Upadek Lucyfera.pdf

UPADEK LUCYFERA

Lucyfer przed zbuntowaniem się był wielkim i wspaniałym aniołem, bliskim Synowi

BoŜemu, pełnym godności i majestatu. Oblicze jego, podobnie jak innych aniołów, było

łagodne i wyraŜało radość. Czoło, wysokie i otwarte, wskazywało na głęboki umysł. Kształty

miał doskonałe, ruchy szlachetne i majestatyczne. Osobliwa światłość promieniowała z

całej postaci silniej i piękniej aniŜeli z postaci innych aniołów. Jednak Chrystus, umiłowany

Syn BoŜy, był zacniejszy od wszystkich hufców anielskich. Stanowił jedność z Ojcem zanim

stworzeni zostali aniołowie. Lucyfer zazdrościł Jezusowi. Stopniowo przywłaszczał sobie

stanowisko, jakie naleŜało się wyłącznie Chrystusowi.

Stwórca zebrał niebieskie zastępy, aby w obecności wszystkich aniołów jeszcze raz ogłosić

godność Swego Syna. Syn usiadł na stolicy z Ojcem, a wokół nich zgromadziły się zastępy

świętych aniołów. Ojciec oznajmił, Ŝe Jego Syn jest Mu równy. Gdziekolwiek znajdzie się

Syn, Jego obecność będzie równoczesna z obecnością Ojca. Słów Syna naleŜy słuchać z

takim samym posłuszeństwem, jak słów Ojca. Nadał On Swemu Synowi władzę dowodzenia

wojskiem niebieskim. Wraz z Nim miał Syn przede wszystkim współdziałać w zamierzonym

stworzeniu ziemi i wszelkiej Ŝywej rzeczy, jaka miała na niej powstać. Syn miał wykonywać

wolę i zamiary Ojca, Sam z siebie nic nie mógł uczynić. Wola Ojca miała być wypełniona w

Synu. []

Lucyfer był zazdrosny o stanowisko Jezusa Chrystusa. Gdy wszyscy aniołowie skłonili się

przed Chrystusem uznając Jego zwierzchność, Jego wysoki autorytet i jego prawomocne

rządy, on teŜ skłonił się wraz z nimi, lecz w sercu miał złość i nienawiść. Ojciec i Syn odbyli

specjalną naradę na temat planów, z którymi Lucyfer nie był zaznajomiony. Nie rozumiał

ich, nie był teŜ dopuszczony do poznania zamiarów BoŜych. Chrystus był Panem niebios,

Jego władza i autorytet miały być uznane na równi z władzą i autorytetem samego Boga.

Lucyfer uwaŜał się za wybrańca spośród aniołów niebieskich. Był wyróŜniony, lecz

wyróŜnienie to nie wywołało w nim wdzięczności ani uwielbienia dla Stwórcy — dąŜył do

zrównania się z Bogiem. Chlubił się swoją wspaniałością i wiedział, Ŝe aniołowie szanują go.

Miał do wykonania specjalne zadanie. Znajdował się blisko wszechmocnego Stwórcy, a

bezustanne promienie światłości otaczającej wiecznego Boga oświecały go w szczególny

sposób. Rozmyślał nad tym, z jaką gorliwością aniołowie wykonują jego rozkazy. CzyŜ szaty

jego nie były lśniące i wspaniałe? DlaczegoŜ Chrystus ma być bardziej czczony?

Opuścił bezpośrednią bliskość Ojca, pełen niezadowolenia i zazdrości o Chrystusa.

Ukrywając właściwe zamiary, zwołał zastępy aniołów i przedstawił im swoją sprawę.

UwaŜając się za pokrzywdzonego opowiedział im, Ŝe Bóg nadał Chrystusowi pierwszeństwo,

pomijając jego osobę. Powiedział, Ŝe odtąd skończyła się złota wolność, z jakiej korzystali

aniołowie. CzyŜ nie postanowiono nad nimi Władcy, któremu odtąd muszą oddawać

niewolniczą cześć? Podkreślił, Ŝe zwołał ich po to, aby zapewnić, Ŝe juŜ dłuŜej nie pozwoli

zaborcy korzystać ze swych praw, Ŝe juŜ nigdy nie pokłoni się Chrystusowi, Ŝe sam weźmie

sobie tę część, jaka powinna była jemu być przyznana i będzie wodzem wszystkich, którzy

zgodzą się pójść za nim i słuchać jego rozkazów.

Wśród aniołów powstał spór. Lucyfer i jego zwolennicy usiłowali zreformować rządy

BoŜe. Byli niezadowoleni i czuli się nieszczęśliwi, Ŝe nie mogli zgłębić niezbadanej Boskiej

mądrości ani pojąć zamiarów ukrytych w wywyŜszeniu Syna i udzieleniu Mu tak

nieograniczonej władzy i takich przywilejów. Zbuntowała się więc część aniołów przeciwko

autorytetowi Syna. []

Aniołowie, którzy byli wierni i lojalni, starali się pojednać potęŜnego, zbuntowanego

anioła z wolą Stwórcy. Wyjaśniali przeniesienie zaszczytów na Chrystusa i niezbitymi

dowodami starali się przekonać Lucyfera, Ŝe nic nie stracił na godności od czasu, gdy Ojciec

oznajmił, jakie zaszczyty przelał na Swego Syna. Wyraźnie tłumaczyli, Ŝe Chrystus jest

Synem BoŜym, który istniał wraz z Ojcem zanim aniołowie zostali stworzeni, Ŝe zawsze stał

po prawicy Ojca i nigdy nie kwestionowano Jego łagodnego i pełnego miłości autorytetu, Ŝe

nie wydawał nigdy innych rozkazów oprócz tych, których wykonanie sprawiało radość

zastępom niebieskim. Podkreślił, Ŝe Chrystus od Ojca otrzymał szczególne zaszczyty w

obecności aniołów, co w niczym nie umniejsza tej czci, jaką dotąd posiadał Lucyfer.

Aniołowie płakali, starając się usilnie nakłonić Lucyfera, by zaniechał swych niecnych

zamiarów i poddał się Stwórcy, gdyŜ wszystko odbywało się dotychczas w spokoju i zgodzie,

po cóŜ więc ta niezgoda i ten buntowniczy sprzeciw?

Lucyfer nie chciał słuchać. Odwrócił się od lojalnych i wiernych aniołów, nazywając ich

niewolnikami. Wierni aniołowie dziwili się widząc, iŜ udaje się Lucyferowi plan wywołania

buntu. Obiecał on nowe i lepsze niŜ dotychczas rządy zapewniając wszystkim całkowitą

wolność. Wielu z nich zgodziło się na przyjęcie Lucyfera jako głównego wodza. Skoro więc

ujrzał, Ŝe jego poczynania znajdują posłuch, schlebiał sobie, Ŝe uda mu się przeciągnąć

wszystkich aniołów na swoją stronę, Ŝe dorówna samemu Bogu, a jego władczy głos, gdy

będzie rozkazywał całemu wojsku niebieskiemu, chętnie będzie słuchany. Wierni aniołowie

ponownie przestrzegali go wskazując, jakie następstwa pociągnie jego upór, Ŝe Ten, kto

stworzył aniołów, moŜe swoją mocą zniszczyć wszelki inny autorytet i w jakiś niezwykły

sposób upokorzyć śmiałość i niezwykły bunt. To nie do pomyślenia, aby anioł mógł

sprzeciwić się prawu BoŜemu, tak świętemu jak sam Bóg. Ostrzegano zbuntowanych, aby

nie słuchali zwodniczych namów Lucyfera, radząc mu oraz wszystkim przez niego

zbuntowanym, aby udali się do Boga i wyznali zło tkwiące juŜ w samym dopuszczeniu myśli

kwestionowania autorytetu BoŜego. []

Wielu zwolenników Lucyfera skłonnych było usłuchać rady wiernych Bogu aniołów,

odpokutować niezadowolenie i uzyskać z powrotem zaufanie Ojca i Syna. Ale potęŜny

buntownik oznajmił, iŜ znajomy jest mu zakon BoŜy i wie, Ŝe gdyby teraz poddał się

niewolniczemu posłuszeństwu zostanie pozbawiony swej godności i nigdy juŜ nie będzie mu

powierzone Ŝadne wzniosłe zadanie. Powiedział, Ŝe on sam, jak i oni zaszli juŜ zbyt daleko,

aby moŜna było się cofnąć, i Ŝe odwaŜnie poniesie następstwa swego postępowania. Nigdy

się nie ugnie, nie będzie oddawać niewolniczej czci Synowi BoŜemu. Twierdził, Ŝe Bóg

takiego postępowania nigdy nie przebaczy, muszą więc zabezpieczyć swą wolność i siłą

zdobyć stanowisko i pozycję, jakich nie dano im dobrowolnie. W ten sposób Lucyfer,

„Nosiciel światła”, współuczestnik chwały BoŜej, stojący pośród tych, co otaczali stolicę

BoŜą, przez swoje przestępstwo stał się szatanem — „przeciwnikiem”.

Wierni aniołowie przystąpili do Syna BoŜego, by oznajmić Mu, co wśród nich zaszło.

Zastali Ojca naradzającego się ze Swym umiłowanym Synem, by dla dobra wiernych aniołów

przeszkodzić szatanowi raz na zawsze w przywłaszczaniu autorytetu. Bóg mógł natychmiast

wypędzić arcyzwodziciela z nieba, lecz nie to było Jego zamiarem. Chciał dać buntownikowi

równe szanse zmierzenia swej siły i mocy z mocą i siłą Swojego Syna oraz wiernych Mu

aniołów. W tej walce kaŜdy anioł obierze stanowisko odpowiednie dla siebie, co stanie się

jawne wszystkim. Nie było rzeczą bezpieczną, aby ktokolwiek z tych, którzy w buncie

połączyli się z szatanem, pozostawał nadal w niebie, gdyŜ bunt przeciwko niezmiennemu

zakonowi BoŜemu jest nieuleczalny. Gdyby Bóg uŜył Swej mocy i ukarał wodza buntu,

przychylni mu aniołowie nie ujawniliby się; wybrał więc inną drogę, chcąc wyraźnie okazać

całemu wojsku niebiańskiemu Swoją sprawiedliwość i sąd.

WOJNA W NIEBIE

Bunt przeciwko rządom BoŜym był wielkim przestępstwem. Poruszyło się całe niebo. Nad

uszykowanymi w oddziały aniołami dowództwo przejął archanioł. Szatan walczył przeciwko

zakonowi BoŜemu; pycha kazała mu wywyŜszyć samego siebie i nie pozwoliła poddać się

władzy Syna BoŜego, Pana niebios.

Wszystko wojsko niebieskie wezwano do stawienia się przed Ojcem, aby rozstrzygnąć

kaŜdy poszczególny przypadek. Szatan bezwstydnie wyjawił swe niezadowolenie z tego, Ŝe

Chrystus otrzymał pierwszeństwo. Stał dumnie wyprostowany i domagał się, aby go zrównać

z Bogiem i dopuścić do narad z Ojcem, by zapoznał się z Jego zamiarami. []

Bóg oświadczył szatanowi, Ŝe wyłącznie Synowi objawi swoje tajne plany, a rodzinę

niebiańską wezwał wraz z szatanem po to, aby bez zastrzeŜeń okazali Mu naleŜne

posłuszeństwo; oświadczył równieŜ, Ŝe on (szatan) okazał się niegodnym miejsca w niebie.

Szatan triumfująco wskazał na swych zwolenników stanowiących prawie połowę wszystkich

aniołów i zawołał: „Ci są ze mną! Czy zechcesz i tych wypędzić i uczynić spustoszenie w

niebie?” Następnie oświadczył, Ŝe sprzeciwia się autorytetowi Chrystusa i bronić będzie

miejsca w niebie siłą swej potęgi — siłę przeciwstawi sile.

Aniołowie BoŜy płakali, słysząc słowa szatana i jego zuchwałe przechwalanie się, a Bóg

orzekł, Ŝe buntownicy nie mogą dłuŜej pozostać w niebie. Chwała i szczęśliwość aniołów są

uwarunkowane posłuszeństwem względem zakonu BoŜego, którym miały rządzić się istoty

rozumne wyŜszego rzędu i nie przewidziano Ŝadnego środka zbawiennego dla tych, którzy

ośmieliliby się przestąpić prawo. Zbuntowany szatan rozzuchwalił się i wyraził pogardę dla

zakonu Stwórcy, którego nienawidził. Twierdził, Ŝe aniołowie nie potrzebują Ŝadnego

prawa. NaleŜy im pozostawić swobodę postępowania według własnej woli, dowodził, Ŝe

zakon jest ograniczeniem wolności i Ŝe obalenie zakonu jest głównym celem jego obecnych

poczynań.

Według zdania Lucyfera połoŜenie aniołów wymagało poprawy. Inaczej jednak myślał

Bóg, który ustanowił to prawo i wywyŜszył je na równi z Sobą. Szczęście zastępów

anielskich zaleŜne było od doskonałego posłuszeństwa względem zakonu. KaŜdy miał

przydzielone sobie szczególne dzieło. Dopóki szatan nie rozpoczął buntu, panował w niebie

doskonały porządek i zgodne działanie. Teraz wybuchła wojna w niebie. Syn BoŜy, KsiąŜę

niebios i Jego wierni aniołowie wzięli udział w walce z arcybuntownikiem i tymi, którzy z

nim się połączyli.

Syn BoŜy i Jego wierni aniołowie zwycięŜyli. Szatan i jego zwolennicy zostali wygnani z

nieba. Wszystkie zastępy niebieskie uznały sprawiedliwość BoŜą i złoŜyły Jej hołd. W niebie

nie pozostał nawet ślad buntu. Zapanowały jak dawniej pokój i zgoda... Aniołowie

opłakiwali los tych, którzy niegdyś byli ich towarzyszami w szczęściu i radości. Dotkliwie

odczuwano w niebie ich brak. []

Ojciec omawiał z Synem sprawę natychmiastowego wykonania planu stworzenia

człowieka, który by zamieszkał ziemię. Zamierzał wystawić człowieka na próbę, aby

doświadczyć jego wierności, zanim zostanie na zawsze zabezpieczony przed złem. JeŜeli

wytrzyma próbę — na jaką Bóg zamierzał go wystawić — dorówna aniołom.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: