Etap ten znajduje się jakby pomiędzy nauczaniem a doskonaleniem, czyli treningiem. W zasadzie dopiero od tego etapu możemy mówić o treningu w rozumieniu nauk o sporcie. Chodzi tu już, nie tyle o nabywanie nowych umiejętności, co o stopniowe zwiększanie efektywności kompleksowego działania. Celami szkolenia są precyzja i doskonalenie, a przede wszystkim osiągnięcie stabilności i skuteczności techniki różnorodnych zagrań, w różnych sytuacjach. Nie da się tego uzyskać wyłącznie poprzez ciągłe powtarzanie określonych technik uderzeń w standardowych warunkach – jak to miało miejsce w poprzednim etapie – lecz przede wszystkim poprzez ćwiczenie, jak to określił R.Schönborn, tzw. programów motorycznych (wzorców, schematów). W drugiej części tego etapu coraz bardziej zbliżamy się do treningu mającego na celu (za)stosowanie umiejętności technicznych! Granica jest tu płynna.
Ponieważ na tym etapie powinna zostać zakończona automatyzacja uderzeń, a ponadto powinna ona być rozwijana w różnych sytuacjach, precyzyjnie i w ukierunkowaniu na cel – zaleca się przestrzenne podzielenie całego kortu. Umożliwia to rozumne określanie pól celowania, stref krycia kortu i poszczególnych pól działania zawodnika, po to by trening był rzeczywiście prowadzony w ukierunkowaniu na mecz - ponieważ później w treningu taktycznym a przede wszystkim w samym meczu zawodnik musi mieć do dyspozycji dużą ilość zakodowanych w mózgu programów motorycznych. Wtedy to jego działania i procesy myślowe skoncentrują się na podejmowaniu decyzji taktycznych a nie na samym akcie wykonania uderzenia – zawodnik będzie myślał gdzie i jak mocno zagrać a nie nad tym np., że ma ugiąć kolana przed uderzeniem piłki
Aby ułatwić trening automatyzacji uderzeń dokonano za Richardem Schönbornem podziału kortu na strefy. W ogromnej większości ćwiczeń podział ten może być stosowany bez większych zmian geometrycznych, i to niezależnie od poziomu sportowego danego zawodnika. Proponowany podział kortu jest autorstwa R. Schönborna, przez niego został wymyślony i udoskonalony oraz wielokrotnie wypróbowany – ze znakomitymi efektami – w treningach z zawodnikami o różnym poziomie zaawansowania, prowadzonych bez mała na całym świecie.
Pola oznaczone nr 1: strefy te służą jako pola celowania przy:
• mijankach po crossie
• skrótach granych zarówno z linii końcowej, jak i bliżej siatki
• kończących wolejach granych krótko po crossie
• returnach – w sytuacji, gdy przeciwnik atakuje po serwisie do siatki
Pola oznaczone nr 2: strefy te służą jako pola celowania przy:
• mijankach po linii
• uderzeniach wygrywających po crossie, granych z półkortu
• smeczach granych blisko siatki
• dłuższych wolejach wygrywających, granych po crossie
• grze kątowej, mającej na celu otwarcie kortu
Pola oznaczone nr 3: strefy te służą jako pola celowania przy:
• returnach granych po drugim serwisie
• uderzeniach atakujących po crossie i po linii
uderzeniach wygrywających po crossie lub po linii, granych z końca kortu
• długich wolejach
• wszelkiego rodzaju uderzeniach „ratunkowych”
• lobach
• smeczach granych z półkortu
Pola oznaczone nr 4: strefy te służą jako pola celowania przy:
• wymianach, tzn. grze pozycyjnej z głębi kortu
• returnach pierwszego serwisu – w sytuacji, gdy przeciwnik atakuje po
serwisie do siatki
Pole oznaczone nr 5: pole to ma szczególne znaczenie, jest to „zakazana (czerwona, tutaj „czarna”) strefa” Z wyjątkiem zadań specjalnych nie wolno w to pole zagrywać, ponieważ jest to najbardziej niebezpieczna strefa – strefa, z której przeciwnicy będą wywierać na nas presję, atakować do siatki i kończyć piłki.
Pola oznaczone nr 6 i 7: strefy te służą jako pola celowania przy:
• treningu serwisowym
Kształt poszczególnych pól jest jednakowy dla zawodników wszystkich kategorii, natomiast ich wielkość może ulec zmianie. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby dopasowywać wielkość pól w zależności od indywidualnych potrzeb.
Zmiany wielkości pól można dokonywać szybko i w bardzo prosty sposób – powiększając lub pomniejszając zakazaną (czerwoną) strefę i tym sposobem utrudniać lub ułatwiać zadanie, w zależności od poziomu gry zawodników i celu ćwiczenia. Można oczywiście także przesuwać linie wyznaczające granice pomiędzy poszczególnymi polami, dopasowując je tym samym wielkością do konkretnych zadań lub poziomu gry zawodników. Naturalnie pola należy wyznaczać po obu stronach kortu.
W zależności od właściwości podłoża można jednak także rysować linie kredą lub przyklejać taśmy. Linie nie muszą być pełne, w zupełności wystarczy zaznaczenie liniami przerywanymi. W zależności od potrzeb i celu treningu można zaznaczać wybrane tylko pola – nie ma konieczności każdorazowego oznaczania całego kortu. Dodatkowo, ok. 1,5 do 2 m za linią końcową wyznacza się jeszcze jedną linię. Poza nielicznymi wyjątkami, zawodnicy powinni poruszać się i uderzać piłki przed tą nową linią. Również i ten środek znakomicie sprawdza się w praktyce, ponieważ zmusza zawodników do nauczenia się uderzania długich piłek na wznoszącą czy nawet półwolejem – czyli agresywnie. Zawodnikom nie wolno cofać się przed piłką i zagrywać ostrożnie lub pasywnie a ponadto zmniejsza się dystans od piłek zagranych przez przeciwnika za krótko (w czerwoną strefę) dzięki czemu mogą je atakować i kończyć. A dokładnie tego rodzaju akcje są charakterystyczne dla współczesnego tenisa.
Podobnie jak podczas etapu nauczania techniki oznaczanie odpowiednich stref celowania (celów) na korcie jest głównym warunkiem uzyskania postępu ćwiczących. W trakcie treningu z wykorzystaniem tych oznakowań, zawodnicy szybko uczą się np. wystrzegać się zakazanej (czerwonej) strefy, oraz szybko zaczynają rozumieć jak wykonywać każde uderzenie celowo i świadomie sterować piłką zamiast bezcelowo i bez planu jedynie przebijać piłki na drugą stronę. Dzięki temu stopniowo nabywają umiejętności, które zwykle zarezerwowane są tylko dla najwyższej klasy zawodników.
Równie szybko uczą geometrii kortu oraz trójwymiarowego sposobu patrzenia na grę na nim, podobnie jak gry precyzyjnej, dopasowanej do danego zadania. Przyswajają sobie wreszcie schematy (wzorce) rozwiązywania poszczególnych sytuacji, które następnie mogą podczas meczu „przywołać” i zastosować. Stosowanie oznaczeń pomaga także w treningu podczas kolejnych jego etapów, kiedy to doskonali się stosowanie uderzeń i podejmowanie decyzji taktycznych w typowych lub indywidualne preferowanych sytuacji meczowych. W przypadku większości ćwiczeń konieczne jest dokładne wyznaczenie pól celowania dla obu zawodników – chodzi tu bowiem o trening techniczny, a nie taktyczny i w związku z tym należy systematycznie powtarzać i kodować kompletne schematy (wzorce) działań motorycznych bez względu na stopień trudności sytuacji i jej rozwiązania oraz jej sens taktyczny. Z wielu względów natomiast trening taktyczny musi być prowadzony w zupełnie odmiennych warunkach i innymi metodami. W prezentowanych poniżej ćwiczeniach z zasady należy unikać uderzania piłek w czerwoną strefę. W przypadku zagrania piłki w strefę zakazaną można (lub trzeba) przerwać wymianę, szczególnie w przypadku zaawansowanych i wyczynowców. Można także uderzenia w tą strefę liczyć jako punkty ujemne i prowadzić ćwiczenia w formie współzawodnictwa. Można również odwrócić to zadanie ustanawiając zasadę, wg której odegranie piłki odbijające się w strefie „zakazanej” musi być agresywne – uderzenie kończące lub uderzenie z dojściem do siatki, co w meczu jest lub przynajmniej powinno być niemal regułą. Tą zasadę warto stosować nawet w treningu technicznym, (kiedy zawodnik zasadniczo powinien jedynie wykonywać określone zadania. Utrwalenie nawyku wykorzystywanie każdej „słabej” piłki jest niezwykle ważne.
Początkowo należy liczyć się z tym, że zawodnicy będą grali mało precyzyjnie – duży rozrzut zagrywanych piłek. Sens treningu na tym etapie polega jednak na tym, aby systematycznie eliminować początkowe braki w precyzji, aby, w przyszłości być zdolnym grać bardziej różnorodnie (a przy tym skutecznie) w każdej sytuacji i co za tym idzie łatwiej przyjmować optymalne rozwiązania danej sytuacji meczowej.
marcin23.14