Clancy Tom - Stan zagrożenia.pdf - Tom Clancy - obudzsie

TOM CLANCY

Stan Zagrożenia

w Wydawnictwie Amber

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA "CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

w przygotowaniu

BEZ SKRUPUŁÓW

TOM CLANCY

STAN ZAGROŻENIA

Przekład Zbigniew Kański

AMBER

Tytuł oryginału CLE AR AND PRESENT DANGER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ZBIGNIEW WARZECHA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta RENATA KUK, ELŻBIETA SZELEST

Ilustracja na okładce AGENCJA AKPA

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-0404-6

* * *

Pamięci Johna Balia, przyjaciela, nauczyciela i profesjonalisty, który odleciał

ostatnim samolotem

* * *

Prawo bez przemocy jest bezsilne. Pascal

Rola policji polega na stosowaniu przemocy lub groźbie jej użycia

w obronie żywotnych interesów państwa wewnątrz jego granic

i w normalnych warunkach. Rola sił zbrojnych polega na stosowaniu

przemocy lub groźbie jej zastosowania poza granicami państwa

w normalnych warunkach, zaś wewnątrz jego granic wyłącznie

w okolicznościach nadzwyczajnych (...). To, w jakim zakresie państwo gotowe jest

użyć przemocy w obronie

swych żywotnych interesów (...), zależy od oceny

aktualnie sprawującego władzę rządu, jakie środki może

i powinien zastosować, by nie dopuścić do kryzysu funkcjonowania

państwa i rezygnacji z własnych obowiązków.

Generał sir John Hackett

Prolog

SYTUACJA

Pokój był jeszcze pusty. Gabinet Owalny mieści się w południowo-wschodnim rogu

zachodniego skrzydła Białego Domu. Prowadzą do niego trzy wejścia: jedno z

gabinetu osobistego sekretarza prezydenta, drugie z małej kuchni, przez którą

można przejść do gabinetu prezydenta, i wreszcie trzecie z korytarza

wychodzącego na Pokój Roosevelta. Jak na najwyższego urzędnika w państwie,

gabinet jest niezbyt duży i zwiedzający często napomykają, że wydaje się im

mniejszy, niż oczekiwali. Biurko prezydenta, ustawione na wprost okien o grubych

szybach z kuloodpornego poliwęglanu, zniekształcających widok na trawnik przed

Białym Domem, wykonane jest z drewna pochodzącego z HMS "Resolute", brytyjskiego

statku, który zatonął na wodach amerykańskich w XIX wieku. Amerykanie wydobyli

wrak i zwrócili go Zjednoczonemu Królestwu, a w dowód wdzięczności królowa

Wiktoria kazała wykonać biurko z jego dębowych desek i przekazać Amerykanom jako

wyraz oficjalnego podziękowania. Wykonane w czasach, gdy ludzie byli niższego

wzrostu niż dzisiaj, biurko podwyższono nieco za prezydentury Reagana. Leżały na

nim segregatory i raporty przykryte wydrukiem harmonogramu spotkań, aparat

interkomu, zwyczajny wieloliniowy telefon klawiszowy oraz wyglądający normalnie,

ale nader skomplikowany, bezpieczny aparat do rozmów poufnych.

Krzesło prezydenta zostało wykonane na zamówienie i przystosowane do rozmiarów i

wymagań użytkownika, zaś wysokie oparcie zawierało kilka warstw kevlaru -

tworzywa lżejszego i mocniejszego od stali - stanowiącego dodatkowe

zabezpieczenie przed kulami, gdyby jakiś szaleniec

zdołał przestrzelić pancerne szyby okien. Kilkunastu agentów Secret Service

pełniło dyżur w tej części rezydencji prezydenta w godzinach urzędowania. Aby

się tu dostać, większość ludzi musiała przejść przez detektor metali - w

zasadzie wszyscy, bo ci najpewniejsi byli nieco za pewni - i każdy musiał się

poddać kontroli przeprowadzanej całkiem serio przez funkcjonariuszy Secret

Service, których bez trudu rozpoznawało się po wetkniętej w ucho słuchawce

koloru skóry oraz przewodzie wychodzącym spod marynarki i których uprzejmość

była sprawą drugorzędną wobec ich głównej misji - ochrony życia prezydenta. Pod

marynarką każdy agent nosił broń krótką o dużej mocy i każdy z zawodowego nawyku

widział we wszystkich i wszystkim potencjalne zagrożenie dla Farmera, bo taki

pseudonim aktualnie obowiązywał - nie miał on żadnego znaczenia, poza tym że był

łatwy do wymówienia i rozpoznania w łączności radiowej.

Wiceadmirał James Cutter z Marynarki Wojennej USA urzędował w gabinecie

położonym w przeciwległym, północno-zachodnim rogu zachodniego skrzydła i tego

dnia tkwił na posterunku już od szóstej piętnaście. Stanowisko specjalnego

doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego nadaje się tylko dla

rannych ptaszków. Za kwadrans ósma wypił drugą filiżankę kawy - podawano tu

wyborną - i włożył przygotowane raporty do skórzanej aktówki. Przeszedł przez

pusty gabinet swojego przebywającego na urlopie zastępcy, potem korytarzem na

prawo, obok również pustego gabinetu wiceprezydenta, który bawił właśnie w

Seulu, i skręcił na lewo, obok gabinetu szefa administracji Białego Domu. Cutter

należał do grona najbardziej wtajemniczonych osobistości Waszyngtonu -

nieobejmującego nawet wiceprezydenta - które bez specjalnego zezwolenia mogły

wejść do Gabinetu Owalnego według własnego uznania, choć zazwyczaj zawiadamiał

najpierw sekretariat, żeby uniknąć zamieszania. Szef administracji nie patrzył

przychylnym okiem na ten przywilej, z tym większą też satysfakcją Cutter

wykorzystywał swoje uprawnienie nieograniczonego dostępu do prezydenta. Po

drodze czterech funkcjonariuszy ochrony ukłoniło się admirałowi, który

odwzajemnił się takim samym skinieniem, jakim pozdrawiał każdego pracownika

fizycznego. Oficjalnym pseudonimem Cuttera był Drwal i choć Cutter dobrze

wiedział, że agenci nazywają go pomiędzy sobą zupełnie inaczej, nic sobie z tego

nie robił. W sekretariacie już tętniło życie; trzech sekretarzy i jeden agent

Secret Service siedzieli na swoich miejscach.

- Szef będzie punktualnie? - spytał.

- Farmer jest w drodze, panie admirale - odpowiedział agent specjalny Connor.

Miał czterdzieści lat, był szefem osobistej ochrony

prezydenta, nie obchodziło go, kim jest Cutter i miał gdzieś to, co Cutter

o nim myśli. Prezydenci i doradcy przychodzili i odchodzili, jedni lubiani, inni

znienawidzeni, ale zawodowcy ze służb specjalnych obsługiwali

i chronili wszystkich bez wyjątku. Fachowym okiem przebiegł po aktówce i

garniturze Cuttera. Dzisiaj nie było tam broni. To nie paranoja. Król Arabii

Saudyjskiej zginął z rąk członka rodziny, a byłego premiera Włoch własna córka

wydała terrorystom, którzy go w końcu zamordowali. Nie tylko na wariatów musiał

uważać. Każdy mógł zagrażać prezydentowi. Connor i tak miał szczęście, że musiał

dbać tylko o jego fizyczne bezpieczeństwo. Były też inne zagrożenia, ale to już

zmartwienie odmiennych, mniej zawodowych służb.

Wszyscy wstali, kiedy wszedł prezydent i za nim, jak zawsze, anioł stróż z

ochrony osobistej - gibka kobieta około trzydziestki o rozpuszczonych, ciemnych

włosach, co nie zmieniało faktu, że w strzelaniu z pistoletu nie miała sobie

równych w służbach rządowych. Daga - jej przydomek służbowy - przywitała Pete'a

uśmiechem. Zapowiadał się spokojny dzień. Prezydent nigdzie się nie wybierał.

Listę interesantów dokładnie sprawdzono - numery legitymacji ubezpieczeniowych

osób spoza personelu przepuszczono przez komputery z rejestrem kryminalnym FBI -

a samych gości podda się oczywiście najbardziej drobiazgowej rewizji, jaką da

się przeprowadzić bez obmacywania delikwentów. Prezydent gestem ręki zaprosił

admirała Cuttera do siebie. Dwóch agentów jeszcze raz sprawdziło listę

interesantów. Należało to do ich obowiązków, a szef ochrony wcale nie miał

pretensji, że typowo męską robotę zlecono kobiecie. Daga zasłużyła na swoje

stanowisko, pracując w terenie. Wszyscy zgodnie przyznawali, że gdyby była

mężczyzną, nosiłaby już dwie krokiewki sierżanta, a jeśli przypadkiem jakiś

niedoszły zabójca wziąłby ją za sekretarkę, należało tylko mu współczuć. Co

kilka minut, dopóki Cutter nie wyszedł, agenci na zmianę spoglądali przez wizjer

w białych drzwiach, by upewnić się, czy wszystko w porządku. Prezydent piastował

urząd już przeszło trzy lata i przywykł do ciągłej obserwacji. Agentom nie

przyszło nawet do głowy, że zwykły śmiertelnik czułby się skrępowany w tej

sytuacji. Płacili im za to, żeby wiedzieli wszystko co się da o prezydencie,

począwszy od tego, jak często chodzi do toalety, skończywszy na osobach, z

którymi sypiał. Nie na próżno agencję zwano Secret Service. Ich poprzednicy

skrzętnie ukrywali wszelakie grzeszki swojego szefa. Żona prezydenta wcale nie

miała prawa wiedzieć, co robi jej małżonek cały boży dzień - przynajmniej

niektórzy prezydenci wyraźnie to sobie zastrzegli - ale funkcjonariusze ochrony

mieli nie tylko prawo, ale i obowiązek.

Za zamkniętymi drzwiami prezydent usiadł wygodnie. Od strony kuchni Filipińczyk,

steward w mundurze marynarki, wniósł tacę z kawą i rogalikami i zasalutował na

baczność, zanim odszedł. Tym samym zakończył się wstępny poranny rytuał i Cutter

przystąpił do codziennego raportu wywiadowczego. Materiał dostarczała mu CIA do

domu w Fort Myer w stanie Wirginia przed świtem, co pozwalało admirałowi

odpowiednio go opracować. Odprawa nie trwała długo. Była późna wiosna i na

świecie panował względny spokój. Lokalne wojny w Afryce i w paru innych

miejscach nie miały większego znaczenia dla amerykańskich interesów, na Bliskim

Wschodzie jak zwykle idylla. Był więc czas na inne sprawy.

- Jak tam operacja "Rewia na Wodzie"? - spytał prezydent, smarując masłem

rogalik.

- Wszystko gotowe, panie prezydencie. Ludzie Rittera zabrali się już do pracy -

odparł Cutter.

- Nie jestem do końca przekonany, czy nie będzie przecieków.

- Panie prezydencie, przedsięwzięliśmy nadzwyczajne środki ostrożności. Owszem,

jest pewne ryzyko - wszystkich ewentualności nie da się przewidzieć - ale

ograniczyliśmy do niezbędnego minimum liczbę wtajemniczonego personelu, a ludzie

ci zostali wybrani i sprawdzeni z największą dokładnością.

Ta wypowiedź doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego została skwitowana

pomrukiem uznania. Prezydent wpadł w zastawioną przez siebie samego pułapkę -

jak to się zdarza w przypadku bodaj każdego prezydenta. Prezydenckie obietnice i

oświadczenia... ludzie mieli wstrętny zwyczaj pamiętania o nich. A jeśli już

sami zapominali, to zawsze znalazł się dziennikarz albo rywal polityczny, który

nie omieszkał im przypomnieć. Tyle rzeczy się powiodło za tej kadencji. Ale

wiele z nich pozostało w tajemnicy i, ku utrapieniu Cuttera, tak miało pozostać.

W końcu na tym polegają sekrety. Tylko że kiedy w grę wchodzi polityka, żaden

sekret nie jest absolutnie święty, a zwłaszcza w roku wyborów. Cutter nie

powinien się tym przejmować. Był wszak zawodowym oficerem marynarki i powinien

zajmować całkowicie apolityczne stanowisko w sprawach dotyczących bezpieczeństwa

państwa, ale ten, kto wymyślił taki właśnie postulat, musiał być mnichem.

Najwyżsi urzędnicy władzy wykonawczej nie ślubowali przecież cnoty i ubóstwa, a

posłuszeństwo też już się tak bardzo nie liczyło.

- Obiecałem społeczeństwu amerykańskiemu, że coś z tym fantem zrobimy - odparł

gniewnie prezydent. - I gówno zdziałaliśmy.

- Panie prezydencie, nie można zwalczać zagrożeń bezpieczeństwa narodowego za

pomocą instytucji policyjnych. Albo nasze narodowe bezpieczeństwo jest

rzeczywiście zagrożone, albo nie.

Cutter powtarzał tę opinię z uporem maniaka od lat. Teraz wreszcie znalazł

wdzięcznego słuchacza. Następny pomruk:

- No, właśnie, czyż nie mówiłem dokładnie tego samego?

- Tak, panie prezydencie. Najwyższy czas pokazać im, jak grają nasi duzi

chłopcy. - Opinię taką Cutter wyznawał od samego początku, jeszcze na stanowisku

zastępcy Jeffa Pelta, a wraz z odejściem Pelta, ten właśnie pogląd w końcu

zwyciężył.

- Dobra, James. Ty masz piłkę. Atakuj. Tylko nie zapominaj, że ważne są wyniki.

- Będą, panie prezydencie. Już moja w tym głowa.

Trzeba draniom dać wreszcie nauczkę, pomyślał prezydent. Miał pewność, że

nauczka będzie dotkliwa. Tu się nie mylił. Obaj panowie siedzieli w pokoju, w

którym skupiała się i z którego emanowała najwyższa władza najpotężniejszego

narodu w historii cywilizacji. Ci, którzy wybrali człowieka zasiadającego w tym

pokoju, zrobili to przede wszystkim dla własnego bezpieczeństwa, ochrony przed

zakusami obcych mocarstw i łobuzami z własnego podwórka, przed wrogami wszelkiej

maści. Wrogowie jawili się w różnych postaciach, w tym i takich, które

niezupełnie mieściły się w przewidywaniach Ojców Założycieli. Ale jedna - którą,

a jakże, przewidzieli - zalęgła się w tym właśnie pokoju... jednak nie o niej

myślał teraz urzędujący prezydent.

Na karaibskim wybrzeżu słońce wstało o godzinę później i gdy w klimatyzowanych

pomieszczeniach Białego Domu panował przyjemny chłodek, tu ciężkie i lepkie od

wilgotności powietrze zwiastowało kolejny duszny dzień przy utrzymującym się

bezlitośnie wysokim ciśnieniu. Zalesione wzgórza na zachodzie uciszały lokalne

wiatry do poziomu słabiutkiego szeptu; właściciel "Empire Builder" zakończył

przygotowania do wyjścia w morze, gdzie powietrze było chłodniejsze, a bryzy

niczym nieograniczone.

Załoga się spóźniła. Nie podobali mu się, ale przecież nie brał z nimi ślubu.

Byle tylko zachowywali się przyzwoicie. W końcu wypływał z rodziną.

- Dzień dobry. Jestem Ramón. A to Jesus - powiedział ten wyższy.

Właściciela gnębiło to, że obaj żywo przypominali mu jakby naprędce ogarnięte

wersje... czego? A może po prostu chcieli zrobić dobre wrażenie?

- Dacie sobie radę? - spytał właściciel.

- Si. Znamy się na dużych statkach motorowych - uśmiechnął się, ukazując proste,

umyte zęby. Ten zawsze dba o swój wygląd, pomyślał właściciel. Chyba

niepotrzebnie się martwił. - A Jesiis, zobaczy pan, jaki z niego kucharz.

Czarujący gówniarz.

- Dobra, kajuty dla załogi są z przodu. Paliwo zatankowane, silnik już ciepły.

Wypłyńmy z tego pieca.

- Muy hien, Capitan.

Ramón i Jesus rozładowali ekwipunek z jeepa. Obracali kilka razy, zanim wszystko

rozłożyli na pokładzie, ale o dziewiątej MY "Empire Builder" rzucił cumy i

wyszedł w morze, mijając po drodze turystyczne łodzie, na których siedzieli

Yanqui z wędkami. Na otwartym morzu jacht wziął kurs na północ. Rejs miał

potrwać trzy dni.

Ramón był już przy sterze, co oznaczało, że siedział w szerokim, podniesionym

fotelu, podczas gdy autopilot "George" sterował automatycznie. Lekka robota.

Jacht klasy Rhodes wyposażony był w stabilizatory płetwowe. Jedyny powód

rozczarowania to kajuty dla załogi, którymi właściciel nie zawracał sobie głowy.

Typowe, pomyślał Ramón. Jacht wart ciężkie miliony dolarów, z radarem i

wszelkimi możliwymi udogodnieniami, a załoga, która go obsługiwała, nie miała

nawet marnego telewizora ani wideo, żeby się godziwie rozerwać po pracy...

Przesunął się do przodu i wykręcając szyję, spojrzał na forkasztel. Właściciel

chrapał w najlepsze, jakby wycieńczyło go przygotowanie jachtu do rejsu. A może

żona dała mu w kość? Leżała plecami do góry na ręczniku, obok męża. Miała

rozpiętą górę bikini, żeby się równo opalić. Ramón się uśmiechnął. Są w końcu

lepsze rozrywki dla mężczyzny niż telewizja. Ale nie za szybko. Im dłużej się

czeka, tym lepiej smakuje. Usłyszał odgłosy filmu w głównym salonie za mostkiem,

gdzie dzieci puszczały sobie kasety wideo. Nie przyszło mu nawet do głowy

litować się nad kimkolwiek z całej czwórki. Ale przecież miał trochę serca.

Jesus był dobrym kucharzem. Obaj postanowili zgodnie, że skazańcom należy się

obfity posiłek.

Rozjaśniło się na tyle, by można było już od biedy coś zobaczyć bez

noktowizyjnych gogli: przedświt, znienawidzony przez pilotów śmigłowców, bo oko

z trudem przyzwyczajało się do jaśniejącego nieba i wciąż tonącej w ciemnościach

ziemi. Chłopcy z drużyny sierżanta Chaveza siedzieli przypięci pasami

bezpieczeństwa zapinanymi na jedną klamrę na piersi, każdy z bronią między

kolanami. Śmigłowiec UH-60A

Blackhawk wzbił się ponad wzgórze i zaraz za wierzchołkiem gwałtownie

zanurkował.

- Czterdzieści sekund - poinformował Chaveza pilot przez telefon pokładowy.

Ćwiczenie polegało na niewidocznym desancie, wobec czego helikoptery to wznosiły

się, to opadały, by w ten sposób zmylić postronnego obserwatora.,Blackhawk

zanurkował ku ziemi i wyrwał na chwilę, gdy pilot popuścił dźwignię sterowania

skokiem, ustawiając maszynę nosem do góry, sygnalizując w ten sposób dowódcy

załogi, żeby otworzył przesuwne drzwi po prawej stronie, a żołnierzom, żeby

odpięli klamry pasów bezpieczeństwa. Blackhawk miał pozostać w zawisie tylko na

chwilę.

- Skakać!

Chavez wyskoczył pierwszy i płasko upadł na ziemię. Reszta drużyny zrobiła to

samo i blackhawk natychmiast wzniósł się z powrotem w niebo, na pożegnanie

sypiąc piachem w twarz wszystkim swoim byłym pasażerom, by zaraz pojawić się

znowu na południowej stronie wzgórza, jakby się w ogóle nie zatrzymywał. Drużyna

pozbierała się i skryła w lesie. To dopiero początek zadania. Sierżant wydał

komendy ruchami rąk i poprowadził ludzi, narzucając mordercze tempo. Będzie to

jego ostatnia misja, potem sobie odpocznie.

W ośrodku projektowania i testowania nowych broni marynarki wojennej w China

Lakę w Kalifornii grupa inżynierów cywilnych i specjalistów od artylerii

krzątała się wokół nowej bomby. Mimo takich samych rozmiarów jak stara

jednotonówka, dzięki nowej konstrukcji ważyła prawie trzysta pięćdziesiąt

kilogramów mniej. Płaszcz bomby wykonano bowiem nie ze stali, ale ze wzmocnionej

kevlarem celulozy - pomysł zapożyczony od Francuzów, którzy produkowali obudowy

pocisków z włókien naturalnych z dodatkami metalu tylko tam, gdzie mocowano

lotki lub bardziej wyrafinowane urządzenia przekształcające pocisk w BSL -bombę

sterowaną laserem, która naprowadzała się na wyznaczony punkt. Mało kto

wiedział, że taka inteligentna bomba to najczęściej zwykła żelazna bomba z

przykręconym urządzeniem naprowadzającym.

- Dużo huku, a nawet gówniany odłamek nie zostanie - narzekał jeden z cywilów.

- Po co nam niewidzialne bombowce Stealth - spytał drugi inżynier -skoro

nieprzyjaciel będzie miał echo radiolokacyjne od ładunku bojowego?

- Hm - zastanowił się ten pierwszy. - Po diabła robić bombę, która tylko wkurzy

faceta?

- Wsadzisz mu ją za próg i nie zdąży nawet się wkurzyć.

- Hm.

Znał przynajmniej przeznaczenie bomby. Pewnego pięknego dnia będzie podwieszona

pod ATA, samolot taktyczny nowej generacji, morski bombowiec szturmowy zbudowany

przy zastosowaniu technologii niskiej wykrywalności. Wreszcie lotnictwo morskie

popchnęło ten program. Najwyższy czas. Na razie jednak trzeba było przekonać

się, czy ta nowa bomba o innym ciężarze i środku ciężkości wyśledzi cel,

wyposażona w tradycyjne laserowe urządzenie sterujące.

Podnośnik uniósł opływowy kształt z palety. Następnie operator naprowadził bombę

pod centralny zaczep bombowca szturmowego A-6E Intruder.

Eksperci cywilni i oficerowie przeszli do helikoptera, który miał zaraz zabrać

ich na poligon. Pośpiechu nie było. Godzinę później jeden z cywilów w wyraźnie

oznakowanym bunkrze nastawił dziwaczne urządzenie na cel oddalony o sześć

kilometrów. Cel ten stanowił stary, pięciotonowy samochód ciężarowy z demobilu

piechoty morskiej, który miał za chwilę, jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z

planem, umrzeć śmiercią tragiczną i spektakularną.

Clancy Tom - Stan zagrożenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: