Griffin W. E. B. - Bohaterowie 05 - Zielone berety.pdf - W.E.B. Griffin - ltlorenc

PORUCZNICY

KAPITANOWIE

MAJOROWIE

PUŁKOWNICY

ZIELONE BERETY

GENERAŁOWIE

Zielone Berety

Dla wujka Charleya i Byka

zmarłych w pa ź dzierniku 1979.

Niech spoczywaj ą , w pokoju.

I dla Donna. Kto kiedy ś uwierzyłby w cztery gwiazdki 1 ?

Oraz dla szeregowego J. S. B. II

Bateria „A" 2. batalionu 59.

Pułku Artylerii Przeciwlotniczej

Pierwszej Dywizji Pancernej,

który wła ś nie doł ą czył do Braterstwa.

Associated Presa, Waszyngton

Dla serwisu krajowego, godz. 20.45,19 lipca 1961,APW 31/253 Temat: Salinger - .. ś adnych komentarzy" w kwestii

Amerykanów uj ę tych w Zatoce Ś wi ń

Waszyngton, SC, 19 lipca. Sekretarz prasowy prezydenta, Pierre Salinger, odmówił dzi ś wieczorem komentarzy na py-

tanie o ameryka ń skich wojskowych, uj ę tych podczas nieudanej inwazji na Kul ę w Zatoce Ś wi ń , i nie potrafił albo nie chciał

okre ś li ć , z kim prezydent Kennedy uzgodnił, i Ŝ nie b ę dzie publicznyoh wypowiedzi w tej sprawie.

Pytanie zadał dziennikarz Associated Press dzisiaj o godzinie 20.05 po wieczornej, transmitowanej na cały kraj,

konferencji prasowej prezydenta. Poprosili ś my pana Salin-gera o udzielenie wyja ś nie ń w zwi ą zku z nast ę puj ą c ą wymian ą

zda ń .

Meg Green („Chicago Sun-Times"). Panie prezydencie, utrzymuj ą si ę plotki o ameryka ń skich Ŝ ołnierzach wzi ę tych do

niewoli po niepowodzeniu operacji w Zatoce Ś wi ń . Mówi si ę , Ŝ e przynajmniej na dwóch naszych Ŝ ołnierzach dokonano

egzekucji. Co mo Ŝ e pan powiedzie ć na ten temat?

Prezydent Kennedy. Przykro mi, Meg, ale uzgodniłem, Ŝ e nie b ę d ę si ę na ten temat wypowiadał publicznie.

Meg Green. Z kim pan to uzgodnił, panie prezydencie?

Prezydent Kennedy. Charley Whaley, zdaje si ę , Ŝ e pan jest nast ę pny.

Charley Whaley („Conservative Digest"). Panie prezydenoie,

czy który ś z ameryka ń skich wojskowych został wzi ę ty do niewoli podczas inwazji w Zatoce Ś wi ń ?

Prezydent Kennedy: Na to pytanie ju Ŝ odpowiedziałem.

Poproszony o wyja ś nienia sekretarz prasowy prezydenta Sałinger powiedział. „Po prostu w tej sprawie nie mam nic do

dodania". I NA TYM KONIEC.

Key West, Floryda

28 listopada 1961, 14.30

Tom Ellis nigdy dot ą d nie był na jachcie, a pluskaj ą c si ę w morzu na kuba ń skiej pla Ŝ y, nie zanurzał si ę gł ę biej ni Ŝ do pasa. Był

młodym m ęŜ czyzn ą drobnej budowy, o bardzo jasnej skórze i jasnobr ą zowych włosach. Wygl ą dał na mniej wi ę cej siedemna ś cie lat,

chocia Ŝ w rzeczywisto ś ci miał dwadzie ś cia. Był młodym człowiekiem o przyjemnej powierzchowno ś ci, do którego starsi ludzie

najch ę tniej zwracaliby si ę „synu". Rzadko jednak kto ś zawołał do niego w ten sposób dwukrotnie. Tom Ellis nie lubił, kiedy mó-

wiono do niego „synu" ani kiedy traktowano go jak miłego młodzie ń ca. W takich wypadkach w jego oczach pojawiał si ę lód, który

potrafił zmrozi ć ka Ŝ dego, na kogo spojrzał. Nie był pewien, czy Over Draught II technicznie jest jachtem. Słowo to przywodziło mu

raczej na my ś l prezydenta i Jackie na ich łodzi Ŝ aglowej albo tego bogatego Greka i jego ś piewaczk ę operow ą na prywatnym statku

pełnomorskim. By ć mo Ŝ e istniało jakie ś specjalne słowo na okre ś lenie takiej łodzi, Tom jednak go nie znał. Nie s ą dził, Ŝ eby była to

łód ź motorowa. Po długich rozwa Ŝ aniach doszedł w ko ń cu do wniosku, Ŝ e Over Draught II rzeczywi ś cie jest jachtem. Jachty to

luksusowe łodzie, budowane po to, by przyjemnie sp ę dza ć na nich czas, a nie pracowa ć . Tymczasem tak luksusowe wn ę trza jak na

Over Draught II Tom widywał do tej pory jedynie na filmach. Podłogi pokrywały dywany, a w najwi ę kszej kabinie, wyło Ŝ onej

boazeri ą z drewna tekowego, stało wielkie podwójne ło Ŝ e. Kabina wygl ą dała jak pływaj ą ca wersja salonu w penthousie. W rogu

dyskretnie umieszczono bar z małym zlewem i lodówk ą . Krzesła były pi ę knie obite, na ś cianach wisiały

obrazy, a wyposa Ŝ enia dopełniał dwudziestocalowy telewizor i muzyczny zestaw stereofoniczny.

Na tylnej cz ęś ci kadłuba napisy z chromowanych liter, jakie widywało si ę na samochodach, identyfikowały jacht najpierw jako

Bertram, a pod spodem jako Sport Fisher-man 42. Ten drugi napis, zdaniem Toma, odnosił si ę do długo ś ci łodzi.

Wła ś ciciel tego cacka znajdował si ę na pokładzie. Był nim elegancki siwowłosy m ęŜ czyzna w ś rednim wieku. Bez cienia

w ą tpliwo ś ci ju Ŝ na pierwszy rzut oka sprawiał wra Ŝ enie człowieka, który mógł sobie na takie cacko pozwoli ć . Był w przyjaznych

stosunkach z kapitanem, przystojnym, mocno opalonym m ęŜ czyzn ą w ś rednim wieku. Kapitan miał około trzydziestu lat, jasne

włosy i ubrany był raczej nieformalnie — w sprane cienkie spodnie khaki i koszulk ę polo. Kapitan przedstawił Toma wła ś cicielowi

i drugiemu członkowi załogi, który wygl ą dał jak młodsza wersja kapitana. Ellis uznał, Ŝ e mog ą by ć nawet bra ć mi. Młody blondyn

był pierwszym oficerem, a Tom Ellis miał Ŝ eglowa ć na Over Draught 77 jako marynarz pokładowy.

Nie ma zmartwienia - odparł oficer. - Paliwo ju Ŝ zatankowane, zaopatrzenie jest ju Ŝ na pokładzie, pozostaje nam wi ę c jedynie

odcumowa ć i wypłyn ąć w morze.

A je ś li dopadnie mnie choroba morska?

Tom zadał to pytanie z pewnym zakłopotaniem, jednak ju Ŝ dawno temu nauczył si ę , Ŝ e kłopotliwe pytania s ą na dłu Ŝ sz ą met ę

mniej kłopotliwe, je ś li zada si ę je na pocz ą tku. Człowiek przynajmniej pó ź niej nie robi z siebie idioty.

- Morze dzisiaj jak lustro - odparł oficer. - Nie mar

twiłbym si ę na zapas. Ale je ś li zaczniesz odczuwa ć jakie ś

dolegliwo ś ci, za Ŝ yj to.

Podał mu mały plastikowy flakonik. Z nalepki wynikało, Ŝ e to dramamina.

W dziewi ęć dziesi ę ciu procentach. Ale s ą osoby, które na morzu zawsze choruj ą . Nie działa na nie Ŝ aden ś rodek.

Łód ź zadr Ŝ ała, kiedy jeden po drugim o Ŝ yły silniki. Ellis popatrzył pytaj ą co na oficera.

- Teraz odcumujemy - powiedział ten z u ś miechem

i przepu ś cił go w drzwiach.

Kiedy znale ź li si ę z powrotem na pokładzie, w miejscu, które Ellis - z braku lepszego słowa - okre ś lił jako „weranda",

oficer wskazał mu półcalow ą plecion ą lin ę ł ą cz ą c ą łód ź z pomostem.

- Zajmij si ę ni ą - powiedział. - Ja pójd ę na dziób. Kiedy

kapitan Blich wyda rozkaz, po prostu odwi ąŜ j ą , rzu ć na

pokład, a nast ę pnie schowaj w pojemniku.

Pokazał na mał ą skrzyni ę , wbudowan ą w nisk ą ś cian ę otaczaj ą c ą werand ę .

- Zrozumiałem - powiedział Ellis.

Gdyby wcze ś niej powiedzieli mu, co b ę dzie robił, pewnie poczytałby co ś na temat łodzi i jachtów, nauczyłby si ę przy-

najmniej wła ś ciwego nazewnictwa. W bibliotece zapewne mo Ŝ na znale źć niejedn ą ksi ąŜ k ę na ich temat. Patrzył, jak

oficer biegnie w ą skim przej ś ciem na dziób.

Mam nadziej ę , Ŝ e wiesz, jak niewielkie mam poj ę cie o łodziach - powiedział Ellis do oficera, kiedy ten pokazywał mu kabin ę

na dziobie, w której miał zło Ŝ y ć swoje rzeczy.

Działa? - zapytał.

- Polu ź ni ć liny dziobowe i rufowe - krzykn ą ł kapitan

z dachu kabiny.

Ellis zauwa Ŝ ył, Ŝ e na łodzi s ą dwa zestawy urz ą dze ń kontrolnych, jeden na górze i jeden w kabinie. Tych drugich

u Ŝ ywano zapewne w czasie deszczu. Albo sztormu.

Znaj ą c swoje szcz ęś cie w takich sprawach, przewidywał, Ŝ e nie zd ąŜą jeszcze dobrze odpłyn ąć od brzegu, nim złapie

ich huragan.

Oficer dał mu znak, Ŝ eby odwi ą zał lin ę . Aby to zrobi ć , musiał wyskoczy ć na nabrze Ŝ e. Odwi ą zawszy lin ę , szybko

skoczył z powrotem na pokład.

D ź wi ę k dieslowskich silników si ę zmienił, a dziób łodzi zacz ą ł si ę odsuwa ć od nabrze Ŝ a.

Uncja ś rodka zapobiegawczego jest warta tyle co funt lekarstwa, pomy ś lał Ellis. Wyj ą ł z kieszeni flakonik dra-

maminy i szybko wsun ą ł dwie tabletki do ust.

Over Draught II popłyn ę ła w kierunku wyj ś cia z portu, po czym opu ś ciła go, poruszaj ą c si ę pomi ę dzy dwoma rz ę -

dami czego ś , co wynurzało si ę z wody.

- Boje - powiedział Ellis gło ś no, zadowolony, Ŝ e wie,

co to jest.

Kiedy wyszli na gł ę bok ą wod ę i pojawiły si ę pierwsze fale, a cała cholerna łód ź zacz ę ła si ę unosi ć i opada ć , Tom si ę ucieszył, Ŝ e

wcze ś niej za Ŝ ył dramamin ę . Wkrótce pomruk silników przeszedł w głuchy warkot i łód ź z ka Ŝ d ą chwil ą nabierała pr ę dko ś ci.

Trzydzie ś ci minut pó ź niej Tom był wła ś ciwie pewien, Ŝ e nie zachoruje na chorob ę morsk ą i nie zrobi z siebie dupka. Na łodzi było

w gruncie rzeczy całkiem przyjemnie. Siedział sobie na jednym z mi ę kkich krzeseł, przymocowanych do podłogi, i patrzył, jak

woda przemyka wzdłu Ŝ burt. Podszedł do niego oficer i u ś miechn ą ł si ę .

Jak si ę czujesz? - zapytał.

Doskonale - odparł Ellis. - Jak szybko płyniemy?

Och - westchn ą ł oficer i popatrzył za burt ę . - Mamy osiemna ś cie, mo Ŝ e dwadzie ś cia w ę złów.

Ellis szybko dokonał w głowie oblicze ń .

A wi ę c pozostały nam jakie ś trzy godziny?

Mniej wi ę cej. Je ś li jeste ś głodny, mamy tu troch ę Ŝ arcia.

Jedzenia? - zapytał Ellis z niedowierzaniem. - Dzi ę kuj ę , nie chce mi si ę je ść .

· Niedługo zmienisz zdanie. Na małych łodziach ludzie maj ą wielki apetyt.

Ellis w ą tpił, by w kwestii jedzenia mógł zmieni ć zdanie, jednak nic nie powiedział.

Mamy te Ŝ piwo - dodał oficer.

Mo Ŝ e pó ź niej.

Dwie godziny pó ź niej Ellis przygotował sobie kanapk ę z szynk ą i otworzył puszk ę seven-up. W sumie na jachcie nie było tak ź le,

jak si ę spodziewał. Przypomniał sobie filozoficzn ą m ą dro ść , Ŝ e wi ę kszo ść spraw, je ś li si ę im tylko uwa Ŝ niej przyjrze ć , wcale nie

wygl ą da tak ź le jak na pierwszy rzut oka.

Sko ń czywszy je ść , wszedł po drabinie na miejsce, z którego kapitan sterował łodzi ą .

Jasne - odparł kapitan. - Lubi ę towarzystwo.

· Ile jeszcze?

Mog ę tu przebywa ć ? - zapytał uprzejmie.

Tak jest.

Trzydzie ś ci minut pó ź niej na ekranie radaru pojawił si ę pulsuj ą cy punkt. Kapitan wskazał go Ellisowi.

Jakie ś trzydzie ś ci do czterdziestu pi ę ciu minut. Przypuszczam, Ŝ e jeste ś gotowy.

To prawdopodobnie oni - powiedział.

Sk ą d pan wie?

Czytałe ś kiedy ś tak ą plugaw ą ksi ąŜ k ę Zwrotnik Raka Henry'ego Millera?

· Czytałem, kiedy byłem w szkole ś redniej.

A my wła ś nie za kilka sekund dopłyniemy do zwrotnika Raka - wyja ś nił kapitan. - To tam mamy si ę z nimi spotka ć .

Dwie minuty pó ź niej Ellis zacz ą ł dostrzega ć na horyzoncie, troch ę na prawo od dziobu, słaby zarys łodzi.

- To prawdopodobnie oni - powiedział kapitan. - Stoj ą

w miejscu.

W miar ę jak zbli Ŝ ali si ę do drugiej łodzi, Ellis widział jej sylwetk ę coraz wyra ź niej. Była mniej wi ę cej tej samej

wielko ś ci co Over Draught II, tyle Ŝ e w ęŜ sza i osadzona ni Ŝ ej na wodzie. Kadłub miała szary, a nadbudówk ę ja-

skrawoniebiesk ą .

Zbli Ŝ aj ą c si ę do drugiej jednostki, kapitan zwolnił, a gdy znale ź li si ę bardzo blisko, niemal zatrzymał Over Draught II.

Gdy zbli Ŝ yli si ę do łodzi na odległo ść pi ęć dziesi ę ciu metrów, kapitan w jednej chwili dał cał ą wstecz. Over Draught II

natychmiast stan ę ła w miejscu i unosiła si ę teraz tylko na lekkich falach. Ellis poczuł pulsowanie w skroniach i lekkie

oszołomienie. Lepki pot wyst ą pił mu na całym ciele.

- Jezu Chryste, Bo Ŝ e - zacz ą ł si ę po cichu modli ć . -

Tylko nie teraz, prosz ę .

Do rufy drugiej jednostki przymocowana była mała łódka. Z szarej łodzi wskoczyło do niej trzech m ęŜ czyzn w

kombinezonach khaki - Kuba ń czycy. Rozległ si ę warkot silnika i mała łódka natychmiast ruszyła.

Ellis wszedł do nadbudówki Over Draught Iii po chwili powrócił z plastikow ą dyplomatk ą . Podał j ą oficerowi.

- Nie jest zamkni ę ta na klucz - powiedział.

Oficer skin ą ł głow ą .

Kiedy mała łódka dobiła do rufy Over Draught II, jeden z jej pasa Ŝ erów rzucił oficerowi lin ę . Ten złapał j ą i

przywi ą zał do mosi ęŜ nego słupka. Ellis zajrzał do łódki. Znajdował si ę w niej jaki ś podłu Ŝ ny przedmiot, opakowany w

czarny plastik i obwi ą zany linami. Kiedy jeden z Ku-ba ń czyków w łódcie zobaczył Ellisa, natychmiast rzucił mu lu ź n ą

lin ę . Ten za pierwszym razem jej nie złapał, jednak druga próba była udana.

Kuba ń czyk wspi ą ł si ę na tekow ą platform ę do nurkowania na rufie Over Draught II i przeszedł na pokład po

wbudowanej w burt ę drabinie.

Oficer i Ellis wci ą gn ę li na łód ź paczk ę owini ę t ą w czarny plastik.

Kapitan podał dyplomatk ę m ęŜ czy ź nie, który wszedł na pokład. Ten poło Ŝ ył j ą na deskach i otworzył. Zawierała

pieni ą dze - banknoty dwudziestodolarowe w paczkach po pi ęć dziesi ą t sztuk. Ka Ŝ da opasana była papierow ą banderol ą z

napisem „1000 dolarów po 20 dolarów. Paczek było pi ęć dziesi ą t.

Tak jakby podejrzewał, Ŝ e ma do czynienia z lud ź mi, którzy chc ą go oszuka ć , Kuba ń czyk bezceremonialnie wybrał

jedn ą paczk ę , zerwał banderol ę i starannie przeliczył banknoty.

Wszystko si ę zgadza - powiedział kapitan z rozdra Ŝ nieniem.

To nie jest komandor Eaglebury - powiedział Ellis po angielsku i natychmiast eksplodował kolejnymi hiszpa ń skimi

przekle ń stwami.

Kuba ń czyk krzykn ą ł, gdy ostrze naci ę ło mu skór ę na szyi.

Rozległy si ę charakterystyczne odgłosy przeładowywania broni i w drzwiach głównej kabiny Over Draught II stan ą ł

jej „wła ś ciciel" i jego „przyjaciel". Ka Ŝ dy z nich trzymał karabinek szturmowy Remington Armalite AR-15 kaliber .223.

- Jeste ś pewien, Ellis? - zapytał „przyjaciel wła ś ciciela".

Nie odpowiedział. Gdy po raz kolejny zranił Kubanczyka

w szyj ę , ten znów krzykn ą ł z bólu i przera Ŝ enia i szybko co ś do niego powiedział.

Ellis! - zawołał przera Ŝ ony kapitan.

- Ten zakłamany sukinsyn twierdzi, Ŝ e pewnie si ę

pomylił - przetłumaczył Ellis. - Mówi, Ŝ e ma jeszcze inne

zwłoki i pewnie te drugie s ą wła ś nie tymi, których szu

kamy.

Pchn ą ł Kubanczyka w kierunku krzesła i zmusił go, Ŝ eby na nim usiadł, znowu nacinaj ą c mu skór ę . Krew z jego szyi

ciekła ju Ŝ szerokimi stru Ŝ kami, zabarwiaj ą c na ciemnoczerwony kolor koszul ę khaki. W szeroko otwartych oczach

widniało przera Ŝ enie; cicho j ę czał, modl ą c si ę jednocze ś nie do Matki Boskiej.

Ellis przechylił si ę przez burt ę i powiedział co ś do Ku-ba ń czyków znajduj ą cych si ę w łódce.

· Odwi ąŜ t ę łajb ę - odezwał si ę po chwili do oficera. -Wy ś l ę ich, Ŝ eby nam przywie ź li wła ś ciwe zwłoki.

Wtedy poder Ŝ n ę temu sukinsynowi gardło i nakarmi ę nim ryby. - Ellis ruchem głowy wskazał na Kubanczyka na

pokładzie Over Draught II.

A je ś li uciekn ą ?

Nie cierpi ę cwaniactwa - warkn ą ł Tom i dodał po chwili: - Tego trupa zabierzecie ze sob ą .

Powtórzył to samo po hiszpa ń sku. Popatrzył na oficera.

- Pomó Ŝ mi.

Zwłoki zostały przerzucone na łódk ę , a fala trupiego odoru sprawiła, Ŝ e twarz Ellisa znowu zbielała.

W połowie drogi na szaro-niebiesk ą łód ź Kuba ń czycy wyrzucili zwłoki w czarnym plastiku za burt ę . Na chwil ę znikn ę ły pod

wod ą , ale zaraz wypłyn ę ły na powierzchni ę .

Pi ęć minut pó ź niej na Ouer Draught II dostarczono kolejne ciało. Ellis znowu wzi ą ł nó Ŝ i rozci ą ł plastik. Potem spojrzał na

kapitana i pokiwał głow ą . Kapitan zobaczył, Ŝ e w jego oczach błyszcz ą łzy.

Mam ochot ę poder Ŝ n ąć gardło temu draniowi - powiedział Ellis.

Nie zrobisz tego, Ellis - odparł kapitan spokojnie, po czym wbiegł po drabinie na mostek.

Ma pan jak ąś ta ś m ę , kapitanie? - zapytał Ellis. -Musz ę z powrotem zaklei ć ten worek.

· Co ś znajd ę .

Ellis opadł na kolana i czekał na ta ś m ę . Zatkał nos, by nie czu ć smrodu gnij ą cego ciała.

Gdy Ouer Draught II powoli odpłyn ą ł mniej wi ę cej na tysi ą c metrów, oficer odczepił łódk ę . Wówczas kapitan natychmiast dał

cał ą naprzód.

Szaro-niebieska jednostka nie sprawiała wra Ŝ enia, by chciała ś ciga ć Ouer Draught II, a kiedy stało si ę jasne, Ŝ e jej załoga nie

Zobaczymy - odparł Kuba ń czyk, rzucił lu ź ne banknoty na pozostałe i zacz ą ł przelicza ć kolejn ą paczk ę .

Tymczasem oficer i Ellis ostro Ŝ nie umie ś cili pakunek na pokładzie.

Ellis ukl ą kł, po czym błyskawicznym ruchem podniósł lew ą nogawk ę spodni i wydobył spod niej nó Ŝ . Gło ś no

odetchn ą ł i wbił go w plastik. Plastik był twardy i gruby, dlatego trwało dłu Ŝ sz ą chwil ę , zanim wykroił w nim spor ą

klapk ę . W otworze zobaczył twarz, oczy i otwarte usta. Spod plastiku niemal eksplodował odór rozkładaj ą cego si ę

ciała. Twarz Ellisa zbielała, skoczył na równe nogi i rzucił si ę na Kubanczyka, który wci ąŜ liczył pieni ą dze. Odwrócił go

i przyło Ŝ ył ostrze no Ŝ a do gardła m ęŜ czyzny, po czym bluzn ą ł co ś po hiszpa ń sku.

Spokojnie, Ellis - powiedział kapitan.

Prosz ę da ć temu... osobnikowi... pieni ą dze - zarz ą dził kapitan lodowatym głosem. - I niech spieprza na swoj ą łód ź . Ale niech

pozostanie przywi ą zana do naszej. Uwolnimy cał ą trójk ę , jak odpłyniemy na jakie ś tysi ą c metrów.

- Najlepiej b ę dzie, jak go tutaj zostawimy - powiedział

łagodnie do Ellisa.

Ellis pokiwał głow ą , usiadł na krze ś le i popatrzył w dal ponad ruf ą . Bardzo si ę starał, Ŝ eby nie zerka ć na koc.

Pi ę tna ś cie minut pó ź niej wstał i wszedł do kabiny. Podszedł do lodówki i wyci ą gn ą ł z niej puszk ę schlitza.

- Jezu! - wrzasn ą ł nagle „przyjaciel wła ś ciciela".

Ellis popatrzył na niego, a nast ę pnie wyjrzał przez bu-l ą j, w stron ę , któr ą tamten wskazywał.

Jakie ś sto metrów po prawej stronie woda była wzburzona i błyskawicznie wynurzał si ę spod niej szaroczarny okr ę t podwodny.

Pierwsza nad wod ą pojawiła si ę ameryka ń ska flaga.

Kapitan zwolnił i zacz ą ł manewrowa ć jachtem w kierunku okr ę tu podwodnego. Wreszcie gdy okr ę t znieruchomiał na morzu,

znajdował si ę w odległo ś ci zaledwie dziesi ę ciu metrów od Over Draught II.

Na kiosku pojawił si ę oficer z elektronicznym megafonem.

- Pozdrowienia od kapitana, panie kapitanie - zadud

nił jego zniekształcony głos. - Zechce pan uprzejmie wej ść

na pokład?

Chwil ę pó ź niej w drzwiach kabiny pojawił si ę kapitan.

- Pan tak Ŝ e, poruczniku - oznajmił.

Ellis, z puszk ą piwa w r ę ce, poszedł za nim.

Marynarze z okr ę tu podwodnego umocowali do burty

ochraniacze. Po chwili dwaj z nich przeskoczyli na łód ź i przyci ą gn ę li j ą bosakami do okr ę tu podwodnego, a Ŝ ich burty si ę

zetkn ę ły.

Ellis wypił ostatni łyk piwa, wyrzucił puszk ę do wody i ruszył za kapitanem, który ju Ŝ stał na pokładzie okr ę tu podwodnego.

Zasalutował witaj ą cemu go oficerowi i barwom narodowym.

Prosz ę o pozwolenie wej ś cia na pokład, sir - wyrecytował.

Prosz ę o pozwolenia wej ś cia na pokład, sir.

Pozwolenia udzielam.

Panowie, prosz ę za mn ą - powiedział kolejny oficer marynarki, ubrany w odprasowany mundur khaki, i poprowadził go ś ci do

luku w kiosku okr ę tu. Gdy weszli do

ś rodka, wewn ę trzn ą drabink ą wspi ę li si ę na jego szczyt. Stoj ą cy tam ju Ŝ oficer, ze srebrnym orłem kapitana na

kołnierzyku, u ś miechn ą ł si ę i wyci ą gn ą ł r ę k ę .

Porucznik Davis? - zapytał.

Tak jest, sir.

A pan to zapewne porucznik Ellis?

· Tak jest, sir.

Kapitan wr ę czył Ellisowi wydruk:

OPERACJA BEZPO Ś REDNIA

NR 11-103 2305 CZASU MIEJSCOWEGO 28113 61

TAJNE

OD DOWÓDZTWA Sil PODWODNYCH ATLANTYKU DO DOWÓDCY USSGATO

NATYCHMIAST ODEBRA Ć OD DOWÓDCY POMOCNICZEJ JEDNOSTKI MARYNARKI OVER DRAUGHTII SZCZ Ą TKI KOMANDORA

PODPORUCZNIKA EDWARDA B. EAGLEBURY-EGO. PRZETRANSPORTOWA Ć DO BAZY MARYNARKI W FILADELFII. PORUCZNIK

THOMAS J. ELLIS WYZNACZONY JAKO ASYSTA.

CZERNIK KONTRADMIRAŁ USN

Ellis oddał rozkaz kapitanowi, który przekazał go porucznikowi Davisowi.

- Có Ŝ , prawdopodobnie jako ś temu zaradzimy.

Ellisa zaskoczył nagły dziwny gwizd, a potem widok

salutuj ą cego kapitana. Pod ąŜ ył za jego wzrokiem.

Stalowe nosze - Ellis znał ich poprawn ą nazw ę , ale nie mógł jej sobie przypomnie ć -wła ś nie opuszczano na pokład

Over Draught II. Przymocowano do nich zwłoki w czarnym plastiku i po chwili uniesiono je z pokładu łodzi. Sze ś ciu

oficerów i dziesi ę ciu marynarzy stan ę ło na baczno ść , salutuj ą c, a jeden z nich dmuchał w gwizdek, z którego rozlegał si ę

b ę dzie równie Ŝ strzela ć , „wła ś ciciel" i jego „przyjaciel" odło Ŝ yli bro ń . „Wła ś ciciel" wszedł do kabiny i po chwili wrócił z kocem,

którym nakrył ciało w czarnym worku.

Pozwolenia udzielam - odparł oficer i równie Ŝ zasalutował.

Kiedy na pokładzie znalazł si ę Ellis, oficer u ś miechn ą ł si ę do niego i powiedział:

- Witamy na pokładzie.

Ellis zasalutował regulaminowo, jemu i fladze, jak to chwil ę temu uczynił kapitan.

Ma pan baga Ŝ na pokładzie tej łodzi, poruczniku? -zapytał kapitan.

· Nie, panie kapitanie - odparł Ellis.

Griffin W. E. B. - Bohaterowie 05 - Zielone berety.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: