Drunk Otaku Inn - Numer 18.pdf - Cafer

#18

Temat numeru

GEJSZE

Motyle na dwóch nogach

Ponadto recenzje:

Heroman

Macross Plus

Dai Mahou Touge

Secret Housemate

Black ★ Rock Shooter

Taiko no Tatsujin DS: Dororon! Youkai Daikessen!!

Tak, żyjemy.

Wstępniak #18

Tak jak nikt nie spodziewał się hiszpańskiej inkwizycji, tak nikt nie spodziewał się

wydania numeru w tym momencie. Długa przerwa poprzedzająca siedemnasty numer

zdecydowanie nam nie posłużyła. Wypadliśmy z cyklu wydawniczego i nie udało nam się do

niego wrócić tak jak planowaliśmy. Mieliśmy was zaskoczyć równo z początkiem października,

ale tutaj zaś plany pokrzyżował nam cały rozgardiasz związany z wyjazdem na studia. Już nam

się trochę poprawiło, więc ustaliliśmy plany na najbliższy czas. Po pierwsze planujemy w

okolicach połowy listopada stworzyć specjalne wydanie podsumowujące letnie i

jesienne konwenty. Wydanie dziewiętnaste planujemy natomiast na przełom listopada i

grudnia. Tymczasem zapraszamy do lektury!

Co na dziś

Temat numeru: gejsze

Motyle na dwóch nogach

・・・・・・・・・・・

Garść anime

Heroman ・・・・・・・・・・・・・・・・・ 10

Macross Plus ・・・・・・・・・・・・・・・・ 12

Dai Mahou Touge ・・・・・・・・・・・・・・ 14

Black ★ Rock Shooter ・・・・・・・・・・・・・ 16

Troszkę mangi

Secret Housemate ・・・・・・・・・・・・・・・

Gra na dokładkę

Taiko no Tatsujin DS: Dororon! Youkai Daikessen!!

・・・

Oraz „lol soł randum” na koniec

Jak narysować mangę w 7 dni

・・・・・・・・・

www. runk- taku- nn.pl

Bajdo Filik Lort Ludek Małyszeq Mizuu

W s z y s t k i e t e k s t y o r a z o p r a w a g r a f i c z n a s ą w ł a s n o ś c i ą i n t e l e k t u a l n ą r e d a k c j i i n i e

mog być wywożone cichaczem wraz ze złotem z niemieckiego U-boota, bez jej zgody.

Chociaż wymieniane wśród pierwszych pięciu skojarzeń przeciętnego

Polaka z Japonią, wciąż są nie dość zrozumianym aspektem japońskiej kultury,

który po macoszemu traktowany jest nawet w Anime - dziś o gejszach.

Gejsza (芸者, geisha ) to osoba (者, mono ), która zajmuje się sztuką (芸, gei ,

waza ) i ... słowo niezmiernie rzadko używane między Japończykami, wymyślone

raczej na potrzeby obcokrajowców. I używam dosłownego tłumaczenia - osoba,

ponieważ do XVIII wieku gros gejszy było mężczyznami. Ale dobrze, wróćmy do

bardziej współczesnych wyobrażeń - kobiety, które drobnymi kroczkami

przemieszczają się wieczorami ze swoich domostw do herbaciarni nazywa się

znacznie precyzyjniej, dzieląc je przynajmniej na dwie główne grupy - maiko (舞子

dosł. dziecko sceny) i geiko (芸子 dosł. dziecko sztuki). W uproszczeniu - maiko to

adeptka tego szlachetnego zawodu, powiedzmy praktykantka, która dopiero po

wielu latach nauki i kilku rytuałach przejścia, może zostać geiko, wirtuozem.

Poeci wymyślili im już setki pięknych poetyckich

określeń: "motyle nocy", "boginie zmierzchu"... Ale te

kolorowe motyle to ginący gatunek - chociaż ponad

100 tysięcy maiko i geiko krążyło po ulicach Kraju

Kwitnącej Wiśni przed II wojną światową, obecnie jest

ich nie więcej niż 8 tysięcy. Co odpowiada za tak

drastyczny spadek?

Zabrzmi ironicznie, ale światowy, finansowy

kryzys. Bycie piękną, samowystarczalną kobietą

nigdzie na świecie nie jest interesem łatwym. A na

pewno nie w Japonii. Tradycyjnie, piękne, małe

dzieci, były sprzedawane do okiya (置屋、 dosł.

pokój, w którym się kogoś zostawia) i tam

kształcone jako maiko, przez starsze,

doświadczone profesjonalistki oraz właścicielkę

domu, którą często zwano Mama-san ( ママさん ,

dosł Pani Mama). To ona płaciła za dziecko, a

potem za jego wikt i opierunek. Maiko musiały

potem zacząć odpracowywać wydane na nie

pieniądze. System ten był jednym z

Motyle na dwóch nogach

czynników, który sprawił, że ludzie Zachodu postrzegali gejsze jako prostytutki. W

końcu to handel żywym towarem prawda? U nas w Europie też zabiera się paszport i

inne dokumenty młodym dziewczynom, którym później każe się spłacać zaciągnięty

przez sutenera dług, czyż nie? Musicie jednak zrozumieć, że sutener przetrzymuje

taką kobietę wbrew jej woli, każe się jej prostytuować (to nie ma miejsca w

Japonii!) i z pewnością nie inwestuje w nią więcej niż tyle, żeby przeżyła, do czasu aż

się nie znudzi klientom. Konserwatywne społeczeństwo japońskie przyzwyczajone

jest do oddawania dzieci pod opiekę. Mali chłopcy szli do klasztorów albo uczyć się

fachu od okolicznego mistrza (np. warzyciela sake lub rzeźbiarza), chociaż po

prawdzie, trzeba też przyznać, że oddanie chłopca na nauki było trudne - większość

interesów w Japonii była rodzinna i zazdrośnie przekazywana z pokolenia na

pokolenie. Dziewczynka, której wartość w społeczeństwie była niższa, nie mogła

przecież dziedziczyć, ani nic w tym guście, sprzedana - gwarantowała byt rodziny

czasem nawet i na lata (jeśli była drobna i miała raczej synów, których wspierały

posagi). Ze względu na nacisk modeli postępowania ze społeczeństw Zachodu, w tej

chwili gejszą można zostać tylko dobrowolnie zgłaszając się do okiya. Wiele lat

ciężkiej pracy i niepewna w gruncie rzeczy kariera nie jest interesująca dla wielu

kobiet sukcesu, wychowanych na obecnych ideałach kariery, rodziny, pracy, piękna,

emancypacji i równouprawnienia.

Co tyle kosztuje? Poza wyżywieniem i dachem nad głową - wiedza i wygląd.

Geiko musi umieć zabawić mężczyzn, tudzież ogólniej - gości - i wieść gminna niesie,

że zna na to 1001 sposobów, wśród nich sztukę konwersacji, taniec, śpiew,

aktorstwo, granie na instrumentach, kadou (花道, czyli

układanie kompozycji kwiatowych w stylu

ikebana), shodou (書道 , kaligrafia) czy

sadou (茶道 , parzenie herbaty). Jako

oczywiste pominę rzeczy takie jak japoński

savoir vivre, sposób poruszania się czy

o t w i e r a n i a w o d p o w i e d n i s p o s ó b

przesuwanych drzwi i wchodzenia do pokoju.

Za naukę oczywiście się płaci. Przed

zostaniem prawdziwą maiko, kandydatka musi

ukończyć kurs zwany shikomi (仕込み dosł.

przygotowanie, trening) trwający około roku.

Taką panienkę zwiemy, bez fajerwerków,

Shikomi-san . Potem zaczyna okres minarai (見

習い ) jako, niespodzianka, Minarai-san - minarai

dosłownie oznacza uczenie się przez patrzenie i

to właśnie robią młodziutkie gejsze, chodzą ze

swoimi onee-san （お姉さん） czyli starszymi

Motyle na dwóch nogach

siostrami, doświadczonymi geiko, które roztaczają

opiekę nad młodszymi adeptkami i obserwują ich

pracę. Minarai-san łatwo rozpoznać, zazwyczaj

trzymają się raczej z tyłu, zbyt nieśmiałe, mają

bledszy makijaż, kimono z długim trenem i zwisającymi

nisko rękawami (zwane profesjonalnie ohikizuri ) oraz

pas obi z charakterystycznie zwisającym jednym

końcem. Od pełnoprawnych gejsz oczekuje się, że nigdy

nie przestaną doskonalić swoich umiejętności oraz

przekazywać ich dalej młodszym pokoleniom. Nie jest

więc łatwo. Budżet szczupleje, mamy już co jeść, gdzie

mieszkać, część pieniędzy oddajemy Mama-san, część

na naukę. A teraz jeszcze trzeba się ubrać i umalować.

Przeciętne kimono kosztuje 10-20 tysięcy jenów, co na

złotówki daje nam sumę 400-750 złotych, ale żadna

szanująca się gejsza nie wyjdzie w tak tanim kimonie na

wieczorny bankiet w ochaya ( お茶屋 , herbaciarni) - na samo więc kimono idą

często tysiące złotych! Do tego specjalne tabi , skarpetki z podziałką na

palce ubierane do geta (noszonych przez geiko) lub okobo (dla

maiko), chodaków, dzięki którym ich chód jest tak

charakterystyczny. Autorka miała przyjemność spróbować

chodzić w okobo i chociaż sztuka chodzenia w nich też wymaga

nauki, to sama ich budowa, wymusza pewien łatwy do

rozpoznania sposób poruszania się, m. in. drobne kroki i lekko

zgięte kolana. Idąc dalej - peruki, bo już mało która gejsza jest

tak wytrwała w zapuszczaniu włosów i tak chętna, by poddawać

się wielogodzinnym zabiegom fryzjerskim, po których sen, na mój

gust, musiał być straszną mordęgą - żeby nie zniweczyć

całodziennej pracy mistrza grzebienia, szyję układało się na

lakowanym wałeczku z drobną poduszeczką, a podłogę pod

włosami - posypywało mąką. Jeśli fryzura nosiła ślady mąki nad

ranem, oznaczało to, że gdzieś musiała ulec spłaszczeniu lub

roztarganiu - cała historia od nowa. Toteż inwestujemy w peruki. Do

peruk, ale też i naturalnych fryzur rzecz jasna, potrzebne są

kanzashi , różne ozdoby, najczęściej w formie wsuwek i szpilek,

które podobnie jak kimona, mają wzornictwo uzależnione od pory

roku. W naszej kieszeni nie powinno też zabraknąć funduszy na

parasolki, wachlarze, zgrabne torebeczki. Ostatni grosz trzeba

wydać na misterny makijaż począwszy od pomady zwanej bintsuke

abura , poprzez kojarzoną chyba przez wszystkich białą maź

(tradycyjnie bazą do jej wykonania było słowicze łajno) i puder, aż po

tusz i karminową kredkę. Makijaż gejsz jest wirtuozerią

Drunk Otaku Inn - Numer 18.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: