Howard Robert E - Conan - Kull.pdf - #Conan - lukpie17842

ROBERT E. HOWARD

Kull

(Przekad: Micha i Tomasz Kreczmarowie)

Prolog

O epoce zwanej przez kronikarzy z Nemedii Wiekiem Przed Kataklizmem, nie

wiadomo zbyt wiele. Jedynie o jej ostatniej części krąŜą okryte mgłą tajemnicy legendy.

Znana historia zaczyna się od momentu zanikania cywilizacji sprzed kataklizmu. Cywilizacji

zdominowanych przez królestwa Kamelii, Yalusji, Yerulii, Grondaru, Thule i Commorii.

Ludzie Ŝyjący na tych terenach mówili tym samym językiem i mieli podobne sposoby bycia.

Istniały wtedy i inne królestwa, mniej rozwinięte i zamieszkałe przez inne, starsze rasy.

Barbarzyńcy tej epoki to Piktowie Ŝyjący na wyspach, daleko na Zachodnim Oceanie,

mieszkańcy Atlantę - małego kontynentu pomiędzy Wyspą Piktów, a głównym kontynentem

oraz Lemuryjczycy, którzy zamieszkiwali łańcuch duŜych wysp na wschodzie.

W czasach tych, większość terenów była nieodkryta. Cywilizowane królestwa, mimo

Ŝe bardzo rozległe, zajmowały niewielki obszar całej planety. Yalusja była królestwem

połoŜonym najdalej na zachód Thuriańskiego kontynentu. Grondar z kolei leŜał na

najdalszym wschodzie. Ludzie Ŝyjący na wschodzie tegoŜ królestwa, byli mniej

ucywilizowani i ścierali się z dziką i okrutną pustynią Na obszarach mniej suchych, w

dŜunglach i górach, istniały klany i szczepy prymitywnych dzikusów. Daleko na południu

znajdowała się wyraźnie pra-ludzka, legendarna cywilizacja nie mająca kontaktu z kulturą

thuriańską. Na odległych, wschodnich brzegach kontynentu Ŝyła inna rasa ludzka, jednak

tajemnicza i niethuriańska. Jedynym narodem utrzymującym z nią sporadyczny kontakt byli

Lemuryjczycy. Najwyraźniej lud ten pojawił się z pokrytego cieniem, nienazwanego

kontynentu, leŜącego gdzieś na wschód od Wysp Lemuryjskich.

Cywilizacja thuriańską rozpadała się; jej armie składały się w większości z

barbarzyńskich najemników. Piktowie, Atlantydzi i Lemuryjczycy byli generałami, męŜami

stanu, a czasem nawet królami. W opowieściach o utarczkach pomiędzy królestwami,

wojnach pomiędzy Yalusją i Commorią, jak i o podbojach, dzięki którym Atlantydzi

stworzyli królestwo na kontynencie, więcej jest legend niŜ prawdziwej historii.

Era Hyboryjska

Ucieczka z Atlantydy

Słońce zachodziło. Ostatnie purpurowe promienie rozlały się po ziemi i zatrzymały się

jak krwiste korony na ośnieŜonych górskich szczytach. Trzej męŜczyźni, oglądający

dotychczas koniec dnia w milczeniu, odetchnęli zapachem wiatru z dalekich lasów. Po chwili

zajęli się całkiem juŜ przyziemnymi sprawami. Jeden z nich piekł dziczyznę nad małym

ogniskiem. Dotknął palcem syczącego mięsa i z miną smakosza oblizał go.

- Gotowe, Kullu, Khor-nahu. MoŜemy jeść.

Był młody, dopiero niedawno osiągnął wiek męski. Wysoki, szeroki w ramionach,

szczupły w pasie, poruszał się z pełną skrywanej siły gracją lamparta. Jednym z jego

towarzyszy był potęŜnie zbudowany męŜczyzna w sile wieku o buńczucznym wyrazie twarzy.

Drugi bardzo przypominał młodzieńca. Był nieco od niego wyŜszy i szerszy w ramionach, a

jego klatka piersiowa była trochę potęŜniejsza. Sprawiał wraŜenie duŜo silniejszego i

zręczniejszego.

- Dobrze - powiedział Kuli. - Jestem głodny.

-Czy kiedykolwiek jest z tobą inaczej, Kullu? - zadrwił pierwszy młodzieniec.

- Kiedy walczę - powaŜnie odpowiedział Kuli.

Tamten szybko spojrzał na przyjaciela, by poznać w jakim jest nastroju. Nie zawsze

trafnie odgadywał myśli Kulla.

- A potem pragniesz krwi - wtrącił starszy męŜczyzna. -Am-ra, przestań Ŝartować i

pokrój dla nas mięso.

Zapadł juŜ zmrok i na niebie rozbłysły gwiazdy. Nad ciemną, górzystą okolicą zerwał

się wieczorny wiatr. Nagle gdzieś daleko zaryczał tygrys. Khor-nah odruchowo sięgnął po

leŜącą na ziemi włócznię z krzemiennym grotem. Kuli odwrócił głowę, a w jego zimnych

oczach rozpaliły się dziwne ogniki.

- Pręgowani bracia zapolują dziś w nocy - odezwał się.

- Oddają cześć wschodzącemu księŜycowi. -Am-ra wskazał na wschód, gdzie coraz

bardziej widoczna stawała się czerwona poświata.

- Dlaczego? - zapytał Kuli. - PrzecieŜ księŜyc pokazuje ich obecność ofiarom i

wrogom.

-Kiedyś, wieleset lat temu-rzekł Khor-nah - ścigany przez myśliwych tygrys

królewski, wezwał na pomoc kobietę mieszkającą na księŜycu. Ona zrzuciła mu łodygę

winorośli, po której wdrapał się na księŜyc i zamieszkał tam na wiele lat. Od tej pory wszyscy

pręgowani bracia czczą księŜyc.

- Nie wierzę w to - otwarcie powiedział Kuli. - Dlaczego pręgowany lud miałby

oddawać cześć księŜycowi za to, iŜ przed wieluset laty pomógł jednemu spośród nich? Wiele

tygrysów wspięło się na Skałę Śmierci i tym sposobem umknęło myśliwym. Mimo to nie

czczą tej skały. Skąd mogliby wiedzieć, co wydarzyło się tak dawno temu?

Khor zmarszczył brwi.

- Kullu, nie przystoi ci wyśmiewać starszych od ciebie, czy teŜ drwić z legend twego

przybranego ludu. Opowieść ta musi być prawdziwa, gdyŜ przekazywana jest z pokolenia na

pokolenie od niepamiętnych czasów. Co było zawsze, zawsze być musi.

- Nie wierzę w to - powtórzył Kuli. - Te góry istniały od zawsze, lecz kiedyś i one

rozsypią się i znikną. Któregoś dnia morze będzie szumiało nad tymi wzgórzami...

-Dosyć tych bluźnierstw! - krzyknął niemal z gniewem Khor-nah. - Kullu, jesteśmy

bliskimi przyjaciółmi i cierpliwie znoszę twoje wybryki. Jesteś jeszcze młody, lecz musisz się

nauczyć jednej rzeczy: szacunku dla tradycji. Ty, który zostałeś uratowany z dzikiej puszczy

przez nasz lud, drwisz z jego zwyczajów i praw. To my daliśmy ci dom i miejsce pośród

ludzi.

- Kiedyś byłem bezwłosą małpą włóczącą się po lesie - otwarcie, bez fałszywego

wstydu, przyznał Kuli. - Nie umiałem mówić ludzkim językiem. Moimi jedynymi

przyjaciółmi były tygrysy i wilki. Nie wiem kim byli moi rodzice i z jakiego rodu pochodzę...

- To nie ma znaczenia - przerwał mu Khor-nah. - To nic, Ŝe wyglądem przypominasz

człowieka z plemienia banitów, Ŝyjącego niegdyś w Tygrysiej Dolinie. Wyginęło ono podczas

Wielkiej Powodzi. Dowiodłeś, iŜ jesteś odwaŜnym wojownikiem i wielkim myśliwym...

- GdzieŜ znajdzie się młodzieniec, który dorówna ci w rzucie włócznią lub w

zapasach? - wtrącił z błyszczącymi oczami Am-ra.

- To prawda - odparł Khor-nah. - Kuli przynosi zaszczyt plemieniu Morskiej Góry.

Mimo to jednak musi nauczyć się powściągiwać swój język i szanować nasze świętości

zarówno dawne jak i obecne.

- Ja z nich nie drwię - odrzekł bez gniewu Kuli. - Ale wiem, Ŝe wiele rzeczy, o których

mówią kapłani, to kłamstwa. śyłem wśród tygrysów i lepiej niŜ oni znam dzikie zwierzęta.

Zwierzęta nie są ani bogami, ani diabłami. Pod pewnymi względami są jak ludzie, ale bez

ludzkiej chciwości, zachłanności...

- Znowu bluźnisz! - z gniewem zawołał Khor-nah. - To człowiek jest

najpotęŜniejszymi tworem Yalki.

Aby zmienić temat rozmowy Am-ra wtrącił: - Słyszałem jak dziś wcześnie rano na

wybrzeŜu bito w bębny. Toczy się wojna na morzu, to Yalusja walczy z lemuryjskimi

piratami.

- Oby zły los spotkał tak jednych jak i drugich - mruknął Khor-nah.

Oczy Kulla zabłysły.

- Yalusja! Kraina Czarów! Kiedyś na pewno zobaczę wielkie Miasto Dziwów.

-Zły będzie to dzień, gdy je ujrzysz - warknął Khor-nah. -Będziesz wtedy zakuty w

cięŜkie kajdany, a nad tobą wisiało będzie widmo tortur i śmierci. Tylko jako niewolnik

człowiek z naszej rasy moŜe oglądać Wielkie Miasto.

- Niech spadnie na nie nieszczęście - rzekł Am-ra.

- Niech spotka je czarne szczęście i czerwona zagłada! -krzyknął Khor-nah,

wygraŜając ku wschodowi pięścią. -Za kaŜdą kroplę krwi atlantydzkiej, za kaŜdego

harującego na ich przeklętych galerach niewolnika. Niech Yalusję spotka czarna zaraza.

Niech zniszczy ją i Siedem Imperiów !

Am-ra zerwał się w podnieceniu na nogi i powtórzył fragmenty przekleństwa. Kuli

wziął sobie jeszcze kawałek pieczeni.

- Walczyłem z mieszkańcami Yalusji - powiedział. - Byli wspaniale uzbrojeni, ale

zabić ich było łatwo. Nie wyglądali teŜ jak źli ludzie.

-Walczyłeś ze straŜą z północnego wybrzeŜa, słabą i strachliwą - stwierdził Khor-nah.

- Albo z załogami statków kupieckich, które osiadły na mieliźnie. Zaczekaj, aŜ stawisz czoło

szarŜy Czarnych Szwadronów, albo samej Wielkiej Armii. Mnie to spotkało. Hai! Dopiero

wtedy leje się krew! Kiedy byłem taki młody jak ty, Kullu, pustoszyłem wybrzeŜa Yalusji

wraz z Granado, którego zwali Włócznią. Tak. Zanieśliśmy ogień i miecz daleko w głąb ich

parszywego imperium. Było nas pięciuset. Spośród pięciuset wojowników ze wszystkich

nadbrzeŜnych plemion Atlantydy wróciło tylko czterech! Za spaloną i złupioną przez nas wsią

Sokołów, zadusiła nas przednia straŜ Czarnych Szwadronów. Hai! Tam nasze włócznie napiły

się krwi, a nasze miecze ugasiły pragnienie. Zabijaliśmy bez wytchnienia. Ale gdy ucichł

zgiełk bitwy, tylko czterech z nas stało. I tylko czterech z nas uciekło z pola bitwy, a wszyscy

byliśmy cięŜko ranni.

- Askalante mówił mi - ciągnął Kuli - Ŝe mury dokoła Kryształowego miasta są

dziesięciokrotnie wyŜsze od wielkiego męŜa. Ponoć blask złota i srebra oślepia, a kobiety,

które zapełniają ulice czy wyglądają z okien, odziane są w dziwne, gładkie, błyszczące i

szeleszczące szaty.

Howard Robert E - Conan - Kull.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: