Anatomia Turinga.pdf

Anatomia Turinga

Maciej Sabat

v. 1.01

Anatomia Turinga to gra fabularna przeznaczona dla kilku rozsądnych osób. Aby w nią zagrać, będziecie potrzebować angielskiej

herbaty, odpowiedniego nastroju oraz kilku przedmiotów i dwóch stron wydruków, które znajdziecie na końcu tego dokumentu. Gra

pozbawiona jest mechaniki w tradycyjnym rozumieniu, nie ma w niej też mistrza gry. Ewentualne problemy powinna rozstrzygać osoba,

która namówiła wszystkich do grania – nazwijmy ją arbitrem. Anatomia Turinga nie jest długą grą, rozgrywka powinna nie powinna

zająć więcej niż dwie godziny.

Gra powstała na szesnastą edycję Nibykonkursu . Więcej o tej inicjatywie możecie dowiedzieć się na: nibykonkurs.wikidot.com

– stronie projektu. Hasła szesnastej edycji brzmiały: anatomia, Alan Turing, artyści. Zdecydowałem się skorzystać z dwóch pierwszych.

O czym jest ta gra?

Chciałbym, żeby Anatomia Turinga była pretekstem do chwili refleksji nad tym, jak tłum stara się wyrównać wszystko i wszystkich do

swojego własnego poziomu. Nie wiem, czy tak się stanie. Tylko przyniosłem parę rzeczy, od was zależy, co z nimi zrobicie.

Jak moja gra działa?

Gracze wcielają się w przyjaciół Alana Turinga, którzy spotykają się na jego pogrzebie. Ich zadaniem jest opowiedzieć historię Turinga,

pomóc im w tym mają rekwizyty, które powinien przygotować arbiter.

Co karci, a co nagradza moja gra?

Na początku ostrzeżenie – nie ma żadnej kary, żadnego mechanizmu, który doprowadzi do porządku niesfornych, dryfujących graczy.

Rozmawiacie o zmarłym, w dniu, kiedy jego ciało zostało spalone i pogrzebane na miejskim cmentarzu. Mówcie dobrze albo nie mówcie

wcale.

Nie ma też nagrody. Alan Turing nie żyje, nie siedzi w niebie i nie uśmiecha się, widząc, że kilka osób wspomina jego życie choćby przez

fikcyjne wydarzenia. Nie szturcha Oscara Wilde w łokieć i nie szepce mu na ucho nic o zwycięstwie wolności nad bigoterią. Świat nie

staje się lepszy, nikt nie zrozumie, że wolność człowieka jest jego najwyższym dobrem i prawem tylko dlatego, że zagrał w tę grę.

Zresztą, prawdziwi idioci, którym przydałoby się zrozumieć takie sprawy, pewnie planują kolejne zamachy na dowolnych „niewiernych” i

nie mają czasu na gry.

Dlaczego tak?

Dlatego, że wolność człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka - Alexis de Tocqueville. Nigdy, nikomu i

pod żadnym pozorem nie wolno odbierać wolności.

Kudos i uściski dla moich wieloletnich przyjaciół Magdy i Maćka, którym, być może, temat i wykonanie przypadną do gustu.

Wszystkiego najlepszego z okazji piątej rocznicy :-*

Dedykuję moją grę Tęczowemu Obozowi, za którym będę tęsknił przez resztę życia. Asiu, Kasiu, pani Aniu – brak mi słów.

Matematyka gry

Gracze wcielają się w osoby z bardzo wąskiego grona przyjaciół Alana Turinga. Akcja gry rozpoczyna się w miejscowości Gower, w

krematorium, gdzie mają zostać spalone zwłoki zmarłego samobójczą śmiercią Alana Turinga.

Zadaniem graczy jest opowiedzieć, ustami bohaterów, których wybiorą na początku oraz tych, których wprowadzą później, historię życia

Alana Turinga. Od was zależy, na jakich aspektach się skupicie, co będziecie chcieli podkreślić a co pominąć. Być może przypiszecie

Turingowi zupełnie nową biografię. Być może odtworzycie historię matematyka z matematyczną dokładnością. Wasza sprawa.

Niech każdy z was pomyśli kim chciałby zostać na najbliższe dwie godziny. Matką Alana Turinga, która nie wierzy, że jej syn jest

samobójcą? Jego przyjacielem ze szkoły średniej, który od lat trzydziestych śledził karierę geniusza? Kuzynką, która przez wiele lat

traktowała małego Alana jak dzieciaka? Kumplem z kryptologicznego wywiadu, świadkiem tego, jak Turing przymocowywał kubek na

kawę łańcuchem do kaloryfera? Zaufaną sekretarką, która wiernie przechowywała wszystkie matematyczne objawienia Alana? Kolegą z

uniwersytetu, zafascynowanym wielkim umysłem? Kochankiem z czasów młodości?

Zastanówcie się, co mogą czuć postaci, które zdecydowaliście się odgrywać. Co znaczy dla nich utrata Alana Turinga. Jak jego śmierć

odbija się w nich samych. Pomyślcie, dlaczego przybyliście tutaj, do krematorium w Gower, gdzie za kwadrans spłoną zwłoki genialnego

matematyka – i waszego przyjaciela. Pomyślcie jak zmieniła was jego śmierć.

A teraz usiądźcie razem i stwórzcie opowieść o Alanie Turingu.

Pomogą wam przedmioty, które znaleziono przy ciele zmarłego. Każdy z nich może być pretekstem do opowieści, do otworzenia nowego

rozdziału – lub zamknięcia i podsumowania wątków. To gra, w której najważniejszą rolę odgrywa wasza wyobraźnia.

Maszyny dialogowe

Jak zrobić, żeby Anatomia Turinga działała? Po pierwsze, nie ma się co spieszyć. Każdy będzie miał okazję powiedzieć to, co chce.

Jesteście (zapewne) eleganckimi Brytyjczykami, którzy nie będą się przekrzykiwać i robić przy stole w zakładzie pogrzebowym

dziwacznych scen i zajść.

Niech pierwszy zacznie arbiter. To on namówił was na tę grę, on przeczytał ją całą i czuje się najbardziej pewnie. Niechże się przedstawi,

przypomni, skąd znał Alana Turinga i jak dowiedział się o jego śmierci. Niech później poprosi kolejno – poczynając od dam, przez osoby

w szacownym wieku, na młodych dżentelmenach kończąc – aby goście tego smutnego przybytku przedstawili się reszcie. Nie wszyscy

przecież musieli znać się między sobą wcześniej.

To trudna sprawa – rozmawiać na pogrzebach. W głowie kłębią się myśli, a język staje kołkiem i człowiek nie wie, co powiedzieć.

Czasem też na pogrzeb wzywa nas konieczność i społeczny obowiązek – wtedy głowa i serce są puste, czas mija i marnuje się w

niepotrzebnym nikomu rytuale żałoby.

Każdy przedmiot z koperty to jedna scena. Każda osoba przy stole powinna chociaż jednym zdaniem odnieść się do każdego rekwizytu

lub historii, którą ów wprowadza. Eleganccy Brytyjczycy zrobili by to pewnie tak – poczynając od arbitra, zgodnie ze statusem

społecznym, każdy brałby jedną rzecz i zaczynał mówić o Alanie Turingu, posiłkując się swoim rekwizytem. Pozostali dodawaliby

szczegóły do jego historii, rozwijali ją – lub przeciwnie, wchodzili w konflikt i prostowali kłamstwa. Każdy dodałby przynajmniej jedno

zdanie – a gdyby miał ochotę wycofać się z tej części dyskusji, odsunąłby od siebie filiżankę na znak, że przez jakiś czas (do momentu

pojawienia się następnego przedmiotu) nie należy do towarzystwa.

Moje kontra twoje

Nie wiem, jak można wejść w spór na pogrzebie – ale jeśli taka rzecz się zdarzy, cóż. Wygrywa ten, kto ma wyższy status społeczny, to

proste. Jest 1954 rok, a my jesteśmy w Anglii. To miejsce, gdzie pochodzenie i krew jeszcze coś znaczą.

Opowiedz mi o tym

Jeśli odsunąłeś swoją filiżankę, jedyną rzeczą jaką masz prawo zrobić, to pytać. Możesz poprosić, aby ktoś rozszerzył swoją opowieść,

skupił się na konkretnym szczególe. Możesz poprosić o to, aby spojrzał na sprawę z innej perspektywy. W końcu, możesz poprosić go o

to, aby nie upiększał i opowiedział o prawdziwych kłopotach, jakie kryły się za wydarzeniami, jakie ma na myśli. Jeśli nie odsunąłeś

filiżanki – nie możesz zadawać tych pytań.

Początek: Herbata

Trzy dni temu zmarł wielki człowiek. Dziś jest jego pogrzeb. Uszanujcie to.

Zaparzcie herbatę w dzbanku. Jeśli nie boicie się, to do filiżanek wlejcie kilka kropel mleka, tak, jak powinni robić to Anglicy.

Owsiane ciastka nie są od rzeczy, możecie ich użyć jako dobrego dopełnienia tego spotkania.

Wprowadzenie: Gower Crematory, 12 kwietnia 1954, godzina 11:45

Hall krematorium jest ciemny i cichy. Ściany nie były malowane od 39, poszarzały od upływu lat. Stary dywan na popękanej, kamiennej

podłodze. Zetlałe draperie zwieszają się z sufitu. Zieleń paproci, stojących między gipsowymi kolumnami przykryta jest filtrem szarego

kurzu. Starszy, siwy mężczyzna w ciemnym garniturze wita każdą wchodzącą osobę. To dyrektor zakładu, pan Mortimer Kelly. Gestem

zaprasza nielicznych gości do małego saloniku na lewo od wejścia i uśmiechając się smutno odprowadza ich wzrokiem pełnym

współczucia. Ostatni z gości dostaje od pana Kelly'ego szarą kopertę z nazwiskiem „Turing, A.” wypisanym starannym, kaligraficznym

pismem.

Koperta

Znajduje się w niej osiem przedmiotów. Zostały opisane poniżej – jeśli chcecie, możecie wyciąć te opisy i rozdać je między sobą, żeby

rozegrać grę nieco „bliżej” historycznej prawdy o Alanie Turingu. Jeśli nie – opisy powinien poznać jedynie arbiter – niektóre przedmioty

mogą mieć znaczenie nie tylko w sferze opowieści o Alanie Turingu.

Czerwony ołówek z gumką

Zdjęcie młodego mężczyzny z datą 13.II.1930

Kłębek sznurka do pakowania paczek

Pusta puszka po cukierkach

Kawałek krzyżówki z Daily Telegraph

Biały kamyk

Banknot jednofuntowy

Jabłko zjedzone do połowy

Institute for Advanced Study, Princeton, New Jersey

Czerwony ołówek z gumką to jeden z tysiąca, jakie Alan Turing zużył w czasie swojej pracy nad doktoratem pod kierunkiem Alonzo

Churcha w Instytucie Badań Zaawansowanych uniwersytetu w Princeton. To jedna z najbardziej prestiżowych placówek badawczych w

USA, niezależna od władz, senatu uczelni i lokalnych układów, finansowana z prywatnych źródeł. Tu wykute zostały podwaliny pod

współczesną kryptologię i użycie maszyn Turinga do rozwiązywania zadań nierozwiązywalnych dla maszyn Turinga...

Sherborne School

Zdjęcie młodego mężczyzny z datą 13.II.1930 przedstawia Christophera Morcoma. Alan i Chris spotkali się w szkole średniej, obaj

uwielbiali chemię, naukę i szybko przypadli sobie do gustu. W lutym 1930 roku Chris zmarł na zapalenie płuc. Przez trzy lata Alan

walczył z poczuciem straty, jednocześnie tworząc zrąb swojej teorii matematycznej – czuł się w obowiązku wobec Chrisa.

Przeprowadzka z Manchester City

Kłębek sznurka do pakowania paczek poniewierał się tu od dwóch lat. W 1952 roku Turing został oskarżony o nieprzystojny tryb życia

i skazany na więzienię lub okres próbny związany z chemiczną kuracją obniżająca libido. Przez rok przyjmował zastrzyki z estrogenu,

które spowodowały chemiczną kastrację. Równocześnie skandal, jakim sprawa sądowa bohatera wojennego odbiła się w Wielkiej Brytanii

spowodował ostracyzm i wykluczenie z życia społecznego. Agencje rządowe cofnęły wszystkie uprawnienia Turinga, z dnia na dzień

został pozbawiony pracy oraz zakazano mu publicznie mówić o swych dokonaniach w Bletchley Park.

Czerń malowana żółcią

Pusta puszka po cukierkach jest jedną z wielu, jakie można znaleźć w mieszkaniu zmarłego. Ostra kuracja hormonalna, którą wybrał

zamiast więzienia, spowodowała depresję i ciężkie zmiany w budowie ciała. Skandal i społeczne odrzucenie a także pogłębiające się

zmiany fizyczne wepchnęły Turinga w ciężką depresję, z której chwilową ucieczką bywały słodycze. W ciągu kilku lat choroby tylko

jeden raz Alan Turing poskarżył się na swój zły stan psychiczny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: