Militarny wkład Polski w zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami.doc

ZATWIERDZAM

.........................................

(stopień, imię i nazwisko)

.........................................

(data)

Zezwalam na ponowne wykorzystanie

Lp.

Zagadnienie

Czas

(min)

Treść

Wskazówki

organizacyjno

- metodyczne

1.

2.

3.

4.

5.

I.

CZĘŚĆ  WSTĘPNA

5’ 

- przyjęcie meldunku,

- sprawdzenie i odnotowanie obecności,

- podanie tematu i celu zajęć,

- zapoznanie z organizacją zajęć.

Militarny wkład Polski w zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami.

Polska była jedynym państwem, które na europejskim teatrze wojennym walczyło od pierwszego do ostatniego dnia w największym konflikcie zbrojnym w dziejach ludzkości. Wojna rozpoczęła się od napaści na Polskę: najpierw (1 września) przez Niemcy nazistowskie, wkrótce (17 września) przez Związek Sowiecki. Obaj agresorzy, na podstawie traktatu Ribbentrop-Mołotow (zawartego 23 sierpnia) działali w porozumieniu. Sojusznicy Polski - Wielka Brytania i Francja - wypowiedzieli wojnę Niemcom 3 września, ale nie podjęli efektywnych działań zbrojnych. Związek Sowiecki do sojuszu antyhitlerowskiego został dołączony dopiero latem 1941 r., gdy został napadnięty przez Niemcy. Stany Zjednoczone, aczkolwiek udzielały ważnej pomocy w sprzęcie, do działań zbrojnych w ramach koalicji przystąpiły w grudniu 1941 r., gdy zostały zaatakowane przez Japonię, a Niemcy wypowiedziały im wojnę.

Kampania 1939

Kampania 1939

Do chwili rozpoczęcia wojny armia polska zmobilizowała niemal milion żołnierzy, 2,8 tys. dział, 500 czołgów i 400 samolotów. 1 września siły niemieckie rzucone do wojny z Polską liczyły ponad 1,5 mln. żołnierzy, 9 tys. dział, 2,5 tys. czołgów i blisko 2 tys. samolotów. Armia Czerwona rozpoczęła agresję mając w pierwszym rzucie ponad 620 tys. żołnierzy, 4,7 tys. czołgów i 3,2 tys. samolotów. Mimo przygniatającej przewagi nieprzyjaciela i konieczności obrony przed natarciem ze wszystkich stron, armia polska broniła się przez 35 dni. Do 28 września broniła się Warszawa, ponad miesiąc polski garnizon na Helu. Ostatnia bitwa z wojskami niemieckimi miała miejsce 5 października.

W walkach z Niemcami straty polskie (zabici, zaginieni) wyniosły około 70 tys. żołnierzy. Do niewoli dostało się 420 tys. żołnierzy. Straty w walce z Armią Czerwoną wyniosły od 6 do 7 tys. poległych i zaginionych, do niewoli wzięto około 250 tys., z tego niemal wszystkich oficerów na podstawie decyzji Stalina zamordowano wiosną 1940 r. w Katyniu, Charkowie i Twerze. Aczkolwiek armia polska - wobec bezczynności aliantów - stała na straconej pozycji zadała wrogom dotkliwe straty: poległo lub zaginęło około 14 tys. żołnierzy niemieckich, zniszczono lub poważnie uszkodzono 674 niemieckie czołgi, 319 samochodów pancernych, strącono około 230 samolotów; Armia Czerwona straciła (zabitych i zaginionych) około 2,5 tys. żołnierzy, 150 wozów bojowych i 20 samolotów. Polska przez wiele tygodni wiązała znaczne siły niemieckie, czego nie wykorzystali alianci, ponadto konieczność uzupełnienia przez Niemców sprzętu zniszczonego w Polsce dawała Wielkiej Brytanii i Francji więcej czasu na przygotowanie się do odparcia agresji.

Armia Krajowa

Armia Krajowa

W nocy z 26 na 27 września 1939 r., w przededniu kapitulacji Warszawy, gen. Michał Karaszewicz -Tokarzewski, otrzymał rozkaz Naczelnego Wodza, który internowany był w Rumunii, stworzenia konspiracji wojskowej. W ciągu kilku tygodni zgromadził grono oficerów, którzy uniknęli niewoli i ex nihilio zbudowali najpotężniejsze wojsko konspiracyjne w okupowanej Europie. Początkowa jego nazwa brzmiała Służba Zwycięstwu Polski (SZP), później Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), a od lutego 1942 r. Armia Krajowa (AK), pod którą jest najlepiej znane. Właściwym organizatorem był gen. Stefan Rowecki (pseudonim "Grot"), który był najpierw szefem sztabu, a od czerwca 1940 r. do czerwca 1943 r. Komendantem Głównym. Po aresztowaniu go przez Gestapo funkcję objął gen. Tadeusz Komorowski (ps. "Bór"). AK, wojsko ochotnicze, było zarazem częścią Polskich Sił Zbrojnych, których dowództwo znajdowało się na obczyźnie, jak i najważniejszym segmentem Polskiego Państwa Podziemnego. Zasadniczym celem AK było przygotowanie i przeprowadzenie powstania powszechnego w okresie nadejścia frontu lub w wypadku ogólnego załamywania się sił zbrojnych Niemiec. Tworzono więc odpowiednie struktury - sztab, dowództwa rodzajów broni i służb, dowództwa terytorialne (okręgi, na niższym szczeblu obwody), gromadzono broń, szkolono żołnierzy i oficerów, zbierano informacje o wrogach. Jednak z uwagi na zbrodniczy charakter okupacji i nastroje społeczne należało też podejmować walkę bieżącą. Tak więc aktywność AK dzieliła się na dwie - ściśle ze sobą powiązane - części lub fazy: 1. bieżąca walka konspiracyjna, 2. powstanie powszechne (w trakcie którego miało nastąpić odtworzenie pełnej struktury sił zbrojnych).

Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie

W Polsce nie umilkły jeszcze walki kampanii wrześniowej gdy zaczęto organizować polskie oddziały poza krajem. Rząd RP na uchodźstwie, który powstał w Paryżu, za główne zadanie uznał kontynuowanie walki u boku sojuszników i przystąpił do tworzenia Wojska Polskiego we Francji. Taki był początek Polskich Sił Zbrojnych (PSZ) na Zachodzie, które walczyły do maja 1945 r. na trzech teatrach wojennych: zachodnioeuropejskim (w 1940 i 1944-1945 r.), północnoeuropejskim (1940) i śródziemnomorskim (w Afryce Płn. w 1940-1942 i we Włoszech w 1944-1945 r.). Pierwszym Naczelnym Wodzem był gen. Władysław Sikorski, równocześnie premier rządu RP. Po jego śmierci (w lipcu 1943 r.) stanowisko to objął gen. Kazimierz Sosnkowski, odwołany we wrześniu 1944 r. Po nim mianowano gen. Tadeusza Komorowskiego, Komendanta Głównego AK, który po klęsce Powstania Warszawskiego znalazł się w niemieckiej niewoli.

Bitwa o Wielką Brytanię

Bitwa o Wielką Brytanię

Według oficjalnej historiografii " Bitwą o Wielką Brytanię " nazywa się całość intensywnych przygotowań obronnych oraz bezpośrednich walk Royal Air Force z Luftwaffe w okresie od 10 lipca do 31 października 1940. Główny ciężar tych działań spoczywał na barkach jednostek myśliwskich Royal Air Force. Wkład, jaki w obronę przed Niemcami Wysp Brytyjskich wnieśli piloci myśliwscy najlepiej ilustrują słowa Winstona Churchilla: "Nigdy w dziedzinie ludzkich konfliktów tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym". Po 65 latach od "Bitwy o Brytanię", gdy możemy żyć w zjednoczonej Europie, nas Polaków szczególną dumą napawa fakt, że pośród "tych nielicznych" byli także nasi rodacy, wchodzący w skład dwóch dywizjonów myśliwskich oraz przydzieleni do jednostek RAF.

Wojsko Polskie na froncie wschodnim

Wojsko Polskie na froncie wschodnim

Po ujawnieniu zbrodni katyńskiej i zerwaniu stosunków dyplomatycznych z Polską (kwiecień 1943), Stalin podjął decyzję o zorganizowaniu wojska polskiego u boku Armii Cze...