George Catherine - Ogrodnik czarodziej.pdf - George Catherine - glinka7-1987

Catherine George

Ogrodnik czarodziej

Tłumaczyła Halina Kilińska

Rozdział 1

Zrobiło się ciepło, a nawet upalnie i po długiej, deszczowej wiośnie nastało

prawdziwe, piękne lato. Imogen Lambert powitała je z radością, lecz upały prędko

dały się jej we znaki. Praca w ogrodzie w palących promieniach słońca coraz

bardziej ją wyczerpywała. Teoretycznie – uwielbiała ogrody, ale w praktyce. .. Jak

wszystko inne, tak i ogrody różnią się diametralnie w teorii i w praktyce. Imogen

spędziła dzieciństwo i wczesną młodość w Londynie, w kamienicy, wokół której

nie było ani skrawka zieleni. Po ślubie przeniosła się do męża. Państwo

Lambertowie mieli niewielkie patio; posadzone tam rośliny tworzyły jedyny ogród,

jaki Imogen znała z bliska. Lubiła zieleń, więc ogromnie się ucieszyła, gdy mąż

postanowił kupić dom na wsi. W marzeniach widziała z okien bujną roślinność,

owoce w sadzie, obsypane kwiatami krzewy, trawnik ze stokrotkami. Teraz

zaczynała żałować, że marzenia się spełniły i w dodatku ma więcej, niż chciała.

Kupili dom wczesną jesienią, gdy dobrze utrzymany ogród powoli szykował się

do snu zimowego. Pośrednik zachłystywał się, wychwalając uroki ogrodu i okazało

się, że w tym wypadku wyjątkowo mówił prawdę. Imogen ogarnął zachwyt, gdy

wczesną wiosną pokazały się urocze kępy przebiśniegów, dorodne żonkile oraz

śliczne dzwonki. Potem ogród zaczął wymagać coraz większego nakładu pracy i

zanosiło się na to, że pochłonie cały czas i wszystkie siły właścicielki.

Doszła do końca trawnika, wyłączyła kosiarkę i wierzchem dłoni otarła spocone

czoło. Skoszoną trawę rzuciła na kompost, po czym odstawiła kosiarkę do szopy.

Przed odejściem niechętnym okiem spojrzała na najbliższe rabaty. Jej

wymarzony ogród zdobiły piękne kwiaty i dorodne krzewy, natomiast w tym

królowało zielsko. Usychające liście żonkili szpeciły grządki, róże były oblepione

mszycami, łubin marniał od jakiejś zarazy, a po ostrożkach łaziły ślimaki.

Poczuła, że traci zapał do pracy i zgarbiona ze zmęczenia przysiadła na ławce,

którą Philip kupił w dniu, gdy formalnie został właścicielem domu. Na

wspomnienie męża jej serce wypełnił żal i gniew, które często ją ogarniały, gdy o

nim myślała.

Zacisnęła pięści, zdecydowana, że się nie podda zniechęceniu. Postanowiła, że

odłoży pielenie do wieczora, umyje się i pójdzie do sklepu. Tam wywiesi

ogłoszenie, że poszukuje kogoś, kto zajmie się jej ogrodem. Prace remontowe w

domu dobiegły końca, więc teraz należało doprowadzić ogród do stanu, w którym

spodoba się kolejnemu nabywcy. Coraz wyraźniej zdawała sobie sprawę, że musi

sprzedać dom. Gdyby Philip żył, ze względu na niego starałaby się przyzwyczaić

do nowych warunków i wtopić w miejscową społeczność. Po jego śmierci nie

umiała sobie poradzić z samotnością. Nie odpowiadało jej życie na wsi, w domu

położonym na końcu drogi, z dala od wszystkich i wszystkiego.

Otrząsnęła się ze wspomnień i poszła do domu, gdzie przygotowała sobie

kąpiel. Wyciągnęła się w starej wannie, pamiętającej czasy królowej Wiktorii, i

zamknęła oczy. Po półgodzinnym relaksie poczuła się odświeżona i miała lepszy

nastrój.

Posmarowała zaczerwienioną twarz emulsją, którą dostała od męża. Skrzywiła

się niezadowolona, że wszystkie jej myśli nadal krążą wokół zmarłego.

Przeszła do sypialni. Na środku stało małżeńskie łóżko z zagłówkiem

ozdobionym aniołami. Philip nabył zagłówek za duże pieniądze w małym

antykwariacie, nie podejrzewając, że żona nie przepada za tego typu ozdobami. Po

jego śmierci znienawidziła anioły za to, że wybrał ich towarzystwo, a ją zostawił

samą.

Londyński dom Philipa był elegancki, w pełni urządzony, więc bardzo niewiele

w nim zmieniła. Natomiast Beech Cottage w dużym stopniu urządziła według

własnego gustu. Do sypialni wybrała wszystko oprócz irytujących aniołów. Tutaj

najczęściej ogarniała ją tęsknota za niespokojną, pełną energii obecnością męża.

Było to o tyle nielogiczne, że razem przyjeżdżali na wieś bardzo rzadko. Oblała się

szkarłatnym rumieńcem, gdy pomyślała, że wciąż najbardziej tęskni za mężem

podczas samotnych nocy, chociaż to nie przystoi nieutulonej w żalu wdowie.

Energicznie zaczęła szczotkować włosy, jakby w ten sposób chciała usunąć

niestosowne myśli. Związała włosy na karku, przypudrowała policzki i nos i

przyjrzała się sobie krytycznie. Philip zachwycał się kolorem jej oczu i twierdził,

że są jak mokry mech, ale po jego śmierci zrobiły się czerwone. Zirytowała się, że

znowu myśli o nim, chociaż tyle razy postanawiała, że nie będzie go opłakiwać.

Pogroziła sobie palcem.

Wyjęła z szafy powiewną, bawełnianą suknię w żółte i białe kwiatki na

liliowym tle. Zanim ją włożyła, uświadomiła sobie, że od dawna nie nosiła sukni.

Do sklepu chodziła w eleganckich spodniach i bluzkach, a po domu najchętniej w

starych dżinsach i swetrach. Tego dnia zapragnęła czegoś innego.

Gdy wyszła za próg domu, uderzyło ją takie gorąco, że natychmiast się cofnęła.

Zawróciła po słomkowy kapelusz, który mąż przywiózł kiedyś z Wenecji. Znowu

Philip!

Pomyślała, że najwyższy czas, aby przestała wspominać go od rana do

wieczora. Pamiętała opinię, że wdowi welon, który zresztą wyszedł z mody, nie

zdobi kobiety trzydziestoletniej. Coś schwyciło ją za gardło. Trzydzieści dwa lata!

Gdzie podziała się ostatnia dekada?

Rozsądek podpowiadał, że nie warto rozmyślać o przeszłości, lecz trzeba

znaleźć sposób na to, aby przyszłość uczynić znośną. Wiedziała, że nie powinna

bezcelowo chodzić z kąta w kąt po Beech Cottage; Philip by tego nie pochwalał.

Do licha, znowu on! Dość tego! – pomyślała ze złością.

Starannie zamknęła dom i wyszła na drogę wijącą się wśród żółtych pól, z

których dolatywał upajający zapach. Nad głową miała zielony baldachim liści. Idąc

wolnym krokiem, układała listę potrzebnych rzeczy.

Sklep w Abbots Munden był duży i świetnie zaopatrzony, więc rzadko

wybierała się po zakupy gdzieś dalej. W środku zastała kilka osób, którym

uprzejmie się ukłoniła. Wybrała potrzebne warzywa, młode ziemniaki, brzoskwinie

oraz bochenek chleba ze spieczoną skórką i podeszła do lady, za którą stał

właściciel. Jennings zważył ćwierć kilo apetycznie wyglądającej szynki, po czym

podał trzy kawałki sera do spróbowania. Imogen wybrała gloucester i dopiero teraz

powiedziała:

– Szukam ratunku i liczę, że pan mi pomoże.

– Bardzo chętnie, o ile będę mógł.

– Nie radzę sobie z ogrodem, bo błyskawicznie zarasta zielskiem, to ponad

moje siły – wyjaśniła. – Czy zna pan kogoś, kto mógłby się nim zająć? A jeśli nie,

to czy – mogę w pańskim sklepie zostawić wiadomość, że szukam pomocnika?

– Oczywiście. – Po namyśle sklepikarz dodał: – Coś pani doradzę. Jeśli pójdzie

pani okrężną drogą, dojdzie do Camden House. Dom należy do pani Sargent, która

akurat bawi u córki w Stanach. Jej ogrodem zajmuje się Sam Harding i o tej porze

powinien tam być. Może on panią poratuje. A jeśli nie, wtedy popytam wśród

klientów i znajdziemy kogoś innego.

Imogen podziękowała, pożegnała się i skręciła na drogę, biegnącą przez środek

wioski. Abbots Munden. Ciągnęła się ona u podnóża ostatniego pasma wzgórz

Cotswold i prawdopodobnie tylko dzięki takiemu położeniu w znacznym stopniu

zachowała swój dawny charakter. Większość domów z miodowego piaskowca

pochodziła z szesnastego i siedemnastego wieku. Wioskę przecinała płytka,

szeroka rzeczka i drewniane kładki nad nią dodawały uroku sielskiej scenerii.

W związku z tym, że Abbots Munden leżała daleko od autostrady, jak dotąd nie

przybrała bezdusznego wyglądu innych uroczych zakątków, tłumnie odwiedzanych

przez turystów. W samym środku wsi, pośród starych chat i nowszych domów,

wznosiły się ruiny normandzkiego zamku. W kościele można było podziwiać

nieliczne normandzkie fragmenty, które szczęśliwie się zachowały mimo

wielokrotnych przeróbek świątyni.

Camden House sąsiadował z kościołem. Imogen weszła przez bramę na

żwirowy podjazd, prowadzący do domu podobnego do innych przy Mili Lane, tyle

że większego i bardziej nieregularnego, z wieloma facjatkami.

Ściany domu ginęły pod wistarią i pnącymi, kremowymi różami. Ścieżki były

wysypane jasnymi kamykami, a na pięknie utrzymanych rabatach białoróżowe

łubiny sąsiadowały z goździkami brodatymi i margerytkami. Trawa wyglądała jak

zielony aksamit i nigdzie nie było ani jednego źdźbła zielska.

Imogen rozejrzała się w poszukiwaniu tego, który dbał o ów ideał i dostrzegła

furtkę w kamiennym murze. Domyśliła się, że prowadzi do ogrodu na tyłach domu.

Nie była pewna, czy wypada tam iść, lecz gdy pomyślała o zielsku u siebie,

odrzuciła wątpliwości i poszła dalej. Za furtką znalazła się jakby w raju. Drewnianą

altankę oplatał gąszcz upojnie pachnących róż. Obok idealnie utrzymanego

trawnika znajdował się kort tenisowy, otoczony krzewami i drzewami, za którymi

prześwitywał ogród warzywny. Usłyszała dochodzące stamtąd odgłosy pracy.

Czuła się jak intruz, lecz mimo to nie zawróciła. Gdy minęła ostatni krzew,

zobaczyła półnagiego, czarnowłosego ogrodnika, który gracował grządkę fasoli.

Miał na sobie połatane dżinsy, traperki, grube rękawice i czerwoną apaszkę,

przewiązaną na czole. Jego muskularny, mocno opalony tors lśnił w słońcu.

Imogen zaskoczyło, że mężczyzna jest młodszy, niż się spodziewała. Pracował z

energią i wprawą, które wzbudziły w niej zazdrość. Od razu rzucało się w oczy, że

jest fachowcem.

Chrząknęła, lecz zapracowany ogrodnik nawet nie drgnął. Gdy nie zareagował

również na głośne powitanie, przyjrzała mu się uważniej i zobaczyła, że ma na

uszach słuchawki.

Podeszła więc na tyle blisko, aby znaleźć się w jego polu widzenia. Mężczyzna

gwałtownie się wyprostował i oczy zaokrągliły mu się ze zdumienia. Bez słowa

patrzył na zjawę w słomkowym kapeluszu, ciemnych okularach i powiewnej sukni.

Imogen uśmiechnęła się, chociaż była bardziej zaskoczona niż on. Spodziewała się

zastać ogrodnika w starszym wieku, a tymczasem miała przed sobą młodego,

świetnie zbudowanego mężczyznę, który obrzucił ją zachwyconym spojrzeniem,

pospiesznie zdjął rękawicę i wyłączył walkmana.

– Dzień dobry. Pan Harding? – zapytała speszona.

– Niestety, nie. – W opalonej, spoconej twarzy błysnęły olśniewająco białe

zęby. – Zwichnął rękę, więc go zastępuję. Wedle ścisłych instrukcji... Czym mogę

George Catherine - Ogrodnik czarodziej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: