George Catherine - Tajemnica domu nad zatoką.pdf - George Catherine - glinka7-1987

Catherine George

Tajemnica domu nad zatoką

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Telefon zadzwonił w piątek wieczorem, gdy wszyscy wyjechali już na

weekend. Paula, która właśnie szykowała się do wyjścia, pomyślała, że

wiadomość może przyjąć automatyczna sekretarka. W końcu jednak

zawróciła i z niecierpliwym westchnieniem podniosła słuchawkę.

– Whitefriars Estates. Dobry wieczór.

– Dobry wieczór. Jutro przylatuję z Paryża obejrzeć jedną z waszych

nieruchomości – rozległ się apodyktycznie brzmiący męski głos z lekkim

francuskim akcentem. – Przepraszam, z kim mam przyjemność?

– Grant – przedstawiła się sucho Paula. – Czy mógłby pan podać

bardziej szczegółowe informacje?

– Spotykamy się jutro po południu. O piątej. Tak ustaliłem z panem

Parrishem.

Paula zesztywniała.

– Szkoda, że dzwoni pan tak późno, panie...

– Brissac. Czy to jakiś problem? Pan Parrish zapewniał mnie w

ubiegłym tygodniu, że w każdy weekend można oglądać nieruchomości.

Wymaga to jedynie wcześniejszego potwierdzenia. Pani jest

współwłaścicielką, prawda? – dodał nieco lekceważącym tonem, w którym

pojawiła się również nutka niedowierzania.

– Owszem, panie Brissac. – Paula odruchowo zmrużyła oczy. Ben

Parrish, jeden z głównych wspólników, właśnie wybrał się na narciarski

weekend do Gstaad, nie wspominając nawet słowem o tym uciążliwym

Francuzie. – Czy można wiedzieć, o którą nieruchomość panu chodzi?

Postaram się to jakoś zorganizować.

– Interesuje mnie Turret House – poinformował. Paula zaniemówiła.

Nie chodziło zatem o nieruchomość znajdującą się w Londynie, jak

początkowo, chyba zbyt optymistycznie, założyła. Czekała ją bardzo

uciążliwa trzygodzinna jazda samochodem, gdyż wspomniana rezydencja

znajdowała się na wybrzeżu. Nie to jednak martwiło Paulę. Dawno temu

obiecała sobie, że jej noga już nigdy nie postanie w Turret House... Od

kiedy ta posiadłość figurowała w katalogu ich agencji, Ben Parrish zawsze

osobiście pokazywał ją potencjalnym klientom. Nie było ich zresztą wielu.

Ostatnio w ogóle nikt nie interesował się tą ofertą i pomału wszyscy w

biurze tracili nadzieję, że kiedykolwiek uda im się sprzedać ten dom. Paula

westchnęła ciężko i postanowiła wziąć się w garść. Powinna oddzielać

sprawy osobiste od zawodowych. To niedopuszczalne, by z powodu jej

uprzedzeń firma narażona była na straty finansowe. Skoro istniał choćby

cień szansy, że Turret House znajdzie wreszcie nabywcę, należało

poważnie podejść do sprawy.

– Czy pani mnie słyszy?

– Tak, proszę pana. Dostosuję się do pańskich życzeń.

– Oczywiście będzie tam pani osobiście... W oczach Pauli zalśnił chłód.

– Owszem. Razem z moją asystentką. – Nie widziała powodów, by

informować go, że Biddy jest na zwolnieniu i kuruje się z przeziębienia.

– Jak pani sobie życzy. Do Londynu wróci pani w niedzielę –

poinformował rzeczowo. – Nieopodal znajduje się hotel Ravenswood.

Zarezerwowałem tam dwuosobowy pokój dla przedstawicieli agencji

Whitefriars. Proszę skorzystać z tej rezerwacji.

– To nie będzie konieczne – odparła natychmiast.

– Au contraire. Muszę powtórnie obejrzeć Turret House wczesnym

rankiem następnego dnia.

– Obawiam się, że to niemożliwe.

– Tak umawiałem się z panem Parrishem, mademoiselle. Zapewniał, że

ktoś z agencji oprowadzi mnie po tej nieruchomości.

– Jak powiedziałam, zmienię swoje prywatne plany, by pokazać panu

Turret House – oświadczyła Paula, obiecując sobie rozprawić się z

Parrishem po jego powrocie. – Ale rezerwacja hotelu jest zbędna.

Nawykłam dojazdy na długich dystansach.

– Niestety, będzie mi pani potrzebna wcześnie rano w niedzielę, bo

jeszcze przed południem muszę wrócić do Paryża.

– Jak pan sobie życzy... – zgodziła się, obmyślając w duchu coraz

wymyślniejsze tortury dla Parrisha – Dziękuję. Czy mogę raz jeszcze

prosić o pani nazwisko?

– Grant.

– A demain, panno Grant.

Do jutra... Paula obawiała się, że nadchodzący weekend będzie

wyjątkowo pracowity i męczący. Z wściekłością odłożyła słuchawkę,

sprawdziła, czy agencja jest zabezpieczona na noc, i wyszła.

Mieszkała w stylowej kamienicy w Chiswick. Miała stamtąd wspaniały

widok na Tamizę i płaciła równie zapierający dech w piersiach czynsz.

Większość pokoi była jeszcze nie umeblowana, ale Pauli to nie

przeszkadzało. Najważniejsze było, że po raz pierwszy w życiu miała całe

mieszkanie dla siebie. Ceniła sobie te swobodę i gotowa była zapłacić za

nią najwyższą cenę.

Pomimo niechęci, z jaką przyjęła żądania swego apodyktycznego

rozmówcy, musiała przyznać, że i tak właściwie nie miała żadnych

olśniewających planów spędzenia wolnego czasu. Marzyła wyłącznie o

tym, by zaszyć się w domu z kilkoma dobrymi kasetami wideo, zamówić

jakieś ulubione danie i oddać się błogiemu nieróbstwu. Lenistwo, święty

spokój, słodka samotność – oto jej wyobrażenie o idealnym weekendzie.

Koledzy z agencji nie kryli swego zdania na ten temat i ostatnio zaczęli

przebąkiwać, że Paula coraz bardziej dziwaczeje.

– Taka kobieta jak ty – rzuci! kiedyś Ben Parrish – nie powinna być

sama. Rozejrzyj się, świat pełen jest facetów, których mogłabyś

uszczęśliwić...

Typowo męski punkt widzenia, uznała z niesmakiem Paula. Była

zadowolona ze swojego życia i nie cierpiała z powodu braku kontaktów

towarzyskich. Po krótkim namyśle trochę się uspokoiła. Wszyscy w biurze

mieli takie świąteczne dyżury, a teraz przecież była jej kolej. Powinna

przewidzieć, że zgłosi się jakiś klient, którego trzeba będzie oprowadzić

po którejś z ekskluzywnych nieruchomości oferowanych przez agencję

Whitefriars. Tylko... dlaczego wybór ten padł właśnie na Turret House!

– To wbrew naturze! – wykrzyknęła kiedyś jej przyjaciółka Mariannę,

która pracowała w redakcji jednego z ilustrowanych pism kobiecych.

Jakby wzorując się na bohaterkach swoich artykułów, z pasją i

zapamiętaniem szukała mężczyzny swego życia, w przerwach znajdując

pocieszenie u Pauli. – Ciebie obchodzi tylko twoja praca i to mieszkanie.

Powinnaś sobie jeszcze kupić kota i wtedy już będziesz mogła uchodzić za

wzór starej panny! Paula była niewzruszona.

– Nie przepadam za kotami, a określenie „stara panna” jest politycznie

niepoprawne.

George Catherine - Tajemnica domu nad zatoką.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: