Canham Marsha - 03 Honor klanu.pdf - CYKL - HIGHLAND - glinka7-1987

MARSHA CANHAM

HONOR

KLANU

PROLOG

Owe waleczne czyny, przemyślne knowania, obłąkańcze rojenia,

które rodzi straceńczy honor.

Autor nieznany

Inverness, maj 1746

Strach dławił ją jak ciężka derka narzucona na głowę. Anne

Farquharson Moy widziała na własne oczy straszliwą masakrę pod

Culloden, więc sądziła, że nic jej już nigdy nie przerazi, a jednak

niekiedy serce tłukło się jej w piersi tak gwałtownie, że myślała, iż

lada moment może pęknąć. Usta miała suche, dłonie drżały jak u

staruszki. Oślizgłe kamienne ściany celi zdawały się zacieśniać

wokół niej, każdego dnia przestrzeń jakby się kurczyła coraz

bardziej, a powietrze było duszne i stęchłe; oddychała z trudem.

I jeszcze te odgłosy...

Mrożące krew w żyłach i rozdzierające jak wrzaski, które

słyszała w snach dręczących ją we dnie i w nocy. Widziała, jak

armia księcia umiera na przesiąkniętym krwią wrzosowisku

Culloden, jak angielskie kartacze padają na atakujących górali,

rozrywają się i zwalają ich niczym kręgle. Widziała niewyobrażalne

cierpienia ojców tulących w ramionach padłych synów, braci

czołgających się i wlokących na pokiereszowanych kończynach, by

umrzeć u boku braci. I słyszała ich wołanie o łaskę, gdy Anglicy

dopełniali rzezi, zabijając tych, którzy leżeli jeszcze żywi na polu

chwały.

Odgłosy, które słyszała w celi więziennej, to były ciche, ledwie

słyszalne jęki umierającej wiary, podeptanej dumy i całkowitej

beznadziejności, przenikającej ściany starego kamiennego gmachu

sądu w Inverness.

Była w celi sama. Cumberland nazwał to luksusem, gdyż

bywało, że i stu na wpół zagłodzonych mężczyzn tłoczyło się na

obszarze, gdzie normalnie przebywało nie więcej niż dwudziestu.

Niektórzy z ropiejącymi ranami, zbyt słabi lub ze zbyt wysoką

gorączką, by mogli odtoczyć się na bok od własnych

ekskrementów. Placek owsiany i mały cynowy kubek wody

stanowiły dzienną rację. Prośby i błagania pozostawały bez echa.

Słabi dochodzili w końcu do takiego stanu, że woleli nie marnować

sił na daremne próby i po prostu umierali w ciszy. Silniejsi trwali w

zapiekłym gniewie i skuleni w ciemnych kątach stawiali opór w

jedyny sposób, jaki im pozostał - żyjąc uparcie nadal.

Jak mogliby okazać mniej odwagi niż dumna i nieugięta lady

Annę Moy, która plunęła w świńską twarz Rzeźnikowi

Cumberlandowi, dając w ten sposób wyraz całej pogardzie, jaką w

niej budził. Przychodził do więzienia trzykrotnie w ciągu

minionych sześciu tygodni i proponował, że ją uwolni w zamian za

dostarczenie królowi dowodów przeciwko przywódcom jakobitów.

Za każdym razem Anne odsyłała go precz i odchodził jak

niepyszny, mamrocąc niemieckie przekleństwa.

Brzemię, które na nią spadło, na jej szczupłe barki, ciążyło jej

straszliwie, i w czasie ostatniej z tych wizyt była bliska

zaakceptowania oferty Cumberlanda, choć się do tego nie chciała

przed sobą przyznać. Ale on wybrał na miejsce spotkania otwarty

dziedziniec pod oknami, z których wychylały się napięte,

udręczone twarze innych więźniów. Ci dzielni ludzie tyle już

stracili, walcząc za sprawę od początku skazaną na przegraną. Jeśli

potrafiła jedynie ofiarować im ten ostatni strzęp dumy i honoru,

przy którym by mogli trwać, nie było to zbyt wiele. Jej poświęcenie

żałośnie traciło na znaczeniu z każdym mijającym dniem, z każdą

godziną, w której wieszano za zdradę kolejnych jakobitów i która

przybliżała nieuchronnie jej własną śmierć.

Rude włosy Anne, tak niegdyś lśniące, pozbijały się teraz w

zmatowiałe od brudu strąki. Wychudła tak, że zostały z niej skóra i

kości. Stale trzęsła się z zimna mimo dodatkowego koca, który jakiś

litościwy strażnik przemycił przez kraty. Pod oczami potworzyły

się jej głębokie sińce, dłonie pokrywały brudne plamy, paznokcie

pękały od wielokrotnego podciągania się na rękach do wąskiego

okienka w celi.

Uniosła przezroczystą niemal dłoń do słabego światła i nie

potrafiła stłumić łkania, które narastało gdzieś w głębi gardła. Była

tak wychudzona, że już nie mogła nosić pierścienia, który Angus

dał jej w dniu ich ślubu. Pewnej nocy pierścień zsunął się z palca i

Annę wpadła prawie w szał - rozgrzebywała zaciekle słomę i brud

na podłodze tak długo, dopóki nie odnalazła zguby.

Od chwili aresztowania nie była jeszcze tak bliska

wybuchnięcia płaczem jak wtedy. Tak bliska tego, by wykrzyczeć

przysięgę samemu diabłu, gdyby mógł ją zabrać z tego miejsca.

Nie wiedziała nawet, czy Angus żyje, czy nie. Cumberland

zapewnił ją, że mąż jakimś cudem trzyma się przy życiu, ale ona nie

miała powodów mu wierzyć, nie ufała mu w ogóle. Sam zresztą

powiedział, że rany brzucha są najbardziej niebezpieczne i

najczęściej bywają śmiertelne, choćby nawet chirurg dysponował

najwyższymi umiejętnościami.

Anne zacisnęła dłoń w pięść i przytknęła ją do ust.

Duża lśniąca łza wymknęła się spomiędzy jej rzęs i wolno

stoczyła się po policzku aż na brodę. Tam zawisła przez chwilę,

mieniąc się jak płynny diament, po czym spadła pomiędzy inne

plamy, ciemniejące na staniku sukni. Strojna niegdyś szata była

brudna, jedwab wyblakł i poprzedzierał się w wielu miejscach.

Kilku warstw marszczonych płóciennych halek Anne pozbyła się

po pierwszym tygodniu spędzonym w celi i teraz służyły jej za

posłanie. Płaszcz zniknął, oddała go innemu więźniowi, którego

dręczyła gorączka. W ciągu kolejnych tygodni przehandlowała po

Canham Marsha - 03 Honor klanu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: