Canham Marsha - Jak blyskawica.pdf - Canham Marsha - glinka7-1987

Marsha Canham

Jak Błyskawica

Prolog

13 lipca 1815

C złowiek, któremu prawie udało się rzucić świat na kolana, kichnął i

wytarł dłoń o połę płaszcza. Z otwartego okna ciągnęło chłodem,

przenikliwy wiatr od morza niósł wilgoć całego tygodnia szalejących

sztormów. Pośród ciemności i mgły czaiło się coś złowieszczego, i to nie

tylko za sprawą kiepskiej pogody. Jeśli ktoś wiedział, gdzie patrzeć, bez

trudu dostrzegał światła pozycyjne „Bellerofonta" – brytyjskiego okrętu

wojennego, kursującego w tę i z powrotem w poprzek ujścia rzeki, jak

drapieżnik skradający się w cieniu i czatujący na swą ofiarę.

Napoleon Bonaparte wiedział, gdzie patrzeć. Spojrzeniem gniewnym, a

zarazem wzgardliwym, śledził ruchy okrętu od dobrych trzech godzin, od

kiedy tylko „Bellerofont" rozpoczął blokadę. Myślał o własnej flocie, która

nigdy nie wróciła do dawnej potęgi po miażdżącej klęsce zadanej jej przed

dziesięcioma laty pod Trafalgarem.

Bonaparte nie wyglądał jak legendarny bohater. Był niski, krępy, z

okrągłym brzuszkiem wypiętym po prostacku nad obcisłymi białymi

spodniami z kaszmirowej wełny. Włosy miał jedwabiste o rudawym

odcieniu, oczy szare, zamyślone, zdolne wzbudzić lęk w każdym, na kim

spoczęły. Każdego z sześciu mężczyzn, czekających teraz w ciszy i

skupieniu za plecami cesarza, skłaniała do respektu obawa, by nie zmierzył

ich piorunującym spojrzeniem.

– Ekscelencjo, zaczyna padać. Proszę się odsunąć od okna, żeby jego

ekscelencji nie zawiało.

– Czy wiesz, że angielskie gazety nazywają mnie „korsykańskim

ludojadem"? – zapytał, ignorując te przejawy troskliwości. – Oskarżają

mnie o zdradę stanu i chcą wymusić na tej burbońskiej kukle, żeby zażądała

mojej egzekucji. Chcą skazać mnie – mówił, potrząsając głową – mnie,

który nie dał Francji utonąć we własnej krwi i uczynił z tego kraju

mocarstwo. Teraz domagają się mojej egzekucji i chcą z niej urządzić

publiczne widowisko.

Splótł dłonie za plecami, najwidoczniej starając się opanować, po czym

odwrócił się twarzą do grupki oficerów oczekujących z powagą na jego

decyzje.

– Jak się wam zdaje, kto ośmieli się zadać mi cios? Ludwik Kapet?

Jemu starcza odwagi ledwie na to, by wkroczyć do Paryża pod osłoną

ciężkich dział sprzymierzonych armii.

– Ludwik za nic nie wydałby takiego rozkazu, ekscelencjo – odrzekł

Henri–Gratien Bertrand, były Wielki Marszałek armii francuskiej.

– On ma na to za słaby żołądek. Wystarczy mu skaleczenie w palec, żeby

wyrzygał z siebie flaki.

Bonaparte przytaknął, ubawiony.

– No to może jego brat? To niezły zawadiaka. Ma dosyć fantazji, żeby

poszczuć na mnie swoją sforę zabójców. Z pewnością pali się do sukcesu,

nieprawdaż, Cipi?

Francheschi Cipriani zacisnął wąskie wargi, starając się stłumić

uśmiech. Tylko w ciągu ostatnich dziesięciu lat zdarzyło się co najmniej

trzydzieści chybionych zamachów na życie Bonapartego, wszystkie z pod–

uszczenia zawziętego księcia d'Artois. Ostatni płatny zabójca rzucił bombę w

przejeżdżający powóz cesarza i pojazd wyleciał w powietrze na kilka

metrów w górę, razem z końmi i wszystkim co tam było. Zamachowiec

miał pecha, że podmuch oberwał mu tylko nogi, bo pożył na tyle długo, by

dowiedzieć się, że powóz był pusty, a Napoleon znajduje się trzydzieści

kilometrów od miejsca zamachu.

W odróżnieniu od reszty mężczyzn stojących przy drzwiach, którzy

miny mieli skwaszone, Cipriani mógł sobie pozwolić na uśmiech. Nie był

ani żołnierzem, ani dworakiem. Ubrany był jak człowiek wyższego stanu,

ale w mgnieniu oka potrafił się przedzierzgnąć w oberwańca w

śmierdzących łachmanach i ukryć wystające kości policzkowe pod

kilkudniowym zarostem. Mistrz w szpiegowskim fachu i groźny

skrytobójca stojący ponad prawem – oto kim był Franceschi Cipriani,

człowiek, który odkrył, że Sprzymierzeni mają zamiar przenieść Napoleona

z Elby na nowe miejsce zesłania, gdzieś dalej od Europy, i który

zorganizował ucieczkę cesarza z wyspy i triumfalny powrót do Francji.

Przez sto dni Napoleon dziarsko przemierzał Francję na czele armii

oddanej mu bezgranicznie i żądnej pomsty za poniesioną klęskę. Gdy

jednak przed czterema tygodniami został pobity pod Waterloo – w bitwie,

która mogła i powinna być wygrana – nie miał innego wyboru, jak nocą

gnać konno z wiatrem w zawody przez puste ulice i wiejskie drogi do

niewielkiego portu Rochefort, a stamtąd szukać ucieczki na wysepkę Aix, do

ponurego kamiennego domku z widokiem na ujście zatoki. Mając na karku

cztery wrogie armie, nie miał już dokąd uciekać i nie miał czego ukrywać

prócz gniewu i wzgardy.

Jakąś cząstkę tej wzgardy ściągnął na siebie swą kamienną twarzą inny

z obecnych.

– Dziwi mnie twój spokój, mój jastrzębiu. Nic mi nie masz do

powiedzenia?

Mężczyzna, do którego skierowano pytanie, stał na granicy cienia,

szerokim ramieniem wsparty o ścianę. Nosił elegancki szlachecki ubiór

– surdut z cienkiej wełny z wysokimi klapami, jedwabną haftowaną

kamizelkę, której cena równała się rocznemu żołdowi szeregowca, oraz

muślinowy krawat tak biały i tak misternie zawiązany, jakby jego

właściciel właśnie wracał z wieczornego przedstawienia w operze.

Wzrostem znacznie przewyższał wszystkich obecnych, o szerokość dłoni

górował na Ciprianim, który z kolei był o głowę i pół ramienia wyższy od

przysadzistego Bonapartego. Rysy mężczyzny skrywał cień, lecz uśmiech, z

którym odpowiadał na pytanie cesarza, odsłaniał biel zębów równie

nieskazitelną, jak biel kołnierza.

– Co jego ekscelencja chciałby usłyszeć? Armia pruska jest o dzień drogi

za nami, Szwedzi blokują drogi od północy, Hiszpanie od południa.

Wszyscy oni tylko czekają, żeby ekscelencja spróbował się przebić, bo

Canham Marsha - Jak blyskawica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: