Foley Gaelen 2 - Diaboliczny Lord.pdf - 05.05.14 - lid7op.pl

GAELEN FOLEY

DIABOLICZNY LORD

Przekład

Maria Wojtowicz

Jakiś potwór tu nadchodzi...

Makbet

akt IV, scena 1, przekład Józefa Paszkowskiego

Londyn 1814

Cienie wokół wysubtelniały i uwypukliły wyrazisty profil Luciena, gdy spoglądał na

zatłoczoną salę balową z wyżyn mrocznej galerii. Jego wysoka wytworna postać w

migotliwym blasku płonącej w kinkiecie świecy zdawała się to znikać, to znów się

materializować - jakby nie był człowiekiem, lecz zjawą. Rozedrgane światło tworzyło

refleksy w kruczoczarnych włosach i podkreślało czujny, przebiegły wyraz srebrzystych oczu.

Cierpliwości. Wszystko przebiega zgodnie z planem. Ostateczny rezultat zależy

przede wszystkim od umiejętnego przygotowania, on zaś opracował wszystko niezwykle

skrupulatnie.

Pogrążony w zadumie lord Lucien Knight podniósł do ust kryształowy kielich; zanim

wypił łyk burgunda, rozkoszował się przez chwilę niezrównanym bukietem wina.

Nie znał jeszcze nazwisk ani twarzy swoich przeciwników, wyczuwał jednak

obecność tej bandy szakali. Podkradali się blisko, coraz bliżej... Znakomicie! Był gotowy.

Zastawił pułapkę, postarał się o niezawodną przynętę. Takiemu połączeniu występku i

zmysłowości nie oprze się żaden szpieg!

Pozostawało już tylko uważnie obserwować i czekać.

Ciągnąca się od dwudziestu lat wojna zakończyła się wreszcie ostatniej wiosny klęską

Napoleona, jego abdykacją i osadzeniem go pod strażą na Elbie, jednej z wysp Morza

Śródziemnego. Teraz była już jesień i europejscy władcy zebrali się w Wiedniu, by ustalić

ostatecznie warunki pokoju. Ale przecież każdy z odrobiną oleju w głowie powinien sobie

uświadamiać, że póki Bonaparte nie zostanie przetransportowany w inne, lepiej strzeżone

miejsce (choćby pośrodku Atlantyku), koniec wojny nie jest wcale taki pewny!

Elba leży o dwa kroki od włoskiego buta! No i nie brak tych, którym pokój wcale nie

odpowiada: albo nie widzą żadnej osobistej korzyści w przywróceniu władzy Burbonów we

Francji, albo wzdychają do powrotu Napoleona. Jako jeden z asów wywiadu Korony

Brytyjskiej, Lucien otrzymał od ministra spraw zagranicznych, wicehrabiego Castlereagha,

wyraźne rozkazy: dopóki pokój nie zostanie ostatecznie ratyfikowany, ma nieustannie czuwać

jako obserwator i obrońca ojczystej ziemi. Nie dopuścić, by wrogie, kryjące się w cieniu siły

przenikały do Anglii i wywoływały tu niepokoje i zamieszki.

Lucien wypił znów nieco wina. W jego srebrzystych oczach pojawiła się żądza walki.

Niech tylko spróbują! Odnajdzie ich, schwyta i zniszczy tak samo, jak pokonał i zlikwidował

wielu innych! Nie zamierzał biernie czekać. Sam ich do siebie zwabi!

Nagle w dole pod nim rozległy się wiwaty; przez salę balową przeleciały gromkie

brawa. No, no! Otóż i nasz bohater!

Lucien wychylił się z galerii, opierając łokcie o balustradę, z cynicznym uśmiechem

przyglądał się jak triumfalnie wkracza na salę jego brat bliźniak - pułkownik lord Damien

Knight, olśniewający w szkarłatnym mundurze, surowy i dostojny niczym archanioł Michał,

który właśnie rozprawił się ze smokiem. Blask bijący od złotych epoletów i paradnej szpady

tworzył wokół niego coś w rodzaju aureoli. Nawet przysłowiowa już kamienna powaga

pułkownika nie zniechęcała roju urzeczonych niewiast, gorliwych adiutantów, młodszych

oficerów i wszelkiej maści pochlebców, którzy natychmiast skupili się wokół swego

bożyszcza. O tak, Damien zawsze był wybrańcem losu!

Lucien pokręcił głową, karcąc samego siebie. Mimo że jego usta wygięły się w

ironicznym uśmiechu, za pogardliwym spojrzeniem taił się ból. Jakby nie dość było tego, że

nieustraszone męstwo na polach bitew zapewniło Damienowi sławę i zjednało mu ogólny

podziw, bohaterski pułkownik niebawem miał zostać hrabią! Zaszczyt ten wynikał z

ostatecznego rozstrzygnięcia zagmatwanej kwestii pochodzenia obu braci... A kto na tym

skorzystał? Oczywiście starszy z bliźniaków!

Jednakże Lucien cierpiał nie z powodu zazdrości o brata. Dręczyła go samotność. Czuł

się jak dzieciak odtrącony przez najwierniejszego przyjaciela i sprzymierzeńca. Przecież tylko

Damien naprawdę go rozumiał. Przez większość swego życia (mieli teraz po trzydzieści jeden

lat) bliźniacy byli nierozłączni. W burzliwych latach wczesnej młodości zostali ochrzczeni

przez koleżków Lucyferem i Demonem, a zatrwożone mamuśki debiutantek ostrzegały swoje

pociechy przed tą parą diabłów. Ale tamte beztroskie dni wspólnych uciech i serdecznej

zażyłości skończyły się raz na zawsze, gdy Lucien sprzeniewierzył się rycerskim zasadom

wyznawanym przez brata.

Damien nigdy w pełni nie zaaprobował decyzji Luciena, który dwa i pół roku temu

porzucił armię i dołączył do grona tajnych agentów, działających pod przykrywką funkcji

dyplomatycznych. Oficerowie liniowi, tacy jak Damien, z reguły uważali szpiegów za podłe

gady. Starszy z bliźniaków był urodzonym bohaterem. Każdy, kto ujrzał go w bitewnym

zamęcie, z twarzą umazaną prochem i krwią, nie miał co do tego wątpliwości. Ale ów heros

nie odniósłby aż tylu triumfów bez nieustannego dopływu informacji, których dostarczał mu

Lucien wbrew regulaminowi i z narażeniem własnego życia. Dotyczyły one lokalizacji sił

wroga, ich sprawności bojowej, liczebności oraz przewidywanej taktyki. Z pewnością

cierniem w boku niezrównanego dowódcy była świadomość, że nimb jego sławy

prezentowałby się znacznie skromniej, gdyby nie pomoc braciszka nędznego szpiega.

To mu nie zaszkodzi! - myślał cynicznie Lucien. Nadal potrafił zręczniej od innych

ukłuć nadętego wojennego bohatera.

- Lucien! - rozległ się za jego plecami nieco zdyszany głosik. Odwrócił się i ujrzał w

drzwiach ponętną postać Caro.

- A, moja najdroższa lady Glenwood! powiedział aksamitnym głosem, wyciągając do

Foley Gaelen 2 - Diaboliczny Lord.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: