Barbara Lach - Teatr cieni.pdf - 2005 - mamut123

Barbara Lach

Teatr cieni

Quentin 2005

T EATR CIENI

Niniejszy scenariusz napisany został jako historia osadzona w realiach 7th Sea. Przeznaczony jest dla

trzech graczy i rozgrywa się w Montaigne. Opowiada o trudnym przedsięwzięciu, jakim jest

dochodzenie do prawdy, i o pokonywaniu własnych ograniczeń. Jednym słowem o tym, czym

prawdziwi Bohaterowie zajmują się na co dzień. A także o odpowiedzialności, do której każdy Bohater

musi dojrzeć, jeśli chce okazać się godnym tego miana.

Mówi się, że cały świat jest teatrem, a każdy człowiek odgrywa rolę. Zatem nietrudno się domyślić, że

poszukiwacze przygód staną w obliczu zagadki i będą musieli przeniknąć sekrety i grę pozostałych osób uwikłanych

w tę historię. Nie można jednak wierzyć, że będzie to łatwe. A to dlatego, że nawet jeśli wszyscy grają, to w

Montaigne zapomniano już, że istnieje cokolwiek poza grą. Montenczycy noszą maski nawet przed sobą i niezwykle

rzadko ośmielają się sprawdzić, co kryje się pod nimi. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż sposób poradzenia sobie z

problemem może mieć dla rozwoju (nie tylko duchowego) Bohaterów większe znaczenie niż sam fakt jego

rozwiązania. Szczególnie w kraju tak przywiązanym do formy, jak Montaigne.

Tło – historia pewnego autora

Od pewnego czasu całe Montaigne (a przynajmniej cały Dwór, ale cóż, oprócz Dworu, się liczy?)

mówi o osiągnięciach jednego człowieka. Arystokracja zawsze była podatna na rozmaite mody, ale on

zdobył sobie uwagę, gdyż temu, co dla większości szlachty pozostało jedynie rozrywką, nadał rangę

sensu życia. Ludzie, dla których nieumiarkowanie jest jedyną znaną postawą, szepczą, że owładnęła

nim obsesja... Ten człowiek to hrabia Jean-Marie de Méricourt, założyciel i posiadacz pierwszego w

Montaigne stałego teatru. Ponoć poświęcił większość rodzinnego majątku, wręcz przebudował rodzinną

siedzibę, aby powołać go do życia, zapewne zainspirowany osiągnięciami artystów z Vodacce. I odniósł

spektakularny sukces. Sam l’Empereur raczył wyrazić zainteresowanie tym przedsięwzięciem, a nawet

zapowiedzieć swoje przybycie do miejsca, którego istnienia wcześniej nie podejrzewał. Wielu magnatów

straciło sen na skutek melancholii, lub poddało się gwałtownym atakom wywołanej zawiścią gorączki.

Co więcej hrabia-pasjonat nie poprzestał na tym. Opublikował, rezygnując nawet z użycia pseudonimu,

tragedię. I od razu zyskał zwolenników. Popularne dotychczas komedie obyczaju uznano za miałkie i

puste. Sztukę trzykrotnie wystawiono na Dworze, pojawiły się wersje baletowe, operowe, lalkowe,

przeróbki dokonywane dla plebejuszy, naśladownictwa i bezczelne plagiaty. Stolicę opanowała

prawdziwa mania teatralna, zaś hrabiemu wróżono błyskotliwą karierę.

Sława de Méricourta rosła, podsycana niesamowitymi pogłoskami o jego życiu. Nikt nie wiedział nic

pewnego, lecz jeśli prawda był choć w połowie tak interesująca jak plotki, to z pewnością warto było ją

znać. Przeszłość była tajemnicza, teraźniejszość owiana atmosferą skandalu. Ponoć w teatrze dochodziło

do dziwnych nieszczęść, a sam właściciel w młodości omal nie stracił dobrego imienia. Przestawał

głównie z aktorami – a może wyłącznie z nimi? Wziął sobie aktorkę za żonę? W to już naprawdę trudno

było szlachetnie urodzonym plotkarzom uwierzyć. Tak czy inaczej, był wybornym kandydatem dla

Dworu. Dawno nie oglądano nikogo tak interesującego. Niestety, zanim zdążył choćby pojawić się w

stolicy, zmogła go... zimnica. Ta niesmacznie pospolita choroba jest wielce niebezpieczna dla

wrażliwych arystokratów. I niezwykle korzystna dla ich wrogów. Dwór oczywiście obiegła plotka

o truciźnie, lecz jej żywot szybko się skończył. Dworzanie odetchnęli, z nadzieją, że już wkrótce

popularność zdobędzie inna rozrywka.

A teraz fakty o tajemniczym hrabim. Jego osiągnięcia mają szansę przejść do historii Montaigne, lecz

przykra prawda jest taka, że cieszący się wielkim zainteresowaniem arystokrata... wcale na nie nie

zasługiwał. Był człowiekiem antypatycznym, w którym ciemne strony charakteru zawsze zwyciężały

nad jasnymi. Co gorsza, był chorobliwie zawistny i zatruwał otoczenie paranoicznymi rojeniami.

Tajemnicze zdarzenia z jego przeszłości były tyleż banalne co przykre: de Méricourt powodowany

zazdrością wydziedziczył i wygnał z majątku własnego brata, później zaś zraził do siebie narzeczoną tak

bardzo, że uciekła od niego. Nie umiał utrzymać niczyjej przyjaźni. Uważał, że wybranka, brat i

przyjaciele zdradzili go i z pewnością nie pomyślał nawet, iż to on mógł być temu winien... lub, że

mógłby się mylić. Przez długi czas przetrawiał rozgoryczenie, aż w końcu ujawnił nowe oblicze –

www.quentin.rpg.pl

Strona 1

Barbara Lach

Teatr cieni

Quentin 2005

pasjonata. Ponoć zamiłowanie do teatru odmieniło jego paskudny charakter, ale tym, którzy go znali,

trudno byłoby w to uwierzyć. I słusznie – nikt nie wie o tym, ale wydarzenia stworzonej przezeń

tragedii są obrazem zajść z jego smutnej przeszłości. Oczywiście takich, jakimi on je widział, czyli

podobnych raczej paranoicznym przypuszczeniom, niż prawdzie. Wydaje się, że nic w jego życiu nie

przebiegło tak, jak należy. I nawet śmierć tego nie zmieniła.

Osoby dramatu – Bohaterowie Graczy

Hrabia Michèl de Méricourt - Dworzanin

Jak łatwo zauważyć, krewny zmarłego Jeana-Marie. Znacznie młodszy brat, jak większość szlachetnie

urodzonych i nie-pierworodnych pozbawiony prawa do dziedziczenia majątku. Rodzice pragnęli, by

zapewnił sobie byt, zostając oficerem, księdzem, lub dworzaninem. Niestety, Michèl okazał się nazbyt

bystry i niezależny na żołnierza, zaś przeznaczanie dzieci do stanu duchownego gwałtownie wyszło z

mody. Dlatego też pozostała mu jedynie kariera na Dworze. Młodzieniec pobierał nauki w domu, i tak

naprawdę nie miałby nic przeciwko pozostaniu tam. A jednak szybko przekonał się, że nawet

szlachetnie urodzeni nie zawsze mogą robić to, czego pragną. Jean-Marie, dotąd sprawiający wrażenie

oddanego brata, zapragnął się usamodzielnić. Zbliżał się jego ślub, a wraz z nim przejęcie władzy nad

większością rodzinnych ziem. Ojciec od dawna niedomagał i chciał przekazać obowiązki Jeanowi-Marie.

Młodszy braciszek tylko by przeszkadzał... i mógłby mieć zbyt duży apetyt. Przy pierwszej możliwej

okazji brat oskarżył Michèla o cały szereg przewinień przeciw rodzinie i jemu samemu. Ze złym

prowadzeniem się, kalaniem honoru rodu, spiskowaniem, próbami otrucia i uwiedzenia narzeczonej

włącznie. Prawdopodobnie rodziców bardziej niż oskarżenia wzburzyły niesnaski między synami,

wystarczyło ich jednak, aby młodszego z nich szybciutko odesłać do Charouse. Później Michèl

dowiedział się, że po śmierci rodziców brat wydziedziczył go całkowicie. Ale wtedy młodzieniec robił

już karierę na Dworze i niewiele go to obeszło.

Dla prowincjusza, jakim bez wątpienia był Michèl, Charouse musiało być przytłaczające. Miejskie

życie oszołomiło go, zaś próby dostania się na Dwór bezlitośnie obnażyły jego braki: ogłady,

przebiegłości, pieniędzy i, co najważniejsze, koneksji. Zginąłby, gdyby nie pomoc innego młodego

człowieka, znajdującego w tej samej sytuacji. Człowiekiem tym był baron Gilbèrt Le Goff, niezmiernie

kiepski szermierz, ale znakomity mówca. Wspólne próby zaistnienia w liczących się kręgach powiodły

się daleko lepiej – zaczęli odnosić pierwsze sukcesy. Wkrótce wydawali się nierozłączni, bliżsi sobie niż

bracia, a świat stał przed nimi otworem. Żadna idylla nie może jednak trwać wiecznie. Nadal cieszyli się

powodzeniem... ale Gilbèrt czerpał z niego chyba więcej korzyści. Wiodło mu się coraz lepiej, a

Michèlowi nie zawsze. Zaczęło go ogarniać przeczucie, że przyjaciel nie jest do końca uczciwy. Gilbèrt

wydawał się coraz mniej lojalny i życzliwy. Już wkrótce Michèl był przekonany, że świadomie pozbawia

go szans. I szybko przekonał się, że to prawda. Jedynym stanowiskiem, dla którego byłby gotów

zrezygnować z kariery w stolicy, więcej – jedynym, na którym naprawdę mu zależało – było

zarządzanie rodzinną prowincją, od dawna pozbawioną dziedzicznych diuków i podległą kontroli

Korony. Michèl zamierzał je zdobyć. Jednak w decydującym momencie mozolnie skonstruowany splot

zależności i powiązań wyśliznął mu się z rąk. A stanowisko, wraz z tytułem diuka i znacznymi

wpływami przypadło nie komu innemu, jak Gilbèrtowi. Dla Michèla oznaczało to koniec przyjaźni i

marzeń o szybkiej karierze. Ale, niestety, jeszcze nie koniec nieszczęść. Tyle że następne sprowadził na

siebie sam. Gniew sprawił, że postąpił niezgodnie z regułami przyjętymi wśród szlachty. Wyraził

publicznie swoje wątpliwości co do postawy przyjaciela. Krótko mówiąc – poniosło go, a wybuch

ośmieszył i zyskał mu reputację oszczercy. Stolica prawie przestała być przyjemnym miejscem.

Wkrótce jednak nadarzyła się okazja opuszczenia Dworu. Zmarł Jean-Marie, niemal zapomniany

starszy brat (jego chwilowa sława prawie nie została zauważona przez Michèla, zajętego rywalizacją o

wpływy). Niecałe dwa miesiące po pogrzebie Michèl otrzymał list od nieutulonej w żalu wdowy po

bracie. Kobieta skarżyła się, że pozostawiony jej majątek rodu de Méricourt i wszystkie osiągnięcia

Jeana-Marie mogą przepaść. Prosiła o pomoc. Michèl prawdopodobnie uległby pokusie odmówienia

jej... ale jego uwagę przykuło jedno nazwisko. Otóż wśród dyskretnych narzekań poczesne miejsce

www.quentin.rpg.pl

Strona 2

Barbara Lach

Teatr cieni

Quentin 2005

zajmował nowy zarządca prowincji, diuk Le Goff. Michèl uznał, że krótki odpoczynek od Dworu dobrze

mu zrobi. Nie trzeba dodawać, że, bardziej niż miłość do rodziny, do wyjazdu pchnęło go pragnienie

konfrontacji z Rywalem.

Zaszłośc: Rywal; Arkanum: Zawistny

Armande Angèville – Muszkietessa

Niewielu ludzi wyobraża ją sobie inaczej, jak ze szpadą w dłoni i ciętą ripostą na ustach. Jest do tego

stworzona. A prawdopodobnie nikt nie uwierzyłby, że zaledwie kilka lat temu była dobrze ułożoną

panienką z arystokratycznej rodziny, przyzwyczajoną jedynie do mówienia „tak, panie Ojcze” i „nie,

panie Ojcze”, dygania i szydełkowania. Ona sama ledwie jest w stanie uwierzyć, że był czas, kiedy

cztery godziny dziennie spędzała w kaplicy, jej jedyną rozrywką była gra na szpinecie, taniec

postrzegała wyłącznie jako jeden z elementów gry w „znajdź wysoko urodzonego męża”, a gdy

wyrządzono jej afront mogła najwyżej spłonić się lub zemdleć. Nawet jej imię jest inne niż to, które

nosiła.

Armande urodziła się jako markiza Nathalie (tu cztery kolejne, zapomniane imiona) de Cambrémèr.

Pochodziła spośród elity prowincji, wysokiej szlachty o godnych tradycjach. Jedną z tradycji było

wczesne wydawanie córek za mąż– zanim pannom zaświta choćby myśl o sprzeciwie. Jak widać, w

przypadku Armande trochę się spóźniono. Nie należy jednak sądzić, że cokolwiek zaniedbano.

Zaaranżowano jej małżeństwo z sąsiadem, co prawda jedynie hrabią, ale za to bogatym i posiadającym

spore i nieodległe włości. (Niestety, rodzina de Cambrémèr utraciła znaczną część majątku. Na tyle

pokaźną, że doprawdy nie warto było odmawiać, gdy bogaty hrabia poprosił o rękę młodej Nathalie dla

swojego syna). W stosownym czasie pan markiz wraz z potomstwem pojawił się na zamku hrabiego

i młodych zaręczono. Ostatnią osobą, która miała coś do powiedzenia była narzeczona. A szkoda, bo

Armande miała dość zdecydowane poglądy. Przede wszystkim przyszły małżonek nie podobał jej się

ani trochę. Jean-Marie de Méricourt był od niej niemal dwa razy starszy, a jego wybuchy gniewu

wprawiały w przerażenie nie tylko służbę, ale nawet konie i psy. Zbierała się na odwagę, żeby

powiedzieć o tym ojcu... ale nigdy tego nie zrobiła. Wybrała bardziej zdecydowane wyjście – uciekła.

Zdana na siebie, ale wolna od kurateli rodziny: uznała, że opłaca się spróbować. Niewiele dziewcząt w

jej sytuacji zdołałoby przetrwać. Ale Armande, już z nowym imieniem, odkryła, ze stać ją na więcej, niż

sama się spodziewała. Uniknęła smętnej „kariery” guwernantki. Nauczyła się fechtować (wspominając

dziecięce fascynacje, za które nieraz ją karano) i już wkrótce od ubiegania się o posadę w oddziałach

Muszkieterów powstrzymywała ją jedynie obawa przed odkryciem. To był największy problem –

rodzina ani myślała rezygnować z poszukiwań. Ojciec niestrudzenie wypytywał, dochodząc najbardziej

zapomnianych znajomości, wyruszał w odległe strony aby sprawdzać ślady, przeszukiwał zamki i

klasztory. Gdy zmarł, pałeczkę przejął brat - Nicolas. Armande znała pojecie honoru kultywowane w jej

rodzie. Jej ucieczka splamiła go, więc będą jej szukać choćby do końca świata. Prędzej zaprzedadzą

dusze Legionowi, niż zrezygnują. Ona sama jednak nie zamierzała dać się złapać tylko po to, by

zaspokoić ich ambicje. Co więcej, wyraźnie jej nie doceniali. Klasztory? Chyba nie domyślili się jej

prawdziwej natury! Ale tym lepiej dla niej. Trochę zmieniła wygląd, wymyśliła fałszywy życiorys i

minionej wiosny została Muszkietessą. Szybko zdobyła zaufanie przełożonych i towarzyszy. Uznano ją

za gotową do podjęcia odpowiedzialności i zlecono pierwsze samodzielne zadanie. W jednej z

północnych prowincji mnożą się niewyjaśnione zdarzenia, a ludność ogarnia niepokój. Wszystko ma na

razie lokalną skalę, lecz przecież strażnicy l’Empereura nie mogą przymykać oczu nawet na niewielkie

problemy. Pochodząca z odległych stron Armande pojedzie na miejsce zdarzeń i obiektywnie oceni

sytuację. Kłopot w tym, że jej pochodzenie, podobnie jak reszta życiorysu, jest fałszywe. Muszkietessa

ma pojawić się w majątku sąsiadującym z ziemiami swojej rodziny, tym samym, który opuściła jako

niedoszła panna młoda. Nie może w żaden sposób się wycofać – nawet gdyby powiedziała swojemu

kapitanowi o oszustwie, i gdyby jakimś cudem nie dostała dymisji, i tak odebrano by jej zadanie.

Przecież miała zachować obiektywność – i tak zawsze jest o nią trudno w rodzinnych stronach, a w jej

sytuacji... Jedyną szansą jest pojechać – i nie dać się rozpoznać.

Zaszłość: Sekretna tożsamość; Arkanum: Niepowstrzymana

www.quentin.rpg.pl

Strona 3

Barbara Lach

Teatr cieni

Quentin 2005

Luc Laguerre – Uczony

Sam siebie widzi jako człowieka, który najpierw znalazł w życiu szczęście, czy nawet więcej –

prawdziwy uśmiech losu – a później je stracił. Nie sposób odmówić mu choć odrobiny racji. W czasach

młodości Luca nic nie wskazywało, by miał go czekać los choć odrobinę różny od doli innych członków

pospólstwa. A jednak chłopak, który dałby sobie uciąć rękę za możliwość zdobycia edukacji (która dla

szlachetnie urodzonych jest przecież rzeczą zwyczajną) trafił pod opiekę możnego pana i zyskał szansę

spełnienia marzeń. Tym, który się nim zaopiekował był Jean-Marie de Méricourt. W ciągu kilku lat Luc

wykształcił wszystkie umiejętności, jakie przystoją szlachcicowi, nie za darmo jednak. Oddał się na

służbę – i musiał zachować bezwarunkową lojalność, posłuszeństwo i stałą gotowość do ułatwiania

życia swojemu panu. Jeden raz zapomniał o tym. I dostał nauczkę, jakiej nie sposób zapomnieć.

Oczywiście był u boku Jeana-Marie, kiedy ten zaręczył się z Nathalie de Cambrémèr. I, niestety, pojawił

się na jej drodze w chwili, gdy postanowiła opuścić narzeczonego. Luc stanął przed wyborem: pozwolić

(a nawet pomóc) jej uciec, lub wydać ją. Wybrał to pierwsze. Gdy Jean-Marie wrócił po nieudanej próbie

dogonienia wybranki, wyzwał swojego ucznia na pojedynek „za śmiertelną zniewagę”. Wiedział,

oczywiście, że chłopak nie może się z nim równać w szermierce. W okrutnej, nierównej walce Luc stracił

dłoń. Potem zaś został wygnany i pozostawiony własnemu losowi.

Przeżył. I, na szczęście, okazało się, że stolica i Dwór mają wiele do zaoferowania ludziom tak

uzdolnionym i zdeterminowanym, jak on. Zaczął robić użytek ze swego umysłu i tak drogo okupionego

wykształcenia. Początkowo znalazł zatrudnienie jako urzędnik, ale wkrótce jego kariera potoczyła się w

niespodziewanym kierunku. Pomógł strapionej damie dowiedzieć się, gdzie znikają fundusze jej męża.

Zyskał jej wdzięczność i protekcję, co pozwalało zlekceważyć fakt nabycia nowego wroga – w osobie

skrytego małżonka. Wkrótce stał się sławny, a jednocześnie odkrył przyjemność płynącą z

rozwiązywania podobnych zagadek. Rozplątywanie losów, prowadzenie śledztw okazało się również

intratne. Co więcej, Dwór już wkrótce doskonale znał jego nazwisko – sprawy takie jak zaginięcie

wicehrabiego de Bréard, czy kradzieży w majątku markiza Desmoulins długo pozostawały na językach.

Życie pana Laguerre zaczęło się układać. Nie wszystko jednak da się przedstawić w jasnych barwach.

Po pierwsze, Luc nigdy nie wrócił do szermierki. Mógłby z powodzeniem starać się o członkostwo

gildii. A jednak tego nie zrobił. Wspomnienie walki pozostało w nim przez wszystkie minione lata. Lęka

się każdego fizycznego starcia. Myślał, że śmierć Jeana-Marie uwolni go od tego, ale przeciwnie, jest

wyłącznie gorzej. Zapewne nigdy już nie zdoła przezwyciężyć wspomnienia, skoro przeciwnik umarł,

zanim on zdobył się na odwagę wyzwania go. Po drugie, pozostał także inny ślad. Nie mogąc walczyć

fizycznie Luc bardzo poważnie podchodzi do wyzwań umysłowych i wszelkiego rodzaju

uszczypliwości i drwin. Nie jest to pożądana cecha, szczególnie wśród szlachty Montaigne. Stał się

szalenie drażliwy i z łatwością można go sprowokować. Nieraz już przysporzyło mu to kłopotów, i tak

samo stało się tym razem. W ferworze dyskusji przyjął zakład, twierdząc, że on jeden może rozwiązać

zagadkę wydarzeń we włościach rodziny de Méricourt. A teraz (przecież zaręczył słowem!) wraca do

miejsca, którego miał już nigdy nie oglądać.

Zaszłość: Pokonany, Lęk; Arkanum: Zapalczywy

Scenariusz składa się z Aktów i Intermediów. Akty przedstawiają przebieg akcji, Intermedia – retrospekcje, jak

łatwo się domyślić, związane ze wspólną przeszłością Bohaterów i Jeana-Marie. Bohaterowie nie mogą być podczas

scen retrospekcji biernymi „widzami”. To oni przesądzą o prawdziwym obliczu przeszłych wydarzeń. To, co się

stało, jest nieodwołalne. Ale ocena wydarzeń może być bardzo różna... a działając ślepo, lub lekceważąc przeszłość

nie sposób prawidłowo ocenić bieżących problemów. Intermedia to krótkie scenki, należy je rozegrać zgodnie z

podanym scenariuszem. Opierają się na konfrontacji i ich celem jest określenie wzajemnych powiązań uwikłanych

w nie postaci.

Uwagi dla Mistrza Gry można znaleźć w akapitach „Didaskalia”. A teraz... kurtyna w górę!

- Żadne z nas nie będzie dłużej tego znosić! – Łotr słysząc te słowa odwrócił się powoli. Jego oczy pozostały

puste i zimne. Nie wyglądał na zaskoczonego. Nigdy. Dobywane ostrza rozbłysły i już po chwili powietrze

wypełniło dźwięczenie stali uderzającej o stal. Bohater, związany walką nie oglądał się, lecz wiedział, że za jego

plecami Dama rozpaczliwie szamocze się z Poplecznikiem. Musiał odwrócić uwagę przeciwnika jeszcze na chwilę.

www.quentin.rpg.pl

Strona 4

Barbara Lach

Teatr cieni

Quentin 2005

Jego przyjaciel już nadchodził. Za chwilę uwolni kobietę i wszyscy razem będą mogli opuścić to przeklęte miejsce

raz na zawsze. Tymczasem walka trwała. Ostrza poruszały się jak obdarzone własnym życiem, w powietrzu

śmigały płaszcze. Nagle Bohater poczuł, że traci oparcie. Z trudem sparował pchnięcie Łotra, potknął się... a po

chwili poczuł na gardle ostrze. Usłyszał pełen rozpaczy krzyk Damy. Poplecznik właśnie próbował wyciągnąć ją

z komnaty. Jej obrońca klęczał na podłodze trzymając się za zranione ramię. Więc wszystko skończone? Zatem

niech się dzieje co chce i niech Otchłań pochłonie tego nikczemnika! Desperacko rzucił się do przodu, uderzał

niemal na oślep, przekonany, że zaraz zginie. Łotr zaatakował, kobieta krzyknęła przeraźliwie. Bohater upadł i

zobaczył krew na posadzce. Na szczęście, to nie on krwawił. Patrzył w oczy umierającego wroga. Strużka krwi

wyglądała jak szkarłatna wstążka...

...I tym właśnie była. Bohaterowie Graczy stoją oniemiali na rynku niewielkiego miasteczka, przed

sceną objazdowego teatrzyku. Nie do wiary, że przedstawienie lalkowe o tak nieskomplikowanej fabule

wywarło na nich takie wrażenie...

Nie tak to było, nie tak było

Niech Theus broni by tak się zdarzyło

Avalońska piosenka ludowa.

Didaskalia: Powyższy akapit – w którym Gracze na moment przyjmują role bohaterów spektaklu – pełni

funkcję prologu. A także teasera, ma sprawić wrażenie, że akcja od początku toczy się wartko (ze względu na treść i

charakter scenki mile widziane brawura oraz pełne dramatyzmu gesty i wypowiedzi). Podobnie jak Intermedia jest

przeznaczony do odegrania przez Graczy zgodnie z podanym scenariuszem, więc niejako przygotowuje dla nich

grunt, i od razu sugeruje, że są w jakiś sposób powiązani z wydarzeniami dramatu. Postać określaną w powyższym

opisie jako Bohatera przejmuje Gracz prowadzący Michèla, Przyjaciela – kontrolujący Luca, zaś rola Damy

przeznaczona jest dla Gracza prowadzącego Armande.

Opisane wydarzenia są częścią akcji plebejskiej komedii, która z kolei powstała na podstawach słynnego

dramatu pana de Méricourt. Trzeba jednak przyznać, że przypomina go w niewielkim stopniu – ponurą tragedię o

zdradzie i zawiedzionych nadziejach anonimowy autor zmienił w sztukę akcji ze spektakularnym happy endem.

Przedstawienia podobne do tego odbywają się wszędzie na prowincji Montaigne.

To właściwie pierwszy kontakt Bohaterów z dramatem. Oczywiście, wszyscy słyszeli o nim, może nawet znają

przybliżone zarysy akcji, ale żadne z nich nigdy wcześniej nie widziało jego przedstawienia. Pozostają

nieświadomi, że bohaterowie tragedii są skrzywionymi odbiciami ich samych z przeszłości. Traf chciał, że również

teraz zetknęli się z niemal nierozpoznawalną adaptacją.

Akt pierwszy

Spotkanie po latach. Miasteczko Tarenne, popołudnie

Trzeba przyznać, że przedstawienie było ciekawe. Lalkarze znakomicie ukazali charaktery postaci.

Podstępność Łotra, więżącego i planującego zmusić do ślubu Damę. Odwagę Bohatera (będącego

Bratem Łotra, lecz różniącego się odeń jak dzień od nocy i wiernie kochającego wybrankę nikczemnika) i

jego Przyjaciela, który umożliwił kochankom spotkania. Wreszcie sprawili, iż finałowa walka wywołała

wśród tłumu widzów wzruszenie... kapelusz wystawiony przez artystów szybko się wypełnił.

Bohaterowie są w miasteczku Tarenne, znajdującym się pod opieką rodu de Méricourt, w prowincji

Douard. Jest środek zimy, najostrzejszej, jaką Montaigne oglądało od lat. Tu, na północy, pojawił się

nawet mróz i śnieg. Nie jest głęboki i z łatwością można pokonać drogę konno, ale pogoda stała się

jednym z ulubionych tematów konwersacji. Minęło już południe, zimowe dni są krótkie, ale Bohaterów

od miejsca przeznaczenia dzieli zaledwie godzina drogi. I – co za zbieg okoliczności! – okaże się, że

zmierzają w tym samym kierunku. To znakomita okazja, żeby zapoznać się... albo odnowić znajomość.

Didaskalia: Bohaterowie oczywiście znali się w przeszłości, lecz jedynie przez bardzo krótki czas. Mężczyźni

prawdopodobnie zdołają się rozpoznać, a jeśli nie, prezentacja rozproszy wątpliwości. Armande jednak dołożyła

tylu starań, że ujawnienie wbrew woli raczej jej nie grozi.

www.quentin.rpg.pl

Strona 5

Barbara Lach - Teatr cieni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: