Grzegorz Wołoszuk - Kołysanka.pdf - 2006 - mamut123

GrzegorzWołoszuk

Kołysanka

Quentin 2006

KOŁYSANKA

Czcigodni mistrzowie, oto scenariusz, którym chciałbym zainteresować Waszych graczy. Tekst

adaptowany może być w realiach fantasy (uwstecznienie cywilizacyjne, zmiana nazewnictwa) i przez

systemy grozy, polecam ZC; starałem się tu wyjść naprzeciw wymaganiom rzeczywistości AD1920.

Całość scenariusza wyjaśnia i uzupełnia okoliczności, które modelują rzeczywistość, pozwalają

tłumaczyć zjawiska, dostarczają faktów. Naśladując logikę, stosując i rozbudowując istniejące

zależności, w jakich pozostają jego elementy należy postawić graczy w ogniu pytań: co takiego się

dzieje, co do tego doprowadziło, dokąd zmierzają wypadki?

Wprowadzenie

Nim spostrzegli wieczór przeszedł w noc, gęstą i smolistą. Mdłe światło lamp uczepionych wozu,

skaczących na wyboistej drodze, niemal gasło zupełnie. Turkot kół, stukot obluzowanego ładunku

mieszał się z wyciem wiatru i przekleństwami miotanymi przez cztery zmarznięte postacie, tkwiące na

wozie. Kłopot z kołem spowodował to opóźnienie, nadrabiano stracony dystans po zmroku - należało

bowiem rozładować wóz, szukać warsztatu, ale wpierw dojechać do niego po improwizowanej

naprawie. Prowizorka była jak najbardziej niepewna. Perypetie z wozem wszak już mieli za sobą. Nie

był to jednak ostatek perypetii, zaś na pewno kres takich, które jakiś czas później można rozpamiętywać

ze śmiechem. Trojgu nie będzie już dane śmiać się za życia. Prowadził ich ciemny pas nieba osnutego

chmurami, ograniczony czarnymi ścianami lasu.

Zbliżający się od czoła tętent kopyt nie mógł wróżyć nic dobrego. Gdy na wozie uniósł się ktoś by

pozdrowić nadjeżdżających – padł huk, snop iskier i kula szarpnęła jego ciałem. W ciągu następnych

chwil zawtórowało temu jeszcze kilka grzmotów, których odgłosy przedzierały się przez gęsty las. Kilka

osób zajęło się szabrowaniem, poczęto dobijać ranionych. Zawiedli się, oczekiwanej gotówki było

niewiele, dobra były marne. Wyprzęgli konie, wóz zepchnęli w przydrożny rów.

Kiedy się oddalili ktoś wyczołgał się z tego rowu. Dowlókł się do jednego z ciał, począł szarpać

odzieniem. Kim był? Zwał się Max, był parobkiem szarpanego. Ten nagle dał znak życia. Obficie

broczyli krwią. Zdołali oprzeć się o wywrócony wóz. Mimo ciężkich obrażeń trwali jeszcze przy życiu.

Pozostałym zabrakło chociaż tyle szczęścia.

Jak długo potrwa umieranie? Nie można było liczyć na pomoc. Skąd miałaby nadejść? Jeden

recytował modlitwę, drugi próbował go wspomóc. Wezwiemy wszystkich, będziemy wołać i błagać, aż

któryś pomoże. Każdego z osobna i wszystkich naraz. Wszystkich Świętych a może i samego Boga.

Lament przerwał parobek wybijając się swym głosem. Przyzywał kogoś, jakby recytując z pamięci, raz

po raz, jakąś sobie znaną formułkę. Dyktował ją swemu chlebodawcy, który próbował wtórować

wątłym głosem, tłumionym napływającą do ust krwią. Sił ubywało, ale sługa zdawał się postępować w

myśl jakiegoś planu, przedsięwziąć coś nadzwyczajnego. Jeśli nikły blask lamp nie zostałby zduszony,

możnaby dostrzec upór na jego twarzy: uda się! Co? Wyciągnąć ich z tego? Jakim sposobem?

Ogarnął ich sen, a może już nie żyli? Lecz nie. Usta jednego bezgłośnie poruszały się w takt słów-

błagań, słów-kluczy. Poczuł mrowienie, ktoś stał obok. To nie mógł być parobek... Czy to pomoc, czy

tamci wrócili? Poczuł jak wzmacnia się jego świadomość, nie tracił sił na jej przywoływanie.

Jestem jedyną szansą ratunku dla ciebie. Czyje życie wolisz zachować? Jego czy swoje? By

uratować jedno, drugie trzeba poświęcić. Tamto życie – wskazał na parobka – nie jest wiele warte i tak

by trafił tam, gdzie mam zamiar jednego z was zabrać. Wezwano mnie, lecz długo tu nie pozostanę,

więc pośpiesz się młynarzu. Nic nie zrobię dopóki nie poweźmiesz decyzji...

Dobrze zadecydowałeś, ale... chcę byś i ty mi pomógł w zamian. Uchronię cię od śmierci. Dla

siebie żądam... życzę sobie pogrzebu. Taką zawrzemy umowę. Twa obietnica mi nie wystarczy. Nie

żądam przysięgi na twą krew, pełno jej wokół. Zaklinam na życie twej matki, żony i młyn, poza którymi

www.quentin.rpg.pl

Strona1

GrzegorzWołoszuk

Kołysanka

Quentin 2006

nic nie posiadasz. Jeśli się nie sprawisz, skazujące Wyroki Losu sięgną po twych bliskich, twoje mienie.

Nie wymagam wiele, w zamian daję życie. Ja przysłużę się tobie, ty mnie. Dzięki mnie będziesz żył,

dzięki tobie wreszcie umrę. Oto umowa doskonała. Zastanów się. Zanim dasz odpowiedź wyjaśnię ci

szczegóły pogrzebu, kiedy miałby się odbyć, jak miałby wyglądać i gdzie spoczywają me szczątki, byś

wiedział, czego się podjąć wypełniając zobowiązania, po czym ostatni raz zapytam czy wyrażasz

zgodę...

Dopiero, gdy krótka choroba zmogła raptem w następnym roku jego matkę i mimo aktywnej

ingerencji medyka pozbawiła ją życia, zmąciło to w młynarzu pozorny spokój. Czyżby to nie był majak

zrodzony gorączką i krwawymi ranami raz półprzytomnego, to znów nieprzytomnego człowieka?

Pomimo tego, że odnaleziono (tylko) go żywego, miał wówczas przed sobą jeszcze bolesne miesiące

rekonwalescencji. Pełni sił nie odzyskał. A ślady tamtej nocy, które wydłubał z pamięci, to gwaranta

jakiejś umowy: w następnym roku (a więc w tym) śmierć matki, w kolejnych straci żonę i mienie - młyn,

jeżeli nie odbędzie się przyrzeczony pogrzeb.

Wkrótce udał się koleją do Awinion, 38-letni pan Ertzman, młynarz. Chciał złożyć w bazylice

ofiarę za duszę matki. Dlaczego w Awinion, a nie gdzieś bliżej, choćby w Grenoble? Ano, by się

przekonać, że tamtej nocy miał do czynienia ze zwidem, płodem własnej, zaburzonej wtenczas

wyobraźni. Tu kierowała urojona umowa, lecz „rojenia” okazały się potwierdzać. Wskazania zjawy

okazały się prawdą. Zakradł się do cmentarnej kaplicy, oświetlił jeden z kątów, zdrapał warstwę wapna

ze ściany na zasugerowanej wysokości. A niech to, rzeczywiście tam były. Kombinacje czterocyfrowe,

podające rok. Przy jednej widniała rzymska IX lub krzyż ze złamanym pionem. To wskazówka jak

odszukać nagrobek na położonej w pobliżu nekropolii, gdzie od wieków grzebie się biedę i skazańców.

Czuł się niczym złodziej. Rozkopał właściwy grób i wydobył kości z rozbitego łopatą dzbana (notabene

ustawionego do góry dnem), umieszczonego zamiast trumny. Wpakował je do worka (być może ze

szczątkami glinianej skorupy) i zapragnął jak najszybciej stamtąd uciec, jak gdyby mógł w ten sposób

odegnać od siebie różne natręctwa. Ukrył to w młynie.

Podczas następnej podróży, poczynił starania by pozyskać księdza, który dyskretnie załatwiłby

tak delikatną sprawę. Pamiętał nakazy umowy. Miał zapewnić spokój zjawie. Prawdziwy pogrzeb na to

pozwoli. Wezwiesz księdza, choćby upadłym był człowiekiem, jest osobą duchowną, on odprawi

ceremonię pogrzebową. Czy możesz tyle uczynić? Za to, że uratuję twoje życie, ty zakończysz moje.

Niedługo potem ponownie ujrzał zjawę, we śnie. Było to niczym prawdziwe spotkanie w realnym

świecie. Mógł teraz spojrzeć w tą zwykłą, ludzką twarz. Pochwalił się łamanym głosem... pogrzeb

wkrótce, znalazłem odpowiedniego księdza, który nie zadaje pytań. Kiedy tylko przybędzie... Czy ona

musiała umrzeć? Nie znalazł odwagi by zapytać po cóż grzebać te szczątki skoro były i tak w mogile.

Tyle historii. Moja jednostronna umowa zakłada w tym miejscu wkroczenie na scenę bohaterów.

Mistrzowie nie muszą jej jednak sygnować i poniekąd herosi mogą być już wtajemniczeni. Co więcej,

dostrzegam dwie perspektywy, wg których można rozwinąć akcję. Jedną przybliżę na końcu, na

przykładzie drugiej zaprezentuję scenariusz. Różnicą byłyby cele (i dysonans moralny) jakie staną przed

BG. Jeśli MG uznałby tamtą ewentualność za atrakcyjniejszą może ją wykorzystać w zastępstwie. Ja

jednak będę się trzymał swojej wersji umowy.

Dzieńprzybycia

Czas zaczynamy mierzyć od przybycia do Junksion (okolice Chambery – na północ od Grenoble)

księdza. W rzeczy samej jest to osoba występna, kryje fakt, że uzyskała święcenia kapłańskie. Nosi

świecki ubiór, którym tuszuje małą otyłość, co świadczy, że dobrze mu się powodzi. Jeśli nadarzy się

okazja kupczy ślubami, chrzcinami, pogrzebami – oferując swe usługi tym, którzy z jakichś powodów

nie mogą liczyć na oficjalne ceremonie. Taki też charakter ma jego wizyta tutaj. Utrzymuje, że zamierza

odwiedzić tu starego przyjaciela, lecz by nie psuć niespodzianki, nie zgodzi się wyznać jego

personaliów. Nie będzie jednak podejmował żadnych kroków ku temu zmierzających – zagnieździ się w

zajeździe.

www.quentin.rpg.pl

Strona2

GrzegorzWołoszuk

Kołysanka

Quentin 2006

Koleją dojechał do Grenoble, stamtąd dalszą linię komunikacyjną stanowił zaprzęg konny

zabierający gości do pensjonatu, niewiele oddalonego od Junksion –jest to bardziej rozbudowana wieś.

Być może w tej podróży, a może i w pociągu towarzyszyli mu już bohaterowie, którzy także się tam

udają.

Rozsądnym posunięciem wydaje się następujące uzasadnienie ich podróży. Wszystkiemu winien

płacz ciotki jednego z nich: Alfred zgłupiał na sześćdziesiątkę, posądza młodszą żonę o zdradę, bo ta

pod pozorem kuracji spędzi dwa tygodnie z dala od niego. Młodsi się za nią oglądają i on z tego

powodu rozpacza, musi wiedzieć, musi się tam udać, musi sprawdzić. Spakował walizkę i pojechał

szpiegować Lou. Ma słabe serce, dziurawą pamięć, pewnie niewiele grosza w kieszeni, kupę gorzkich i

cierpkich myśli, a rozwagi w ostatnich latach mu ubyło. Goń, sprowadź go do domu. Ot, zostawił

gabinet... Że też przyszło mi za niańkę... Pilnuj go, mój drogi... Gderliwa ciotka (a może matka któregoś

bohatera) nie da się zbyć, a wuja z łaski swej należałoby upilnować.

Zaprzęgiem do Junksion dotarli bohaterowie, niejaki pan Kempino (nasz ksiądz) i towarzystwo w

postaci kogoś miejscowego oraz właściciela domku letniskowego, położonego w okolicy, który korzysta

z urlopu. Rozpytując o wuja usłyszeliby, od ludzi pamiętających tego starszego dziarskiego pana, że

kierowano go dobrą radą do zajazdu. Chciał blisko pensjonatu.

Rzeczywiście znajdą go tam. Jego humor podupadł, dobrał sobie bowiem za towarzysza inżyniera

specjalistę od elektryfikacji, który zatrzymał się właśnie w pensjonacie, pokłócił z małżonką i wyniósł

zdenerwowany do gospody. Jakakolwiek natychmiastowa wyprawa powrotna jest niemożliwa. Należy

pilnować Lou. To jedyna racja, przy jakiej twardo będzie obstawał wuj. Naczelna dyrektywa to

zatrzymanie tu bohaterów, choćby za cenę zdrowia wuja, które może nagle wskutek afektu podupaść,

co wykluczy możliwość podróży w takim stanie przez kilka najbliższych dni. Dodając nawiasem, ten

cały pensjonat może wyglądać jak mini zlot feministyczny.

Pierwsza noc upłynęła pod znakiem małej biesiady alkoholowej gości gospody, więc i księdza. O

ile bohaterowie nie spiją się – trzeba pilnować wuja, by za dużo nie wypił – pomogą panu Kempino

dotrzeć do pokoju. Jeśli taka Wasza wola mogą tu przez przypadek odkryć jego prawdziwą tożsamość.

Być może już tego wieczoru zaczepiła go też Milena, na przykład prosząc o ogień.

Dzieńdrugi

Podczas przechadzki Kempino dostrzeże Ertzmana. Młynarz odbierze w urzędzie pocztowym

prenumerowaną gazetę i wstąpi do gospody przepuszczając przy wejściu „wspólnika”. Szepnie on

wówczas mam dziewiątkę. Ertzman zamieni kilka zdań z gospodarzem i po chwili stwierdzi, że musi

skorzystać, znikając w załomie korytarza. Już w pokoju powie księdzu, że da mu w jakiś sposób znać po

dzisiejszej nocy, kiedy miałby on wykonać swoje, teraz zaś musi zająć się przygotowaniami (polecenie

zjawy każące jeszcze zwlec z pochówkiem), podkreśli, że pieniądze nie są przeszkodą, po czym szybko

wyjdzie, by nie móc składać specjalnych wyjaśnień a zwłaszcza tłumaczyć się z nocnej mary, o której

milczy dotąd.

Bohaterowie muszą znosić podejrzliwość wuja. Czy przeforsuje on plan szpiegowania żonki,

wciągnie w intrygę inżyniera? Może tak zmusić ich do spaceru po okolicy, na popołudnie powierzyć im

w opiekę weterana-inwalidę, którego wuj zdążył poznać? Może zaprosi ich ów miejscowy, który im

towarzyszył, albo właściciel letniskowej chatki i okaże się nudnym urzędasem, nie mogącym nawet

teraz przestać gadać o swej pracy.

Pan Kempino wędrówki przeciągnął do ciemnej nocy. Sycił się pięknem przyrody, rzucił okiem na

kościół i cmentarz. Wracając późno natknął się na Milenę. To tutejsza flądra, łasi się do przyjezdnych

mężczyzn. Niedawno zwolniono ją z pracy w pensjonacie, gdzie zmywała w kuchni. Nasz bohater nie

wykazał oporności względem jej umizgów. Niemal doszło między nimi do zbliżenia, pośród drzew.

Stanie się to natomiast następnej nocy (3 od przybycia). Nim to nastąpi pozostaje mi wyjawić garść

faktów, z dnia pomiędzy nocą, podczas której go zauroczyła, a tą, kiedy znalazła się z nim w łóżku.

www.quentin.rpg.pl

Strona3

GrzegorzWołoszuk

Kołysanka

Quentin 2006

Dzieńtrzeci

Można wykorzystać jedną z poznanych przez bohaterów osób by wypełniła wszystkim czas do

obiadu, a nawet łącznie z nim. Po powrocie do pokoju ksiądz zauważy gazetę wsuniętą przez szparę

pod drzwiami. Wewnątrz na marginesie znajdzie nakreślone ołówkiem kilka słów: spotkamy się /tu

data – dla porządku dodam 4 noc od jego przybycia/ o 23, ojcze. Będę czekał w zagajniku obok figurki

św. Krzysztofa, wszystko wtedy sfinalizujemy, Znajomy (a może E., dla ułatwienia). W pewien sposób

ucieszy to księdza. Najbliższą noc ma dla siebie. Mógłby zaprosić... Może w wyjątkowo dyskretny

sposób zwróci się do kogoś z bohaterów z prośbą o prezerwatywę.

Wieczorem, przed pamiętną nocą, księdza oczekującego w głównej sali gospody na kolację

odwiedzi Milena. Spotkanie odbędzie się bez echa. Zamieni z panem Kempino parę słów. Żona

gospodarza podając mu kolację zwróci uwagę na odrywający się guzik w marynarce i ostrzeże przed

konszachtami z tą kobietą, która po północy opuści jego pokój niezauważona, tak jak niezauważona do

niego wejdzie.

A stary doktor, mąż Lou, gdzieś się zapodział? Może nawet tego nie wiedzą. Jeśli sterczą w izbie

gospody mógłby podejść do nich mężczyzna o rysach i cerze iberyjskiej pytając o /tu imię naszego

siostrzeńca/ i wyjaśniając, że natknął się w okolicy na błądzącego starszego pana, który skrzecząc, iż nie

wie gdzie się kierować w tych ciemnościach, a chce do pensjonatu, wypytywał go o drogę. Stwierdzając,

że musi pilnować zdradliwej żonki zrobił się niemiły. Gość powiadomi bohaterów, że starszy pan

przeklął jakąś siostrę, która zwaliła mu na głowę siostrzeńca, by ten go ryzował, w tym miejscu również

imię siostrzeńca unurzał w błocie wyzwisk, od gołowąsów począwszy do znacznie tęższych. Przeklął

jeszcze gospodę, komary i nie zważając na skołowanego rozmówcę ruszył przez sad. Z jakimi

zamiarami szedł na ów pensjonat... Taka relacja powinna wyrwać z odrętwienia bohaterów. Człowiek

ten rzeczywiście natknął się na wuja i może dzięki temu spotkaniu udało mu się wywabić z gospody

niewygodnych świadków, jeśli w niej tkwili, a wuja pozbawić pistoletu.

Ksiądz zanim podejmie w swoim pokoju namolną panienkę, odwiedzi jeszcze chatkę starosty, u

którego zamówił butelkę lepszego wina dowiedziawszy się, że tamten wybiera się do Chambery. W

gospodzie machnięciem ręki przywoła myjącego stoły chłystka i wcisnąwszy w łapy banknocik karze

przynieść sobie do pokoju kieliszki. Niedługo dostając się do gospody tylnym wejściem zapuka do

drzwi jego pokoju Milena, kryjąc w dłoni igłę i nici. Ona także zauważyła urywający się guzik.

Potem, gdy już zasugerował, że jest późno, wszyscy śpią, a ich wzajemne pieszczoty mogłyby

wzbudzić podejrzenia czyjegoś ucha – całą konspirację czynił ze względu na Ertzmana, mogącego go

uznać za niegodnego, gdyby jakaś niewinna i przypadkowa plotka pofrunęła... – rzucił się na jej gorset

wyrywając jedno z wiązań wraz z klamerką, która je spinała. W usprawiedliwieniu stwierdził, że lubię

zachowywać coś z garderoby moich kobiet, po czym wręczając parę banknotów, kup sobie coś ładnego,

bezceremonialnie ją wyprosił, przed tym gdy już się ubrała dodał: przyjdź jeszcze, ale nie jutrzejszej

nocy. Leżąc miętosił chwilę zdobyczny pasek a następnie nie ruszając się z miejsca rzucił fetysz na

komodę. Zgasił lampkę, ale po chwili zerwał się z barłogu. Ktoś wszedł...

Rejwach spowoduje znalezienie zwłok pana Kempino, który nie zjawił się na śniadaniu. Jego nagie

ciało bez ładu spoczywa obok łóżka, na którym pościel jest zmięta. Tłum wstrząśniętych i oderwanych

od zajęć ludzi zleci się szybko. Gospodarz starał się będzie zabezpieczyć miejsce w stanie

nienaruszonym, aż do przybycia policji, która zanotuje poślizg dwóch godzin. Zacznie wypychać ludzi i

poprosi kogoś nieznajomego, acz wyglądającego rozsądnie o pomoc. Jeśli nie będzie to ktoś „od nas”,

można postawić pytanie czy on na pewno nie żyje i wykorzystać wuja jako lekarza (dermatologa

wprawdzie). W ten sposób może dostać się do nieszczęsnego pokoju ktoś z grupy.

Zwiastuje to niemal stałą obecność policji w Junksion. Bohaterowie nieformalnie mogliby być

wtajemniczeni w dochodzenie dzięki osobie wuja, który poproszony zostanie przez lekarza sądowego

na oględziny zwłok, w celu zinterpretowania śladów na skórze denata - ciało, zdeponowane w piwnicy

u miejscowego lekarza czy weterynarza pozostanie tu jeszcze do wieczora, kiedy to przybędzie po nie

specjalny pojazd.

I jeszcze garść uwag o znaczeniu interpersonalnym. Miejscowy konstabl nie jest wrednym facetem,

ale gdy ktoś wykazuje wyższą gorliwość od niego w dochodzeniu prawdy potrafi się wkurzyć.

www.quentin.rpg.pl

Strona4

GrzegorzWołoszuk

Kołysanka

Quentin 2006

Oddelegowany do prowadzenia czynności dochodzeniowych funkcjonariusz okaże się sympatycznym

człowiekiem, w dodatku zakochanym w nauczycielce z pobliskiej szkoły (czego krył zbytnio nie będzie),

zżeranym niepewnością czy może liczyć na odwzajemnienie uczuć. Jeśli w gronie bohaterów znajduje

się niewiasta, można ją zachęcić by podleczyła jego nabrzmiałe bólem miłości serce. Szczegóły śledztwa

posiadają tu niezwykłe właściwości lotne nadawane im przez usta tubylców, z lubością podchodzących

do każdej codziennej plotki, a co dopiero takiej sensacji.

Skupmy się jednak na miejscu zbrodni, oto ustalenia, jakie można poczynić. Drzwi do pokoju

ofiary nie były od wewnątrz zamknięte. Jest tu niemal opróżniona butelka oraz dwa kieliszki, z czego na

jednym widnieją ślady szminki. Znaleźć też można lokalną gazetę, której numer ukazał się za pobytu

księdza w Junksion, a jak zaświadczy urzędnik ten pan nie brał takiej gazety, wszystkie, które

rozprowadzam są wszak dla prenumeratorów, a tych już przeszło dwudziestu odebrało swoje

egzemplarze. Wewnątrz odkryć można notkę. Z treści wynika, że denat miał umówione spotkanie z jej

autorem, który zresztą znał jego faktyczną tożsamość. Postępowanie wyjaśniające powyższe kwestie

oparte na porównywaniu charakterów pisma, lub dochodzeniu własności gazety, tj. zawężaniu kręgu

osób „podejrzanych” do tych, które tejże gazety już nie posiadają spotka trudności – jak duże to już

gestia MG – największe to czasochłonność.

Najważniejszym jednak zaskoczeniem będzie odkrycie wśród rzeczy denata utensyliów

duchownego. Dokument tożsamości potwierdzający to znajduje się w podręcznym bagażu,

odpowiednia rubryka informuje, że Kempino jest księdzem. Czy to oszust, jeżeli nie, to czemu

podróżuje incognito, po co tu przybył i czy Junksion było celem jego podróży (tak, skoro bawił tu trzy

doby). Potwierdzanie autentyczności jego dokumentów przeciągnie się do wieczora. Komunikat,

zwrotnie nadany w jego sprawie po indagowaniu władz kościelnych wypełniony będzie krytycznymi

uwagami pod adresem uśmierconego. Nazwany zostanie niegodnym miana pasterza bożego, odstępcą

od zasad wiary chrześcijańskiej. Zasygnalizują w nim, że wstąpił na drogę pokus i przejawiał materialną

aspirację posiadania. Słowem: typ mieć, nie być.

Pozostały nam jeszcze ślady na ciele nieboszczyka. Przede wszystkim jest to pręga na szyi i ślad,

jaki pozostawiła klamra paska z gorsetu, którym go uduszono. Czy leżał on będzie w pobliżu gospody,

czy na miejscu zbrodni, kto i jak szybko go odnajdzie to już kwestie drugorzędne. Dalsze ślady, w

postaci otarć, znajdują się w okolicy odbytu i jak stwierdzi wujo, przyjrzawszy się (czy są wątpliwości, iż

on powinien o nich donieść, lub przynajmniej zinterpretować je?), są one świadectwem odbycia

stosunku homoseksualnego. Wskaże też znaki naskórne na genitaliach po przebyciu jakiejś choroby

wenerycznej. Czy żył w trakcie rzeczonego stosunku – czy da się to ustalić? My wiemy, że nie. Lekarz

sądowy stwierdzi zgon najpóźniej o 2 w nocy.

Przesłuchania nie miną także bohaterów. Coście za jedni, skąd, co tu robicie, czy planowaliście

(tajne) spotkanie z zamordowanym? Ich wyjaśnienia, aczkolwiek zgodne z prawdą (?) mogą budzić

słuszne zdziwienie, zaś prośby o względną dyskrecję wobec niejakiej pani Lou Cox z pensjonatu, gdzie

zapewne wieść o tragedii dotarła, będą uzależnione rzetelnością składanych przez nich enuncjacji.

Oskarżycieli znajdzie się wielu, więc nie powinno być kłopotów, ze skierowaniem podejrzeń na

Milenę. Okoliczności przemawiają na jej niekorzyść, poza twierdzeniem psującym układankę: diagnozą

miłostek homoseksualnych, w jakich miałby uczestniczyć ksiądz (niekoniecznie dobrowolnie,

niekoniecznie jeszcze żywy). Może znajdą się inne ślady świadczące o miłosnym charakterze schadzki,

do jakiej doszło w pokoju nr 9.

Posądzający palec opinii publicznej może jeszcze tego samego dnia wycelować w dziewczynę, zaś

policja przyczepi jej etykietę podejrzanej. Napór psychiczny jakiemu zostanie poddana doprowadzi ją

do biernego przyjmowania faktów. Pozwoli bez nakazu rozejrzeć się po swoim domu, przyzna się do

złożonej u Kempino nocnej wizyty, pokaże garderobę, jeśli i banknoty coś wyróżnia, będą stanowić

dalszą poszlakę. Załamie ją wieść, że denat okazał się księdzem. Co warte podkreślenia w aspekcie

detektywistycznych poczynań graczy wiadomość z gazety o spotkaniu nie pochodzi od niej. Z braku

formalnego oskarżenia i celi (policja w nagłych wypadkach urządza kwaterunek w ciasnej komórce)

zostanie zaocznie orzeczony areszt domowy i sąsiedzki dozór. Jeśli jest tylko jeden policjant, po

urzędowym przesłuchaniu poprosi bohaterów by służyli jej za eskortę w drodze do domu, bojąc się

gwałtowności niektórych miejscowych.

www.quentin.rpg.pl

Strona5

Grzegorz Wołoszuk - Kołysanka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: