Mieville+China+-+Dworzec+Perdido.pdf

China Mieville

DWORZEC PERDIDO

Tłumaczył: Maciej Szymański

Zysk i S-ka Wydawnictwo 2003

Tytuł oryginału:

Perdido Street Station

Wydanie I

ISBN 83-7298-288-0

Pragnę podziękować mojej kochanej matce, Claudii, a także siostrze, Jemimie,

za ich pomoc i wsparcie. Wielkie dzięki należą się także tym, którzy w toku pracy

udzielali mi cennych rad i dzielili się ze mną spostrzeżeniami, a zwłaszcza Scottowi

Bicheno, Maksowi Schaeferowi, Simonowi Kavanagh oraz Oliverowi

Cheethamowi.

O mojej głębokiej miłości i wdzięczności nigdy nie przestanę zapewniać Emmy

Bircham.

Dziękuję pracownikom wydawnictwa Macmillan, a przede wszystkim mojemu

redaktorowi, Peterowi Lavery’emu, za jego niewiarygodne wsparcie. Nie potrafię

wyrazić, jak bardzo mi pomógł Mic Cheetham; jestem mu nieskończenie

wdzięczny.

Zabrakłoby miejsca, gdybym miał złożyć podziękowania wszystkim pisarzom,

którzy wywarli wpływ na moją twórczość, ale pozwolę sobie wspomnieć o dwóch

– ich zdumiewające dzieła są dla mnie niewyczerpanym źródłem inspiracji.

Z pokorą dziękuję M. Johnowi Harrisonowi i nieżyjącemu już Mervynowi

Peake’owi. Gdyby nie oni, ta książka nigdy by nie powstała.

Zaprzestałem nawet, na pewien czas, zatrzymywania się przy oknie pokoju

i spoglądania na latarnie ponad głębokimi, rozświetlonymi ulicami. Tracenie

kontaktu z miastem w taki sposób to jedna z form umierania.

Philip K. Dick, Możemy cię zbudować

Trawiasta równina, zarośla, farmy i wreszcie pierwsze, walące się domy wystające

ponad ziemię. Noc trwa już tak długo. Na obu brzegach rzeki, niczym grzyby po deszczu,

zaczynają pojawiać się zapomniane rudery.

Kołyszemy się. Miota nami głęboki nurt.

Mężczyzna stojący za mną z wysiłkiem ciągnie rumpel i barka zmienia kurs. Lampa

kołysze się, a wraz z nią wątły krąg światła. Mężczyzna boi się mnie. Wychylam się ponad

dziobem niewielkiego pojazdu, ku ciemnej, wartko płynącej wodzie.

Ponad oleisty warkot silnika i pieszczotliwe dźwięki rzeki wybijają się odgłosy domów.

Więźby trzeszczą szeptem, wiatr szumi w strzechach, ściany osiadają wolno, a stropy osuwają

się za nimi, wypełniając przestrzeń. Dziesiątki domostw zmieniają się w setki i tysiące;

rozprzestrzeniają się na boki, coraz dalej od brzegów, rzucając słabe światła na całą równinę.

Otaczają mnie. Rosną. Są coraz wyższe, grubsze i bardziej hałaśliwe. Mają spadziste

dachy i mocne mury z cegieł.

Rzeka skręca nagle, by stawić czoło miastu, które pojawia się niespodziewanie,

zmieniając krajobraz swą masywną sylwetką. Otaczająca je po świata rozpływa się po okolicy,

ku skalistym wzgórzom, jak krew wypełniająca siną, stłuczoną tkankę. Brudne wieże miasta

rozjaśniają mrok. Czuję się upokorzony. Nie mogę nie ugiąć karku przed imponującym tworem,

który rozłożył swe cielsko u zbiegu dwóch rzek, by zanieczyszczać je, rozsiewać swój fetor

i rozbrzmiewać głosami klaksonów. Grube kominy rzygają brudem ku niebu nawet teraz,

w środku nocy. To nie prąd rzeki popy cha nas w stronę miasta, raczej wciąga nas ku sobie

jego masa. Z daleka dobiegają stłumione krzyki, sporadyczne ryki zwierząt oraz nieprzyjazny

łomot i dzwonienie wielkich, fabrycznych maszyn. Linie kolejowe przeszywają ciało miasta

niczym wystające żyły. Są tu pociemniałe ściany z czerwonej cegły, przysadziste kościoły

przywodzące na myśl starożytne chramy, poszarpane markizy łopoczące na wietrze, splątany

labirynt starego miasta, ślepe zaułki, studzienki ściekowe wystające z ziemi niczym płyty

grobowców, nieustannie zmieniający się krajobraz wysypisk, rumowiska kamieni, biblioteki

pełne dawno zapomnianych woluminów, stare szpitale, wieżowce, statki i szeregi metalowych

szponów, które unoszą ładunki z pokładów.

Jak mogliśmy nie zauważyć, że jest tak blisko? Jakaż to kuglarska, topograficzna

sztuczka sprawia, że tak gigantyczny potwór kryje się za zakolem rzeki i nagle wyskakuje na

niczego nie podejrzewającego wędrowca?

Za późno, żeby uciekać.

Mężczyzna mamrocze coś do mnie; tłumaczy, gdzie jesteśmy. Nie odwracam się do

niego.

Ten zrujnowany labirynt wokół nas to Krucze Wrota. Gnijące budowle chylą się ku

sobie, wyczerpane. Rzeka zostawia tłuste ślady na murowanych nabrzeżach, gdzie miasto

powstaje z otchłani rozkładu, by utrzymać w ryzach płynącą wodę. Fetor jest coraz trudniejszy

do zniesienia.

(Zastanawiam się, jak to wszystko wygląda z góry; wtedy miasto nie może się ukryć

i zbliżając się do niego z wiatrem, można z odległości wielu mil dostrzec je, podobne do

brudnej plamy albo gnijącego ścierwa, w którym kłębi się robactwo. Nie powinienem o tym

myśleć, ale teraz już nie potrafię przestać. Leciałbym wzwyż z prądami wstępującymi

wzbudzanymi przez dymiące kominy, żeglowałbym wysoko ponad dumnymi wieżami i srał na

tych, których natura uwiązała do ziemi; pofrunąłbym ponad chaosem i wylądował tam, gdzie

przyszłaby mi ochota... Nie wolno mi o tym myśleć, nie mogę tego zrobić; muszę przestać, nie

teraz, nie tak, jeszcze nie).

Widzę domy śliniące się bladym grzybem, organicznymi bohomazami rozciągającymi

się po frontowych elewacjach od zawilgoconych fundamentów aż po okna na najwyższych

piętrach. W szpary między starymi budynkami na końcach ślepych uliczek wcisnęły się

dodatkowe piętra naprędce skleconych domostw. Krajobraz jest zniekształcony, jakby na

dachach rozlały się znienacka i zastygły pomarszczone kałuże wosku. Widać, że – niegdyś

ludzkie – ulice zasiedliła odmienna forma inteligencji.

Pomiędzy okapami dachów i ponad płynącą wodą rozciągają się druty naprężone

stwardniałymi bryłami mlecznobiałej flegmy. Brzęczą z cicha jak basowe struny. Coś przemyka

ponad nami; mój sternik z odrazą spluwa do ciemnej wody.

Jego plwocina rozpuszcza się i znika. Masy ślinowej zaprawy, otaczające nas ze

wszystkich stron, z wolna rzedną. Pojawiają się wąskie ulice.

Pociąg z donośnym gwizdem przejeżdża po torach ułożonych ponad rzeką. Spoglądam

w jego stronę, ku południowemu wschodowi, i widzę sznur małych światełek przemykających po

moście i znikających w krainie mroku, w paszczy kolosa, który pożera swych mieszkańców.

Wkrótce miniemy fabryki. Dźwigi wyłaniają się z ciemności niczym chude ptaki; tu i ówdzie

poruszają się, by dać pracę nocnej zmianie. Łańcuchy ciągną w górę bezwładne ciężary

podobne do bezużytecznych kończyn, wprawione w ruch upiornym wirowaniem zębatych

przekładni i kół zamachowych.

Wielkie, drapieżne cienie niespiesznie patrolują niebo.

Słyszę huk, powtórzony echem, jakby jądro miasta było puste. Czarna barka wciska się

w gąszcz podobnych korabiów, załadowanych koksem, drewnem, żelazem, stalą i szkłem. W tym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: