Broadrick Annette - Zaloty po teksasku.pdf - Cykl - Bracia z Teksasu - glinka7-1987

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jaskrawe, oślepiające światła pojawiły się tuŜ przed nimi

niespodziewanie, zupełnie nie wiadomo skąd. Cameron szarpnął kierownicą,

próbując ominąć jadący prosto na niego samochód. Dobiegł go jeszcze

przeraźliwy krzyk siedzącej obok Ŝony i poczuł oblewający go zimny pot. Jeszcze

mocniej zacisnął palce obejmujące kierownicę. Serce mu waliło, nie mógł

zapanować nad drŜeniem całego ciała. W ustach miał jakiś metaliczny posmak.

Nadludzkim wysiłkiem starał się zachować panowanie nad pojazdem, za

wszelką cenę usiłował zapobiec zderzeniu. Przez moment poŜałował, Ŝe nie wziął

ich wygodnej limuzyny zamiast tego niewielkiego sportowego wozu,

PotęŜny samochód pędził prosto na nich, przybliŜał się z nieubłaganą

szybkością. Jeszcze sekundy i Cameron poczuł silne uderzenie. JuŜ nic nie mógł

zrobić. Auto zaczęło obracać się wokół osi, przekoziołkowało na dach…

Szarpnął się gwałtownie i usiadł, wyrwany ze snu własnym rozpaczliwym

krzykiem. Ukrył twarz w dłoniach. Był zlany potem, cały się trząsł. Serce

dudniło mu w piersi jak oszalałe. DrŜącą ręką przeciągnął po włosach, dotknął

czoła. Musi się obudzić, otrząsnąć z tego koszmaru, wrócić do rzeczywistości.

O BoŜe! Czy to się nigdy nie skończy? Od tamtej nocy, kiedy stracił Ŝonę,

minęły juŜ cztery lata. Czy wspomnienie wypadku nie przestanie go

prześladować?

Odrzucił kołdrę, wstał. Nie zapalając lampy sięgnął po papierosa.

Podszedł do okna i zapatrzył się w szalejącą za oknem wiosenną burzę.

MoŜe to odgłos grzmotów i błysk piorunów sprawiły, Ŝe znów odŜyły

chwile, o których tak bardzo chciał zapomnieć? Zaciągnął się, dym wypełnił mu

płuca. Ten nałóg powoli go zabijał, wiedział o tym, ale było mu wszystko jedno.

Krople deszczu gwałtownie uderzyły o szybę. Z rezygnacją pokręcił

głową. Jeszcze parę dni takiego deszczu i całe ranczo spłynie z wodą.

W nocy, kiedy jechał tutaj z San Antonio, słyszał nadawane przez radio

ostrzeŜenia o zagroŜeniu powodziowym, zwłaszcza na niŜej połoŜonych

terenach. Przez cały ubiegły tydzień gazety prześcigały się w informacjach o

niespodziewanych powodziach i szkodach wyrządzonych przez porywiste

wiatry i ulewy. Wystarczyło, Ŝe zjechał z autostrady na prywatną drogę

prowadzącą na ranczo, by na własne oczy przekonać się, Ŝe ostrzeŜenia nie były

bezpodstawne. Wzburzona woda przelewała się przez dwa przerzucone nad

strumieniem mostki. Przez ten drugi ledwie udało mu się przejechać.

Z biura wyszedł dopiero po północy. Początkowo zamierzał przenocować

w swoim apartamencie w mieście, ale był zbyt zmęczony i spięty, by zasnąć.

Postanowił pojechać na ranczo. Przez półtorej godziny jazdy powinien się

rozluźnić i dojść do siebie. Nie przypuszczał, Ŝe ta pogoda się utrzyma.

Od trzech tygodni nie mógł się wyrwać na ranczo. Na samą myśl o tym

czuł się winny. Od tak dawna nie widział swojej córeczki Trishy. Z pewnością

tyle dni bez ojca było cięŜką próbą dla pięcioletniego dziecka. Zwłaszcza Ŝe

miała tylko jego.

Zdusił papierosa i przeciągnął ręką po twarzy. Właściwie nie powinien

sobie niczego wyrzucać. Trisha była pod opieką ciotki Letty, a pracujące na

ranczu Angie i Rosie stale się nią zajmowały. Jednak w głębi duszy wiedział, Ŝe

to było za mało. Codziennie rozmawiał z nią przez telefon i Trisha niezmiennie

wypytywała, kiedy do niej przyjedzie. Obiecał, Ŝe bez względu na wszystko

spotkają się w ten weekend.

Zawsze dotrzymywał danego słowa. I przyjechał, nie bacząc na

zmęczenie i nawał czekającej na niego pracy.

Kochał córeczkę z całego serca. Tylko ona pozostała mu po Andrei. Była

do niej tak podobna, Ŝe stale mu ją przypominała.

Tamtego feralnego wieczoru jechali na ranczo, by odebrać Trishę

pozostawioną pod opieką ciotki. Wyszli wcześniej ze słuŜbowego przyjęcia,

tłumacząc się, Ŝe muszą pojechać po dziecko. Andrea była taka szczęśliwa.

Ile jeszcze razy będzie zadręczać się przypominaniem sobie tamtej nocy,

roztrząsaniem najdrobniejszych szczegółów? Gdyby poczekali do rana… Gdyby

wcześniej zobaczyli jadący na nich samochód… Gdyby inaczej się wtedy

zachował! Andrea by Ŝyła, byliby razem.

Cody, jego młodszy brat, próbował znaleźć jakiś związek między tym

zdarzeniem a wypadkiem, w którym piętnaście lat wcześniej zginęli ich rodzice.

Wtedy teŜ ktoś ich uderzył i zbiegł. Ale Cameronowi nie zaleŜało na znalezieniu

sprawcy. Nic juŜ nie przywróci Ŝycia Andrei. Nic.

Praca stała się jego ucieczką. Zagłębił się w niej bez reszty. Stał się

doradcą i zaufanym człowiekiem swojego starszego brata Cole'a, który

zarządzał wszystkimi firmami naleŜącymi do rodziny Callawayów. Działali w

wielu branŜach: poczynając od rynku nieruchomości, przemysłu wydobywczego

i przetwórstwa ropy, na hodowli bydła kończąc. Cameron skończył prawo i

finanse i jego wykształcenie było bardzo pomocne.

Przeszedł przez pogrąŜoną w mroku sypialnię i wszedł do połączonej z

nią łazienki. Dopiero teraz zapalił światło. Oślepiło go. Spojrzał na swoje

odbicie w lustrze i z niechęcią potrząsnął głową. Jego niebieskie, opuchnięte

teraz oczy miały czerwoną obwódkę. Przeciągnął dłonią po ciemnym od zarostu

policzku. Miał trzydzieści cztery lata, a wyglądał na dziesięć więcej. Czuł się,

jakby miał sześćdziesiąt. Brązowe zmierzwione włosy prosiły się o fryzjera.

Nalał wody do szklanki, wypił i zgasił światło. Wrócił do łóŜka.

PołoŜył się koło drugiej, a teraz dochodziła piąta. Był wykończony, ale

kłębiące się w głowie myśli nie dawały mu usnąć.

Nie mógł oderwać się od prowadzonej ostatnio sprawy. Miał nadzieję, Ŝe

zakończy się w poniedziałek, ale sędzia zarządził tydzień przerwy. Czuł się

zniechęcony. Chciał z tym skończyć i wziąć się wreszcie do czegoś nowego.

Przygotowania do sprawy zabrały mu pół roku. Chciał ją wygrać. Obaj z

Cole'em postanowili udowodnić bezpodstawność oskarŜenia, iŜ zajmują

mniejsze firmy. Właściwie juŜ niemal wygrali.

Ich rozrastające się imperium było solą w oku wielu ludzi w Teksasie.

Dwadzieścia lat temu odziedziczyli wszystko po swoich przedwcześnie

zmarłych rodzicach. Od ponad siedemdziesięciu lat rodzina Callawayów

pracowała na swoją potęgę. KaŜde pokolenie dokładało do tego swój udział.

Bracia pozostawili Cole'owi wolną rękę. Miał głowę do interesów. Bezbłędnie

potrafił przewidzieć najbardziej opłacalne ruchy, zaangaŜować się w najbardziej

dochodowe przedsięwzięcia. Zatrudniał doskonałych, godnych zaufania

fachowców.

Cameron w zupełności zadowalał się rolą konsultanta i doradcy.

Odpowiadał mu taki układ. Nie ciągnęło go, by sprawdzić się w innym

działaniu. Nawet nie zamierzał próbować.

Zmusił się, by przestać o tym myśleć, i spróbował się rozluźnić. Te ciągłe

stresy nie ułatwiały mu Ŝycia, wiedział o tym, ale robił wszystko, by nie mieć

wolnej chwili. Zostawały mu tylko nocne godziny, kiedy rozpamiętywał

przeszłość i płakał za tym, co utracił.

Powoli uspokoił się, dotychczasowe napięcie nieco ustąpiło. Jeszcze

chwila i zapadł w sen.

Skądś z oddali dochodził jakiś slaby, lecz uporczywy dźwięk. Wiedział,

Ŝe powinien na niego zareagować, ale nie miał siły się poruszyć. Nie chciał

wynurzać się z błogiego, wolnego od uczuć i myśli snu, ale ten dźwięk nie

ustawał. Ktoś go nawoływał…

- Tata, śpisz? Tata, obudź się. Koło stajni zrobiło się jezioro. Chodź,

pokaŜę ci. Tata?

Powoli, z ociąganiem, powracał do rzeczywistości. Małe rączki uderzały

go po twarzy.

- Tata, obudź się! - cicho prosiła Trisha.

Z trudem otworzył zapuchnięte powieki. Zamrugał oślepiony dziennym

światłem. Zobaczył utkwione w siebie wielkie piwne oczy. Dziewczynka z

zachwytem roześmiała się w głos.

- Wiedziałam, Ŝe wcale nie śpisz! Udawałeś tak specjalnie, prawda?

Westchnął głęboko. Wspięła się na niego, zaśmiewając się wciąŜ

radośnie.

- Trisha, kochanie - wydusił Cameron. - Tata nie moŜe oddychać, jak tak

na nim leŜysz.

Zaczęła zsuwać się powoli. Teraz dopiero obudził się na dobre. Uniósł ją i

połoŜył obok siebie.

- Wiesz co, tato? - ciągnęła nie zraŜona Trisha.

- Co takiego, aniołku?

- Przespałeś śniadanie.

- Naprawdę? - wykrzyknął z udanym przeraŜeniem.

śarliwie pokiwała głową. - I wiesz jeszcze coś?

- Co jeszcze, kotku? - westchnął,

- Ciocia Letty powiedziała, Ŝe juŜ najwyŜszy czas, Ŝebyś się pokazał na

dole. Powiedziała, Ŝe…

- Ciocia ma rację - przerwał jej i przytulił do siebie.

- Jak zwykle - dodał, całując ją w czubek nosa,

- JuŜ przestało padać.

- To dobrze - odetchnął z ulgą Cameron.

- Jesteś głodny?

Nie pamiętał, kiedy ostatni raz coś jadł.

- Zgadłaś - powiedział ugodowo, choć nie czuł głodu.

- To dobrze - buzia dziecka rozjaśniła się w uśmiechu - bo dziś rano

pomagałam Angie piec ciasteczka i ona powiedziała, Ŝe zostawi trochę dla

ciebie.

- To poleć teraz na dół, a ja wezmę prysznic, dobrze?

- Dobrze. - Ześlizgnęła się z niego na podłogę.

- Tylko się pospiesz, tato! - zawołała i wybiegła z pokoju, zatrzaskując za

sobą drzwi.

Dochodziła jedenasta. Zasnął dopiero nad ranem. Ziewnął i wstał z łóŜka.

Ciasteczka. Hmm. Angie świetnie wie, Ŝe przepada za jej czekoladowymi

ciasteczkami. Uśmiechnął się do siebie. Dobrze być w domu.

Gdyby nie była tak zdecydowana na rozmowę z Cameronem Callawayem,

Janinę Talbot nigdy nie wybrałaby się w podróŜ w taką pogodę. Boczna droga,

prowadząca na ranczo, była cała zalana wodą. Wiele razy musiała się

zatrzymywać, ale nie zrezygnowała. Jechała z Cieio, miasteczka połoŜonego na

północ od rancza. Znała tylko ogólny kierunek, ale kiedy przejechała przez

wysoką bramę z kutą w Ŝelazie duŜą literą ",C" na środku, wiedziała, Ŝe jest na

dobrej drodze. Przejechała kilka kilometrów, ale nigdzie nie było Ŝadnego śladu

Ŝycia. Wokół rozciągały się puste wzgórza.

Deszcz wreszcie ustał. Przez radio ciągle powtarzali ostrzeŜenia przed

powodzią. Ranczo Callawayów z pewnością było zabezpieczone, Z tego, czego

się o nich dowiedziała przez ten rok, od kiedy mieszkała w Teksasie, byli

prawdziwą potęgą. Nad wszystkim mieli kontrolę.

Broadrick Annette - Zaloty po teksasku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: