Piotr_Janusz_Flis_-_ĹšwiÄ™ci.pdf

Święci

Piotr Janusz Flis

Published: 2007

Categories(s): Fiction, Political, Psychological, Short Stories, Suspense,

Non-Fiction, Philosophy, Free Will & Determinism, Good & Evil, Reli-

gion, Agnosticism, Atheism, Christianity, Catholicism, Spiritual Warfare,

Clergy

Tag(s): flis piotr janusz j. święci święty saint bertenod papież

opowiadanie ateizm agnostycyzm tragizm średniowiecze medieval

mroczne wieki kościół wojna religijna

Tekst ten jest udostępniany na zasadach Creative Commons, z

wyłączeniem zastosowań komercyjnych i z zakazem dokonywania

modyfikacji.

ŚWIĘCI

„Błądzenie jest rzeczą ludzką, ale dobrowolne trwanie w błędzie jest rzeczą

diabelską.”

św. Augustyn

– Więc miałbym oficjalnie pochwalić wasz tekst pisarzu?

– Oczywiście, jeśli to nie ekscelencji nie wadzi…

–Czuję,żemuszębyćzpanemszczery.Szczeryażdobólu…Samnie

wiem czyjego… Wiem tylko jedno - najpierw muszę się dowiedzieć, co

też tam pan o tym naszym Bertenodzie nawypisywał.

Pisarzdałmidorękistospłócien."Onie!"-pomyślałem-"Arcybiskup

Maruncji, wielki Jazon nie może czytać wypocin jakiegoś pismaka włas-

noocznie". Toteż kazałem prostakowi odczytać na głos żywot mojego

drogiego przyjaciela.

– Czytajcie no, tylko głośno. Ale nie tak, żeby was każda przekupka

spod murów usłyszała – zaśmiałem się, choć to nie przystoi ekscelencji,

ale co tam - planowałem być z tymnie gołowąsem szczery; po raz pier-

wszy (i chyba ostatni) w życiu powiedzieć coś co byłoby wyłącznie

prawdą. Poza tym, każdy dostojnik musi nabyć nieco doświadczenia, a

jak to powiada kilku popieprzonych filozofów, najlepiej uczyć się na

własnych błędach.

Słuchajcie tedy ludy Chrystusowe, słuchajcie i uczcie się, albowiem to jest his-

toria najprawdziwsza świętego Bertenoda morunckiego, z Bożego wezwania

głosiciela Świętej Prawdy i Imienia Chrystusowego, mistrza zakonnego i wi-

ernego Sługi Bożego. Przez jego wstawiennictwo niech nas oświeca Łaska Boża.

– zaczął pisarz. – Urodził się Bertenod z Bożej łaski w Maruncji wśród rodu

bogatego a złotem słynącego. Dnie jego wypełniały hulanki i swawole…

– Bzdury, wierutne bzdury! – przerwałem ćwokowi – Mieszkał ci on

dwie ulice ode mnie, w niskiej kamienicy, gdzie trudniej było o miskę

wody niż o sińca pod okiem. A sińca można było dostać choćby od

samego Bertenoda. Ale czytajcie dalej, bom wielce ciekaw…

Razu pewnego z baletów dworskich na swym srebrnym koniu wracając ujrzał

ci on biedną niewiastę klęczącą w bramie. Zatrzymał się tedy i rzucił jej monetę

ze złota. "Ach, Bóg ci wynagrodzi, szlachetny panie. Pan wielki bogacz, choć

różny od tych nadętych bufonów, którzy tylko czekają by nasłać na nas straże, a

sami tyłka z konia nie ruszą i jeno do sakiewek braliby. A idą niech do wszys-

tkich czortów!" Przejmując się niewiastą wrócił do bogatego domu,

zamartwiając się tym co usłyszał. Zrobiła mu się wielka żałość i smutek z po-

wodu losu żebraków i włóczęgów…

– Cha! – znów przerwałem pismakowi – Gdybyście wy go wtedy

widzieli… On był taki sam jak ta niewiasta, tylko zamiast żebrać wolał

kraśćibić.Aposkończonymdniuszedłdoknajpyiwracałnadranem,

biorąc drzewa za konie, na których szybciej do swej nędznej chatynki

powróci.

Sromotny ci on był tak, że chodził wieczorami na samotne przechadzki po

lesie. Pewnego dnia spotkał tam Nyla, pustelnika zbożnego a mądrego. Opow-

iedział mu pustelnik historię dawną i przecudowną, jak to pewien bogacz zakon

założył. Bertenod tak się zaciekawił, że dnie całe nad tym konceptem rozmyślał.

– I teraz będzie o tym, że zakon założył? Cha, cha! Ano założył, ale

dlategotylko,żejamutopowiedział,aniejakiśtamNil.Ataktobyło-

pewnego dnia piłem sobie zdrowo w karczmie, lecz nim zdążyłem

ujrzeć pierwszą gwiazdkę, przyszedł on - Bertenod, czy tam Bertas, bo

tak go wtedy zwali. Słyszałem od ludzi, że dopiero trzy oktawy temu

uciekł z jakiegoś więzienia. Siedział, bo coś ukradł, czy tam potłukł ko-

gośważnego…Tegowieczorupodszedłdomniesiedzącegoprzyławiei

groźnie się spojrzał. "Siedzisz na moim miejscu, palancie!" - warknął.

Wszyscypatrzylisięnamniejaknanieświadomegoniczegokurczaka,a

na Bertenoda jak na gospodynię idącą z siekierą do kurnika. Udało mi

sięjednakzesłynnymwokolicyzawadiakąporozmawiać.Tojaprzyku-

flupiwapodsunąłemmu,żepowinienpomyślećozałożeniujakiegośza-

konu,tymbardziej,żewedletego,composłyszał,natakizakonbyłoak-

urat w rejonie Maruncji spore zapotrzebowanie. Ja sam także nieraz o

tymmyślałem,leczsakiewkama,przestronnajakbynazapas,pustabyła

wtedyniczymwięzieniewniebie.Jednakjeślibymwtedymiałodłożoną

złotych dukatów jaką sumę większą, z pewnością wielokrotnie by się

zwróciła,gdybymtylkowtakiżzakonjązainwestował.Dogadaliśmysię

jakoś z Bertenodem i zdecydowaliśmy, że to on będzie szefem, a ja jego

prawą ręką. I tak to się wszystko zaczęło… Kontynuujcie, pisarzu…

Zaczął tedy Bertenod żywot wędrownego kaznodziei. Słowo Pańskie głosił,

biednych i nieszczęśliwych nauczał, onych samych, którym od zawsze tak bardzo

był współczuł. Podróżował po całym kraju, wszędzie przyciągając liczne grupy

pomocników i zbierając fundusze na klasztor. W końcu wrócił do Maruncji,

gdzie tuż za murami, na wzgórzu, wybudował klasztor swój, jako wotum dla

Boskiej Opatrzności i Siły.

– Wybaczcie, ale znowu wam przerwę. Pierwszymi zakonnikami po-

zostawali nasi kumple z okolicy, którzy tak jak szef poszukiwali w tym

czasie schronienia przed wszystkimi oszukanymi i wściekłymi na nich

ludźmi;ponadtobracianasipragnęlidobrobytuisolidnejpozycjiwzas-

ranej marunckiej hierarchii ludzkiej ważności. Zostałem drugą po

Bertenodziepersonąwcałymtymzakichanymzakonie.Codofunduszy

na klasztor, to nikt nic nie zbierał. Próbowaliśmy, żeby wszystko dał

nam papież, ale odpowiedziano nam, że jeśli chcemy założyć zakon, to

musimy połowę funduszy zdobyć sami. Dla Bertenoda nie stanowiło to

problemu-wystarczyłozaczaićsiępodmiastemnajakiegośkupca.Tym

łatwiej poszło, że mieliśmy wsparcie kościelnej hierarchii…

Założywszy klasztor na wzgórzu, dalej nawracał grzeszników, prawił swe

kazania i Bogu oddawał, co boskie, a królowi, co królewskie. I stał się Bertenod

sławnym człowiekiem, do którego tłumy przybywały na kazania, a kalecy i

chorzy co wieczór wyglądali jego zakonników, modląc się do Boga by sam

Bertenod do nich wyyszedł. A miał tak w zwyczaju często czynić. Dnia Pewne-

go poszedł Bertenod z bratem swym Jazonem do ubogiej wdowy, której syn miał

chore kości. Jakże wielce zagrzmiał przed obliczem Boga, widząc taką niespraw-

iedliwość, co wtedy ją ujrzał. Otóż biedna niewiasta mieszkała na ziemi pana

dumnego a bogatego. Wielki był z niego pan, pod samą Maruncją mórg miał ze

dwieście i robiło dla niego z pół okolicy. Ujrzał tedy Bertenod u wdowy pobor-

ców. Nieszczęśnica niewiasta świń dla nich nie miała ni siana, które to zbierali

zawsze gdy pan na pola ich posyłał. Płakała przed nimi i klękała, bowiem los jej

przykry był bardzo. Mądry pustelnik jeden i tym samym lekarz powszechnie

ceniony doradził jej by okładała chorą nogę dziecka słoniną i siano przypalone co

wieczór mu dawała. Niestety podli poborcy w ogóle się z tym nie liczyli, pobil

biedną niewiastę i kazali jej na jutro urżnąć dwa prosiaki. Widząc to Bertenod

rzekł do wdowy: "Czemuż się smucisz? Módl się do Boga i zapal świeczkę przed

obrazem, a Chrystus wysłucha twego wołania.". Objął następnie nogę chłopca i

zmówił modlitwę. Tuż po świcie dnia następnego przybiegła doń wdowa z chłop-

czykiem. Zakonnicy nie mogli się nadziwić, widząc skaczącego z radości chłopca.

Przemówił tedy Bertenod do nich: "Módlcie się i pracujcie, bowiem Bóg w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: