173 Proctor Candice - Harfa.pdf - Romanse DaCapo - bafra2

CANDICE PROCTOR

Nowa Południowa Walia, wrzesień 1808

Kapitan Hayden St. John stał pod okapem brzydkiego bloku

więziennego w Parramatta i patrzył, jak nadzorczym i strażnik

wloką ku niemu kobietę wśród ulewnego deszczu.

Gwałtowna wiosenna burza szybko zmieniła niebrukowany

dziedziniec więzienia w zdradzieckie grzęzawisko żółtego błota.

Deszcz siekł kryty gontem dach i opadał na mokrą ziemię,

wypełniając powietrze zapachem stęchlizny.

Błoto oblepiało postrzępioną czerwoną pelerynę kobiety i zadartą

do kolan brzydką, niemodną suknię z taniego brązowego materiału.

Kobieta miała pochyloną głowę, jej ciemne włosy w pozlepianych

strąkach opadały na bladą zapadniętą twarz. Wyglądała, jak

wyciągnięta z rynsztoka - z którego bez wątpienia tu przybyła.

Niespodziewanie szarpnęła się z całej siły.

- Puść mnie, ty zawszona, pijana jędzo!

Hayden oparł się o skruszały ceglany mur i wyjął cygaro

z kieszeni kamizelki. Jak na tak wychudzone stworzenie miała

w sobie zaskakująco dużo siły. Jakimś cudem udało jej się

wyrwać rękę z uchwytu nadzorczyni, by natychmiast wolną

dłonią wpić się w ramię strażnika. Zaskoczony mężczyzna zawył

z bólu i zwolnił uchwyt.

Odwróciła się i popędziła ku otwartej bramie.

Hayden włożył cygaro do ust i wydał odgłos będący czymś

pośrednim pomiędzy wypuszczanym powietrzem a chichotem.

Nadzorczym Sarah Gooding rzuciła się w pogoń za dziewczyną,

lecz na odgłos śmiechu Haydena przystanęła. Deszcz skapywał

z jej bulwiastego czerwonego nosa i przekrzywionego czepka.

- Mówiłam panu, że jest szalona! - zawołała, machnąwszy

tłustym ramieniem. - Zachowuje się tak, jakby nigdy przedtem

żadna kobieta nie pochowała dziecka. Chce ją pan, kapitanie? To

niech ją pan bierze.

Kobieta dobiegła przez ten czas do połowy dziedzińca fabryki.

Hayden zastanawiał się, dokąd tak pędzi. Nawet gdyby udało

jej się wybiec z dziedzińca, nie miała szans na ucieczkę z kolonii.

Cała karna kolonia była więzieniem.

Oficjalnie Kobieca Fabryka w Parramatta była zarówno miej

scem pracy, jak i więzieniem kobiet zesłanych z Brytanii do

Nowej Południowej Walii. Lecz dla mężczyzn, którzy przy

chodzili tu, by wybrać sobie kobietę, pełniła rolę czegoś pomiędzy

domem publicznym a targowiskiem niewolników.

Tyle że te kobiety otrzymywało się za darmo.

Podmuch wiatru załopotał rozpiętymi polami płaszcza Haydena

i omal nie zerwał mu z głowy szerokoskrzydłego kapelusza.

Oderwał się od ściany, z niezapalonym cygarem w zębach,

i szybko ruszył długimi krokami przez grząski dziedziniec.

Kobieta dobiegała już do bramy, kiedy nagle pośliznęła się

i rozpaczliwie machając rękami, upadła twarzą w błoto...

Bryony Wentworth leżała oszołomiona, ciężko oddychając.

Kiedy spróbowała wstać, jej ręce i kolana głęboko zapadły się

w zimne, lepkie błoto. Krople deszczu spływały jej do oczu.

Otarła twarz wierzchem dłoni. Myślała teraz tylko o jednym -

o tym, by wrócić do swego dziecka. Spróbowała wstać, ale

musiała zaczepić o coś spódnicą i nie mogła się podnieść.

Odwróciła się i z całej siły pociągnęła materiał spierzchniętą

dłonią, lecz po chwili znieruchomiała, zauważywszy czarny but

na ubłoconym kraju sukni pomiędzy jej nogami.

Był to wysoki czarny but wypucowany na wysoki połysk pod

rozbryzganym błotem, but człowieka piastującego ważne stanowi

sko. Miał srebrne ostrogi, zazwyczaj noszone przez oficerów

kawalerii.

Nad błyszczącymi butami zobaczyła potężnie umięśnione uda

w skórzanych spodniach do konnej jazdy. Musiała unieść głowę,

by zobaczyć więcej. Peleryna mężczyzny rozchyliła się, od

słaniając niepokojąco duży i groźny nóż przypasany do wąskich

bioder. Przełknęła z trudem, powoli przesuwając wzrok w górę,

ku jedwabnej kamizelce i niezwykle szerokim ramionom, okrytym

płócienną koszulą z rozchylonym kołnierzykiem i chustką,

zamiast bardziej oficjalnego krawata.

Mężczyzna był tak wysoki, że od zadzierania głowy rozbolał

ją kark. Nad białym kołnierzykiem koszuli zobaczyła szyję

opaloną na ciemnozłoty kolor, nadającą mu dziki wygląd. Miał

również ciemne włosy, tak długie, że kędziory opadały mu z tyłu

na kołnierz. Twarz wydawała się złożona z surowych płaszczyzn

i ostrych krawędzi. Była to groźna twarz, z mocnymi wargami

o nieco okrutnym wyrazie.

Najbardziej jednak przeraziły ją jego oczy. Były przenikliwe

i zimne jak zimowe niebo. Pomyślała, że jest to najokrutniejszy,

nąjpodlejszy mężczyzna, jakiego widziała.

Gdy się uśmiechnął, utwierdziła się w swoim przekonaniu.

- Dokądś się wybierasz? - zapytał, wykrzywiając usta, w któ

rych wciąż trzymał cygaro.

Bryony z drżeniem zaczerpnęła tchu i popatrzyła na rozmiękłą

ziemię. Deszcz siekł jej głowę i plecy. Zagryzła wargę; poczuła

smak wody, słonych łez i gryzącego błota.

Usłyszała uderzenie hubki o krzesiwo i zobaczyła, że męż

czyzna spokojnie zapala cygaro - co wymagało nie lada zręcz

ności przy takiej pogodzie. Zaciągnął się, jego policzki zapadły

się na chwilę. Nawet na nią nie popatrzył.

Schował krzesiwo do kieszeni i wydmuchnął dym.

- Jestem Hayden St. John i właśnie zostałaś mi przydzielona

jako moja służąca. Zaraz zdejmę but z twojej spódnicy. -

Wypuścił smużkę niebieskawego dymu. - Bądź rozsądna i nie

próbuj uciekać.

Bryony zebrała wszystkie siły. Nie zdążył jeszcze odstawić

nogi, kiedy zerwała się do biegu.

Jednak ledwie zdążyła wstać, zacisnął dłoń na jej ramieniu

i szarpnął tak mocno, że wpadła na niego. Krzyknęła z bólu,

gdy jej piersi, nabrzmiałe i twarde od mleka dla dziecka, które

nigdy już nie będzie ich ssać, uderzyły o mocny tors.

Przysunął twarz do jej twarzy i spojrzał jej w oczy swoim

stalowym wzrokiem. Deszcz nie przestawał padać.

- Posłuchaj mnie uważnie, bo nie zamierzam niczego po

wtarzać - powiedział przez zęby, z cygarem w ustach. - Należysz

teraz do mnie, a jeśli jeszcze raz spróbujesz uciec, każę cię

wychłostać. Zrozumiałaś?

Wciąż wrzały w niej strach, gniew i nienawiść, lecz nie była

głupia, a dwanaście miesięcy w więzieniu nauczyło ją zapomi

nania o poczuciu godności i skrywania niechęci. Zacisnęła

szczęki i pokiwała głową.

Ściągnął ciemne brwi i mocniej zacisnął palce na jej chudym

ramieniu.

- Odtąd będziesz odpowiadać: „Tak, proszę pana".

Bryony była wysoka, dorównywała wzrostem mężczyznom,

a czasami nawet patrzyła na nich z góry. Lecz sięgała ledwie

ramienia tego człowieka i musiała odchylić głowę, by spojrzeć

na jego groźną, odpychającą twarz. Przełknęła ślinę, nienawidząc

jego i siebie samej.

- Tak... proszę pana.

Jeszcze przez chwilę przyglądał się jej przenikliwym wzrokiem,

jakby dostrzegając w jej oczach nienawiść i bunt, płonące we

wnętrzu, i chcąc ją sprowokować do dania im wyrazu. Lecz strach -

a może zwykły rozsądek - sprawił, że słowa uwięzły jej w gardle.

Zauważyła jakiś błysk w jego przejrzystych, niewiarygodnie

błękitnych oczach. Po chwili odwrócił się w stronę więziennych

budynków i wciąż mocno ściskając jej ramię, pociągnął ją za sobą.

Nadzorczym Gooding stała na kawałku drewna zanurzonym

w błocie przed drzwiami do niewielkiego, prymitywnie skleco

nego baraku i przykładała brudną ścierkę do zakrwawionego,

pooranego gwoździami ramienia strażnika.

Bryony nienawidziła tego strażnika. Wyglądał jak wrak czło

wieka. Przygarbiony, o wąskich ramionach, miał twarz tak brudną,

że nawet deszcz nie był w stanie jej domyć. Lecz to nie jego wygląd,

a wzrok, jakim ją mierzył, sprawiał, że Bryony pokrywała się gęsią

skórką. Dobrze znała już ten błysk w oczach i wiedziała, co oznacza.

173 Proctor Candice - Harfa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: