Cross Caroline - Dziecko zamieci.pdf - Cross Caroline - Karo1510

CAROLINE CROSS

Dziecko zamieci

(The baby blizzard)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jasnobłękitny cadillac, za którym Jack jechał od kilku godzin, wpadł na zaśnieŜonej

szosie w straszny poślizg. Ranczer zauwaŜył auto, gdy minęło go na autostradzie na północ

od Casper.

Trudno uwierzyć, lecz Jack nudził się za kierownicą, choć za oknami jego półcięŜarówki

szalała taka śnieŜna zawieja, Ŝe samochód z trudem opierał się uderzeniom wiatru. Kierowcę

nuŜyła szarość nieba, niezwykła o tej porze roku, umiarkowana temperatura powietrza i

jednostajna, równinna pustka po obu stronach szosy. Był wyjątkowo ponury, styczniowy

dzień.

Wszystko razem dopełniało złego nastroju, w który Jack popadł, gdy w kancelarii

adwokata ujrzał Jareda i Elise. Chcąc oderwać uwagę od niewesołych myśli, rzucił okiem na

cadillaca.

W tej samej chwili silny podmuch wiatru zaatakował cięŜarówkę i Jack musiał mocno

chwycić za kierownicę, by utrzymać się na szosie. Co z tego, Ŝe błękitny wóz prowadziła

kobieta? Czy to wystarczający powód, by tak silnie przeŜyć pozbawioną znaczenia wymianę

spojrzeń?

Nie była nawet specjalnie ładna. Fascynowały go tylko te wspaniałe włosy w kolorze

grzywy jego ulubionej gniadej klaczy i pełne, soczyste wargi, budzące grzeszne myśli.

Ale ładna nie była. MoŜe z wyjątkiem momentów, w których. .. się uśmiechała.

Obdarzyła go zagadkowym uśmiechem, gdy przejeŜdŜał obok stacji benzynowej w

Kaycee. Tam się zatrzymała, by zatankować paliwo. Na myśl o tym Jack zacisnął zęby.

Musiała źle zrozumieć to, Ŝe wówczas zwolnił. Pewnie sądziła, iŜ zapragnął na nią popatrzeć.

W rzeczywistości zrobił to ze względu na pogodę, bo właśnie zaczął sypać śnieg.

Teraz przymruŜył oczy, chcąc przebić wzrokiem zadymkę. Niechętnie, ale musiał

przyznać, Ŝe choć tam, na stacji, widok trochę mu przesłaniały otwarte drzwi cadillaca, to, co

zobaczył, i tak mocno go poruszyło. Musiałby być ślepy, Ŝeby nie spostrzec długich,

zgrabnych nóg, kształtnych ramion, prowokacyjnych warg, mocno zarysowanego podbródka,

inteligentnych ciemnych oczu. Tylko ktoś wyjątkowo tępy, obserwując, jak facet z obsługi

stacji skakał wokół tej dziewczyny, nie doszedłby do wniosku, Ŝe równieŜ to, co zasłaniał

samochód, było w niej bardzo pociągające.

No więc dobrze, jak na niezbyt ładną kobietę, z tym swoim uśmiechem i lśniącymi,

powiewającymi na wietrze włosami była stworzeniem, na które warto popatrzeć. Jack nie

przywiązywał wagi do tych spostrzeŜeń.

Jared i Elise nauczyli go obojętności. Po tym, co dzięki nim przeŜył, niewiele juŜ go

poruszało. Pozbawili go idealistycznych złudzeń, dziecięcej ufności wobec świata,

niemądrych nadziei i marzeń.

MoŜe dlatego tak wstrząsnęło nim odkrycie, Ŝe po szoku, którego doświadczył, jego

libido jeszcze nie zamarło. Przez trzy lata, które upłynęły od chwili, gdy w sali sądowej

dowiedział się, jak wielkim był głupcem, właściwie nie miał Ŝadnego Ŝycia osobistego.

Wykreślił ze swojego słownika wyrazy „pragnąć” i „potrzebować”.

Tak było do dzisiaj.

Jack parsknął, niezadowolony z siebie. Nie pojmował, co się z nim dzieje. PrzecieŜ

istniała róŜnica między poŜądaniem odczuwanym wobec kobiety, której chciałoby się

dotknąć, a fantazjami snutymi na temat kogoś obcego. Irytowało go, Ŝe sam przed sobą

musiał przyznać, iŜ ta dziewczyna wywarła na nim wraŜenie.

Zaczął się nawet zastanawiać, czy jej włosy mają naturalny kolor, a pełne usta smakują

jak wiśnie czy teŜ jak słodkie, dojrzałe jagody. I jak by się czuł, mając te długie, wspaniałe

nogi owinięte ciasno wokół siebie? A takŜe nad tym, czy ona ma zwyczaj uśmiechać się do

kaŜdego męŜczyzny?

Co za głupota. Od samych tych myśli robiło się gorąco. Tym bardziej Ŝe zajmowało go

wiele innych kwestii.

Na przykład: dokąd się właściwie ta dziewczyna wybiera? Kiedy z Buffalo skierowała się

na północ, sądził, Ŝe zmierza do Gillette. Potem uznał, iŜ musi mieć rodzinę albo przyjaciół w

małym miasteczku Gweneth, ale minęła zjazd z autostrady. Jechał za nią, gdy zwolniła, by

skręcić na trasę numer dziewięć do Johnson County.

Wtedy pomyślał, Ŝe albo zabłądziła, albo zwariowała, a moŜe stało się jedno i drugie. Bo

poza Double D, które minęli jakieś dwadzieścia minut temu – jeśli nie liczyć jego posiadłości

– w promieniu pięćdziesięciu kilometrów nie było Ŝadnego rancza. A przecieŜ dobrze

wiedział, Ŝe nie jechała, by się z nim zobaczyć. Poza ludźmi, którzy przyjeŜdŜali tu w

interesach, nikt go nie odwiedzał. Tak było od chwili, gdy oddał syna.

Przeniknął go znajomy ból. Z całą bezwzględnością zmusił się, by o tym nie myśleć. To

juŜ skończone, powiedział sobie i właśnie w tym momencie cadillac wpadł w poślizg.

Jack przyglądał się z niedowierzaniem, jak auto wykonało obrót o trzysta sześćdziesiąt

stopni i zniknęło z pola widzenia, niby wchłonięte przez czarną dziurę.

Natychmiast zwolnił. Nie było sensu jechać dalej. Jared by tak nie postąpił, ale on sam

zawsze zachowywał się jak harcerz, gorzko pomyślał Jack, wspominając dzisiejszy dzień w

Casper. CięŜko wyzbyć się starych nawyków.

Nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Skończone. Nieodwołalnie został sam. Teraz

chciał się tylko upewnić, czy kierującej cadillakiem kobiecie nic się nie stało. Ogarnęła go

konsternacja. Do licha, a więc ją pozna. Przestań się podniecać, Sheridan, skarcił się w duchu,

nie umiesz nawet normalnie się cieszyć rozgrzewającymi krew w Ŝyłach fantazjami.

Jeszcze sekunda i pozbył się niesfornych myśli. Nie chodziło teraz o niego. Ktoś inny

znalazł się w tarapatach i potrzebował pomocy. W najlepszym razie ta kobieta musiała być

potłuczona. PrzeŜyła pewnie wstrząs. W najgorszym...

Jack odpędził niedobre przeczucia. JuŜ i tak źle się stało, Ŝe zainteresował się nią jako

męŜczyzna. NiezaleŜnie od tego, co się wydarzyło, nie powinien wykazywać troski

zdradzającej osobisty stosunek do całej sprawy. Wystarczy, jeśli udzieli jej pomocy, na jaką

zwykle w takich sytuacjach liczą poszkodowani, i to wszystko.

UwaŜnie obserwując drogę po lewej stronie, zatrzymał cięŜarówkę i rozejrzał się dokoła.

Nic nie było widać. W blasku długich świateł wirowały tylko płatki śniegu. Zaciągnął ręczny

hamulec, zmienił światła na krótkie i przymknął oczy, by odpoczęły na moment od naporu

białego pyłu. Po chwili uniósł powieki i dostrzegł w oddali migotanie czerwieni. Odetchnął z

ulgą, uświadamiając sobie, Ŝe to muszą być tylne światła cadillaca. Widział juŜ teraz zarys

przechylonego auta, prawym bokiem tkwiącego w rowie. Śnieg niesiony wiatrem zaczął

właśnie zasypywać jego maskę. Błękit lakieru odcinał się jednak od szarości krajobrazu.

Jack poczuł ucisk w sercu. Jeszcze kilka minut i w szybko zapadającym zmierzchu

niczego by nie zauwaŜył. Ponownie włączył długie światła, wyciągnął linkę i latarkę. Zapiął

podbitą koŜuchem kurtkę, postawił kołnierz i mocniej wcisnął stetsona na głowę. Po chwili

namysłu postanowił nie gasić silnika, by nie wyziębić wnętrza samochodu. Wziął ze sobą

latarkę i wyskoczył z cięŜarówki w zamieć.

Nie wpadłam w panikę, powtarzała sobie Tess Danielson. No cóŜ, zdarzył się mały

wypadek na pustej, wyludnionej szosie w miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc, przy

pogodzie, która wygląda na burzę śnieŜną. Próbowała przekonywać samą siebie, Ŝe sytuacja

nie jest beznadziejna i nie ma się czego bać. Choć z drugiej strony wiedziała, iŜ z pewnością

by jej ulŜyło, gdyby... wrzasnęła w tej chwili ze strachu.

Na myśl o tym uśmiechnęła się słabo. W momencie poślizgu bezwiednie wstrzymała

oddech. Dopiero teraz zaczęła normalnie chwytać powietrze. Nie było tak źle, skoro ciągle

dopisywało jej poczucie humoru. Słyszała, co prawda, opowieści o nieszczęśnikach, którym

zdarzył się podczas zamieci wypadek na pustkowiach Wyoming i których znajdowano

dopiero w czasie wiosennych roztopów, ale przecieŜ to nie mogło dotyczyć jej samej.

Nie dopuści do tego. Nie po to przez dwadzieścia dziewięć lat zwycięsko brała się za bary

ze światem, by poddawać się w chwili, gdy zrozumiała, co naprawdę jest waŜne i jak wielu

rzeczy pragnie jeszcze doświadczyć. Nie zrobi tego przecieŜ teraz, kiedy pojawił się w jej

Ŝyciu ktoś całkowicie od niej zaleŜny. Tu skierowała opiekuńcze spojrzenie na swój

zaokrąglony brzuch.

Spróbowała odpiąć pas i z przeraŜeniem skonstatowała, Ŝe się zablokował. Niewiele

brakowało, a zaczęłaby krzyczeć z rozpaczy. Jednak w ciągu sekundy opanowała strach.

Kiedy tylko samochód wytracił szybkość, wyłączyła silnik, choć to sprawiło, Ŝe temperatura

we wnętrzu auta natychmiast się obniŜyła. Zrobiło się zbyt zimno, by ryzykować utratę

resztek cennej energii. Lepiej juŜ marznąć, niŜ zatruć się spalinami z zatkanej czy

uszkodzonej rury wydechowej, zdecydowała.

Sięgnęła po leŜącą obok obszerną futrzaną kurtkę z kapturem i otuliła się szczelnie,

powtarzając w duchu, by nie panikować. PrzecieŜ w ciągu najbliŜszych paru minut nie

zamarznie na śmierć. W najgorszym razie wyciągnie z torebki noŜyczki od paznokci i

przetnie pas. Jeśli w ogóle ma przy sobie noŜyczki.

Tess rezolutnie uniosła głowę i postanowiła się nie przejmować. W końcu ma jeszcze asa

w rękawie. Przypomniała sobie postawnego kowboja, z którym przez ostatnich parę godzin

bawiła się w samochodowego berka na szosie. Musiał być gdzieś w pobliŜu, więc widział, co

się stało. Pewnie zaraz pospieszy z pomocą. Chyba Ŝe serce ma równie twarde jak wyraz

twarzy i zwyczajnie pojedzie sobie dalej.

Tess skarciła się za takie myśli. To Wyoming, a nie Nowy Jork czy Los Angeles. Tutaj

ludzie interesują się sobą wzajemnie. Facet się zatrzyma. Co prawda wyglądał posępnie, a

nawet odpychająco, lecz pewnie maskował tym nieśmiałość i wrodzoną rezerwę...

– Proszę pani? – usłyszała nagle męski głos.

Za szybą zalśniło światło latarki. Oślepiona Tess uniosła rękę, gdy ktoś bezceremonialnie

otworzył drzwi cadillaca.

– Wszystko w porządku? – zawołał nieznajomy, próbując przekrzyczeć wycie wiatru.

Nawet w tych warunkach jego głos rozbrzmiewał mocą i stanowczością. Pasuje do

wyrazu jego twarzy, uznała Tess. Brak w nim rezerwy czy nieśmiałości. Ten męŜczyzna miał

w sobie coś przywódczego. W ogóle wspaniale się prezentował. Spod nasuniętego na czoło

kapelusza spoglądały na Tess ciemne oczy. W świetle latarki widać było ostre rysy twarzy i

władcze usta. Stojąc tak blisko, wydawał się jeszcze bardziej odpychający niŜ wówczas, gdy

obserwowała go z pewnej odległości.

– Czy jest pani ranna?

NiewaŜne, jak wyglądał. Tess i tak była szczęśliwa, Ŝe się pojawił. Poczuła tak

gwałtowną ulgę, Ŝe łzy zakręciły się jej w oczach i nie mogła wykrztusić słowa. Przełknęła

ślinę, podejrzewając, Ŝe temu groźnie wyglądającemu człowiekowi nie spodobałoby się

pewnie, gdyby zatonęła teraz we łzach, a naprawdę niewiele brakowało, by się rozpłakała.

Jeszcze raz przełknęła ślinę i spróbowała zdobyć się na dowcip.

– Sporo czasu to panu zabrało.

– Co takiego? – Jack drgnął, słysząc takie powitanie. Tess uznała, Ŝe jej wybawca nie

grzeszy poczuciem humoru.

– Nic mi nie jest – powiedziała głośno.

– Na pewno?

Tess czuła ćmiący ból w plecach, ale Ŝe w skali od jednego do dziesięciu dałaby mu za

intensywność dwa punkty, więc postanowiła go zignorować.

– Tak – potwierdziła.

– To dobrze.

W głosie nieznajomego zadźwięczała ulga, choć nie złagodziła ona wyrazu jego twarzy.

– Proszę mi podać rękę i wyjść z samochodu. Zawieja wzmaga się z kaŜdą minutą.

– Pas się zaciął. Nie mogę go rozpiąć.

Jack spojrzał na figurę okrytej kurtką dziewczyny. Wsadził latarkę za pasek spodni i

pochylił się nad nią. Nawet przez grubą kurtkę Tess poczuła twardość i ciepło męskiego

ramienia dotykającego jej brzucha.

– Co to... ? Co to jest? – spytał zaskoczony.

– O co panu chodzi?

– O tę bryłę – rzekł, wskazując na wypukłość kurtki. Spojrzała nań z niedowierzaniem.

– To nie Ŝadna bryła, tylko mój brzuch. Jestem w ciąŜy – wyjaśniła, ciągle czując na

sobie cięŜar jego ramienia.

Spojrzał na nią przeciągle, cofnął rękę i wyprostował się.

– Do licha – powiedział, odwracając wzrok. – To ci dopiero.

Cross Caroline - Dziecko zamieci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: