„W człowieku zawarty jest cały świat i jeżeli tylko wiesz jak patrzeć i uczyć się, drzwi się same otworzą i znajdziesz klucz w swojej ręce”.
Słowa te stały się dla mnie mottem do napisania kilku zdań na temat odwiecznego problemu człowieka, jakim jest jego egzystencja i miejsce w świecie.
W ciągu wielu stuleci człowiek szukał czegoś poza sobą, poza materialnym dobrobytem - czegoś, co nazywamy prawdą, rzeczywistością w jej stanie pozaczasowym, czegoś, czego nie mogą zakłócić niesprzyjające okoliczności, myśli, ludzkie zepsucie czy cywilizacja techniczna i konsumpcyjna.
Człowiek zawsze zadawał sobie pytanie: „Czym jest wszystko wokół? Czy życie ma w ogóle jakiś sens?” Widząc nieustanny chaos, brutalność, rewolucje i wojny, nie mające końca rozłamy na tle religijnym, ideologicznym i narodowym, człowiek pyta z poczuciem głębokiego niepokoju: „Co należy czynić? Czym jest to, co nazywamy życiem? Czy istnieje coś poza nim?” I nie znajdując tej bezimiennej rzeczy, która ma tysiące imion i która od wieków stanowi przedmiot ludzkich poszukiwań, człowiek uczył się, poznawał, bezustannie czuł się wyobcowany, nieświadomy.
W ciągu całego naszego ziemskiego życia, nauczyciele, autorytety święci i dzieła zapewniają nas, że jeżeli będziemy dopełniać pewnych obrzędów, powtarzać pewne modlitwy, stosować pewne rytuały, tłumić pragnienia, kontrolować myśli, wyciszać namiętności, ograniczać swe apetyty i powstrzymywać się od zaspokajania seksualnych pragnień, to dzięki takiemu umartwieniu umysłu i ciała znajdziemy coś poza samym życiem. To właśnie czyniły w ciągu wieków miliony tak zwanych religijnych ludzi, zmuszając swoje umysły do uznania jakiegoś ustalonego wzorca myślenia. Ale umysł udręczony, umysł złamany, umysł, który pragnie uciec od wszelkiego zgiełku, który wyrzekł się zewnętrznego świata i z powodu dyscypliny i konformizmu staje się tępy - jeżeli taki umysł, choćby najdłużej szukał, cokolwiek znajdzie, to znajdzie to tylko na miarę własnego zniekształcenia.
Na pytanie o to, czy istnieje w człowieku prawda, rzeczywistość, czy w tej ziemskiej istocie zawarty jest cały świat? - jakkolwiek zechcemy nazwać problem, który nas dręczy - nie udzielą nam odpowiedzi ani księgi, ani kapłani, ani filozofowie. Oprócz nas samych nikt i nic nie odpowie nam na te pytania dlatego też musimy poznać siebie. Niedojrzałość polega jedynie na zupełnej nieznajomości siebie. Zrozumienie samego siebie jest początkiem mądrości – maleńkiej siostry niewysłowionego wszechświata. Wyruszenie na poszukiwanie własnego „Ja” jest niezwykłą podróżą naszego serca, wyprawą w głąb siebie, która może zaowocować niecodziennym odkryciem – odnalezieniem „drzwi” i „klucza” do odmiennego świata, nazywanego przez niektórych obłędem. W nim nie ma niezdecydowania czy połowicznych decyzji opartych na półprawdach. Do oceny świata używa się obu części niezawodnego systemu: chłodnego umysłu i gorącego serca.
W środku duszy, serca, umysłu, z chwili na chwilę, z dnia na dzień podróżując w głąb siebie jesteśmy w stanie zakochać się we własnym życiu. Istotą tej miłości własnej jest głęboka wdzięczność za cud niepowtarzalności świata. Każdy z nas jest jedynym, który będzie kiedykolwiek istniał w tym kształcie. Odkrywając świat w nas przekonujemy się o tym. Jest to niezaprzeczalnie wpisane w każdą komórkę naszej egzystencji. Nasz podpis DNA jest wyłącznie nasz. To w jaki sposób reagujemy na nasze odkrycia, unikalność naszego Ja i sposób w jaki się ona objawia jest procesem poszukiwania własnej wartości, jest swoistym użyciem „klucza”, który posiadamy do otwarci Wrót Świata, do odkrycia naszego miejsca we wszechświecie, wśród innych...
Nie możemy się na nikim oprzeć. Nie ma przewodnika, nie ma nauczyciela, nie ma autorytetu. Jesteśmy tylko my, nasz stosunek do innych ludzi i do świata - poza tym nie ma nic. Zrozumienie tego albo wywoła w nas wielką rozpacz, z której zrodzi się cynizm i rozgoryczenie, albo też spoglądając prosto w twarz rzeczywistości, ujrzymy, że nikt inny, tylko my jesteśmy odpowiedzialni za świat, za siebie samych, za to, co myślimy, co czujemy i co robimy. Zniknie wtedy wszelkie litowanie się nad sobą. Zazwyczaj bowiem dobrze się czujemy, mogąc zrzucić winę na innych ludzi, a jest to tylko forma litowania się nad sobą samym...
Ważna jest nie filozofia życia, ale obserwacja tego, co się w naszym codziennym życiu dzieje, zmienia, przeobraża. Jeżeli będziemy bardzo dokładnie obserwować i badać to, co się dzieje w nas i wokół, przekonamy się, że życie nie opiera się na intelektualnej koncepcji i że intelekt nie stanowi całego pola istnienia; jest tylko wycinkiem, jego fragmentem. Fragment natomiast, choćby jak najprzemyślniej układany obok innych, choćby obciążony najbardziej starożytną tradycją, pozostaje nadal tylko drobną cząstką bytu, a my mamy do czynienia z całością życia, z ogromem istnienia. Widząc, zmiany na świecie, dostrzegając pewne osobliwości sytuacyjne, zaczynamy pojmować, że nie ma granicy pomiędzy zewnętrznym a wewnętrznym procesem - jest tylko jeden jednolity proces. Jest on całkowitym, pełnym ruchem: ruchem wewnętrznym, który wyraża się na zewnątrz, i zewnętrznym, który oddziałuje z kolei na wewnętrzny. Wydaje się, że trzeba tylko umieć na to spojrzeć, jeśli bowiem umiemy patrzeć, to cała sprawa staje się bardzo prosta i przejrzysta. Patrzenie zaś nie wymaga ani filozofii, ani nauczyciela, ani specjalnych umiejętności. Nie potrzeba nikogo, kto by mówił, jak należy patrzeć. Po prostu patrzymy...
Pozostawieni jesteśmy samym sobie, samotność pozwala na podjęcie wyzwania - i taka jest sytuacja człowieka, który traktuje ten problem poważnie – samotność nie ta pierwsza z brzegu kiedy zostaje się sam jak palec, ale ta trudniejsza, gdy przeciskając się przez tłum jest się pojedynczym pośród wszystkich najdalszych bliskich. Gdy już nie oglądamy się na nikogo i od nikogo nie oczekujecie pomocy, wtedy jesteśmy na tyle wolni, by dokonywać odkryć. Wolność wyzwala też energię; a wolność nie może zrobić nic złego. Jest zupełnie różna od buntu. Gdy w kimś jest wolność, nie ma mowy o czynieniu dobra i zła. Jesteśmy wolni i z tego centralnego punktu działamy.
Aby być wolnym od wszelkiego autorytetu, własnego i cudzego, trzeba umrzeć dla wszystkiego, co wczorajsze tak, aby nasz umysł był zawsze świeży, zawsze młody, nieskalany - pełen energii i pasji. Tylko w tym stanie człowiek się uczy i obserwuje. Do tego potrzeba wielkiego stopnia czujnej świadomości, świadomości tego, co się w nas dzieje, poczucia własnej wartości bez poprawiania czegokolwiek i bez osądzania, co być powinno, albowiem w chwili, gdy cokolwiek staramy się poprawić, ustanawiamy nowe autorytety nową cenzurę, hierarchie i wzorce. Bóg stworzył nas unikalnymi i niepowtarzalnymi nie po to abyśmy chcieli być kimś innym i żyć cudzym życiem, bo jeśli staramy się badać świat i siebie według kogoś innego, to na zawsze pozostajemy ludżmi „z drugiej ręki”.
1
koni86