goniec wolnosci nr 2 2008.pdf

Goniec Wolności

Numer 2 (16) 2008

Pismo Stowarzyszenia KoLiber, luty 2008

Secesja a wolność

Thomas J. DiLorenzo

Wybory prezydenckie w

2000 roku pokazały, że

Ameryka jest obecnie po-

dzielona na dwie wielkie

klasy polityczne: klasę pro-

duktywną, płacącą podat-

ki, oraz klasę pasożytniczą,

żyjącą na cudzy koszt.

W skład drugiej grupy wcho-

dzą miliony darmozjadów

żyjących na garnuszku pomo-

cy społecznej, federalnych,

stanowych i lokalnych biuro-

kratów i „dostawców usług”,

oraz ich ogromny wspierający

aparat propagandowy na uni-

wersytetach, w telewizji i w

dziennikarstwie prasowym.

Jako że zdecydowana więk-

szość tego, co robi rząd cen-

tralny jest niezgodne z kon-

stytucją, druga klasa może

wykorzystywać aparat przy-

musu państwa w celu grabie-

nia klasy pierwszej bez ogra-

niczeń.

Podstawowe prawo

Federalny system rządów

stworzony przez ojców zało-

życieli i obalony w 1865 roku

został ustanowiony wyraźnie

po to, by zapobiec takiej sytu-

acji. Założyciele rozumieli, że

demokracja niechybnie prze-

kształciłaby się w system

zalegalizowanej grabieży, jeśli

grabieni nie mogliby korzy-

stać z licznych możliwości

ucieczki i konstytucyjnych

zabezpieczeń, takich jak po-

dział władz, Karta Praw, wy-

bór senatorów przez legislaty-

wy stanowe, kolegium elek-

torskie, brak opodatkowania

dochodu, sytuacji, w której

większość funkcji rządowych

jest wypełnianych na pozio-

mie stanowym i lokalnym,

oraz wielu innych konstytu-

cyjnych ograniczeń władzy

rządu centralnego.

Najważniejszą ochroną było

prawo do secesji, o którym

Peter Applebome w „New

York Times” twierdzi, iż w

świetle wyników wyborów

powinniśmy je odświeżyć.

Było to całkowicie naturalne,

jako że powstanie Stanów

Zjednoczonych było bezpo-

średnim wynikiem wojny

secesyjnej prowadzonej prze-

ciwko Wielkiej Brytanii. Naj-

ważniejszą zasadą Rewolucji

Amerykańskiej było prawo

do odłączenia się od despo-

tycznego rządu. Założyciele

byli świadomi tego, że już

sama groźba secesji powstrzy-

muje ewentualnych rządzą-

cych tyranów.

Jedną z pierwszych rzeczy,

jaką Thomas Jefferson powie-

dział w 1801 roku podczas

swojej Pierwszej Mowy Inau-

guracyjnej było wsparcie pra-

wa do secesji. „Jeśli między

nami znajdą się tacy, którzy

będą chcieli rozwiązać Unię

lub zmienić jej republikański

ustrój” - mówił autor Dekla-

racji Niepodległości -

„zostawcie ich w spokoju,

jako pomniki bezpieczeństwa,

jakim cieszyć się powinna

błędne poglądy tam, gdzie

pozostało wystarczająco roz-

sądku, by je zwalczać”.

Jefferson i James Madison

byli autorami rezolucji Wirgi-

nii i Kentucky z 1798 roku,

które stwierdzały, iż „tam,

gdzie rząd federalny posiada

władzę nie przekazaną mu

przez stany, słusznym lekar-

stwem na to jest jej unieważ-

nienie”, a także że każdy stan

ma prawo do „unieważnienia

w zakresie swojej władzy

wszystkich śladów władzy

innych (...)”. Unieważnienie

niekonstytucyjnych działań

było środkiem skutecznej

secesji.

Pierwsza próba odłączenia

Wybory w 1800 roku były

walką między Jeffersonem i

zwolennikami ograniczonego,

zdecentralizowanego rządu a

Partią Federalistyczną, która

popierała państwo bardziej

silne i scentralizowane. Fede-

raliści byli tak niezadowoleni

ze swej porażki w wyborach,

że od razu zaczęli planować

secesję z Unii. Ważnym

aspektem tego epizodu jest

fakt, iż ruchem secesjoni-

stycznym, który działał w

Nowej Anglii, kierowali

niektórzy z najznamienitszych

przedstawicieli pokolenia

Założycieli i nigdy zasada,

jaką się kierował , nie stano-

wiła celu krytyki Jeffersona,

czy kogokolwiek innego.

Dokończenie na str 3

Goniec Wolności

Od redakcji

W numerze:

Szanowni Czytelnicy!

Oddajemy w Wasze ręce ko-

lejny numer „Gońca Wolno-

ści”.

Wiodącym tematem lutowego

numeru są różne formy orga-

nizacji administracyjnej pań-

stwa. Czy model unitarny, jaki

realizuje Polska, rzeczywiście

sprzyja jej obywatelom? Pre-

zentujemy ciekawy tekst Tho-

masa DiLorenzo dotyczący

ujęcia tematu secesji na przy-

kładzie amerykańskim. Wedle

autora prawo do odłączenia

się od unii jest wpisane w

istotę Stanów Zjednoczonych.

Ponadto zamieszczamy rów-

nież artykuły dotyczące pol-

skich dylematów. Publikujemy

więc dwa zupełnie przeciw-

stawne stanowiska odnośnie

problematyki autonomii i

regionalizmu. KoLega Woj-

ciech Pieczar z Katowic zapo-

znaje nas z ideą przyświecają-

cą działalności Ruchu Auto-

nomii Śląska, organizacji, z

którą blisko współpracuje

nasz Oddział Katowicki. Na-

tomiast KoL. Grzegorz Le-

pianka w tekście „Regionalizm

w służbie tyranii” pragnie nas

przekonać, że tego typu inicja-

tywy szkodzą polskiemu pań-

stwu narodowemu i – para-

doksalnie – funkcjonują w

interesie wielkich molochów

typu Unia Europejska. Igor

Belczewski zaś ukazuje nam,

jak na te kwestie zapatrują się

Kaszubi. Zachęcamy do lektu-

ry i ewentualnej polemiki.

Poza tym w numerze niezwy-

kle ciekawa dyskusja o naj-

nowszej encyklice Benedykta

XVI przeprowadzona pomię-

dzy ks. Wojciechem Rzepą a

Pawłem Pomiankem.

Ponadto, jak zwykle, artykuły

poruszające bieżące problemy

ekonomiczne i polityczne, a

także recenzje książek. Tym

razem nasz recenzent zapozna

Państwa z książką Marka J.

Chodakiewicza „Po Zagła-

dzie” i najnowszym dziełem

Waldemara Łysiaka

„Talleyrand. Droga

>Mesfistofelesa<”

Zapraszamy do lektury!

Redakcja

Secesja a wolność

Thomas J. DiLorenzo

Autonomia - z czym to się je?

Wojciech Pieczar

Polskie Kaszuby?

Igor Belczewski

Regionalizm w służbie tyranii

Grzegorz Lepianka

Zbawienie zaczyna się dziś

Dyskusja o encyklice Benedykta XVI

„Spe salvi”

Ukrócić Związkokrację

Krystian Dąbek

Polecane w pajęczynie

Przepisy ruchu drogowego a prawo

moralne

Paweł Pomianek

Warto pisać (recenzja „Po Zagła-

dzie”)

Michał Wolski

Sztuczki diabła (recenzja

„Talleyrand”)

Michał Wolski

O Stowarzyszeniu KoLiber

Redaktor naczelny :

Michał Wolski

e-mail: michal.wolski@koliber.org

Design i skład numeru:

Michał Wolski

Korekta: Stefan Sękowski

Redakcja:

Paweł Pomianek

Stefan Sękowski

Zdjęcia zamieszczone w numerze

pochodzą ze źródeł własnych,

zostały nadesłane przez autorów

artykułów.

Str. 2

Numer 2 (16) 2008

Secesja a wolność

Doko ńczenie ze strony 1.

Twierdzono, że secesja może

być niemądrą strategią, jednak

nikt nie zaprzeczał, iż stany

mają prawo do secesji. Przy-

wódcą secesjonistów z Nowej

Anglii był Timothy Pickering

z Massachusetts, który był

szefem sztabu Jerzego Wa-

szyngtona, jego sekretarzem

wojny i sekretarzem stanu, jak

i kongresmenem oraz senato-

rem z Massachusetts. „Zasady

naszej Rewolucji [roku 1776]

wskazują nam remedium na

zaistniałą sytuację – separa-

cję”. Pickering pisał do Geor-

ge'a Cabota w 1803 roku, iż

„mieszkańcy Wschodu nie

mogą pogodzić swoich przy-

zwyczajeń, poglądów i intere-

sów z tymi mieszkańców Po-

łudnia i Zachodu”. „Stany

wschodnie muszą rozwiązać

Unię i stworzyć oddzielny

rząd i tak też uczynią”, zapo-

wiedział senator James

Hillhouse. Podobne uczucia

wyrażali tacy znakomici

mieszkańcy Nowej Anglii jak

m.in. Elbridge Gerry, John

Quincy Adams, Fisher Ames,

Josiah Quincy i Joseph Story.

Ruch secesjonistyczny w No-

wej Anglii nabierał rozpędu

przez całą dekadę, jednak

ostatecznie poniósł porażkę

podczas Konwencji Secesjoni-

stycznej w Hartford w 1814

roku. Przez czas „prawo

stanu do wyjścia z Unii nie

podlegało dyskusji”, pisze

historyk Edward Powell w

„ Nullification and Secession in the

United States ”.

Północ rozumiała

Gdy wybuchła Wojna o Nie-

podległość Południa w 1861

roku, zdecydowana większość

północnych komentatorów

nadal uważała, że prawo do

secesji było fundamentalne i

że należy pozwolić Południu

odejść w pokoju. Abolicjoni-

sta Horace Greeley, redaktor

New York Daily Tibune i czoło-

wy dziennikarz tych czasów

pisał 17 grudnia 1860 roku, że

„jeśli tyrania i despotyzm

usprawiedliwiały Rewolucję

Amerykańską w 1776 roku, to

nie rozumiemy, dlaczego nie

miałyby usprawiedliwiać sece-

sji pięciu milionów Połu-

dniowców z Unii Federalnej w

1861 roku” (za Howard Per-

kins „ Northern Editorials on

Secession ”). „Dziewięciu na

dziesięciu mieszkańców Pół-

nocy”, pisał Greeley 5 lutego

1861 roku, „jest przeciwnych

zmuszaniu Południowej Ka-

roliny do pozostania w Unii”,

jako że „wielką zasadą uciele-

śnioną przez Jeffersona w

Deklaracji (...) jest fakt, iż

rządy wywodzą swoją władzę

ze zgody rządzonych”. Stąd,

jeśli stany południowe chcą

się odłączyć, „mają ku temu

pełne prawo”. Podobne sta-

nowiska wyrażały gazety w

całej Północy na początku

wojny i być może najlepszym

tego przykładem jest artykuł

wstępny z 11 stycznia 1861

roku w piśmie Democrat wyda-

wanym w Kenosha w stanie

Wisconsin, w którym czyta-

my, iż secesja jest

„prawdziwym zarodkiem wol-

ności”, oraz że „prawo do

secesji posiadają obywatele

każdego suwerennego pań-

stwa”.

„Jeśli stosuje się siłę militar-

ną”, pisze Bangor Daily Union

13 listopada 1860 roku, stan

może być traktowany jedynie

jako „poddana prowincja i

nigdy nie może być równo-

prawnym członkiem unii

Amerykańskiej”. Większość z

głównych dowódców militar-

nych w czasie wojny (po obu

stronach) kształciło się w

uczelni West Point, gdzie

amerykańskiego konstytucjo-

nalizmu nauczał filadelfijski

abolicjonista William Rawle,

wykładający na podstawie

własnej książki, „ A View of the

Constitution ”. Ulyssesa S.

Granta, Roberta E. Lee i in-

nych uczono na temat secesji

na West Point, iż odmówienie

stanowi prawa do secesji

„byłoby niezgodne z zasadą,

na której zbudowane zostały

wszystkie nasze systemy poli-

tyczne, zasadą brzmiącą, iż

ludzie zawsze mają prawo

wpływać na to, jak będą rzą-

dzeni”.

Secesja niekorzystna

politycznie

Lincoln nigdy nie uczęszczał

na West Point, ale wspierał

secesję, gdy służyło to jego

planom politycznym. Przykła-

dowo, ciepło popierał secesję

Wirginii Zachodniej z Wirginii

i zezwalał na niewolnictwo w

Wirginii Zachodniej (i wszyst-

kich innych „stanach granicz-

nych”), dopóki wspierały one

go politycznie. Rzeczywiście,

w swojej mowie wygłoszonej

z okazji 4 lipca 1848 roku

Lincoln powiedział, „wszyscy

ludzie mają prawo do zniesie-

nia istniejącego rządu i stwo-

rzenia nowego, który służy im

w lepszy sposób. Jest to naj-

bardziej wartościowe, naj-

świętsze prawo”. Biografowie

Lincolna nigdy nie dawali

sobie rady z cytowaniem tej

przemowy.

Po wojnie Jefferson Davis

[prezydent Konfederacji –

przyp. Tłum.] był więziony w

najbardziej surowych warun-

kach, jednak nigdy nie został

skazany za zdradę i to z waż-

nego powodu: rząd federalny

wiedział, że konstytucja nie

wypowiada się przeciwko

secesji,

Dokończenie na str 4

TWIERDZONO,

ŻE SECESJA

MOŻE BYĆ

NIEMĄDRĄ

STRATEGIĄ,

JEDNAK NIKT

NIE

ZAPRZECZAŁ,

IŻ STANY MAJĄ

PRAWO DO

SECESJI.

Str. 3

Numer 2 (16) 2008

Secesja a wolność

Doko ńczenie ze strony 3.

co Charles Adams opisuje w

swojej świetnej książce, „ When

in the Course of Human Events ”.

Po uwolnieniu z więzienia

Jefferson Davis ujął swoją

prawną obronę secesji w for-

mie dwutomowej książki, „ The

Rise and Fall of the Confederate

Government ”.

Centralizacja rządu prowadzi

nie tylko do łupienia i grabie-

nia klasy płacącej podatki

przez klasę pasożytniczą, ale

także powoli niszczy wolność

słowa i swobodną wymianę

myśli. Jedną z pierwszych

rzeczy, jakie robi każdy de-

spotyczny rząd, jest monopo-

lizacja systemu edukacyjnego

w celu prania mózgów mło-

dzieży i podtrzymania swojej

władzy politycznej. Krótko po

tym, jak Lee poddał się pod

Apoomatox, rząd federalny

zaczął rewidować historię i

nauczać, że secesja była niele-

galna. Wszystko to było czę-

ścią „rewolucji” Lincolna,

która obaliła federalny system

rządów stworzony przez Oj-

ców Założycieli i wprawiła w

ruch siły zcentralizowanej

władzy rządu. Pokojowa sece-

sja i unieważnienie są jedyny-

mi środkami powrotu do sys-

temu rządów, który raczej

uznaje, niż niszczy wolność

jednostki. Jak pisał Frank

Chodorov w 1952 roku: „Jeśli

nie inny powód, to przynajm-

niej osobista duma powinna

skłonić każdego gubernatora i

stanowego prawodawcę do

przyjęcia postawy secesjoni-

stycznej. Nie zostali bowiem

wybrani po to, by być lokaja-

mi biurokracji federalnej”.

28 listopada 2000

Thomas J. DiLorenzo

Autor jest profesorem ekono-

mii na Loyola College w Ma-

ryland, współpracuje także z

Mises Institute.

Artykuł ukazał się pierwotnie

na stronie

www.lewrockwell.com

tłum. Stefan Sękowski

Śródtytuły dodane przez tłu-

macza

Autonomia – z czym to się je?

Wojciech Pieczar

AUTONOMIA NIE

JEST, JAK

CHCIELIBY

PRZECIWNICY,

ODERWANIEM

JEDNOSTKI

AUTONOMICZNEJ

OD KRAJU

Jedni są jej gorącymi zwo-

lennikami, inni odsądzają

organizacje typu Ruch Au-

tonomii Śląska od czci i

wiary, niektórzy nawet po-

suwają się do stwierdzeń,

że dążenia do niej są pod-

sycane przez niemiecki

wywiad. W skrócie – budzi

ogromne kontrowersje. Au-

tonomia Śląska.

Czym jest autonomia?

Autonomia nie jest, jak chcie-

liby przeciwnicy, oderwaniem

jednostki autonomicznej od

kraju. Od razu trzeba obalić

szkodliwe mity – nadanie (a

właściwie przywrócenie) Ślą-

skowi autonomii nie spowo-

dowałaby „oddania” Śląska

Niemcom, Czechom ani ode-

rwania go od Polski. Pozwoli-

łoby mu to jednak posiadać

daleko idącą samorządność –

zachowałby niezależność od

państwa polskiego w ustawo-

dawstwie podatkowym, socjal-

nym, gospodarczym

(chociażby gorąca sprawa

kopalni), przestrzennym itd.

itp. – w kompetencji Polski

dalej leżałaby polityka zagra-

niczna i obronna.

Śląsk nie zostałby otoczony

punktami granicznymi, lud-

ność napływowa nie zostałaby

usunięta czy w jakikolwiek

sposób dyskryminowana.

Głównym celem jest samo-

rządność tego regionu – dziw-

ne jest, że kopalnia w Katowi-

cach musi działać na podsta-

wie prawa górniczego wymy-

ślonego przez człowieka z np.

Pomorza, który nie ma kom-

pletnie pojęcia o danej materii

– tak samo, jak człowiek ze

Śląska morze nie wiedzieć nic

o rybołówstwie morskim – a,

jak pokazuje doświadczenie

ostatnich kilkunastu lat, kom-

petencje nie zawsze mają wie-

le wspólnego z obsadzaniem

stanowisk w rządzie. Każdy

region ma własne doświadcze-

nia, własną specyfikę – warto

pozwolić, aby regiony mogły z

tych doświadczeń korzystać.

Nikt nie lubi, kiedy ktoś obcy

mówi mu, jak ma żyć w swo-

im domu. I nie ma tu znacze-

nia, czy domem tym jest ob-

szar naszego gospodarstwa

domowego, nasze miasto czy

region. Każdy wie najlepiej, co

jest dobre dla niego i jego

bliskich, to nam najbardziej

zależy na rozwiązywaniu swo-

ich problemów.

Str. 4

Goniec Wolności

Autonomia – z czym to się je?

Tak samo jest z lokalnymi

wspólnotami czy regionami –

większość problemów mogą

one rozwiązywać samodziel-

nie. Dlaczego więc nie wpro-

wadzono ponownie w III RP

autonomii Śląska? Powodów

może być wiele – niechęć

stracenia kawałka tortu (wszak

w wyborach lokalnych partie

ogólnopolskie osiągają gorsze

wyniki, niż w wyborach parla-

mentarnych), niemożność

obsadzania stanowisk

„swoimi” ludźmi, a może

zwykła niechęć do dawania

obywatelom większej swobo-

dy? Nic dziwnego, że najzago-

rzalszymi przeciwnikami auto-

nomii zawsze są ci, którzy

dążą do wszechobecnej kon-

troli zamiast zaufania. To

hitlerowcy i stalinowcy znieśli

śląską autonomię.

W całej Europie wszelkie

modele autonomiczne spraw-

dzają się świetnie – Hiszpania

czy Wielka Brytania to najbar-

dziej naturalne przykłady.

Również gwarantujące sporą

autonomię ustroje państw

federacyjnych, jak np. Szwaj-

carii, dobitnie pokazują, że

model ten sprawdza się znacz-

nie lepiej, niż silna i rozbudo-

wana władza centralna w pań-

stwie unitarnym, jednolitym.

Dlaczego Ślązacy nie lubią

Warszawy?

Autonomiczne Województwo

Śląskie istniało do 1939 roku.

Dzięki niezależności od władz

centralnych Śląsk rozwijał się

bardzo szybko – przed wojną

wytwarzał 46% polskiego

PKB. Śląskiem rządził Sejm

Śląski, województwo posiada-

ło Skarb Śląski. Autonomia

była bardzo szeroka – w roku

1931, bez pośrednictwa pań-

stwa polskiego, Śląsk pożyczył

Stanom Zjednoczonym (!) 11

milionów dolarów (wtedy

suma całkiem niebagatelna).

Za śląskie pieniądze wybudo-

wano Gdynię, COP, Śląsk był

udziałowcem PLL Lot. Osta-

tecznie autonomię zniesiono

w roku 1945 dekretem Krajo-

wej Rady Narodowej – było

to złamanie prawa, ponieważ

taka decyzja wymagała zgody

Sejmu Śląskiego. Następnie

jako osoby zarządzające ślą-

skimi przedsiębiorstwami

przywożone były osoby spoza

tych terenów – ludzie często

gardzący Śląskiem i Ślązakami,

nie rozumiejący śląskiej kultu-

ry, etosu pracy, specyfiki.

Przystąpiono do wynarada-

wiania Ślązaków. Nie mówi

się też o tym, ale po drugiej

wojnie światowej wywożono

Ślązaków do obozów koncen-

tracyjnych, m.in. w Oświęci-

miu. Dla wielu był to tylko

przystanek przed dalszą drogą

– silnych fizycznie i zdolnych

do pracy wywożono do ka-

torżniczej pracy w ZSRR. Dla

innych obozy te były przy-

stankiem ostatnim – wiele

tysięcy Ślązaków straciło w

nich życie.

W szkołach nie wolno było

mówić po Śląsku – dzieci były

przez to bite i szykanowane

przez nauczycieli. Trzeba tutaj

nadmienić, że wtedy śląski

język nie był tak silnie spolo-

nizowany jak teraz – dla Śląza-

ka język polski był zrozumiały

w bardzo małym stopniu,

podobnie Polak nie byłby w

stanie dogadać się ze Śląza-

kiem.

Państwo polskie od lat konse-

kwentnie odmawia rejestracji

języka śląskiego i nazywa go

mylnie gwarą. Nawet Bibliote-

ka Kongresu Stanów Zjedno-

czonych wpisała język śląski

do rejestrów języków świata,

śląski jest też zarejestrowany

w Międzynarodowej Organi-

zacji językowej. Urzędnicy

jednak mają zdanie odmienne

– mimo, że język śląski speł-

nia kryteria, które są wymaga-

ne, by został uznanym za ję-

zyk. Polska nie uznaje też

narodowości śląskiej. W ostat-

nim spisie powszechnym na-

rodowość taką zadeklarowało

ponad 173 tys. ludzi – jednak

w absolutnie żadnym stopniu

nie oddaje to prawdziwej skali

występowania na tych zie-

miach ludności śląskiej. Bar-

dzo wielu ankieterów odma-

wiało wpisania takiej narodo-

wości do formularza (tak było

np. w przypadku mojej rodzi-

ny), inni wpisywali… ołów-

kiem, by potem zgumować i

wpisać Polską. Wiele innych

osób po prostu wpisało taką

narodowość, jaką ma w pasz-

porcie.

Rokrocznie Śląsk jest krzyw-

dzony przy ustalaniu budżetu

na rok następny – zabierane

są Śląskowi pieniądze wypra-

cowane przez mieszkających

tu ludzi i przekazywane na

inne, bardzo ważne cele, jak

np. coraz bardziej rozrastające

się koszta administracji pań-

stwowej w Warszawie. Np.

niedawno zabrano Śląskowi

kilkanaście milionów złotych

na zlikwidowanie grożącego

katastrofą ekologiczną składo-

wiska odpadów chemicznych

Dokończenie na str 6

AUTONOMICZNE

WOJEWÓDZTWO

ŚLĄSKIE

ISTNIAŁO DO

1939 ROKU.

DZIĘKI

NIEZALEŻNOŚCI

OD WŁADZ

CENTRALNYCH

ŚLĄSK

ROZWIJAŁ SIĘ

BARDZO

SZYBKO, PRZED

WOJNĄ

WYTWARZAŁ

46% POLSKIEGO

PKB

Str. 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: