Montgomery+Lucy+Maud+-+Dzban+ciotki+Becky.pdf

L UCY M AUD M ONTGOMERY

D ZBAN CIOTKI B ECKY

P RZEŁOŻYŁA E WA F ISZER

T YTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO : A T ANGLED W EB

B ANKIET CIOTKI B ECKY

O dzbanie Darków krąży sto legend. Oto prawdziwa historia.

W rodzinie Darków i Penhallowów wiele się z powodu tego dzbana wydarzyło, a za to nie

doszło do kilku przewidywanych ewenementów. Jak utrzymuje wuj Pyszniak, tak widać chciała

Opatrzność, choć nie można wykluczyć, że wtrąciły się piekielne moce.

W każdym razie, gdyby nie ten dzban, Piotr Penhallow samotnie fotografowałby obecnie

lwy w afrykańskim buszu, natomiast Duży Sam Dark nie nauczyłby się doceniać piękna

nagiego ciała kobiety. .A Dandys Dark i Ptyś Dark do tej pory gratulują sobie, że udało im się

wyjść cało z opresji.

Dzban stanowił prawną własność ciotki Becky Dark, która urodziła się jako Rebeka

Penhallow. Większość pań Dark była z domu Penhallow, a panieńskie nazwisko większości pań

Penhallow brzmiało Dark. Solidną mniejszość stanowiły Penhallowówny, które wyszły za

Penhallowów, i Darkówny, które wyszły za Darków. Stąd zawikłane stosunki pokrewieństwa,

w których orientował się jeden jedyny wuj Pyszniak.

Bo rzeczywiście, z kim mógłby się ożenić Dark, jeśli nie z Penhallowówną, i z kim

Penhallow, jeśli nie z Darkówną? Kiedyś nie chcieli ponoć patrzeć na panny z innych rodzin. A

obecnie nie zechciałaby ich żadna panna spoza klanu. Tak przynajmniej utrzymywał wuj

Pyszniak.

Wujowi Pyszniakowi nie należy jednak wierzyć. Penhallowowie i Darkowie nie stali się

jeszcze degeneratami. Przeciwnie, mężczyźni są nadal pełni godności i energiczni i choć

wewnątrz klanu często dochodziło do starć, wobec świata wszyscy występowali zwartym

frontem.

W pewnym sensie głową klanu była ciotka Becky. Mógłby to jednak zakwestionować ze

względu na swoje starszeństwo Crosby Penhallow liczący sobie osiemdziesiąt siedem lat.

Ciotka Becky miała zaledwie osiemdziesiąt pięć. Ale Crosby’emu na tym nie zależało.. Miał

inną pasję. Dopóki będzie mógł co wieczór spotykać się ze swoim starym kumplem, Erazmem

Darkiem, i grać z nim w duecie — flet i skrzypce — niech ciotka Becky, jeśli jej na tym zależy,

dzierży spokojnie berło klanu.

Trzeba szczerze wyznać, że ciotka Becky nie cieszyła się nadmierną sympatią swej rodziny.

Zbyt chętnie mówiła każdemu prawdę w oczy. A jak słusznie powtarzał wuj Pyszniak,

szczerość ma swoje zalety, ale prawdą nie należy zbytnio szafować. Tymczasem nie da się

ukryć, że ciotka Becky nie wiedziała, co to takt i dyskrecja, nie mówiąc już o dyplomacji i

szacunku dla ludzkich uczuć. Mówiła wszystko, co jej akurat przyszło na myśl. Toteż nikt

nigdy nie nudził się w jej towarzystwie. Człowiek znosił własne przykrości i upokorzenia,

rozkoszując się obserwowaniem, jak męczą się inni. Ciotka Becky znała od A do Z przeszłość

wszystkich członków klanu, jej strzały przeszywały każdy pancerz. Mały wuj Pyszniak

powiadał, że nie opuściłby żadnego bankietu ciotki Becky nawet dla walki byków.

— Tak, ciotka Becky to jest ktoś — oświadczył protekcjonalnym tonem doktor Harry

Penhallow przyjechawszy na któryś z rodzinnych pogrzebów.

— Ona jest stuknięta — mruknął Jan Topielec Penhallow, który będąc Sam stuknięty, nie

znosił żadnych rywali.

— To jedno i to samo — zachichotał wuj Pyszniak. — Wszyscy się jej boicie, bo zbyt wiele

o was wie. Ale powiadam wam, chłopcy, że tylko dzięki takim osobom jak ciotka Becky udało

nam się jeszcze nie zmurszeć.

Od dwudziestu lat ciotka Becky była dla wszystkich ciotką Becky. Kiedyś na pocztę w

Indiańskim Potoku nadszedł list do pani Teodorowej Dark i nowy poczmistrz odesłał go z

adnotacją „Adresat nieznany”, choć tak właśnie nazywała się ciotka Becky. Miała niegdyś męża

i dwoje dzieci. Zmarli tak dawno temu, że nawet sama ciotka Becky zdążyła już o nich

zapomnieć. Od lat mieszkała w wynajętych dwóch pokojach w Sosnówce, należącej do jej

starej przyjaciółki Kamilli Jackson, na skraju Indiańskiego Potoku. Wiele domów Darków i

Penhallowów stanęłoby przed nią otworem, gdyż klan wysoko cenił sobie zobowiązania

rodzinne, ale ciotka Becky nie chciała o tym nawet słyszeć. Miała niewielką rentę, a Kamilli,

która nie była ani Darkówną ani Penhallowówną, mogła łatwo jeździć po głowie.

— Zamierzam urządzić bankiet — oznajmiła ciotka Becky wujowi Pyszniakowi, który

przyszedł ją odwiedzić. Słyszał, że źle się czuje. Ale siedziała na łóżku, wsparta o poduszki,

równie żywotna jak zawsze, a na jej szerokiej rumianej twarzy malował się wyraz zwykłej

złośliwości. Wuj Pyszniak pomyślał, że widać nic jej nie jest. Ciotka Becky już parokrotnie

kładła się do łóżka, gdy uważała, że klan ją zaniedbuje.

Ciotka Becky od chwili gdy zamieszkała w Sosnówce, urządzała co jakiś czas przyjęcia,

które zwała bankietami. Ogłaszała w miejscowej gazecie, że pani Rebeka Dark w takie to a

takie popołudnie oczekuje swych przyjaciół. I wszyscy członkowie klanu stawiali się

punktualnie, nieobecność usprawiedliwiało jedynie jakieś poważne zrządzenie losu. Spędzano

długie godziny opowiadając rodzinne plotki, którym dodawały pikanterii złośliwe uwagi ciotki

Becky. Każdy dostawał filiżankę herbaty, kanapki i ciasto. Potem wszyscy wracali do domu i

wylizywali się z ran.

— Wspaniale — ucieszył się wuj Pyszniak. — Od dawna w naszej rodzinie nie zdarzyło się

nic interesującego.

— Ale się zdarzy — oświadczyła ciotka Becky. — Zamierzam wyjawić wam, jakie mam

plany w związku z dzbanem Darków. Nie, nie powiem wszystkiego, ale wystarczająco dużo,

żeby was zaintrygować.

— Ojej! — Wuj Pyszniak już był zaintrygowany, nie zapomniał jednak o dobrych

manierach. — Ale czemu już teraz? Przecież dożyjesz setki.

— Nie, nie dożyję — zaprzeczyła ciotka Becky. — Roger powiedział dziś rano Kamilli, że

nie dożyję końca roku. Też pomysł, żeby nie

poinformować o tym mnie, osoby najbardziej zainteresowanej! Ale udało mi się wziąć

Kamillę na spytki.

Wuj Pyszniak doznał takiego szoku, że na chwilę zamilkł. Od trzech dni dzwoniło mu w

uszach na pogrzeb, ale nie przypuszczał nawet, że może tu chodzić o ciotkę Becky. Nikomu

nigdy nie przyszło do głowy, że ciotka Becky może umrzeć. Zdawało się, że zapomniało o niej

nie tylko życie, ale także i śmierć. Nie wiedział, co powiedzieć.

— Doktorzy często się mylą — wyjąkał wreszcie.

— Ale nie Roger — ponuro stwierdziła ciotka Becky. — Więc pewnie będę musiała umrzeć.

Zresztą czas umierać. Nikogo już nic nie obchodzę.

— Co ty mówisz, Becky! A ja? — spytała Kamilla bliska łez.

— Nie, ciebie już też nie obchodzę. Jesteś za stara. Obie jesteśmy za stare, żeby się kimś

albo czymś przejmować. Świetnie wiem, że w głębi serca myślisz sobie: „Po jej śmierci będę

sobie mogła nareszcie parzyć mocną herbatę”. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Przeżyłam już

wszystkich moich przyjaciół.

— No, na, a ja? — zaprotestował wuj Pyszniak.

Ciotka Becky potrząsnęła siwiutką głową.

— Ty! — zabrzmiało to wręcz pogardliwie. — Ty masz zaledwie sześćdziesiąt cztery lata.

Wyszłam za mąż jeszcze przed twoimi narodzinami. W gruncie rzeczy jesteś tylko znajomym.

Wprawdzie nazywasz się Penhallow i twoja matka przysięgała, że jesteś synem Neda

Penhallowa, ale wszyscy mieli na ten temat poważne wątpliwości.

Wuj Pyszniak uznał, że po tak potwornym nietakcie nie musi już dalej zapewniać ciotki

Becky o swych uczuciach.

— Kamillo — napomniała ostro ciotka Becky. — Przestań wysilać się na łzy. Przykro na

ciebie patrzeć. Musiałam już wyprosić z domu Ambrożynę, bo nie mogłam znieść jej

skomlenia. Ambrożyna opłakuje wszystko, od nieudanego deseru po czyjąś śmierć. Ale jej

można to wybaczyć. Nie ma innych przyjemności. Ja jestem gotowa umrzeć. Przeżyłam niemal

wszystko, co człowiek może przeżyć, i mam dość. Ale zamierzam umrzeć w pełnej gali,

uporządkowawszy przedtem wszystkie moje sprawy. I chcę urządzić ostatni rodzinny spęd.

Datę podam w gazecie. Jeżeli jednak mielibyście ochotę coś zieść, musicie to przynieść z sobą.

Nie będę sobie na łożu śmierci zawracać głowy karmieniem całej rodziny.

Wuj Pyszniak poczuł się wielce rozczarowany. Jako wdowiec prowadził kawalerskie

gospodarstwo i każdy posiłek w domu przyjaciół był prawdziwym darem nieba. A tu ciotka

Becky zamierza zaprosić rodzinę i niczym jej nie częstować. Potworny brak gościnności.

Wszyscy będą jej to mieli za złe, ale wszyscy przyjdą. Wuj Pyszniak dobrze znał Darków i

Penhallowów. Każdy Dark i każdy Penhallow będzie chciał się dowiedzieć, kto odziedziczy

stary dzban Darków. Darkowie zawsze uważali, że dzban ten nieprawnie znajduje się w

posiadaniu ciotki Becky. Ostatecznie była tylko Penhallowówną. Dzban powinien należeć do

kogoś, kto urodził się Darkiem. Ale stary Teodor Dark zapisał go swojej ukochanej żonie i nie

było na to żadnej rady. Teraz dzban należał do niej i może go zostawić, komu zechce. A w

ciągu całych osiemdziesięciu pięciu lat nikt nie potrafił nigdy przewidzieć, co zrobi ciotka

Becky.

Wuj Pyszniak wdrapał się na dwukółkę, którą nazywał swoim „gigiem”, i skierował

leniwego siwka na boczną rdzawą drogę, która prowadziła z Indiańskiego Potoku do Srebrnej

Zatoki. Na jego okrągłej twarzy dziwnie przypominającej pomarszczone jabłuszko pojawił się

uśmiech zachwytu, a zadziwiająco młode błękitne oczy aż błyszczały. Wuj Pyszniak obiecywał

sobie świetną zabawę, gdy będzie patrzył, co wyprawia klan. Jego to nie dotyczyło, wiedział, że

nie ma szansy na odziedziczenie dzbanu, mógł być bezstronnym obserwatorem. Nawet jeśli

nieprawdą było to, co się mówiło o jego pochodzeniu, z ciotką Becky łączyło go bardzo dalekie

pokrewieństwo.

— Mam wrażenie, że starszej pani uda się rozpętać niezłą awanturę — oznajmił swej siwej

szkapie.

Mimo że nie można było liczyć na poczęstunek, wszyscy Darkowie i Penhallowowie

przybyli na „bankiet” ciotki Becky. Nawet stara zreumatyzowana Krystyna Penhallow, która od

lat nie opuszczała domu, zmusiła zięcia, by ją zawiózł przez las na wózku, który normalnie

służył do wożenia baniek z mlekiem. Rozsunięto drzwi między dwoma pokojami ciotki Becky,

w bawialni ustawiono mnóstwo krzeseł, ciotka Becky siedziała zaś w wielkim orzechowym

łożu pod baldachimem, gotowa na przyjęcie gości, a oczy błyszczały jej jak kotu. Ciotka Becky

od chwili wyjścia za mąż sypiała w tym łożu i zamierzała w nim umrzeć. Wiele pań z klanu

patrzyło na to łóżko pożądliwie, każda z nich chętnie by je odziedziczyła, dziś jednak wszyscy

myśleli tylko o dzbanie.

Ciotce Becky nie chciało się ubrać na przyjęcie gości. Oświadczyła Kamilli, że nie są tego

warci. Przyjęła ich w wypłowiałym czerwonym swetrze, siwe włosy miała upięte w kukiełkę na

czubku głowy, ale włożyła pierścionek z brylantem i zmusiła zgorszoną Ambrożynę, żeby jej

uróżowała policzki.

— W pani wieku to nie przystoi — protestowała Ambrożyna.

— Nudno jest robić to, co przystoi — odpowiedziała ciotka Becky.

— Dawno z tym skończyłam. Ty, Ambrożyno Winkworth, masz robić, co ci każę, i

zostaniesz za to wynagrodzona. Nie mam ochoty usłyszeć, jak wuj Pyszniak szepcze, że „ta

stara była kiedyś rumiana jak jabłuszko”. Nie żałuj różu, Ambrożyno. Jak by mnie zobaczyli

wybladłą i znękaną, uznaliby, że mi mogą wleźć na głowę. Ach, Ambrożyno, bardzo się cieszę

na dzisiejsze popołudnie. To będzie moja ostatnia rozrywka po tej stronie wieczności i mam

zamiar doskonale się zabawić. Wszyscy ci moi krewni to harpie, które pojawią się tutaj, żeby

zdobyć jakiś ochłap, ale ja im pokażę!

Darkowie i Penhallowowie świetnie o tym wiedzieli i każdy podchodząc do orzechowego

łoża drżał, przekonany, że ciotka Becky zada mu najbardziej obelżywe pytanie, jakie jej

przyjdzie na myśl. Wuj Pyszniak przyszedł bardzo wcześnie, zaopatrzywszy się w kilka

opakowań gumy do żucia, i zasiadł na krześle tuż koło rozsuniętych drzwi; był to świetny punkt

obserwacyjny, mógł stąd wszystkich widzieć i słyszeć każde słowo wypowiedziane przez ciotkę

Becky.

— A, to ty jesteś tym człowiekiem, który spalił własną żonę!

— wykrzyknęła ciotka Becky na widok Stantona Grundy’ego, wysokiego chudego

mężczyzny, który uśmiechał się sardonicznie. Był on człowiekiem spoza klanu — dawno,

dawno temu poślubił Robinę Dark, a kiedy zmarła, kazał spalić jej ciało w krematorium.

Darkowie nigdy mu tego nie wybaczyli, czym Stanton Grundy bynajmniej się nie przejmował i

teraz też uśmiechnął się tylko, uznając, że ciotka Becky chciała sobie zażartować.

— Tyle zamieszania o dzban warty zaledwie parę dolarów — zauważył wzgardliwie,

siadając obok wuja Pyszniaka.

Wuj Pyszniak wsunął gumę do żucia pod język i szybko skłamał, gdyż tego wymagała

klanowa solidarność.

— Cztery lata temu jakiś kolekcjoner ofiarował ciotce Becky sto dolarów — oświadczył.

Na Stantonie Grundym zrobiło to duże wrażenie, ale pragnął to ukryć i zauważył, że on nie

dałby nawet dziesięciu.

— To po co tu przyszedłeś? — spytał wuj.

— Żeby się zabawić — odparł spokojnie pan Grundy. — Z powodu tego dzbana wszyscy

zaczną się na pewno wodzić za łby.

Wuj Pyszniak był tak oburzony, że o mały włos połknąłby gumę. Jakim prawem ten facet

spoza klanu, którego w dodatku podejrzewano, że jest wyznawcą Swedenborga, ośmiela się

bawić kosztem Penhallowów i Darków? On, Pyszniak Penhallow, ochrzczony kiedyś imieniem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: