Wacław Gąsiorowski - Szwoleżerowie gwardii.pdf - 1 - Autorzy Jednej Książki - Mathewsobol

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Wacław Gąsiorowski

Szwoleżerowie

Gwardii

Tower Press 2000

Było południe. Dwór gotartowicki. tonął w głębokiej ciszy, przerywanej lekkim pluchotem

marcowego dżdżu. W jednej tylko kuchni, na prawym skrzydle dworu, wrzała praca gorącz-

kowa.

Stara Małgosia, pani Jadwigi Gotartowskiej podręczna, a bez mała cała gospodyni, uwijała

się z zakasanymi po łokcie rękawami pośród dziewek, nagliła je do pośpiechu, dosmaczała

sosy, solą, pieprzem a korzeniami ostatnie zadawała ciosy potrawom, a od czasu do czasu

zwierzała się, ze swoich trosk i kłopotów przysadzistej, tęgiej babie, siedzącej na ławie pod

oknem. Baba słuchała obojętnie żalów a wypominków o Wielkanocy, która duchem leci, a

której peklowiny w marynowaniu się nie mogą strzymać placu, i coraz mniej objawiała zain-

teresowania się zwierzeniami Małgosi. Aż ta ostatnia spostrzegła się, że skargi jej nie znaj-

dują posłuchu. Stuknęła więc z impetem miską pełną piany na znak urazy; i chwyciwszy za

kopyść, jęła pianę ubitymi żółtkami a mąką zaprawiać.

Baba poznała się z kolei na tej oczywistej alteracji i snadź, aby rozdźwięk załagodzić,

ozwała się pojednawczo:

– Aha!... Więc tedy jakże?!... Niby trzy szynki w życie?! I co?!

Małgosia nie dała się udobruchać tak łatwo.

– Tam jejmości powiadać! Niby ciemna jestem! Żubrowej tyle do tego, co mnie do zeszło-

rocznego śniegu!

– A co tam dzisiaj będzie?

– Właśnie!... Zwyczajnie, jak przy święcie, jedno podanie dłużej!... Kapuśniak na świń-

skim ogonie...

Żubrowa mlasnęła językiem. Małgosia uśmiechnęła się nieznacznie i dodała:

– Idzie, co?! Pewnie lepsze od tej oślej pieczeni, prochem zaprawianej?

–Zależy... Gdyby tak kubeczek!... Bodaj się z czczości otrząsnąć! Co?

–Rany boskie... toć...

– Aby kubeczek! – tłumaczyła baba mrugając znacząco. Małgosia strzepnęła rękoma, za-

dzwoniła kluczami, zakręciła się około spiżarni, otworzyła, nalała tęgą miarkę złocistego pły-

nu i podała babie. Baba przypięła usta do miarki, wysączyła, odchrząknęła i splunęła z prze-

konaniem.

–Ulżyło, psianoga, sacrebleu 1 !...

– Dlaboga, toć się jeszcze nabożeństwo nie skończyło, a jejmość już wydziwia!

– Głupstwo! Człowiek paple nie dla obrazy boskiej, jeno,

że mu, chcąc nie chcąc, język mełtnie, gdzie nie trzeba! No, a porucznikowa kaszka?!

– Toć nie widzi pani Żubrowa, dyć ma prawie! Baba porwała się z ławy.

– Święty Antoni! Tak mi powiadajcie od razu!... Marynka – garnuszek! Józefka – lej prę-

dzej!... Mleko, sacrebleu... bo łby poukręcam!... Ruszaj jedna z drugą, bo, jakem Muszyńska z

domu!... Jakże lejesz... Słuchać, do stu fur beczek

Małgosia, na ten niespodziewany wybuch, ledwie że miski z pianą nie upuściła.

Baba łypnęła groźnie białkami i, rozkazawszy ruchem ręki Marynce, aby szła za nią, za-

wróciła miarowym krokiem w głąb dworu. Minęła sionkę, jadalnię, alkierzyk, za czym otwo-

rzyła drzwi wiodące do sypialni i stanęła nagle jakby piorunem rażona. Widok, który się jej

oczom przedstawił, był istotnie bardzo niezwykły.

1 Sacrebleu (franc.) – do kroćset, do kaduka,

Na środku sypialni, na szeroko rozpostartym kilimku, leżał na wznak wielki, barczysty

chłop i, wygrywając na nosie marsza wojskowego, równocześnie wymachiwał uciesznie no-

gami w powietrzu, czym do spazmatycznego śmiechu pobudzał maleńkiego, ledwie co peł-

zającego mu około szyi dzieciaka.

Baba we drzwiach opanowała tymczasem pierwsze wrażenie i huknęła surowo:

– Macieju!... Tożeś chyba zmysły postradał!... Święty Antoni! Toć nigdy statek na tego

zatraconego chłopa nie przyjdzie!... Równaj się, sacrebleu! Do raportu!

– Jasia, nie gadaj! – jąkał chłop skonfundowany i zbierając swe cielsko tulił równocześnie

zestrachanego dzieciaka. Baba gromiła dalej:

– Już śpiewasz swoje?... A gdybyś tak dziecko, czego Boże broń, potrącił?! Ślepie bym ci

wydrapała!... Piechur taki!... I za pan brat z oficerzątkiemi... Głodem by je zamorzył!... Kasz-

ka, sacrebleu, nie wiesz?

– Według rozkazu!

– Rozmowny! Trzymaj go uczciwie, bo upuścisz...

– Ehe, gdzieżby! – odparł chłop.

– Gdzie? Na ziemię!... Uf, krew człowieka zaleje!... Marynka, dawaj kaszkę!... Nie gap

się!... Na lewo zwrot – w tył i marsz do kuchni!... Maciej, czekaj, niech usiądę!... No, możesz

trąbić na obiad!

Chłop wydął policzki i jął udawać sygnały wojskowe. Dzieciak rozpogodził nachmurzoną

twarzyczkę, baba energicznie mieszała kaszkę, przysłuchując się z pewnym upodobaniem

naśladowanym sygnałom, za czym, kiedy chłop skończył, ozwała się łaskawiej:

– Patrzcie!... Że to trębaczem nie został!... Hm!... No, podaj mi dziecko!... Ostrożnie!... No

tak!... Biedactwo moje!... Cicha j, Floruś!

Żubrowa naczerpała łyżeczkę. Dzieciak zaczął zajadać z apetytem. Chłop i baba wsłuchiwali

się w każde mlaśnięcie i cmoknięcie jedzącego dziecka. Baba ozwała się pierwsza po chwili:

– Na psa urok, apetytu nie brak.

– Musi! – przytwierdził z przekonaniem chłop.

– Kto? Co?

– Apetyt, żołądek – służba, sacrebleu!

Baba chciała zgromić chłopa, gdy wtem poza oknami, od strony podjazdu, rozległ się tupot

koni i plusk wypryskiwanego błota.

– Ani chybi, państwo z kościoła! Ruszże się! Albo nie, weź Florusia! Ostrożnie.

Żubrowa jeszcze się przekomarzała z chłopem, a przestrzegała, jak ma garnuszek trzymać

a łyżeczkę odwracać, kiedy oto drzwi rozwarły się na ścieżaj, a od progu rozległ się mocny

głos zamaszystego mężczyzny:

– Cóż to, ducha żywego nie ma w całym dworze! Nie lubię, psiamać...

Baba na dźwięk tego głosu aż zatoczyła się. Chłop wyprężył się tak gwałtownie, że mu

dzieciak gdzieś pod lewą pachą uwiązł, a garnuszek z kaszką, opuszczony ku dołowi, sączyć

zaczął na ziemię swą gęstą zawartość.

– Wszelki duch! Rety! A toż pan porucznik Stadnicki! Prędzej śmierci bym się spodziała!

– Ładnie mnie witacie! – odrzekł Stadnicki prychając a ocierając twarz z wilgoci.

– Kiedy bo, panie poruczniku, niech mnie skręci, jeżelim sobie dziś pana porucznika nie

wspomniała! Głośny krzyk dziecka przerwał babie.

– Macieju! Rany.boskie! To ty Florusiem będziesz, niby karabinem, honory wojskowe od-

dawał!...

Chłop spostrzegł się, porwał dziecko na ręce i huśtać zaczął a hołubić.

– Czyjże to? – zagadnął porucznik. – Wasz?

– Nasz, według rozkazu! – odrzekł pośpiesznie chłop.

– Gotartowski? Daj go sam! Gęby!... Piskliwy, nie lubię.

– Robaczek – jenerał.

Wacław Gąsiorowski - Szwoleżerowie gwardii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: