Masterton_Graham_-_Swiety_terror(1).pdf

Graham Masterton

wièty Terror

Holly Terror

Prze²o¾y² Piotr Hermanowski

Data wydania oryginalnego 2003

Data wydania polskiego 2003

18 sierpnia 1918 roku,

Longyearbyen, Norwegia

Zaczyna²o siè ciemniaä, choä nie by²o jeszcze piètnastej. Z lekkiej per²owej mgie²ki

otulaj¸cej portowe doki wynurzy² siè parowiec Forsete. Szare wody otaczaj¸ce jego burty

by²y spokojne. Przypomina²y lepk¸, gèst¸ owsiankè. Arne wiedzia², ¾e jest to

najprawdopodobniej ostatni ju¾ statek do Longyearbyen, zanim zima skuje lodem

przybrze¾ne wody.

Czeka², a¾ parowiec przycumuje do nadbrze¾a, przestèpuj¸c z nogi na nogè i

pocieraj¸c rèce w wytartych szarych rèkawicach. Obok niego, owinièty ciep²ym p²aszczem,

sta² jego przyjaciel Tarjei, trzymaj¸c w ustach zapalonego papierosa.

No i jak mylisz, zapomnieli o bateriach? zapyta².

Nie obchodzi mnie, czy zapomnieli o bateriach, jeli nie zapomnieli o sznapsie.

Arnulf, wysoki chudzielec, ktðry wygl¸da² jak strach na wrðble, sta² nieco z boku.

A mnie nie obchodz¸ ani baterie, ani sznaps, ale za to mam nadziejè, ¾e nie zapomnieli

o kobietkach.

Drewniane nadbrze¾e a¾ zadr¾a²o, gdy Forsete w nie uderzy². Rzucono cumy. Liny by²y

tak zmarzniète, ¾e nie mo¾na ich by²o wyprostowaä. Za²oga wisia²a na relingach i patrzy²a na

brzeg. Wszyscy mieli na sobie ciep²e ubrania, podobnie jak gapie na brzegu. Nikt nie

macha² na przywitanie, nikt nie wykrzykiwa² pozdrowieî. By²o kilkanacie stopni poni¾ej

zera i nikt nie przyszed² tu z w²asnej woli.

Gdy tylko opuszczono trap, Arne ruszy² do przodu, by spotkaä siè z kapitanem. By² to

krèpy mè¾czyzna o bia²ej brodzie, ktðra nadawa²a mu wygl¸d gronego wikinga.

Tego roku zima przysz²a znacznie wczeniej powiedzia² na przywitanie Arne.

Zima przychodzi tym wczeniej, im bardziej siè starzejè zarechota² kapitan, ale

spojrzenie jego oczu pozosta²o zimne jak lðd. To chyba ju¾ mðj ostami rok na tej ²ajbie.

Pð² za²ogi mi siè pochorowa²o.

Przywioz²e ropè? I czèci zamienne, i generator? No i kable do przewijarki...

Kapitan zatrzyma² go gestem w pð² s²owa.

Masz wszystko, co chcia²e. A nawet jeszcze wieprzowinè w puszkach i co ekstra.

Odwrðci² siè do parowca, z ktðrego schodzi²o siedmiu cz²onkðw za²ogi, targaj¸c torby i

tanie walizki. Dostaniesz jeszcze paru ch²opakðw, ktðrzy umiej¸, trzymaä jèzyk za

zèbami. Nadaj¸ siè do podziemnych robðt, che, che.

Arne umiechn¸² siè kwano.

Mylè, ¾e siè przydadz¸.

M²odzi ludzie zeszli po trapie. Jeden z nich polizgn¸² siè na lodzie i przy

akompaniamencie miechu wyl¸dowa² na samym jego koîcu. Kapitan przywo²a² ich i

przedstawi² Arnego:

To Arne Gabrielsen, g²ðwny in¾ynier. By² tu jeszcze przed wojn¸, jeszcze zanim siè

urodzilicie. W Longyearbyen on bèdzie waszym szefem, waszym ojcem, spowiednikiem i

lekarzem. Bez niego nie prze¾yjecie tutaj, wièc macie traktowaä go z szacunkiem.

Jeden z mè¾czyzn zdj¸² rèkawicè i wyci¸gn¸² rèkè. Arne zignorowa² ten gest. Nie

zamierza² zdejmowaä swoich rèkawic w takim zimnie tylko dlatego, ¾e kto wyci¸gn¸² do

niego d²oî. Blady, trzès¸cy siè ch²opak powiedzia², szczèkaj¸c zèbami:

Jestem Tonnod Albrisgten. Wszyscy pochodzimy z Tromso.

Czy ktðry z was ma jakie dowiadczenie?

Ole pracowa² kiedy w kopalni i w kamienio²omach. A ja pomaga²em na farmie

mojego wuja. Wykopywa²em zamarzniète rzepy. To bardzo ciè¾ka praca.

Taaa... ale to nie to samo. Z²o¾a wèglowe s¸ bardzo g²èboko... czasami sto dziesièä

metrðw pod powierzchni¸. A sprzèt mamy stary, jeszcze sprzed wojny. Kompania do

dzisiaj go nie wymieni²a. Chyba siè nie przestraszylicie, co? Trzèsiecie siè jak licie na

jesieni.

Nie... nie. To tylko ch²ðd. Ca²y czas tak zimno... jeszcze na statku...

No dobra, ch²opcy. Arnulf poka¾e wam jedn¸ z chat. Tam mo¾ecie napaliä w piecu i

ogrzaä siè.

Mogli przys²aä kobiety burcza² niezadowolony Arnulf. Chocia¾ jedn¸ kobietè.

Jestemy gðrnikami, a nie mnichami, no nie?

Mrukn¸² co jeszcze i poszed² w kierunku domðw, chat i warsztatðw, ktðre sta²y

niedaleko portu. Wkrðtce zacz¸² go poch²aniaä gèstniej¸cy wieczorny mrok. M²odzi ludzie

zarzucili na ramiona swoje torby i niechètnie poszli za nim.

Za²oga roz²adowa²a statek z pomoc¸ gðrnikðw, ktðrzy akurat byli na nabrze¾u. Nie

rozmawiali zbyt wiele. Czasami kto krzykn¸² tylko: Uwa¾aj, patrz pod nogi! Uwa¾aj na

boki!.

Towar ²adowano na dwie ciè¾arðwki, ktðre sta²y z w²¸czonymi silnikami przy

nadbrze¾u. Ich reflektory rozjania²y nieco teren, ale coraz bardziej siè ciemnia²o. Jedynym

dodatkowym wiat²em by²y lampy z drugiej strony portu.

Kapitan wyci¸gn¸² paczkè wotanðw i poczèstowa² Arnego. Stali i palili w milczeniu, od

czasu do czasu przestèpuj¸c z nogi na nogè, by buty nie przymarz²y do desek. By²o tak

zimno, ¾e nie wiadomo by²o, czy z ich ust wydobywa siè dym z papierosa, czy para, w

ktðr¸ zamienia²y siè ich oddechy.

O wpð² do trzeciej nad ranem Arne ni² o niedwiedziu polarnym, na ktðrego natkn¸²

siè na rodku ulicy. Nagle kto szarpn¸² go za ramiè.

Arne! Arne! To ja, Tarjei. Obud siè, musisz szybko pðjä ze mn¸.

Usiad² na ²ð¾ku. Jedynym rðd²em wiat²a by² przygasaj¸cy piecyk pod przeciwleg²¸

cian¸ pomieszczenia, w ktðrym spali.

Co siè sta²o? zapyta². Ktðra jest godzina?

Po trzeciej. Co jest nie tak z tymi ch²opakami z Tromso. Wszyscy s¸ chorzy.

Poprzezièbiali siè, i tyle. Niech sobie goln¸ po jednym i zawin¸ siè w koce. Przejdzie

im do rana.

To nie jest przezièbienie. Musisz to zobaczyä.

Arne westchn¸² i zapali² oliwn¸ lampkè stoj¸c¸ obok ²ð¾ka. W blasku wiat²a zobaczy²

na twarzy Tarjei lèk. Nie mðwi¸c ju¾ ani s²owa, wsta² i zarzuci² na grzbiet cienk¸ koszulè, a

potem wci¸gn¸² spodnie i w²o¾y² gruby sweter i p²aszcz.

Na zewn¸trz mrone powietrze uderzy²o go w twarz jak m²ot. Arne pochyli² siè i ruszy²

za przyjacielem pust¸ ulic¸, po ktðrej hula² mrony wiatr. Szli w kierunku chat, w ktðrych

mieszka²a wièkszoä gðrnikðw. Przed jedn¸ z nich sta²a grupka ludzi, wiec¸c latarniami i

pochodniami.

Zajrza²em tam, ¾eby sprawdziä, czy ich piecyk dobrze dzia²a powiedzia² Kjell.

Wejd i sam zobacz.

Arne otworzy² drzwi i wszed² do rodka, a za nim wsun¸² siè Tarjei. W chacie

mierdzia²o dymem drzewnym i rzygowinami. Na rodku sta² piecyk, a po jego obu

stronach prycze, na ktðrych le¾eli mè¾czyni. Jedni le¾eli cicho, inni kaszleli i trzèli siè, z

trudem ²api¸c oddech.

Jak mylisz, co to jest? zapyta² Tarjei.

Arne podszed² do pryczy, na ktðrej le¾a² Tormod. Jego twarz by²a pokryta ceglastymi

plamami, a oczy zapad²y siè g²èboko w oczodo²y. Nietrudno by²o siè domyliä, ¾e prawie

nic nie widzi.

Tormod! zawo²a² Arne. Tormod, s²yszysz mnie?

Ni... nie... nie mogè od... oddychaä... wycharcza² Tormod. Zakaszla², pluj¸c flegm¸

i krwi¸. Czy... mðj... moja mat... ka tu jest?

Arne chwyci² dwoma palcami koniec koca i lekko go uniðs². Zobaczy², ¾e stopy

Tormoda s¸ fioletowe. Puci² koc i cofn¸² siè.

No i co jest? zapyta² ponownie Tarjei. Zatruli siè jakim ¾arciem?

Nie pokrèci² g²ow¸ Arne. Czerwona twarz, sine stopy, zaflegmione p²uca... To

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: