9150_Cieplolubne_buczyny_storczykowe.pdf

Lasy i bory

Ciep∏olubne buczyny

storczykowe

(Cephalanthero-Fagenion)

Kod Physis: 41.16

Podzia∏ na podtypy

9150

Jak udowodniono metodami analizy fitosocjologicznej, polskie

buczyny storczykowe ró˝nicujà si´ w zale˝noÊci od regionu ich

wyst´powania. Zró˝nicowanie to zosta∏o wyra˝one w formie

prowizorycznego wyró˝nienia pi´ciu odr´bnych zbiorowisk ro-

Êlinnych. Na potrzeby niniejszego opracowania te regionalne

postaci polskich buczyn storczykowych przyj´to jako podtypy

siedliska przyrodniczego, wyró˝niajàc nast´pujàce jednostki:

9150-1 Pieniƒska buczyna storczykowa

(Carici albae-Fagetum)

9150-2 Ma∏opolska buczyna storczykowa

(zbiorowisko Fagus sylvatica-Cruciata glabra)

9150-3 Sudecka buczyna storczykowa

( zbiorowisko Fagus sylvatica-Hypericum maculatum)

9150-4 Kaszubska buczyna storczykowa

( zbiorowisko Fagus sylvatica-Cypripedium calceolus)

9150-5 Nadba∏tycka buczyna storczykowa

(Cephalanthero-Fagetum)

A. Opis g∏ównego typu

siedliska przyrodniczego

Definicja

Ciep∏olubne lasy bukowe o runie bogatym w storczyki,

zwiàzane z bogatymi w w´glan wapnia siedliskami.

Umiejscowienie podtypów w polskiej

klasyfikacji fitosocjologicznej

Charakterystyka

Uj´cie polskich buczyn storczykowych w klasyfikacji fitosocjo-

logicznej nale˝y traktowaç jako prowizoryczne, wymaga∏oby

ono bowiem studiów porównawczych na tle zbiorowisk z Eu-

ropy Zachodniej i z Alp. Tymczasowe uj´cie jest nast´pujàce:

Klasa Querco-Fagetea lasy liÊciaste

Rzàd Fagetalia sylvaticae mezo- i eutroficzne lasy liÊciaste

Zwiàzek Fagion buczyny

Podzwiàzek Cephalanthero-Fagenion buczyny

storczykowe

Zespo∏y i zbiorowiska:

Carici albae-Fagetum pieniƒska buczyna

storczykowa

zb. Fagus sylvatica-Cruciata glabra ma∏o-

polska buczyna storczykowa

zb. Fagus sylvatica-Hypericum macula-

tum sudecka buczyna storczykowa

zb. Fagus sylvatica-Cypripedium calceolus

kaszubska buczyna storczykowa

Cephalanthero-Fagetum nadba∏tycka bu-

czyna storczykowa

Buczyny storczykowe sà ciep∏olubnymi lasami porastajàcymi

bogate w wapƒ siedliska. Wyst´pujà na glebach typu r´dzin

lub parar´dzin. Typowe p∏aty zwiàzane sà z wychodniami sta-

rych ska∏ wapiennych, choç lasy takie mogà tak˝e rozwijaç si´

na glebach wytworzonych na kredzie jeziornej, trawertynach

lub glebach wzbogacanych w wapƒ przez eoliczne nanosze-

nie py∏u marglistego. Najcz´Êciej, choç nie zawsze, siedliska

buczyn storczykowych wyst´pujà na stromych zboczach.

W typowych postaciach drzewostan jest bukowy, w górach

niekiedy tak˝e bukowo-jod∏owy lub nawet jod∏owy. Cha-

rakterystyczny jest sta∏y udzia∏ w runie kilku gatunków stor-

czyków, a tak˝e gatunków ciep∏olubnych, wià˝àcych ten

typ buczyn z ciep∏olubnymi dàbrowami.

Centrum wyst´powania tego typu siedliska przyrodniczego

stanowià ni˝sze po∏o˝enia górskie systemu Alp. W Polsce wy-

st´powanie buczyn storczykowych stwierdzono w kilku izolo-

wanych regionach – w Pieninach, Tatrach Zachodnich, Ma∏o-

polsce (w tym w Jurze Krakowsko-Cz´stochowskiej i Górach

Âwi´tokrzyskich), niektórych pasmach Sudetów, na Pomorzu

i na klifie wyspy Wolin. Polskie p∏aty majà charakter kresowy

i sà najcz´Êciej znacznie zubo˝one w typowe gatunki. Jest to

przyczynà trudnoÊci z ich fitosocjologicznà klasyfikacjà.

Bibliografia

MATUSZKIEWICZ J. M. 2002. Zespo∏y leÊne Polski. PWN, Warszawa.

MATUSZKIEWICZ W. 2001. Przewodnik do oznaczania zbioro-

wisk roÊlinnych Polski. PWN, Warszawa.

MATUSZKIEWICZ W. 2000. The systematic position of termophi-

lous beechwoods ( Cephalanthero-Fagenion ) in Poland.

Fragm. Flor. Geobot. 45, 1–2: 393–412.

WOJTERSKI T. 1990. Buczyny i lasy z udzia∏em buka w Polsce. W:

Buk zwyczajny. Nasze Drzewa LeÊne 10: 329–374.

Pawe∏ Pawlaczyk

Ciep∏olubne buczyny storczykowe

B. Opisy podtypów

Fizjonomia i struktura zbiorowiska

Zbiorowisko o dobrze wykszta∏conym drzewostanie,

g∏ównie bukowo-jod∏owym (dominacja tych dwóch ga-

tunków zmienna w zale˝noÊci od podzespo∏u), z niewiel-

kà domieszkà innych gatunków, jak: lipa szerokolistna

Tilia platyphyllos , jawor Acer pseudoplatanus , Êwierk Pi-

cea abies i rzadziej grab Carpinus betulus . Zwarcie ko-

ron jest du˝e, ok. 60–80%. Buki osiàgajà wysokoÊç Êred-

nio 20–30 m. Warstwa podszytu jest na ogó∏ dobrze roz-

wini´ta, wielogatunkowa; wyst´pujà tu: leszczyna Cory-

lus avellana , dereƒ Cornus sanguinea , wiciokrzew sucho-

drzew Lonicera xylosteum , irga pospolita Cotoneaster in-

tegerrimus i irga czarna C. niger , wawrzynek wilcze∏yko

Daphne mezereum , malina Rubus idaeus . Zwarcie w tej

warstwie jest zmienne, od 10 do 35%, maksymalnie do

70%. Runo dobrze wykszta∏cone, wyst´puje p∏atami, two-

rzàc mozaik´ (w zale˝noÊci od uk∏adu mikrosiedlisk),

o pokryciu od 40% do 90%, najcz´Êciej ok. 60–70%.

Warstwa mszaków na ogó∏ s∏abo wykszta∏cona, czasami

brak jej zupe∏nie, ale mo˝e wyst´powaç z pokryciem od

5 do 30% (max. 60%).

Zbiorowisko bogate florystycznie, w zdj´ciu fitosocjologicz-

nym notowano od 48 do 71 gatunków, przeci´tnie ok. 60.

¸àcznie w zbiorowisku tym stwierdzono wyst´powanie

ok. 150 gatunków. Znaczàcà rol´ odgrywajà tu gatunki

górskie i gatunki charakterystyczne rz´du Fagetalia .

9150

Pieniƒska buczyna storczykowa

Kod Physis: 41.161

Cechy diagnostyczne

Cechy obszaru

Ciep∏olubna buczyna pieniƒska wyst´puje w Pieninach,

najcz´Êciej pod ska∏ami, na pó∏kach skalnych lub utrwalo-

nych piargach, o odpowiednio g∏´bokiej warstwie gleby

i na nas∏onecznionych, stromych zboczach (20–60º) lub

te˝ na skalistych grz´dach. Nieco szerzej rozmieszczone sà

p∏aty wariantów ubogich florystycznie, z nielicznie wyst´pu-

jàcymi gatunkami diagnostycznymi. Siedlisko najcz´Êciej

obserwowane jest przy ekspozycjach po∏udniowej i przyle-

g∏ych, co wià˝e si´ ze szczególnymi wymaganiami co do

warunków Êwietlnych – przy znacznym nachyleniu stoków

dociera tu Êwiat∏o boczne. Buczyny ciep∏olubne zajmujà

najcieplejsze partie zboczy – równole˝nikowy przebieg pa-

sma zapewnia ochron´ przed pó∏nocnymi wiatrami, a ska-

∏y nagrzewajàce si´ od s∏oƒca oddajà póêniej zgromadzo-

ne ciep∏o. Warunki termiczne charakteryzujà wi´c wysokie

temperatury i zwiàzany z tym niedosyt wilgotnoÊci. Pod∏o˝e

stanowi wapieƒ. Gleby sà p∏ytkie, silnie szkieletowe, na

ogó∏ zaliczane do gleb brunatnych lub r´dzin brunatnych

o odczynie zasadowym lub oboj´tnym (sporadycznie lekko

kwaÊnym). Nale˝à do gleb umiarkowanie wilgotnych,

o próchnicy typu mull, rzadziej moder.

Reprezentatywne gatunki

Turzyca bia∏a Carex alba , wiechlina styryjska Poa

stiriaca , bu∏awnik wielkokwiatowy Cephalanthera dama-

Pieniƒska buczyna storczykowa (Pieniny Centralne). Fot. J. Perzanowska

Lasy i bory

9150

sonium , bu∏awnik mieczolistny Cephalanthera longifolia ,

paprotka zwyczajna Polypodium vulgare , przytulia

(marzanka) wonna Galium odoratum , przytulinka wiosen-

na Cruciata glabra , kruszczyk szerokolistny Epipactis helle-

borine , wilczomlecz sosnka Euphorbia cyparissias , fio∏ek

przedziwny Viola mirabilis , skr´tniczek k´dzierzawy Tortel-

la tortuosa, opoƒczyk kr´toga∏àzkowy Encalypta contorta.

Gatunki wyró˝niajàce w stosunku do buczyny karpackiej:

• gatunki muraw kserotermicznych – nieobficie (cz´sto tyl-

ko p∏one): traganek szerokolistny Astragalus glycyphyl-

los , trzcinnik pstry Calamagrostis varia , klinopodium po-

spolite Clinopodium vulgare , ostro˝eƒ lepki Cirsium erisi-

thales , cieciorka pstra Coronilla varia , okrzyn szeroko-

listny Laserpitium latifolium , ciemi´˝yk bia∏okwiatowy

Vincetoxicum hirundinaria;

• gatunki leÊne i okrajkowe – dzwonek brzoskwiniolistny

Campanula persicifolia , dzwonek jednostronny C. ra-

punculoides , powojnik alpejski Clematis alpina , kon-

walia majowa Convallaria majalis , naparstnica zwy-

czajna Digitalis grandiflora , przytulia Schultesa Galium

schultesi , kokoryczka wonna Polygonatum odoratum ,

koz∏ek trójlistkowy Valeriana tripteris , wyka leÊna Vicia

sylvatica;

• zwi´kszona frekwencja i iloÊciowoÊç: turzyca palczasta

Carex digitata , bluszcz pospolity Hedera helix , jastrz´-

biec leÊny Hieracium murorum , dziurawiec kosmaty Hy-

pericum hirsutum , per∏ówka zwis∏a Melica nutans.

Identyfikatory fitosocjologiczne

Zwiàzek Fagion

Podzwiàzek Cephalanthero-Fagenion

Zespó∏ Carici albae-Fagetum pieniƒska buczyna

storczykowa

Zespó∏ wykszta∏ca si´ w dwóch podzespo∏ach: Carici al-

bae-Fagetum typicum (Carici–Fagetum cephalanthereto-

sum) podzespó∏ typowy, z dominacjà buka

Carici albae-Fagetum abietetosum (Carici-Fagetum abiete-

tosum) podzespó∏ z dominacjà jod∏y.

Dynamika roÊlinnoÊci

Spontaniczna

Zbiorowisko doÊç trwa∏e ze wzgl´du na specyficzne warun-

ki siedliskowe. Wst´pna analiza nie wykaza∏a du˝ych

zmian zasi´gu, choç mo˝na spodziewaç si´ ekspansji po-

wierzchniowej tego zbiorowiska na stanowiska kseroter-

micznych zaroÊli ze zw. Berberidion na silnie nas∏onecznio-

nych zboczach, w otoczeniu masywów skalnych.

Powiàzana z dzia∏alnoÊcià cz∏owieka

W przesz∏oÊci próbowano pozyskiwaç drewno z p∏atów bu-

czyn zaliczanych do opisywanego zbiorowiska. Prowadzi∏o

to jednak do uruchamiania ma∏o stabilnego pod∏o˝a, wy-

mywania warstwy gleby i ods∏aniania litej ska∏y; odnowie-

nia drzewostanu by∏y wobec tego znacznie utrudnione, po-

jawia∏y si´ gatunki muraw kserotermicznych lub wkracza∏y

krzewy – np. tarniny, derenia, berberysu, g∏ogu itp. i roz-

wija∏y si´ zaroÊla ciep∏olubne.

Tak˝e próby zalesiania zr´bów koƒczy∏y si´ z regu∏y niepowo-

dzeniem. Obecnie znaczna cz´Êç p∏atów znajduje si´ w stre-

fie ochrony Êcis∏ej w Pieniƒskim Parku Narodowym i nie pod-

lega bezpoÊrednim wp∏ywom dzia∏alnoÊci cz∏owieka.

Odmiany

W Pieninach wyró˝niono dwa podzespo∏y:

Carici albae-Fagetum typicum (Carici-Fagetum cephalan-

theretosum) : wyst´pujàcy tylko w Pieninach Centralnych,

na g∏´bszej warstwie gleby (r´dziny brunatnej), z domina-

cjà buka w drzewostanie, a w runie (zw∏aszcza przy surow-

szych warunkach siedliskowych) – wiechliny styryjskiej.

Charakterystyczna dla tego zbiorowiska jest ró˝nogatun-

kowa, bujna warstwa krzewów.

Carici albae-Fagetum abietetosum (Carici-Fagetum abie-

tetosum) : wyst´puje na terenie ca∏ych Pienin, zajmujàc

skaliste grzbiety i grz´dy, w miejscach z p∏ytszà warstwà

gleby, okresowo przesychajàcà w górnych warstwach. Za-

liczana jest ona do parar´dzin brunatnych. W drzewosta-

nie dominuje jod∏a, a w runie turzyca bia∏a. Warstwa krze-

wów jest ubo˝sza ni˝ w poprzednim podzespole, czasami

panuje w niej malina Rubus idaeus . W Tatrach w drzewo-

stanie obecny jest w ró˝nych proporcjach Êwierk, cz´sto

pochodzàcy z nasadzeƒ. Ka˝dy z tych podzespo∏ów jest

obserwowany w dwóch wariantach florystycznych: typo-

wym i ubogim.

Siedliska przyrodnicze zale˝ne

lub przylegajàce

Sàsiaduje z gràdami wysokimi Tilio-Carpinetum 41.262,

reliktowymi laskami sosnowymi Vario-Pinetum (91Q0),

a tak˝e innymi zbiorowiskami leÊnymi, niekiedy o zabu-

rzonym sk∏adzie gatunkowym na skutek wprowadzo-

nych sztucznie gatunków, np. Êwierka, ponadto graniczy

z ciep∏olubnymi zaroÊlami, kserotermicznymi murawami

(6120) i murawami naskalnymi 34.351, 36.4395,

z których pojedyncze gatunki przechodzà do wn´trza

zbiorowiska.

Rozmieszczenie geograficzne

i mapa rozmieszczenia

Mo˝liwe pomy∏ki

Na stanowiskach o podobnych warunkach siedliskowych,

mogà niekiedy rozwijaç si´ p∏aty gràdu Tilio-Carpinetum

41.262 z udzia∏em gatunków ciep∏olubnych w runie.

Centrum rozmieszczenia stanowià Pieniny; p∏aty zespo∏u

opisane zosta∏y tak˝e z jednego stanowiska na terenie Tatr

Zachodnich – z Siwiaƒskich Turni.

Ciep∏olubne buczyny storczykowe

– wypas, wyràb lub zmian´ sk∏adu gatunkowego drzewostanu

prowadzàcà do pojawiania si´ szeregu obcych gatunków

w runie. Wprowadzanie gatunków iglastych (sosny) powodo-

wa∏o zakwaszenie gleby i otwiera∏o drog´ dla wielu gatunków.

Pieniny le˝à na skraju zasi´gu ciep∏ych buczyn, dlatego

w porównaniu z p∏atami opisanymi z po∏udniowej strony

Karpat te mogà byç wykszta∏cone w sposób niepe∏ny, two-

rzàc zbiorowiska zubo˝one.

9150

Tendencje do przemian w skali

kraju i potencjalne zagro˝enia

Znaczenie ekologiczne

i biologiczne

Zbiorowisko stosunkowo trwa∏e, ze wzgl´du na skrajne

warunki siedliskowe.

Zagro˝eniem mo˝e byç próba przeprowadzania zr´bów,

a tak˝e pozyskiwanie surowca skalnego (wapienia) z partii

zboczy pokrytych buczynà, o ile lasy te pozostajà w r´kach

prywatnych. Wi´kszoÊç zasobów znajduje si´ na obszarze

Pieniƒskiego Parku Narodowego, w strefie ochrony Êcis∏ej,

a wi´c jest zabezpieczona. Obserwuje si´ tak˝e zakwasze-

nie górnych warstw gleby b´dàce wynikiem oddzia∏ywania

zanieczyszczeƒ przemys∏owych (tzw. kwaÊne deszcze) lub

ew. udzia∏em sosny lub Êwierka w drzewostanie. W trakcie

prac nad operatem ochronnym zbiorowisk leÊnych Pieniƒ-

skiego Parku Narodowego stwierdzono ponadto wyst´po-

wanie w runie inwazyjnego gatunku niecierpka

drobnokwiatowego Impatiens parviflora , który rozprze-

strzenia si´ w obszarach penetrowanych przez cz∏owieka,

np. w rejonach odwiedzanych masowo przez turystów. Nie

jest znany jego zakres oddzia∏ywania.

Ze wzgl´du na skrajne warunki siedliskowe, uwa˝ane za

niekorzystne dla zbiorowisk leÊnych, zbiorowiska te powinny

byç uznane za lasy glebochronne i podlegaç ochronie praw-

nej na mocy ustawy o lasach z 1991 roku. Jest to te˝ siedli-

sko wielu gatunków storczykowatych oraz innych prawnie

chronionych gatunków roÊlin. Ze wzgl´du na bogaty sk∏ad

florystyczny, a tak˝e wyst´powanie specyficznych ekotypów

buka, pe∏ni te˝ znaczàcà rol´ w zachowaniu bioró˝norodno-

Êci. Stanowi biotop dla turzycy bia∏ej i wiechliny styryjskiej –

gatunków na pó∏nocnej granicy zasi´gu w Europie, a tak˝e

licznych gatunków ni˝owych (np. grab, lipa, bluszcz i in.) wy-

st´pujàcych na wysoko po∏o˝onych stanowiskach.

Zbiorowisko o wysokim walorze dydaktyczno-naukowym.

U˝ytkowanie gospodarcze

i potencja∏ produkcyjny

Gatunki z za∏àcznika II Dyrektywy

Siedliskowej

Nadobnica alpejska Rosalia alpina , nocek du˝y Myotis my-

otis , nocek Bechsteina Myotis bechsteinii , nocek orz´siony My-

otis emarginatus, mopek Barbastella barbastellus , podkowiec

du˝y Rhinolophus ferrumeguinum , ryÊ euroazjatycki Lynx lynx .

WartoÊç u˝ytkowa drewna jest niska, ze wzgl´du na cechy

strza∏ buków: niewysokie, pokrzywione, z naroÊlami i sp´-

kaniami. Cenna jest natomiast rola ochronna: przeciwero-

zyjna i glebochronna, którà mogà pe∏niç te zbiorowiska.

Gatunki z za∏àcznika I Dyrektywy Ptasiej

Brak specyficznych gatunków.

Ochrona

Przypomnienie o wra˝liwych cechach

Wa˝nà cechà jest odpowiednia stromoÊç zboczy, nachylo-

nych w kierunku mniej wi´cej po∏udniowym, p∏ytka gleba,

wysoka termika i odpowiedni dop∏yw Êwiat∏a. Ekosystem mo-

˝e byç wra˝liwy na prowadzenie w nim gospodarki leÊnej.

Stany, w jakich znajduje si´

siedlisko

Stany uprzywilejowane

Ze wzgl´du na zajmowane siedlisko ciep∏olubne buczyny

sà zbiorowiskiem trwa∏ym, o ustalonym sk∏adzie florystycz-

nym, w niewielkim stopniu nara˝onym na dzia∏anie czyn-

ników niszczàcych.

Zalecane metody ochrony

Dla ochrony naturalnych procesów biologicznych nale˝y

utrzymaç ochron´ Êcis∏à typowo wykszta∏conych p∏atów te-

go zbiorowiska.

W pozosta∏ych p∏atach, w wyjàtkowych przypadkach, w ra-

zie wyst´powania cennych gatunków roÊlin zielnych

i stwierdzonego nadmiernego zwarcia warstwy krzewów

Inne obserwowane stany

Degeneracja p∏atów tego zbiorowiska mog∏a byç spowodo-

wana w przesz∏oÊci przez dzia∏alnoÊç gospodarczà cz∏owieka

Lasy i bory

9150

lub koron drzew nale˝y przerzedzaç ocieniajàce je drzewa

i krzewy. Trzeba jednak pami´taç, ˝e nadmierne przeÊwie-

tlenie i tworzenie wi´kszych luk w drzewostanie nie jest

wskazane, gdy˝ mo˝e to doprowadziç do gwa∏townego

rozwoju nalotu i odnowieƒ lub gatunków inwazyjnych

i w efekcie zag∏uszenia roÊlin runa b´dàcych przedmiotem

ochrony. Ci´cia takie powinny byç prowadzone w odst´-

pach od kilku do dziesi´ciu lat. Ci´cia trzebie˝owe nale˝y

wykonywaç bez u˝ycia ci´˝kiego sprz´tu, najlepiej w okre-

sie zimowym. Nie nale˝y wycinaç starych przestojowych

buków; w pierwszej kolejnoÊci powinny byç usuni´te nasa-

dzenia sosny lub innych gatunków, potem dopiero gatunki

typowe dla zbiorowiska. Pami´taç nale˝y o dba∏oÊci o za-

chowanie zró˝nicowanej struktury wiekowej i przestrzennej

drzewostanu.

nych jedlin w Pieninach znajduje si´ w granicach parku na-

rodowego, ale sà w∏asnoÊcià prywatnà u˝ytkowanà przez

w∏aÊcicieli, podlegajàc tylko ochronie krajobrazowej. Pro-

wadzà oni standardowe pozyskanie drewna, prace odno-

wieniowe wraz z wczeÊniejszym przygotowaniem po-

wierzchni oraz dalsze zabiegi: piel´gnacje, czyszczenia,

trzebie˝e. Niektórzy w∏aÊciciele zabezpieczajà swoje upra-

wy przed zwierzynà za pomocà repelentów. Ogólnie jed-

nak intensywnoÊç gospodarki leÊnej w tych lasach jest oce-

niana jako niewysoka.

W planie ochrony ekosystemów leÊnych Tatrzaƒskiego Par-

ku Narodowego nie wyodr´bniono tego zbiorowiska.

Monitoring naukowy

Inne czynniki mogàce wp∏ynàç

na sposób ochrony

Wyst´powanie gatunków roÊlin zagro˝onych lub chronio-

nych, zw∏aszcza storczykowatych, wyst´powanie chronio-

nych gatunków ptaków, np. dziuplaków.

Konieczna jest kontrola ewentualnych efektów zabiegów

ochrony czynnej. Powinny byç prowadzone inwentaryzacje

(liczebnoÊci i stanu populacji) gatunków rzadkich zwiàza-

nych ze zbiorowiskiem, w okresie ok. 5-letnim. Wskazane

by∏oby obj´cie badaniami dynamiki zasi´gów poszczegól-

nych p∏atów buczyny oraz szeregiem sukcesyjnym tego

zbiorowiska (dotychczas brak danych na ten temat).

Przyk∏ady obszarów obj´tych dzia∏aniami

ochronnymi

Obszar Pieniƒskiego Parku Narodowego i Tatrzaƒskiego

Parku Narodowego – oba proponowane do sieci Natura

2000.

Bibliografia

MIREK Z., PI¢KOÂ-MIRKOWA H. Ma∏opowierzchniowe zbiorowi-

ska leÊne Tatrzaƒskiego Parku Narodowego. IOP PAN, Kra-

ków Mscr.

PANCER-KOTEJOWA E. 1973. Zbiorowiska leÊne Pieniƒskiego

Parku Narodowego. Fragm. Flor. Geobot. 19(2): 197–258.

PANCER-KOTEJOWA E. (red.) 1999. Plan Ochrony Pieniƒskiego

Parku Narodowego na okres 01.01. 2001–31.12. 2020.

Operat ochrony ekosystemów leÊnych. Pieniƒski Park Naro-

dowy, Kraków – KroÊcienko n. Dunajcem Mscr.

PI¢KOÂ-MIRKOWA H., MIREK Z. 1996. Zbiorowiska roÊlinne. W:

Mirek Z., G∏owaciƒski Z., Klimek K., Pi´koÊ-Mirkowa H.

(red.) Przyroda Tatrzaƒskiego Parku Narodowego. Tatry

i Podtatrze 3, Wyd. Tatrzaƒski Park Narodowy, Zakopane –

Kraków.

Inwentaryzacje, doÊwiadczenia,

kierunki badaƒ

Zbiorowisko leÊne stosunkowo niedawno, bo na poczàtku

lat 70. XX w., opisane z terenu Pieniƒskiego Parku Narodo-

wego. Wyró˝nione zosta∏o jako oddzielna jednostka

w Operacie Ochronnym Zbiorowisk LeÊnych PPN, z zalece-

niami ochrony Êcis∏ej. Znajdujàce si´ w zarzàdzie PPN bu-

czyny (ok. 95 ha) sà od dawna poddane ochronie Êcis∏ej.

Natomiast w p∏atach zaliczonych do ciep∏olubnych jedlin

( Carici-Fagetum abietetosum ) projektowano dotychczas za-

biegi piel´gnacyjne lub nawet ci´cia przebudowy. Oprócz

tego ok. 20 ha ciep∏olubnych buczyn i 250 ha ciep∏olub-

Joanna Perzanowska

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: