Becnel Rexanne - Sawantka.pdf - Becnel Rexanne - glinka7-1987

Rexanne Becknell

Sawantka

Prolog

Burford Hall, Yorkshire, listopad 1807

Pani Drinkwell, żona dyrektora szkoły, wpatrywała się w chłop-

ca, marszcząc nos.

- Ma okropnie ciemną skórę - skomentowała.

Opiekunka chłopca mocno trzymała go za kościste ramię.

- Cygańska krew... po matce - wyjaśniła, nie starając się nawet

ukryć obrzydzenia.

Dla pani Drinkwell nie była to jednak jakaś szczególna rewelacja.

W Burford Hall zawsze było wielu chłopców o niechlubnym

pochodzeniu. Ze względu na znaczne oddalenie od Londynu i

położenie na uboczu szkoła z internatem stanowiła idealne

miejsce kształcenia nieślubnych dzieci ludzi z wyższych sfer. Pani

Drinkwell musiała jednakże przyznać, że dotychczas nie mieli tu

cygańskiego bękarta.

Skrzywiła się ze wstrętem. Zawsze ją oburzało, że dobrze urodzeni

mężczyźni zadają się z kobietami z nizin społecznych.

- Czy ma pani czesne za pierwszy rok nauki? - zwróciła się

do opiekunki chłopca. - Absolutnie nie udzielamy kredytu, nawet

w wypadku królewskiego bękarta.

Przybyła spojrzała na nią z zaciekawieniem.

- Macie tu królewskiego bękarta? Ta wiadomość bardzo ucieszy

jaśnie panią. Naprawdę ucieszy.

Pani Drinkwell uśmiechnęła się porozumiewawczo.

- A więc żona wie o haniebnym uczynku męża - stwierdziła.

Opiekunka chłopca wyprostowała się i jeszcze mocniej ścisnęła

jego ramię.

- W żadnym wypadku! I nigdy się nie dowie, jeśli zależy pani

na tym, by hrabina wdowa płaciła to bardzo wygórowane czesne!

Och! - Gwałtownie odsunęła się od chłopca i krzyknęła przeraź

liwie: - Ten wstrętny mały nędzarz mnie ugryzł! - Potrząsała

dłonią, jakby chciała strzepnąć z niej ból.

Ciemnowłosy chłopiec, uwolniony z jej żelaznego uścisku,

rzucił się do drzwi, ale pani Drinkwell go uprzedziła. Od dawna

miała do czynienia z trudnymi chłopcami i potrafiła przewidzieć

ich zachowanie. Pierwsza znalazła się przy drzwiach, a gdy

chłopiec obnażył zęby, chcąc ją ugryźć, wymierzyła mu siarczysty

policzek. Była postawną kobietą i najwyraźniej nie brała pod

uwagę, iż ma do czynienia z małym dzieckiem, bo uderzyła

chłopca z taką siłą, że wpadł na ścianę i trzasnął w nią głową.

Osunął się na podłogę jak zepsuta nagle lalka i znieruchomiał.

Opiekunka rzuciła gniewne spojrzenie na drobne bezwładne

ciało.

- Kobieto, bój się Boga! - krzyknęła i uważniej przyjrzała się

chłopcu. - Po chwili dodała: - Mam nadzieję, że żyje, że go nie

zabiłaś. Bo jeśli to zrobiłaś...

W odpowiedzi pani Drinkwell dźgnęła go w łydkę dużym

palcem od nogi. a nie doczekawszy się reakcji, kopnęła. Gdy

jęknął, spojrzała triumfalnie na opiekunkę.

- Nie powinnaś mnie pouczać, jak mam postępować w mojej

szkole z uczniami. To ja się znam na dyscyplinie, zapewniam cię.

Gdy twoja pani przy najbliższej okazji zobaczy swojego wnuka,

będzie się zachowywał o wiele lepiej niż obecnie. Chciałabym

dostać to czesne...

Opiekunka wyjęła z torebki portfel i wręczyła go pani Drinkwell.

-On ma tu przebywać również w czasie wakacji. Starczy na to

pieniędzy, które dostałaś, a jeśli jakieś będą jeszcze potrzebne,

to skontaktuj się z prawnikiem milady.

-To ona w ogóle nie zamierza się nim zajmować.

-A masz jej to za złe? - Opiekunka przysunęła się bliżej drzwi. -

Jak byś się czuła, gdyby twój jedyny wnuk był nieokrzesanym

cygańskim bachorem? I tak jest szczęściarzem, że babka

troszczy się o to, by zapewnić mu byt.

Mam na imię Iwan!

-A nie, bo John!

-Johnny!

Iwan patrzył na nogi swych trzech kolegów, którzy napierali na

niego w kącie, i starał się z całych sił nie okazać strachu. Wcale

nie przychodziło mu to łatwo. Pragnął powrócić do swego domu, a

tkwił uwięziony w tym strasznym miejscu, pozbawiony

wszystkiego, co znał dotychczas. Usiłowali zmienić mu nawet

imię. Bardzo tego nie chciał, choć nie potrafił wyjaśnić, dlaczego.

Po prostu miał na imię Iwan, a nie John. Zmienili wszystko w

jego życiu, więc pragnął przynajmniej zachować swoje do-

tychczasowe imię.

- Powiedziałem wam. że mam na imię Iwan.

Najwyższy spośród trzech chłopców uśmiechnął się głupio.

- Iwan? To cudzoziemskie imię... cygańskie. Jesteś Cyganem,

prawda, Iwanie? - wycedził to egzotyczne dla niego imię.

Iwan uniósł zaczepnie podbródek i zacisnął dłonie. Chcą się z

nim bić. to będzie się bił. Starał się pamiętać o wszystkim, czego

nauczyła go Peta, i o ruchach, jakie wykonywał Guerdon podczas

zapasów.

Najwyższy z chłopców przysunął się do niego bliżej, a w ślad

za nim dwaj pozostali.

- No to jak z tobą jest? Jesteś Johnem czy Iwanem, cygańskim

bękartem? - zapytał szyderczo.

Iwan zawrzał gniewem i bez ostrzeżenia rzucił się na szeroko

uśmiechniętego prześladowcę. Był dużo mniejszy, ale działając

przez zaskoczenie, zdołał go złapać i powalić na ziemię. Okładał

go pięściami i kopał, ale tamten nie pozostawał mu dłużny i zaraz

zdobył przewagę. Iwan wcale jednak nie zamierzał się poddać.

Brutalnie ukradziono go matce i oddzielono od taboru, po czym

zamknięto na poddaszu okropnego domu i przywieziono tu, do

tego ponurego więzienia. A teraz zaatakowało go tych trzech

chłopaków. Tego było już za wiele. Dostawał dotkliwe razy od

napastnika, lecz nie przestawał go gryźć i drapać. Miał rozciętą

wargę i czuł w ustach smak krwi, a pod wpływem kolejnego

uderzenia był lekko zamroczony. Ale to tylko wzmogło jego

determinację. W uszach dźwięczały mu słowa Pety skierowane do

Guerdona: „Wzbudź strach w przeciwniku. Uderz go w czułe miejsce".

Krzyknął gniewnie i kolanem ubódł chłopca w podbrzusze. Ten z

wrzaskiem odsunął się od niego: skręcał się z bólu i trzymał za krocze.

- Zabierzcie go ode mnie! - zawołał, łkając, do swych zdu-

mionych kolegów. - Zabierzcie!

Natychmiast rzucili się na Iwana. Wiedział, że nie ma szans ich

pokonać, ale i tak nie zamierzał się poddać. Przestał walczyć dopiero

wówczas, gdy nadbiegli żona dyrektora i służący.

Spojrzała groźnie na pobrudzonych krwią chłopców i zmrużyła

wodniste oczy, uśmiechając się ze złośliwą satysfakcją.

- Pana Damerona zamknij w drewutni - poleciła służącemu

i dodała szyderczo: - To jedyne miejsce, w którym syn kupca

może nauczyć się handlu... Zbij go pasem i każ mu narąbać

drewna... Pan Pierce posprząta ubikację, ale oczywiście najpierw

dostanie lanie. To odpowiednie zajęcie dla mętów społecznych,

prawda? Wciągnęła powietrze przez nos z wyraźnym obrzydze-

niem i odwróciła się do najwyższego z chłopców, który sprowo-

kował bójkę. Ku zaskoczeniu Iwana, miała teraz łagodniejszy

wyraz twarzy. - Och, Alexandrze, Alexandrze... Co ja mam z tobą

począć? Czy ty naprawdę tego nie widzisz, że jest poniżej twojej

godności wdawać się w bójki z takim... nikim, jak ten cygański

bękart? Ale muszę cię ukarać. Codziennie, do następnej niedzieli,

będziesz zostawał w klasie po lekcjach i odrabiał dodatkowe

zadania. Myślę, że twój ojciec doceni to, że nawet karzę cię w ten

sposób, byś miał okazję zdobywać wiedzę. - Odwróciła się do

Iwana i ponownie przybrała groźny wyraz twarzy. - Ty też

otrzymasz karę, na jaką zasługujesz. - Uśmiechnęła się złośliwie,

chcąc go przestraszyć, i przeniosła spojrzenie na służącego. -

Lester, spraw mu porządne lanie. A potem niech wyczyści kominki.

Ma tak ciemną skórę, że nikt nawet nie zauważy tej odrobiny

sadzy, którą się zabrudzi.

Rany Iwana krwawiły i kręciło mu się w głowie, ale dzielnie stawiał

opór niedźwiedziowatemu służącemu. Usiłował nawet uderzyć go w

podbrzusze, podobnie jak wcześniej Alexandra, co, niestety, skończyło

się dla niego ciosem w tył głowy i żelaznym uściskiem ramienia. Służący

nie żałował mu bolesnych razów.

Gorliwie wymierzył ich dziesięć, lecz Iwan był jak odrętwiały. Nie

zdradzał bólu krzykiem czy płaczem, a jedynie mruczał coś pod nosem.

Gdyby służący nie trzymał go jedną ręką, pod wpływem siły uderzeń

upadłby na ziemię.

Wymierzywszy mu karę. Lester zaprowadził go do salonu i zmusił do

wejścia do kominka. W tym ciasnym, pokrytym sadzą szybie,

wymurowanym z nie ociosanych kamieni, Iwan przy każdym poruszeniu

ocierał sobie naskórek do krwi.

- Tylko wyczyść go dobrze i zrób to szybko, bo inaczej rozpalę ogień,

zanim stamtąd wyjdziesz - powiedział służący i wybuchnął rubasznym

śmiechem.

W sercu Iwana już płonął ogień, który wzmagał się wraz z każdą

okrutną obelgą, bolesnym ciosem i znienawidzoną karą, jakie chłopiec

otrzymywał, ogień wzniecony tamtego pamiętnego dnia i będący

odpowiedzią na doznaną krzywdę. Płonął tak mocno, że przyszła zemsta

chłopca wydawała się nieunikniona. Teraz Iwan jeszcze nie wiedział, jak

i na kim poywinien się zemścić, lecz z czasem zrozumiał to doskonale.

Londyn, marzec 1829

Iwan Thornton zatrzymał się u szczytu schodów, oczekując na

reakcje zebranych. W sali balowej ucichły nagle głośne rozmowy

i rozległ się szmer głosów; w podnieceniu wymieniono szeptem

uwagi.

To lord Westcott.

Nowy hrabia Westcott.

Cygański bękart Westcotta. Iwan nie musiał słyszeć słów, by

wiedzieć, co się o nim mówi. W ciągu ponad dwudziestu lat

dowiadywał się o sobie gorszych rzeczy. Od czasu gdy w wieku

siedmiu lat odebrano go matce, nauczył się walczyć z

prześladowcami i poznał lepsze sposoby walki niż bójki czy

pojedynki. A teraz był zdecydowany wymierzać im sprawiedliwość

za wszystko, co mu zrobili, tym aroganckim osłom, którzy mieli

czelność uważać siebie za lepszych od i n n yc h .

Przesunął po zebranych wzrokiem jakby od niechcenia, dobrze

grając rolę młodego znudzonego lorda, ale zauważył każdy dro-

biazg. Starsi mężczyźni już przesuwali się do sali gier, zawsze

dobrze zaopatrzonej w brandy i cygara. Matrony i przyzwoitki

stały w grupkach pod ścianami. Nie spuszczały oka ze swych

podopiecznych, lecz zarazem chętnie plotkowały z pozostałymi,

pożal się Boże, strażniczkami dobrych obyczajów. Ich podopieczne

tez stały w grupkach, te wszystkie dziewice wyróżniające się

białymi sukniami. Chichotały i zasłaniały twarze wachlarzami, by

ukryć zalotne spojrzenia, jakie posyłały obecnym na sali młodzień-

Becnel Rexanne - Sawantka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: