonących.W Polsce pływanie zaleca powstała w 1773 r Komisja Edukacji Narodowej,jednak musi się ono odbywać pod ścisłym nadzorem.Gry w piłkę znane były już w starożytności. Rzucano je ręką, kopano, podbijano w zależności od jej wielkości i od tego, z czego była zrobiona.W średniowieczu, niektórzy władcy próbowali zakazywać gry w piłkę,gdyż jakoby miała odciągać ludzi od pracy.. Żeby ominąć zakazy iuniknąć kar ludzie urządzali gry w piłkę ku czci świętych. Grano, więc wniedziele i święta w miastach i na wsiach. W samym Paryżu, w 1292 rokubyło 13 fabrykantów piłek do gry! W okresie od XV – do XVIII wieku grasię w piłkę odbijaną kijem /odpowiednik dzisiejszego palanta/, odbijanąnogą /dzisiejsza piłka nożna/, odbijaną ręką, pięścią /dzisiejszasiatkówka/, toczoną po lodzie /dzisiejszy hokej/, podbijaną i rzucaną dobramek /dzisiejsza piłka ręczna/ czy odbijaną rakieta przez rozwieszony sznur– dzisiejszy tenis ziemny. W Polsce w okresie Oświecenia szczególniepopularnym stało się polowanie, na które nie wyruszano już w celuzdobywania pożywienia, lecz w celu rozerwania się. Polowanie stało się swoistym sportem możnowładców i szlachty. Szlachecką namiętność do polowańopisał Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Szlachta najchętniej polowała, natomiast młodzież szkolna uprawiałatzw. palcaty, czyli coś w rodzaju szermierki na kije. Grano także w piłkępodbijaną kijem, która leciała do góry tak wysoko, że jej widać niebyło. Był to znany do dzisiaj palant.Popularne wśród młodzieży szkolnej były też gonitwy, skoki, gra wkręgle latem a rzuty śnieżkami zimą.Ćwiczenia te nosiły ogólną nazwę r e k r e a c j i i odbywały się w sposób zorganizowany w czasie wolnym, czyli po szkolnych zajęciach obowiązkowych.Sport w wieku XIX.Od początku XIX wieku sport i rekreacja fizyczna zaczyna sięintensywnie rozwijać, głównie, dlatego iż zaczął rozwijać się wielki przemysł,który niósł za sobą zmęczenie ciężko pracujących w nim ludzi. Ludzieci potrzebowali ruchu, jako naturalnego czynnika czynnego odpoczynku pociężkiej pracy.W Europie zachodniej zaczynają powstawać tereny gier, zabaw i rekreacji a później kluby i zrzeszenia sportowe.Rozwija się także ideologia upatrująca w ćwiczeniach fizycznych czynnika wzmacniającego strukturę fizyczną organizmu jak i psychikę człowieka/teoretycy z tego okresu to między innymi: Jan Amos Kodeński, Johan GutsMuths, Jon Dewey w Polsce Jędrzej Śniadecki./ W XIX wieku powstały znane systemy gimnastyczne: szwedzki ojca i syna Lingów, niemiecki, bardzo schematyczny i sformalizowany, czy np. gimnastyka Bjorkstein, która ukierunkowała gimnastykę dziewcząt i kobiet, uwzględniając ich naturalne potrzeby. Od XIX wieku obserwujemy rozwój nowych dyscyplin sportowych. Powstają stowarzyszenia i kluby sportowe, najpierw o charakterze lokalnym a później także międzynarodowym. Przykładem takiego międzynarodowego klubu było Stowarzyszenie Gimnastyczne pod nazwą „Sokół”, które powstało w 1862 roku w Pradze czeskiej, a wkrótce filie „Sokoła” zaczęły powstawać w całej Europie, w tym również i w Polsce. Amatorzy ćwiczący w klubach sportowych pragnęli popisać się swoimi umiejętnościami przed szerszą publicznością, stąd powstała idea organizowania zawodów sportowych, a szczytem tej tendencji było reaktywowanie w 1896 roku z inicjatywy Francuza Pierra de Coubertina pierwszych Nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach.Nie przypominały one jednak dawnych igrzysk w starożytnej Grecji.Najliczniejsze były konkurencje lekkoatletyczne a bohaterem igrzysk został grek – Spirydos Luis, który wygrał bieg maratoński na dystansie 40 km. Na całej trasie biegu stało i kibicowało ok. 100 tysięcy widzów. Ogółem w Igrzyskach brało udział 115 zawodników z 13 krajów.Następne Igrzyska odbyły się w Paryżu w 1900 roku, trzecie w Sant Luisw 1904 roku, czwarte w Londynie w 1908 roku. Wzięło w nich już udział2666 zawodników z 22 krajów.W stosunku do poprzednich Igrzysk wzrosła ilość konkurencji i znaczniepoprawiły się wyniki zawodników. V Igrzyska odbyły się Sztokholmie w 1912roku. Po raz pierwszy wzięli w niej udział dwaj Polacy, chociaż w barwachinnych krajów /Austrii i Rosji/, jako, że Polska była w tym czasie podzaborami.Intensywny rozwój sportu i Igrzysk doprowadziły do powstawania podkoniec XIX i na początku XX wieku Międzynarodowych Federacji Sportowych.Pierwsza powstała Międzynarodowa Federacja Towarzystw Wioślarskich/1892 r/,następna to Unia Łyżwiarska a w 1897 r – Międzynarodowa FederacjaGimnastyczna. Dalsze to: federacja piłki nożnej, pływania, hokeja na lodzie,lekkiej atletyki, szermierki. W okresie międzywojennym tworzyły się dalszefederacje: strzelecka, ciężkiej atletyki, jeździectwa, zapasów, bobslejów,hokeja na trawie, łucznictwa, piłki koszykowej. Dzięki nim nasilała sięrywalizacja na stadionach i wzajemna, międzynarodowa pomoc w organizowaniuimprez.W następnych latach, po przerwie związanej z wybuchem I wojny światowejodbyły się Igrzyska w Antwerpii /1920 r/, Paryżu /1924 r/ Amsterdamie/1928 r/ Los Angeles /1932 r/, Berlinie /1936 r/. I Zimowa Olimpiada odbyła się w Chamonix – zimowej stolicy Francjii objęła wszystkie zimowe sporty za wyjątkiem saneczkarstwa. Czołowemiejsca w tych Igrzyskach zajęły kraje, których klimat sprzyjał uprawianiusportów zimowych, takie jak: Norwegia, Finlandia, Austria, USA, Szwecja,FinlandiaSport po II wojnie światowej II wojna światowa była najkrwawszą z dotychczasowych wojen, straciło wniej życie ok. 50 milionów ludzi, w tym także i dzieci. Polska straciłaok. 6 milionów ofiar i 80 procent dorobku narodowego. Państwem, które poII wojnie stało się potęgą polityczną był Związek Radziecki, a wEuropie Środkowej i Wschodniej został utworzony blok państw socjalistycznych,związanych sojuszem ze Związkiem Radzieckim, do których to państwnależała również Polska.Dokonuje się szereg zmian politycznych na całym świecie, wiele państwkolonialnych w Afryce, Ameryce Południowej i Azji odzyskujeniepodległość, co nie pozostaje bez znaczenia także w dziedzinie rozwoju sportu i kulturyfizycznej. Nie bez wpływu na życie człowieka ma ogromne przyspieszenie techniki itempa rozwoju przemysłowego. Pracę człowieka w wielu dziedzinach życiazastępują maszyny, automaty. Co gorsze i niepokojące rozwój techniki ipowstawanie wielkich aglomeracji przemysłowych i skupisk ludności zaczęłopowodować niszczenie fauny i flory i zatruwanie atmosfery, w stopniuzagrażającym życiu i zdrowiu mieszkańców naszego globu.Problemy sportu i rekreacji stały się problemami międzynarodowymi.Sport i rekreacja weszły na stałe do systemu nauczania i wychowania. Doprowadzenia zajęć sportowych i rekreacyjnych są specjaliści szkoleni naAkademiach i Wyższych szkołach Wychowania Fizycznego. W programach edukacji sportowej odchodzi się jednak od XIX wiecznychsystemów gimnastycznych na rzecz ćwiczeń naturalnych, spontanicznych,wszechstronnie rozwijających młody organizm mających zaowocować zamiłowaniem do uprawiania różnych dziedzin sportowych w formie rekreacyjnej w wiekubardziej dojrzałym.Ruch sportowy rozwija się szczególnie mocno poza nauczaniem w szkołach.Powstaje mnóstwo klubów sportowych i turystycznych oraz najróżniejszychzwiązków i organizacji sportowych.Dowiedziono, że tylko wysiłki fizyczne o znacznej intensywności mają istotny wpływ na wydolność fizyczną człowieka a więc jego zdrowie i siły.Uprawianie jakiegokolwiek sportu staje się niejako „stylem” życia współczesnego człowieka.Urządzenia sportowe stają się dostępne i powszechne, buduje się baseny, kąpieliska, zakłada lodowiska, na każdym osiedlu znajduje się przynajmniej jedno boisko, można też powszechnie korzystać z boisk przyszkolnych, które są otwarte. Zawody sportowe organizowane są w szkołach, klubach, przez zakłady pracy. Powszechne są najróżniejsze spartakiady młodzieżowe, zakładowe /dla młodzieży bardziej dojrzałej i ludzi w średnim wieku/, ligi mistrzów itp.W 3 lata po zakończeniu II wojny wznowione zostają Igrzyska Olimpijskie.Odbywają się kolejno w Londynie /1948r/, w Helsinkach /1952 r./, wMelbourne /1956 r./, w Rzymie /1960 r./, w Tokio /1964 r./, w Mexico City /1968 r./, w Monachium /1972 r./, w Montrealu /1976 r./, w Moskwie /1980 r./, Los Angeles/1984r//, Seul /1988 r./, Barcelona /1992 r./, Atlanta /1996 r./, Sydney /2000 r./, Ateny /2004 r./ a w następnych latach zaplanowano igrzyska wPekinie w 2008 roku i Londynie w 2012 r.Podobnie i Igrzyska Zimowe odbywają się w dalszym ciągu co 4 lata.Przedstawicielem Polski, który zdobył dotychczas najwięcej medali naOlimpiadzie Zimowej jest nasz Adam Małysz /Salt Lace City 2002 r – medalsrebrny i brązowy/. Na ostatniej Olimpiadzie Zimowej w Turynie /2006r./ AdamMałysz zajął 5 i 14 miejsce a ogólnie Polacy zostali sklasyfikowani na 20miejscu zdobywając jeden srebrny i jeden brązowy medal. Zawsze w tym samymroku, po Olimpiadzie dla sportowców zdrowych i silnych odbywa się tzw.paraolimpiada dla niepełnosprawnych. W tych zawodach Polacy byli zawszeklasyfikowani na wysokich pozycjach przywożąc z nich do kraju szereg medali. Dzisiejszy sport oparty na wszechstronnych badaniach naukowych, nie tylkomedycznych, pozwala na osiąganie wyników, jakie dotąd wydawały się niedo osiągnięcia przez ludzki organizm. Sport wyczynowy osiąga triumfy wewszystkich dyscyplinach. Także nikt już nie kwestionuje znaczenia aktywnościruchowej dzieci i młodzieży oraz profilaktycznej i rekreacyjnej roli ruchudla ludzi w wieku średnim i podeszłym.
KFiz w krajach starożytnego wschodu Chiny: Czynnikiem warunkującym rozwój kultury fizycznej była armia, która szkoliła się w jeździe na rydwanach łucznictwie, zapasach i boksie. Istniały dyscypliny: piłka nożna, pływanie, gimnastyka lecznicza, kung-fu, boks, pływanie, taniec rytualny Egipt: Zycie było związane z Nilem zaczęto uprawiać sporty wodne: pływanie, żeglarstwo, wioślarstwo, wykształciły się pierwsze style pływackie, Kobie też brały udział w kształtowaniu swojej sprawności fizycznej. Mężczyźni na potrzeby wojska trenowali: siłę, wytrzymałość, szkolili się w łucznictwie, powożeniu, rzucie oszczepem. Kobiety ćwiczyły zwinność poprzez grę z piłką. Na cześć Ramzesa III zorganizowano zawody. Dyscypliny: gimnastyka akrobatyczna, hokej na trawie. Indie: Szkolono się w Armii: powożenie, zapasy, jazda na słoniach, Higiena: związana była z masażem leczniczym, atletycznym, higienicznym. Taniec religijny podczas uroczystości w świątyniach. Joga WF w Sparcie i Atenach Sparta: Spartanie stanowili mniejszość w państwie. Powstania Helotów zmusiły Spartan do ciągłej gotowości bojowej. Spratanie musieli od dzieciństwa pobudzać odwagę i energię przyszłego hoplity. Stopniowo zwiększano stopień trudności treningu. Całe WF miało na celu przygotowanie doskonałego żołnierza. Uczono: szermierki, rzutu oszczepem, i musztry. Ateny: Greków cechowało umiłowanie sportu i sprawności fizycznych. Idea kalokaghati, równomierny rozwój cech umysłowych i fizycznych. Istniały gimnazjony czyli publiczny teren sportowy. Uprawiano: biegi skoki, rzuty dyskiem, grę w piłkę, pentatlon i pankration. Znaczenie igrzysk i ich program Znaczenie: były częścią życia greków, igrzyska były świętem religijnym i sportowym Greków, prestiż dla zwycięzców. Program: 6 dni, 1. Składano ofiary, odbierano przysięgę zawodników i sędziów. Biegi na jedne, dwa, cztery i dwadzieścia cztery stadiony, Pięciobój (bieg, rzut, skok w dal, rzut, zapasy) Pięściarstwo, Pankration, bieg ze zbroją, wyścigi konne i rydwanów. Rzym Ćwiczenia fizyczne miały przygotować do służby wojskowej. Młodzi Rzymianie kształcili się w Palestrach gdzie doskonalili swoje sprawności fizyczne. Rzymianie chętnie polowali, oraz uprawiali wiele gier o charakterze sportowym, byli prekursorami igrzysk olimpijskich jednak miały one charakter widowiskowy, a w zawodach uczestniczyli tylko zawodowcy, a sport miał być widowiskiem, często brutalnym. Różnice w poglądach na WF w Średniowieczu i Starożytności W średniowieczu stosunek do ciała, ćwiczeń gimnastycznych i fizycznych był negatywny. Ciao ludzkie Było negowane jako ? sztuka dla sztuki? .Zakazywano gier, gonitw, pływania a wynikało to z różnych powodów m.in. tłumaczono to tym, że można skoncentrować się wyłącznie na religii. W starożytności wytworzył się system wychowania fizycznego młodzieży, którego cechą była dbałość o wszechstronny rozwój. Rozwinięto ideał człowieka doskonałego, którego określano mianem Kalokagatia ( w Atenach), lub system wychowawczy zwany Efebią ( Sparta) spełniający rolę przygotowania wojskowego. Inne były także szkoły w tych dwóch epokach. W średniowieczu kościół skupiał w swoich rękach całe szkolnictwo, celem tych szkół było przygotowanie do służby kościelnej., a dwustopniowy program ?szkół wyzwolonych? nie obejmował uprawiania sprawności fizycznej. W starożytności było wręcz przeciwnie tam wychowanie fizyczne było bardzo ważną częścią wychowania młodzieży. Budowano wtedy wiele specjalnie do tego przeznaczonych sal jak np. Palestra gdzie można było pływać, biegać, uprawiać gimnastykę. Odmienne były także światopoglądy: W średniowieczu popularne były hasła ?życie jest wyczekiwaniem śmierci?, ? pamiętaj o śmierci?, wychowanie oparte było głównie na ? wychowaniu duszy?. W starożytności, zgodnie z ideałem ? kalokagatia? ważne było wychowanie zarówno duchowe jak i cielesne. Hasłami które prezentowały nastawienie ludzi tej epoki na wychowanie fizyczne były: ? W zdrowym ciele zdrowy duch? oraz w odniesieniu do sportu ? sztuka dla sztuki?. WF Rycerstwa w średniowieczu Wychowanie rycerskie opierało się na wychowaniu młodego szlachcica sprawnego fizycznie i oddanego ideałom. Miał on osiągnąć siłe sprawność fizyczną, które ustanawiają cel i przeznaczenie. Wychowanie fizyczne rycerskie obejmowało dwa stopnie: Od 7 do 14 roku życia- kiedy to, młody szlachcic ćwiczył się w roli pazia i pachołka. Młodzi paziowie zaprawiali się w ćwiczeniach mających na celu rozwój tężyzny fizycznej. Później ćwiczyli dźwiganie ciężarów, jazdę konną. Od 15 do 21 roku życia- młody szlachcic pełnił funkcję giermka na dworze pana feudalnego, gdzie nabywał ogłady towarzyskiej. Jako giermek, towarzyszył mu swemu panu w jego życiu publicznym i wyprawach zbrojnych, troszcząc się o jego bezpieczeństwo , dbając o jego uzbrojenie i opiekując się końmi. Uwieńczeniem wychowania młodego szlachcica buło pasowanie na rycerza- pokojowe lub na polu bitwy. To pierwsze urządzano zazwyczaj w czasie świąt religijnych. Kandydat występował w szacie szkarłatnej. Pasujący uderzał pasowanego otwartą dłonią w ramię ( od XIVw. Gest ten wykonywano płazem miecza). Nowy rycerz otrzymywał ostrogi, pas rycerski i miecz. Sprawdzianem zdobytych umiejętności i sprawności, były turnieje organizowane na dworach możnych panów lub władców. Turnieje b...
rambovelrocky