2010_4_w.pdf

Psalm Jeremiasza Wiœniewskiego

Dziêkujê Panie, ¿e mam co jeœæ,

¯e mam dach nad g³ow¹.

Dziêkujê za przyrodê i zwierzêta,

Za pola uprawne, dziêki którym mamy chleb.

Niech za wszystko p³ynie Ci chwa³a,

Alleluja!

Dodatek dzieciêcy DP¯ 4/2010

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie

Wiatr historiê tak¹ niesie.

K¹kol

Lato tego roku by³o ca³kiem przyjemne i cieplutkie.

Zapakowaliœmy siê z Tomkiem do dwóch koœlawych plecaków i

tatuœ zawióz³ nas na wieœ, do dziadków. Co prawda nie maj¹ oni

takiego wielkiego gospodarstwa, ¿eby na nim coœ rolnikowaæ jak

prawdziwi rolnicy, ale maj¹ fajny ogródek, na którym babcia

zawsze coœ okopuje, przesadza i dogl¹da. Dziêki temu zawsze ma

marcheweczki, pietruszeczki i inne warzywka potrzebne do

domowego u¿ytku.

- Ja pierwsza! Ja pierwsza! – Po przywitaniu siê z dziadkiem i

babci¹ pobieg³am na poletko, ¿eby zd¹¿yæ przed Tomkiem,

¿ar³okiem, który zaraz pozrywa³by mi najlepsze truskawki.

- Gramolisz siê jak ¿uczek w piasku! – Rozeœmia³ siê mój

przebieg³y brat i pierwszy dopad³ zielonych krzaczków z owocami.

- Spokojnie, wystarczy dla wszystkich. U mnie truskawki

dojrzewaj¹ prawie do póŸnej jesieni. – Zaœmia³a siê babcia, widz¹c

nasze wyœcigi; szperaliœmy w krzaczkach pochyleni, jeszcze z

plecakami na plecach.

Gdy ju¿ siê najedliœmy soczystych truskawek, rozejrza³am siê

wokó³ z zadowoleniem i zobaczy³am malinowe malinki, rosn¹ce

pod p³otem.

- Obiecujê, ¿e dziœ bêdzie ciasto z truskawkami, a malinki wyl¹duj¹

w pysznym deserku dla was, ³akomczuchy. – Zapewni³a babcia,

widz¹c, ¿e szykujemy siê do dalszego pl¹drowania.

- Oj to pysznie! – Zawo³a³ Tomek, oblizuj¹c truskawkowy sok z

brody. – Bo jesteœ babciu mistrzyni¹ cukiernictwa. Nikt takich

pysznoœci nie potrafi przyrz¹dziæ.

- No chyba, ¿e mamusia. – Podsunê³am lojalnie. – Jak ma czas, bo

z trzema takimi jak my na g³owie to ciê¿ko znaleŸæ czas.

- No w³aœnie, a babcia ma wiêcej czasu i wymyœla s³odkoœciowe

cudeñka dla wnuków.

Zeszliœmy z babcinego

poletka i poszliœmy do

domu, ale po drodze

musieliœmy siê jeszcze

p r z y w i t a æ z c a ³ y m

z w i e r z y ñ c e m , b o

dziadziuœ kolekcjonowa³

ozdobne ptaki – piêkne

k o g u t y, m i n i a t u r o w e

kurki, pawia z olbrzymim,

kolorowym ogonem i do

niczego nie pasuj¹c¹

pani¹ pawiow¹. Ostatnio pojawi³ siê te¿ wielki indor z pani¹

indykow¹, para gêsi, kolorowe kaczki i perliczki.

- Ale¿ one wszystkie g³oœne! – Zawo³a³am, gdy Tomek wbieg³

miêdzy ptaki i chcia³ któregoœ pog³askaæ, co oczywiœcie skoñczy³o

siê ogólnym bieganiem, skrzeczeniem, gdakaniem i kwakaniem

oraz obowi¹zkowym gubieniem piór.

- Tomciu, skoro ju¿ tam wlaz³eœ, to nakarm ptaki, babcia ci pomo¿e.

A ty Oleñko chodŸ ze mn¹, przyniesiemy trawy dla kozy. –

Zakomenderowa³ dziadek.

- No w³aœnie! Jeszcze siê nie przywita³am z Petronel¹! – Koza jest

czadowa z tym swoim œmiesznym ogonkiem i z dzyndzelkami pod

brod¹. Tak siê z nami zaprzyjaŸni³a, ¿e mo¿na siê do niej przytulaæ.

Bawimy siê z ni¹ jak z naszym Gryzoniem. Wystarczy tylko wzi¹æ

do kieszeni trochê ziarna i ³azi za nami jak nasz ukochany ciapek.

Gorzej jest z g¹skami, bo te jak wyczuj¹, ¿e mamy w kieszeni

ziarno to domagaj¹ siê g³oœnym sykiem, ¿eby je poczêstowaæ.

Spojrza³am z szacunkiem na wielkiego indyka, który rozgl¹da³ siê

podejrzliwie woko³o.

- Pamiêtasz Oleñko swoj¹ przygodê z indorem? – Zagadn¹³ z

uœmiechem dziadziuœ, widz¹c, ¿e przyspieszy³am kroku gdy indyk

siê na mnie popatrzy³.

- Nigdy nie zapomnê. – Przyzna³am. Posz³am wtedy nasypaæ ptakom

ziarna w czerwonej sukieneczce i pan indor jak mnie zobaczy³, to siê tak

groŸnie nastroszy³ i zacz¹³ zaczepnie gulgaæ, ¿e strach mnie oblecia³ i

zwia³am, rozsypuj¹c po drodze ca³e ziarno.

- Tak, tak. – Pokiwa³ g³ow¹ dziadek, zrywaj¹c trawê dla Petroneli. –

To wszystko przez ten czerwony kolor. Indyki s¹ na niego wra¿liwe.

- Jak byki. – Zawo³a³ z ty³u Tomek.

- A ty te¿ mia³eœ przygodê z gêsiami, nie? – Zagadnê³am brata, ale

on tylko zachrz¹ka³ i machn¹³ rêk¹.

- E, tam.

- Ja dobrze pamiêtam. Chcia³eœ pog³askaæ ma³e g¹si¹tko, a te

du¿e jak zobaczy³y, to zaczê³y ciê szczypaæ po ty³ku! –

Rozeœmialiœmy siê wszyscy na wspomnienie Tomka

podskakuj¹cego w kó³ko. – A potem zwia³eœ, a¿ siê kurzy³o.

- ChodŸcie dzieci! – Us³yszeliœmy g³os babci. – Zjemy sobie

podwieczorek.

- Oj, to cudnie. – Westchnê³am zadowolona, wdychaj¹c ciep³y

zapach kwitn¹cego ogrodu i

pog³aska³am Petronelê.

O podwieczorku du¿o nie

bêdê mówiæ, bo by³ tak

p y s z n y , ¿ e n a s a m o

wspomnienie znów zrobiê siê

g³odna… A jak pojedliœmy, to

dziadziuœ zabra³ nas na

spacer.

- Dziadziu, ale te roœlinki

f a j n i e p o s i a n e , t a k w

rz¹dkach, równo jak od linijki.

- I jak tak faluj¹ z wiatrem, to wygl¹daj¹ jak jezioro, jakbyœmy byli w

³ódce, tylko nie huœta. A szkoda.

-Dziadziu, a co to za trawa? – Zapyta³am.

- Pszenica. Najstarsze zbo¿e chlebowe, z którego jak dojrzeje,

wym³óci siê te ziarenka. – Dziadek zerwa³ jeden k³os, mocno roztar³

w d³oniach i pokaza³ nam ziarna.

- I co z nimi potem?

- Powstanie z nich najlepsza m¹ka pszenna, z której babcia

upiecze pyszne ciasto.

- Albo zapoda bu³eczki na œniadanie, takie chrupi¹ce z mase³kiem i

konfiturami. – Obliza³ siê Tomek.

- No, mo¿e te¿ byæ chleb i inne wyroby m¹czne. – Uœmiechn¹³ siê

dziadek.

- Czyli to bardzo po¿yteczna trawa. – Spojrza³am z szacunkiem na

faluj¹ce ³any. – A to? Jakie ³adne kwiatuszki, takie malutkie, liliowe.

Rosn¹ tu, razem ze zbo¿em. – Wskaza³am palcem i zaraz

zerwa³am kilka na bukiecik.

- Wiecie co to za roœlina? – Zapyta³ dziadek.

- Paziaki! Ma³e liliowe paziaki. – Zdecydowa³am.

- E, tam. Jakieœ badyle. Nawet bym nie zwróci³ uwagi na te

chabazie. – Machn¹³ rêk¹ Tomek.

- A s³yszeliœcie kiedyœ o k¹kolu?

- No pewnie. Pan Jezus o nim wspomina³. – Mój brat dumnie siê

wypi¹³. – Chodzi siê na lekcje biblijne.

- Ale dziadziu… - Powiedzia³am cicho. – Tak szczerze mówi¹c, to ja

nie do koñca rozumiem o co chodzi z tym k¹klem… k¹kolem.

- Bo widzicie dzieci, te œliczne kwiatuszki na miêkkich, aksamitnych

³ody¿kach, które wydaj¹ siê

tak ³adne i mi³e w dotyku, o - i

jaki piêkny bukiecik stworzy³a

z nich Ola, to tak naprawdê

roœlina, która gdy dojrzeje,

ma truj¹ce nasiona.

- O fe! – krzyknê³am rzucaj¹c

precz zdradziecki bukiet. –

N i e w i e d z i a ³ a m , ¿ e t o

truciŸniaki!

- Nie do koñca. Truj¹ce s¹

tylko nasiona tych kwiatków.

Rolnicy próbuj¹ walczyæ z

nimi, bo tak naprawdê to s¹

chwasty, które nie powinny

rosn¹æ razem ze zbo¿em.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: