Konstanatareas i inni, (1992, str.72)
Wyznaczono podstawowe deficyty językowe w komunikacji dzieci autystycznych. Deficyty w komunikacji podzielono na trzy grupy:
1-ilościowe, oznaczające stopień odchyleń od normy: w tym
-brak mowy: z brakiem gestykulacji, lub z ubogą gestykulacja
-opóźnienia w mowie: krótkie- miesięczne, lub długotrwałe -wieloletnie,
-mowa ograniczona: tylko łańcuchàbodziec-reakcja, lub mowa bardziej zaawansowana,
ale z ograniczonym używaniem mowy
2-jakościowe, które podkreślają różnice w stosunku do normalnego wzorca użycia języka; do nich zaliczamy:
-echolalia-natychmiastowa i opóźniona
-odwracanie zaimków
-neologizmy
-metaforyczne użycie języka
-stereotypowy język
-nieodpowiednie uwagi
-defekty w artykułowaniu
3-deficyty odnoszące się do używania języka w celu komunikowania się na płaszczyźnie pragmatycznej, społecznej czy sytuacyjnej:
-niezdolność do naprzemiennego wysławiania się
-brak komunikacji ukierunkowanej do starszych i rówieśników
-niezdolność do symbolicznego użycia przedmiotów
-słabe użycie prozodii – brak odpowiedniej intonacji czy też właściwej modulacji,
monotonia, odbiegający od normy rytm.
-słabe wykorzystanie bodźców wzrokowo-twarzowych w komunikacji; np. wyraz twarzy, gesty,
W latach 70tych badacze zajęli się porównaniem różnic w grupie dzieci z poważnymi zaburzeniami językowymi. Interesowano się jak dzieci autystyczne i dysfatyczne różnią się pod względem funkcji językowych lub związanych z językiem. Podgrupa autystyczna wykazała znacznie więcej zaburzeń niż dysfatycy. Znacznie częściej zauważa się zmianę zaimków, echolalie, stereotypowe wypowiedzi, język metaforyczny oraz nieodpowiednie uwagi. Jedynie artykulacja była bardziej zaburzona w grupie dysfatycznej. Dzieci autystyczne wykazywały większe zahamowania w użyciu gestykulacji niż dysfatyczne. Konstanatareas (1992, str.77).
Zwrócono uwagę że związek miedzy społecznym zachowaniem dziecka autystycznego a jego językiem jest tak silny, że autyzm można zdiagnozować przez cechy językowe, nie biorąc pod uwagę zachowań społecznych. Tak za Rutterem podaje Konstanatareas (1992, str.78).
Porównywaniem mowy dzieci autystycznych zajmowała się także P.Menyuk. według niej dzieci autystyczne można podzielić na trzy kategorie; na grupę dzieci, które wcale nie przyswoiły sobie języka ustnego; na dzieci z echolalią, posługujące się metaforami i neologizmami, które przyswoiły sobie bodziec- reakcja; trzecia grupę stanowią dzieci, które są w stanie dojść do pewnych ogólnych i potrafią sobie przypomnieć pewne struktury językowe ale ich umiejętności niepełni odpowiadają wymaganiom poprawnego użycia języka. Wnioski P.Menyuk zamieszczono w ,, Autyźmie,, Konstanatareas i inni, (1992, str.79). W dalszym ciągu podaje różnice między dziećmi autystycznymi, afatycznymi a dziećmi opóźnionymi w rozwoju. Zauważyła następujące różnice: niezdolność dzieci autystycznych do komunikowania się z rówieśnikami i dorosłymi, niezdolność do używania przedmiotów funkcjonalne i symbolicznie, słabe użycie prozodii –intonacji, modulacji, i bodźców wzrokowo-twarzowych w komunikacji; np. wyraz twarzy, gesty. P.Menyuk dochodzi do wniosku, że trudności językowe u dzieci autystycznych są bezpośrednio związane ze sposobem, w jaki spostrzegają one świat niezależnie od percepcji i pamięci językowej.
katechetka79