rozdział 5.pdf

Rysunek do rozdziału wykonała moja Kicia. Jesteś super.

Rozdział powstawł przy pomocy Kingi, tam gdzie humor sytuacyjny mnie przerastał,

pomagała swoim geniuszem.

Dzięki dziewczyny

Jacques dokładnie widział moment, w którym Shea odkryła prawdę. Jej serce uderzało

nieregularnie; cichy płacz, będący próbą zaprzeczenia pobrzmiewał w jego myślach. Uwierzyła, że

stała się wampirem. Co jeszcze mogła wywnioskować z tej niewielkiej ilości informacji, które

posiadała? W jej myślach królowała rozpacz tak wielka, że stawała się zagrożeniem dla życia.

Leżał bardzo spokojnie, zbierając siły, by móc powstrzymać konsekwencje głupich decyzji, jakie w

tym stanie mogła podjąć. Cierpliwie czekał, śledząc myśli i wskazówki, jakie dawało jej ciało.

Samotność była dla niego niczym powolna śmierć. Nie był gotowy by ją znieść, jeśli jego

umysł nie był niczym cień w jej myślach. Niepokój wybuchł w nim pokrywając ciało delikatną

powłoką błyszczącego potu. Każda cząstka w nim chciała zmusić ją do powrotu. Ale jednocześnie

jakaś jego część chciała, by powróciła do niego z własnej, nieprzymuszonej woli. Chciał jak

najszybciej odzyskać siły.

Co powiedziała? Jej matka pochodziła z Irlandii. Shea nie wierzy, że jest taka jak on. A co

jeśli naprawdę nie jest? Co, jeśli przypadkowo ją zmienił? Nigdy nie zakładał takiej możliwości.

Ich połączenie było silne. To przekraczało męskie granice pojmowania. Jacques'owi wydawało się,

że znał ją na długo przed tym, jak zdrajca oddał go w ręce ludzkich rzeźników, w szaleństwo które

spowodowało utratę pamięci. Odczuwała jego cierpienie i udrękę. Czuł ją i na pewno się nie mylił.

Był pewien, że zna ją od zawsze, że jest jego partnerką. Kiedy nie przychodziła, każdą chwilę

przytomości w wiecznym piekle, spędzał na zbieraniu sił, by nagiąć jej wolę. A co jeśli ona jest

człowiekiem? Był tak nieostrożny i okrutny przy pierwszym spotkaniu, chcąc związać ją ze sobą,

zapanować nad nią.

Przywołał wszystko co mógł z tamtej chwili. Trzy razy wymienili krew. Psychiczne

zdolności. Człowiek posiadający nadnaturalne zdolności mógł przejść transformację, jeśli

trzykrotnie wymienił krew, a ściśle określone warunki zostały spełnione. Zamknął oczy w poczuciu

winy, a żal przetaczał się przez jego głowę niczym głaz. Jeśli naprawdę była człowiekiem, to

wyjaśniało jej dziwne zwyczaje żywieniowe i resztę potrzeb. Nigdy nie zachowywała należytej

ostrożności i nie badała terenu przed opuszczeniem domu. Nie wiedziała jak. Powiedziała, że nie

potrafi zatrzymać swego serca i płuc. Nie sypiała uzdrawiającym snem Karpatian.

Przeklinał szpetnie sam siebie. W noc, kiedy czuła się tak strasznie źle, przechodziła

przemianę. Nie było innego wyjaśnienia. Wierzyła, że zaraziła się jakimś silnym wirusem grypy.

Nienawidził siebie, za to, że miał tak straszne luki w pamięci. Wracały jedynie fragmenty, a ona

cierpiała z powodu tej niewiedzy.

Ich związek był tak silny, że nie przeszło mu przez myśl, że mogła nie być Karpatianką.

Rozmyślał nad jej odwagą, tak charakterystyczną dla kobiet jego rasy, gdy zapuściła się do jego

więzienia i uwolniła go. To było całkiem nieprawdopodobne do uwierzenia że ludzka kobieta była

tak pełna współczucia i odwagi by powrócić do jego cmentarza po sposobie, w jaki ją potraktował.

Była przerażona, ale wróciła po niego.

Nocna bryza niosła zapach. Zwierzyna, całkiem blisko. To nie był człowiek, ale świeża

krew mogła przyspieszyć leczenie. Gdyby mógł pożywić się wystarczająco, dałby radę bezpiecznie

przeprowadzić przemianę tak, by Shea mogła pozostać przy życiu. Odmawiała przyjęcia krwi. Być

może nie robiła tego z przekory. Może nie mogła się pożywić. Skupił się, odetchnął głęboko i

posłał wezwanie. Blisko, coraz bliżej, na ganku, pierwszy krok wewnątrz domu. Pierwsza łania,

zwykle nieśmiałe i płochliwe zwierzę, przeszła przez pokój, podążając w stronę łóżka. Ciemnymi,

łzawymi oczami patrzyła na niego. Druga i trzecia skoncentrowane czekały na jego działania.

Ogromny głód. Ostre kły wynurzyły się z jego ust, chwycił pierwszą łanię z ogromną siłą i

znalazł pulsującą aortę na jej szyi. Szał rósł w nim, przepływał przez niego, powitał go. Gorąca

krew, tętniąca życiem, słodka i mocna, przelewała się do jego osłabionego organizmu, wypełniając

wyschnięte komórki. Pił zachłannie, próbując ugasić nienasycony głód. Okaleczone ciało pożądało

ciemnej, życiodajnej cieczy.

Shea podniosła twarz ku gwiazdom, czując łzy na policzkach. Gardło paliło ją i bolało, a

klatkę miała niczym w imadle. Jeśli jej ojciec był tym, kim Jacques, ten zanieczyszczając jej krew,

dokończył dzieło jej ojca. Nie chciała mieszać próbek swojej krwi z krwią Jacquesa, gdyż była zbyt

zmęczona. Pasowały do siebie idealnie.

Shea robiła wszystko by odzyskać panowanie nad sobą. Musiała pomyśleć; to było jej

jedynym ratunkiem. Jej umysł mógł przezwyciężyć każdy problem. Odetchnęła głęboko,

uspokajająco, jak zawsze w stresujących sytuacjach. Pomyślała o Jacquesie, takim samotnym i

bezradnym. Nie mogła go zawieść. Nigdy go nie zostawi, takiego bezbronnego. Musi dostarczyć

mu wszystko, czego potrzebuje do przeżycia. Dłużej nie mogła nie jeść, ani nie pić nic oprócz

wody. Nie mogła podjąć żadnego działania, dopóki nie będzie pewna z czym ma do czynienia.

Szła w dół rzeki, ciągle oddalając się od chaty. Czuła się bardzo samotna. Umysł nalegał by

wróciła do niego. Chciała poczuć jego ciepło, uspokajający dotyk. Ta myśl obróciła ją w miejscu.

Oczywiście, to co mówił Jacques, było prawdą. Była samotna przez całe życie. Nie potrzebowała

nikogo, a już najmniej istoty z potrzaskanym umysłem, w której drzemał morderca. Wiedziała, że

nie cierpi, że od czasu jak opuściła chatkę nic złego się z nim nie działo.

Celowo brnęła strumieniem dalej, lodowata woda otrzeźwiała ją, paraliżując ciało, ale nie

umysł. Shea opierała się wzajemnej więzi wykorzystując wolę, silną i zdyscyplinowaną przez

izolację w dzieciństwie,. Woda była tak przeraźliwie zimna, że nie czuła stóp, ale pomagała

oczyścić myśli.

Jacques upuścił trzecią łanię i odetchnął głęboko. Shea miała bardzo silną wolę. Opierała się

więzi, bo to wydawało się jej najlepszym rozwiązaniem dla siebie. Jej dzieciństwo zostało

zamienione w piekło a jednak przetrwała, i stała się silną, błyskotliwą, odważną kobietą. Pragnął

uspokoić ją, uciszyć rozterki, ale wiedział również, że nie przyjmie od niego pomocy. Miała

powody by się go obawiać. Wiedział i pamiętał dlaczego. Zdrada. Ból. Wściekłość. Tak niezdarnie

obchodził się ze wszystkim, nieumiejętnie przeprowadził ją przez przemianę.

Jeleń poruszył się, niezdarnie stanął na nogi i potykając się powoli ruszył do lasu. Jacques

mógł wysuszyć je do końca, wypijając każdą kroplę krwi, tak konieczną do uzdrowienia ciała, ale

Shea mogłaby wziąć go za potwora. Jego ciało dostrajało się do jej, spragnione jej zapachu, widoku

i dotyku. Być może był potworem. Nie wiedział nic poza tym, że jej potrzebuje.

Shea błąkała się bez celu aż do chwili w której zdała sobie sprawę, że nie potrafi myśleć o

niczym innym, jak tylko o Jacquesie. Pustka w srodku niej ziała niczym ogromna, czarna dziura.

Skóra pulsowała potrzebą a umysł pogrążał się w chaosie myśli – skontaktować się, ciągle, zawsze,

tak silnym że walka stawała się zbyt trudna i wyczerpująca.

A co jeśli coś mu się stało? Po raz kolejny wkradł się w jej mysli nieproszony, niepożądany,

a jej poczucie odosobnienia i przerażenia strasznymi zdarzeniami wzrosło. Ogarnął ją żal, spowijał ,

odsuwając na bok logikę i rozsądek a pozostawiając na pastwę surowych emocji. Dłużej nie mogła

funkcjonować w takim stanie i wiedziała o tym. Czy duma pozwalała jej czy nie, nie miała innego

wyboru, jak tylko zawrócić. Było to tak samo upokażające jak przerażające. Jacques uzyskał

większą kontrolę nad nią w czasie krótszym niż sądziła. Nie miała innej możliwości w tej chwili jak

tylko zaakceptować to.

Szła wolno, niechętnie a lęk rósł z każdym krokiem zbliżającym ją do chatki. Ale im bliżej

Jacquesa była, tym lżejsze stawało się jej serce. Na samym skraju polanki przed domem, trzy

ogromne jelenie odpoczywały pod gałęziami kołyszącymi się na wietrze. Przystanęła, przez chwilę

przyglądając im się, zbyt świadoma tego, co się wydarzyło. Weszła na ganek, zawahała się chwilę

ale po chwili przestąpiła próg chatki.

Jacques leżał nieruchomo na łóżku z szeroko otwartymi czarnym oczami, bez

jakiegokolwiek mrugnięcia. Shea poczuła jakby zapadała się w czarną, bezdenną głębię. Wyciągnął

rękę w jej stronę. Nie chciała do niego podejść, ale musiała. Potrzebowała. Jakaś część umysłu

analizowała, jak to się działo, ale podeszła bez walki z przymusem.

Jego zadziwiająco ciepłe palce objęły jej lodowato zimne, zamknął jej dłoń w swojej.

Przyciągał delikatnie aż nie miała innego wyboru jak usiąść, a potem położyć się obok niego.

Nawet na chwilę jego czarne oczy nie pozwoliły jej na odwrócenie wzroku.

Jesteś przemarznięta, Wiewióreczko. Łagodnym szeptem pieścił jej skórę, hipnotyzował

umysł, rozpędzał chaos, zastępując go ciszą, ciepłem i spokojem. Pozwól, rozgrzeję cię.

Dotknął jej twarzy, obrysował palcami każdą delikatną kostkę, pogładził gardło. Zamrugała

zmieszana i niepewna, czy to jawa czy może sen. Poruszyła się niespokojnie. Po raz kolejny zaczęła

rozważać wszystkie posiadane informacje, ale nie mogła wyzwolić się spod magnetyzującego

spojrzenia. Jakaś jej część nie chciała. Chciała pozostać pod jego wypływem jak najdłużej, być

odkrywaną, należeć do niego.

Ignorując krzyk bólu pochodzący z ciała, Jacques przesunął się tak, że połową swego

potężnego ciała przycisnął ją do łóżka. Kontunuował delikatną pieszczotę, dotykał wrażliwych linii

na jej gardle, by w końcu zsunąć dłoń na dekolt odłonięty przez bawełnianą bluzeczkę.

Poczuj, jak nasze serca biją w jednakowym rytmie. Odsunął na bok delikatną tkaninę, tak

że jej pełne piersi zalśniły srebrzystym blsku księżyca.

Poczuł protest jej umysłu, ale szmer miękkiego głosu sprawiał, że coraz głębiej poddawała

się działaniu jego uroku. W otchłani oczu krył się głód, ogień i potrzeba. Uwięził jej szmaragdowe

oczy intensywnością i pożarem swoich. Jednym cięciem ostrych jak brzytwa pazurów sprawił, że

materiał opadł miękko na podłogę. Odnalazł dłonią ciepłą miękkość i wciąż trzymając ją pod

wpływem czarnych oczu, powoli opuścił głowę.

Oddech uwiązł jej w gardle, gdy jego idealne usta unosiły się zaledwie kilka cali nad jej

ciałem. Rozpalił ją. Płonęła. Długie rzęsy opadły, gdy zamknął jej usta w swoich, słodkim

pocałunkiem. Była bliska krzyku, gdy pod jego dotykiem przez jej ciało nagle przelała się fala

ciekłego żaru. Badał pieszczotą każdy centymetr jej ust, wymagający, delikatny, zaborczy, głaskał

językiem jej kły, opętany męską żądzą posiadania.

Porzucił jej usta, by pokryć wilgotnymi śladami pocałunków szyję, ramiona i schodził niżej,

by odnaleźć aksamitną wypukłość piersi. Shea wplotła palce w jego włosy, zacisnęła pięści na

miękkich kosmykach podczas gdy on pieścił językiem, szukając pulsu. Jej ciało zacisnęło się w

oczekiwaniu. Drażnił ją delikatnie zębami, poruszając się ponownie tak, że zadrżała z rozkoszy,

gdy wilgotnymi i ciepłymi ustami obrysowywał linię jej piersi. Pragnę cię, Sheo. Potrzebuję cię.

I to była prawda. Ciało nie chciało poddać się pragnieniu, jeszcze zbyt osłabione. Ranił się,

ból walczył z pożądaniem. Skóra go paliła i była nieznośnie delikatna. Niechętnie uwolnił jej pierś

od pieszczoty, zmieniając pozycję tak by musnąć językiem puls. Shea. wyszeptał jej imię i

zanurzył głęboko zęby.

Shea z trudem łapała oddech czując białe ostrze włóczni bólu, fala intenywnej przyjemności

przepłynęła przez nią. Uczucie to wygięło jej ciało w łuk, ramionami oplotła jego głowę.

Zachwycające było trzymać ją w taki sposób, spijając słodycz, badając dłońmi jej miękkość.

Przyjemność była tak ogromna, że jego zmaltretowane ciało uniosło się, napinając i usztywniając

każdy mięsień. Smakowała ogniem i ciepłem, uzależniająco. Kiedy się pożywiał, chciał się

zapomnieć, zatopić w niej. Każdy naturalny instynkt, który posiadał, zarówno człowieka jak i bestii,

pilnie domagał się by połączył ich w sposób swojego ludu, przypieczętował ich wzajemną

przynależność na wieczność. Jej piersi były tak miękkie, tak delikatne że doprowadzały go na skraj

szaleństwa. Czy jej klatka piersiowa musi być tak delikatna i krucha, a talia tak wąska? To nie była

tylko chęć. To była potrzeba. Podniósł głowę i językiem przesunął wzdłuż małej ranki, zamykając

ją tą drobną pieszczotą.

Miała zamknięte oczy, a jej ciało było wiotkie i miękkie.

Kochanie, musisz. pocałował ją delikatnie – Pocałuj mnie, tuż nad sercem. Pozwól

poczuć, że twoja potrzeba jest tak samo silna, jak moja.

To była czarna magia, erotyczny szept uwodzenia, któremu nie była w stanie się oprzeć.

Smakowała ustami jego skórę, pomalutku odnalazła jego gardło i silne mięśnie na piersi. Jacques

wiedział, że w tej chwili igrała z ogniem. Jego ciało nie mogło znieść więcej. Złapał ją za kark i

przyciągnął głowę do swojej piersi.

Jesteś głodna, kochana.

Usztywniła ciało poddając się instynktowi.

Jego głos brzmiał niewinnie i czysto.

Weź co, co ofiaruję ci dobrowolnie. To jest moje prawo i nie możesz zaprzeczyć.

Dotyk jej języka wywołał pożar w jego krwi. Krzyczał w ekstazie gdy zębami delikatnie

przecinała skórę. Poddał się całkowicie rozkoszy, gładząc dłonią jej włosy, zachęcał do pożywienia

się. Potrzebował tej bliskości, tej erotycznej intymności. Chociaż nie mógł być z nią w tej chwili w

taki sposób jakby chciał, kolejna wymiana krwi wzmacniała ich więź.

Trzymał jej ciało, wiążąc ją sposobem znanym od wieków jego rasie, pieszcząc ją z

tkliwością i czułością. Delikatnie gładził dłonią jedwabiste włosy, głaskał powoli, poruszył się by

móc wpatrywać się w delikatne linie jej twarzy. Potem delikatnie zaczął wsuwać dłoń pomiędzy jej

usta w swoją klatkę piersiową.

Wystarczy, Sheo. Zamknij ranę. Jego wnętrze paliło żarem, ciało zadrżało gdy go

posłuchała. Pragnął jej, potrzebował, nawet głodu ich związku. Przez chwilę poczuł, że ta potrzeba

bliskości dręczy go bardziej niż rany.

Chwycił jej włosy w obie ręce, przyciagnął jej głowę do swojej podczas gdy wszystko w

nim krzyczało by zmusił ją, by dała mu choć trochę ulgi. Czuł się jakby ponownie znalazł się w

piekle. Odnalazł jej usta, spijając z nich własną krew. Coś w nim podniosło głowę i ryknęło, dziko,

nieokiełznanie, coś co było blisko, by stracił nad tym kontrolę. Instynktownie poszukał jej umysłu.

Shea!

Wezwanie było ostre, na skraju rozpaczy. Shea zamrugała, zauważyła ze zdziwieniem, że

leży w łóżku z Jacques'em, jej otarta skóra naprzeciwko jego ran, ramionami otaczał jej talię w

mocnym uścisku, prawie połączeni w pocałunku dającym takie emocje, że jej ciało płonęło dla

niego. Był agresywny, dominujący, sposób w jaki ją trzymał skłaniał do uległości. Kiedy spojrzała

na niego, ujrzała w jego oczach desperację, głód i czułość, bestialski ogień który sprawiał, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: