Daniel Ange Homoseksualizm.pdf

DANIEL ANGE

HOMOSEKSUALIZM

CZYM JEST?

DO CZEGO PROWADZI?

Wydawnictwo „M" Kraków Tytuł oryginalu: Homosexuel qui es-tu? OK vas-tu?

Ttumaczenie: Kinga Cimer Redakcja książki: , Mariola Komorowska Redakcja techniczna: Joanna

Lazurów Korekta: Maryla Kania Projekt okładki: Pracownia AA Zdjęcie na okładce: Maska

karnawałowa — Marie-Christine Longhi © Copyright by Editions des Beatitudes, 1992 ©

Metropolitalna w Krakowie + Kazimierz Nycz Vic. Gen. Ks. Kazimierz Moskala Notariusz Ks. dr

Wacław Gubala Cenzor L. 2221/93 Kraków, 07.09.1993 r. ISBN 83-7221-326-7 Wydawnictwo

„M" ul. Zamkowa 4/4, 30-301 Kraków tel./fax (012) 269-34-62, 269-32-74, 269-32-77

http://www.wydm.pl e-mail: wydm@wydm.pl

Młody człowieku

o skłonnościach homoseksualnych,

kim właściwie jesteś?

Dokąd zmierzasz?

Wam wszystkim,

którzy z cala prostotą i szczerością

przez lata powierzaliście mi swe wątpliwości,

niepokoje i cierpienia.

Jak mam dziękować za tak wiele zaufania?

Zamiast przedmowy

Książeczka ta jest wynikiem wielu rozmów, dyskusji i zwierzeń, gromadzonych

przez prawie dziesięć lat. Powtarzają się tu pewne wątki z mej poprzedniej książki

„Ton corps fait pour 1'amour" [„Twoje ciało stworzone do miłości"], bardziej

jednak sprecyzowane, pogłębione i rozwinięte. Książeczka została przeczytana

przez wiele osób bezpośrednio zainteresowanych tematem. Starałem się więc

wziąć pod uwagę wszelkie ich opinie i rady. Jest to próba odpowiedzi na liczne

prośby i słowa zachęty, które docierały do mnie zewsząd zaraz po ukazaniu się

pierwszego jej szkicu. „Bracie, ty, który niesiesz światu krzyk człowieka! Usłysz

ten krzyk także ty, tak wyczulony na problem AIDS! Usłysz niemy krzyk tego

kontynentu!"

Bruno, 20 lat

„Błagam cię, napisz książkę specjalnie dla nas — homoseksualistów, napisz

książkę, która będzie drogowskazem na naszej trudnej drodze. Mów o różnych

sprawach do nas samych i tylko do nas. Nie dla innych. Mów w naszym imieniu."

Mark, 22 lata

„Dziękujemy za ogrom nadziei, którą dałeś nam, będącym na służbie ludzi

zranionych miłością. Tę nadzieję czerpiemy z wiary w Jezusa Chrystusa, ale twój

udział w misji, której służymy, ma znaczenie kapitalne. Tu chodzi o życie wielu

umiłowanych przez Pana. Niezdrowa atmosfera podsycana wokół homoseksuali-

stów często doprowadza do całkowitego rozstroju tych ludzi, którzy szukają

światła, którzy rzeczywiście usiłują zrozumieć i kochać miłością prawdziwą.

Błagamy cię, obudź Kościół, aby pozostawał wierny swej misji!"

Michel i Marie-Francoise

„Danielu, dziękuję ci za słowa o homoseksualizmie. Nigdy dotąd nie spotkałem

tekstu równie precyzyjnego, autentycznego i odwołującego się do duchowości o

zasięgu ogólnym. Twoja książka może pomóc wszystkim borykającym się z tym

problemem. Bardzo zależało mi, aby ci o tym napisać. Modlę się za ciebie i za

wszystkich, którzy są pod twoją opieką."

Twój brat - Guy Gilbert, ksiądz i wychowawca

Zamiast wstępu

Michael Jackson przygotowuje się do swej czwartej operacji chirurgicznej,

rzekomo estetycznej. Dziesiątki godzin zabiegów, utopione ogromne pieniądze.

Rozpaczliwa próba uczynienia się zaskakująco, urzekająco pięknym. Chłopak czy

dziewczyna? Już nie wiadomo. A przecież, gdy miał siedemnaście lat był

wspaniałym młodym mężczyzną, z całym czarem wieku młodzieńczego.

SOS - kim jestem? Jakie jest moje imię? Wobec ubóstwiających go tłumów

wyznaje: „Mam więcej fanów niż Jezus, a mimo to jestem najbardziej samotnym

człowiekiem na świecie!"

Podczas emisji programu „Stars a la barre" [„Mówią Gwiazdy" na Antenne 2, 25

kwietnia 1989] para homoseksualistów przekonuje telewidzów i zgromadzoną w

studiu publiczność o swym wyjątkowym szczęściu. Zdecydowanie,

homoseksualizm jest najwspanialszą drogą do szczęścia. Ale po zakończeniu

programu, już za kulisami, Dawid Girard przyznaje „Co za szopka!" I wielu

obecnych w studiu homoseksualistów podchodzi, by zadać własne, prawdziwe

pytania i opowiedzieć o zamęcie, w którym żyją . Tak, wielu z nas już nie wie, kim

właściwie jesteśmy. Naprawdę. W rzeczywistości. Homoseksualizm - ogromny

znak zapytania. Dotyka tylu z nas. Czasem krzywdzi. Doświadcza go tak wielu.

Może także ty. Jeśli rzeczywiście tak jest, chciałbym na tych stronach spróbować

przyjrzeć się temu problemowi razem z tobą. Chciałbym spróbować ci pomóc. Tak

po prostu. Przez wzgląd na miłość.

1. Dla kogo piszę?

Będę tutaj mówił do tych dziewcząt i chłopców, którzy, wbrew samym sobie,

wyczuwają u siebie lub doświadczają skłonności homoseksualnych. Nie zwracam

się więc do tych, którzy mając normalne stosunki hetero-seksualne, uprawiają

homoseksualizm czy to przez per-wersję, czy też w poszukiwaniu nowych wrażeń.

Tacy biseksualiści są coraz liczniejsi, niektórzy z nich odkrywają homoseksualizm

na starość, traktując go jak luksusowy gadget, nową, nieznaną zabawę. Jakże to

upokarzające dla ludzi, którzy przeżywają homoseksualizm wbrew swej woli,

czyniąc heroiczne wysiłki, aby się mu nie poddać i marząc o normalnym życiu

seksualnym! Jest zasadnicza różnica pomiędzy tymi, którzy przeżywają

homoseksualizm wbrew woli i tymi, którzy dobrowolnie go wybierają, często

powodowani zwykłym snobizmem. Nie będę tu pisał o ludziach, którzy

wychwalają homoseksualizm, programują go i prowokują bezpo-

średnio czy pośrednio już u dzieci, tworząc lub wspierając jakby nową kulturę,

sposób na życie, światopogląd wyłącznie, agresywnie wręcz homoseksualny. Być

może i wśród nich są sprawcy zbrodni niezamierzonych. Iluż młodych ludzi, a

nawet dzieci zostało zabranych przez AIDS, tylko dlatego, że padły ofiarą

poszukujących coraz to nowych przyjemności, nieodpowiedzialnych osób.

Poznałem wielu tak pokrzywdzonych', lecz czy oni właśnie nie są najciężej

zranieni miłością?

2. Tym, którzy patrzą z boku

Zanim zwrócę się bezpośrednio do tych młodych, którzy czują się

homoseksualistami, chciałbym skierować kilka słów do całej reszty, gotowej

oceniać „z góry". Chciałbym rozwiać tu pewne stereotypy, zmazać krzywdzące i

oskarżające frazesy.

Błagam, nigdy nie utożsamiaj osoby o skłonnościach homoseksualnych z samą

tylko etykietką, która mogłaby ją dyskryminować, zepchnąć na margines

społeczeństwa.

O homoseksualistach mówi się, że tworzą ukryte społeczeństwo, że zawsze można

ich rozpoznać w tłumie, bo są sfeminizowani (albo zmaskulinizowani), że dobrze

czują się w określonych środowiskach i zawodach, to pederaści, ludzie

zdeprawowani, gwałciciele, potencjalni przestępcy, upośledzeni psychicznie,

zawsze podejrzani.

Czegóż się im nie zarzuca! Są odtrącani, wyszydzani, izolowani, zamykani w

gettach, bez wahania rzuca się w nich pierwszy kamień 2 . A przecież większość z

nich, wręcz odwrotnie, nie tworzy żadnych sekt, niczym się

nie wyróżnia, zachowuje się po męsku, jeśli to mężczyźni, i jak kobiety, w

przypadku kobiet, zupełnie normalnie na pierwszy rzut oka... Pochodzą z różnych

środowisk, wykonują różne zawody (choć rzeczywiście niektóre profesje sprzyjają

homoseksualizmowi). Nie mają większego pociągu do nieletnich niż większość

ludzi uprawiających stosunki heteroseksualne. Nie są ani bardziej zdeprawowani,

ani bardziej niezrównoważeni, ani bardziej niż cala reszta skłonni do przestępstw.

Chcę cię prosić, abyś nie traktował ich ani jak przestępców, ani jak bohaterów, ale

abyś po prostu rozpoznał w nich, tak jak w każdym z nas, dzieci Boże. Są

grzesznikami, tak jak my, i, jak wszyscy, są powołani do świętości. Słowem, nie

wolno oczerniać, ale i nie usprawiedliwiać, lecz współczuć i leczyć.

Nie wyśmiewać i nie popierać, ale przygarnąć i wspomóc.

Nie zwalczać, nie pochwalać, ale odbudować i podtrzymywać.

Nie oskarżać, nie uznawać, ale pomagać i troszczyć się.

Nie potępiać i nie krytykować, ale zrozumieć i kochać.

Kochać, kochać, kochać. Kochać homoseksualistę takiego, jakim jest. Kochać do

tego stopnia, żeby aż zwątpić w jego odchylenie.

Trzeba kochać tak, by móc odrzucić wszystko to, Co go niszczy. Kochać tak, by

zrozumieć jak bardzo unieszczęśliwia go jego własny homoseksualizm.

Kochać go za to, kim jest, a nie za to, co robi.

Kochać go dla niego samego, ażeby on sam siebie pokochał.

Ale, żeby on mógł odpowiedzieć na ten dar miłości, trzeba być naturalnym i

szczerym, wolnym od wszelkich przesądów. Trzeba pomóc mu oddać w darze dla

innych wszystko, co w nim najpiękniejsze, trzeba pomóc mu odkryć coś innego w

jego odmienności. Pamiętaj, gdybyś ty przeżył to, co jego spotkało, byłbyś dzisiaj

w tym samym punkcie.

3. Do ciebie, który czujesz się homoseksualistą

Drżę na myśl o dotykaniu tych problemów tak delikatnych, tak intymnych! Boję

się rozjątrzać rany, budzić bolesne wspomnienia.

Lękam się, by cię nie zranić, bo wiem jak bardzo jesteś wrażliwy. Nic nie ujdzie

twej uwadze. Ale przecież, czy można milczeć? Czy można nie pamiętać, że obok

ciebie jest cała wielotysięczna społeczność, setki tysięcy, z każdym rokiem

więcej... Otworzyłeś się przede mną w zaufaniu, szczerze jak wielu innych. Jeśli

zacznę mówić, ryzykuję, że cię zranię, jeśli będę milczał — że cię zawiodę.

Wybacz mi więc, jeśli moje słowa są niezdarne, jeśli masz wrażenie, że nie mam

dla ciebie szacunku, że cię nie rozumiem. Wiem, że mimo wszystko czekasz na

słowo prawdy.

Rozdział l

Pytania, setki pytań

1. Problemy zbył ciężkie jak na jedne ramiona

Na różne sposoby możesz odnosić się do twych skłonności czy stosunków

homoseksualnych. Możesz odbierać je jako upokarzającą tajemnicę, mimo że są

faktem, możesz odmawiać zaakceptowania ich, choć cię atakują. Możesz cierpieć,

tak jak cierpi się na nieuleczalną chorobę, za jaką uważasz swój homoseksualizm.

Wreszcie możesz uznać go za nieodwracalną ułomność. Możesz także zadowolić

się nim, traktując go jak ekwiwalent miłości heteroseksualnej, mając nadzieję, że

to pozwoli ci rozwijać się normalnie. Jeszcze kilka lat temu problemy wynikające

ze skłonności homoseksualnych były utrzymywane w tajemnicy, jako coś

niewyobrażalnie wstydliwego. Dziś można o tym mówić zupełnie zwyczajnie,

można się do tego przyznać bez rumieńca. Pewnego dnia odkryłeś w sobie

homoseksualistę. Może we wczesnej młodości, a może dużo później. Stało się to

stopniowo, a może nagle. Być może pod wpływem jakiejś wielkiej emocji albo

nagłego przeżycia, często przedwczesnego. Być może potrzebowałeś miesięcy, lat,

aby potem dojść do siebie, aby zaakceptować siebie samego 3 . Jakby to się nie

odbyło, na początku był niepokój, wytrącenie z równowagi. Jak wiele pytań

pojawiło się nagle! „Dlaczego nie jestem taki jak inni? Czy moi rodzice nie

przestaną mnie kochać, kiedy się o tym dowiedzą? Jak im dać o tym do

zrozumienia, nie mówiąc ani słowa? Gdzie się ukryć? A moja rodzina? Odrzucą

mnie? Odsuną? Jak mam wyznać, że nie mogę się ożenić? Czy w

heteroseksualnym społeczeństwie mogę zrobić jakąkolwiek karierę zawodową?

Czy nie wyrzucą mnie z pracy, kiedy mój homoseksualizm wyjdzie na jaw? Czy

powinienem zamieszkać w getcie? Czy mam żyć w ukryciu?"

A jeśli jesteś wierzącym, obok tych pytań pojawiają się następne: „Czy jestem

grzesznikiem? Dlaczego Bóg stworzył mnie takim? Czy Kościół mnie odrzuci?

Czy istnieje jakaś wspólnota chrześcijańska, która przyjmie mnie takiego, jakim

jestem? Czy kiedykolwiek uda mi się wypełnić powołanie, do którego Pan zdaje

się mnie wzywać?"

Kryzys tożsamości

„Czy jestem normalny? Winny? Kim jestem, kobietą czy mężczyzną? Pomyłką?

Hybrydą? Jaką miłością mam żyć? Czy jestem skazany na to, by nigdy nie kochać?

Czy będę musiał przestrzegać tego zakazu przez całe życie?" Eric, Jean-Charles,

Sylvain, wy dźwigaliście te straszne pytania mając zaledwie czternaście, piętnaście

lat. Pytania za ciężkie na wasze słabe ramiona, tak ciężkie, że aż przytłaczające. I

nie było nikogo, kto mógłby je z wami dzielić, nikogo, kto mógłby zrozumieć.

Przez całe lata dźwigaliście te pytania zupełnie sami, beznadziejnie sami. Ta

samotność rodzi niepokój, czujecie się opuszczeni i wytrąceni z równowagi. Jak

pomiędzy dwoma przeciwnymi nurtami.

Żeby uciec przed tym wszystkim, niektórzy decydują się na drakońskie

rozwiązanie. Za cenę ogromnie drogiej operacji zmieniają płeć, a przynajmniej

wygląd zewnętrzny, przeszczepiając organy płciowe. Cóż, kiedy w wielu

przypadkach ta nieodwracalna nowa postać nigdy nie zostanie zaakceptowana. Po

fakcie okazuje się, że operacja właściwie nic nie zmieniła, a teraz jest już za późno.

Ci, którzy nie zdecydują się na tę ostateczność, żyją jak transwestyci, wiecznie w

przebraniu, choć w głębi duszy pozostaje uczucie, że to alienacja, schizofrenia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: