Siła wzajemnego oddziaływania dwóch punktowych ładunków jest wprost proporcjonalna do iloczynu tych ładunków, a odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości miedzy nimi
- tarcie
- indukcja (wpływ)
- dotyk
Laska ebonitowa – (+)
Laska szklana – (-)
Uziemienie polega odpływie lub dopływie elektronów z ziemi
Pole elektrostatyczne jest to pole w którym na ładunek działają siły elekrostatyczne. Pole elektrostatyczne można przedstawić za pomocą lini.
Natężeniem pola elektrostatycznego nazywamy stosunek siły elektrycznej na umieszczony w tym polu ładunek próbny do wartości tego ładunku.
Wartość natężenia zależy tylko od źródła tego pola i odległości. Pole elektrostatyczne w danym przypadku jest polem centralnym.
Zasada superpozycji – obliczanie wypadkowego natężenia pola elektrostatycznego, które polega na sumowaniu w danym punkcie wszystkich wektorów natężeń.
W polu elektrostatycznym wprowadzamy wektor indukcji, którego wartość można obliczyć stosunkiem wartości wyidukowanego ładunku do wartości powierzchni. D = q / s
Indukcja pola elektrostatycznego jest wielkością wektorową, jej kierunek wyznacza prosta prostopadła do powierzchni płytki.
Strumień wektora indukcji pola elektrostatycznego D przechodzący przez dowolną, zamkniętą powierzchnię S, jest równy całkowitemu ładunkowi zawartemu wewnątrz tej powierzchni.
Ładunek gromadzi się na zewnątrz przewodnika. Gdy nie ma natężenia i indukcji wtedy nie ma ładunku.
Gęstość powierzchniowa ładunku q jest to stosunek zgromadzonego ładunku del(q) do wielkości powierzchni del(s) na której został zgromadzony
Najwięcej ładunku zgromadzone jest na ostrzach, co zostało wykorzystane w piorunochronach ( Franklin )
Rozkład ładunku na powierzchni przewodnika zależy od wielkości powierzchni na której jest zgromadzony. Jest to zależność odwrotnie proporcjonalna.
r1,r2 – promienie kul
q – gęstość powierzchni
Praca
Praca w jednorodnym polu elektrostatycznym nie zależy od drogi, a tylko od jej rzutu na kierunek lini pola i taką właściwość nazywamy polem zachowawczym. W przypadku gdy siła i przesunięcie tworzą kąt prosty praca równa jest zeru
W = Fel * AB
W = F * s
Energia potencjalna cząstki naładowanej w polu elektrostatycznym.
Energią potencjalną nazywamy pracę jaką należy wykonać aby ładunek q przenieść z danego punktu pola do nieskończoności. Znak wartości pracy i Ep zależy od rodzaju ładunku. Ma wartość ujemną gdy ładunki są różnoimienne, dodatnią gdy są jednoimienne.
Potencjałem pola elektr. nazywamy stosunek Ep punktowego ładunku do wartości tego ładunku. Jest to wielkość skalarna.
Powierzchnie ekwipotencjalne są to powierzchnie na których potencjał nie ulega zmianie.
Praca wykonana przy przymieszczeniu ładunku z punktu A do punktu B przez siłę zewnętrzną jest równa iloczynowi tego ładunku i róznicy potencjałów elektrycznych między tymi punktami.
W AàB=Fel * del(l) = q*E*del(l)
E = del(V) / del(l)
Wektor natężenia pola jest zawsze zwrócony w sronę malejącego potencjału.
Przewodnik w polu elekr.
Przemieszczone ładunki rozkładają się na powierzchni przewodnika tak że staje się ona powierzchnią ekwipotencjalną. Zgodnie z zasadą super pozycji suma potencjału pola zewnętrznego w punkcie i potencjału pochodzącego od wszystkich ładunków przewodnika jest wielkością niezmienną .
Doświadczenie Milikana.
Wzrost prędkości powoduje wzrost siły oporu. Dołączenia ładunku do kropelki powoduje zmianę prędkości. W wyniku tego doświadczenia Milikan potwierdził hipotezę o ziarnistej budowie ładunku czyli wyznaczył wartość ładunku elementarnego.
Pojemność elektr. ciała przewodzącego.
Potencjał jest wprost proporcjonalny do dostarczonego ładunku do przewodnika. Stosunek ładunku do potencjału dla danego przewodnika jest wielkością stałą i nazywamy go pojemnością elektryczną.
Elektroskop wskazuje różnice potencjałów między listkami elektroskopu, a obudową
Układ dwóch przewodników przedzielonych dielektrykiem stanowi kondensator, i w takim układzie obecność jednego przewodnika wpływa na pojemność drugiego przewodnika.
Pojemność zależy od
- odległości między okładkami
- przenikalności elektr. próżni
- powierzchni okładki
Łączenie szeregowe
Łączenie równoległe
C = C1 + C2 + C3
© Copyright by Marcin Radoń
- 2 -
sliwak