Estrada_Rita_Clay_Ucieczka_panny_mlodej.pdf

RITA CLAY ESTRADA

Ucieczka panny młodej

Bride On The Run

Tłumaczył: Bożena Stokłosa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tego dnia Kathi Rebecca Baylor miała wziąć ślub. Spiker w radiu

samochodowym oznajmił właśnie, że jest to najbardziej upalny dzień w Miami

tego roku. Odpowiadało to samopoczuciu Kathi. Za niecałe sześć godzin miała

poślubić swego wieloletniego przyjaciela, Timothy’ego. Zapewne przeżywała

gorące chwile, choć nie z powodu namiętności, lecz sytuacji, w jakiej się

znalazła. Jej siostra, Vivian, przegrała w gry hazardowe wszystkie swoje

pieniądze, a potem przepuściła oszczędności Kathi, ba, znacznie więcej. Gdy jej

długi przekroczyły pięćdziesiąt tysięcy dolarów, zaczęła błagać Kathi o pomoc,

a ta udała się do swojego przyjaciela, Timothy’ego.

Timothy nie tylko był jej najlepszym przyjacielem, ale także człowiekiem

bogatym jak Donald Trump w okresie największej prosperity. Oczywiście

pomógł. Niestety, wszystko ma swoją cenę. W chwili, w której Kathi zaczęła się

żegnać z własnymi troskami, poznała troski Timothy’ego. Przyjęła oświadczyny

przyjaciela, nie zważając na to, że nie było właściwych powodów do zawarcia z

nim związku. Ale Timothy zawsze pragnął mieć rodzinę, a w rodzinie nie zadaje

się kłopotliwych pytań, lecz śpieszy z pomocą. I gdyby Kathi go poślubiła, on,

ona i jej siostra natychmiast staliby się rodziną. Więc zgodziła się. Kiedy

podejmowała tę decyzję, wszystko wydawało się jej logiczne. Dopiero teraz

dotarło do niej, że wdzięczność nie stanowi dobrego fundamentu dla

małżeństwa.

Świadomość tego w dniu ślubu była bardzo nieprzyjemna. Kathi wytężała

umysł, by jakoś usprawiedliwić przed sobą swą decyzję, lecz nic nie

przychodziło jej do głowy. Na domiar złego lśniący ciemnoczerwony samochód,

którym jechała, zawarczał nagle i szarpnął. Z trudem zjechała na pobocze jednej

z głównych autostrad Miami, gdzie auto ostatecznie odmówiło posłuszeństwa.

Spod maski wydobywał się strumień pary, co świadczyło zapewne o poważnej

awarii silnika.

– Wspaniale! Po prostu wspaniale! – wybuchnęła, uderzając ze złością w

kierownicę.

No tak, została unieruchomiona na łuku wielkiej autostrady, w pobliżu

lotniska w Miami, w samochodzie, który nawet nie był jej własnością. Wyjęła

kluczyki ze stacyjki i wysiadła. Na dworze panował taki upał, że nie było czym

oddychać.

A może los daje jej okazję, żeby... Niestety, zepsuty samochód nie był w

stanie zapobiec jej ślubowi w Orlando. Oznaczał tylko późniejszy przyjazd, nie

zaś przesunięcie terminu. A niech to diabli – przeklęła pod nosem. W ciągu

ostatnich dni wymyśliła mnóstwo wymówek, byle tylko nie wziąć tego ślubu,

lecz, niestety, nie miała możliwości oddania Timothy’emu pożyczonych

pieniędzy. A teraz jeszcze prawdopodobnie zamieniła w trupa jego samochód.

To powiększało tylko coraz obszerniejszą listę przewinień Kathi. Na szczęście

wyłącznie ona ją znała, jej narzeczonego ta lista zupełnie nie obchodziła. Poza

tym, zamiast się nad sobą użalać, powinna raczej dziękować swojej cudownej

matce chrzestnej, że to dzięki niej poznała Timothy’ego. Był ujmującym

mężczyzną, który łatwo wybaczał i bardzo chciał zapewnić Kathi wszystko, o

czym marzyła. Lecz ona pragnęła kochać mężczyznę, za którego wychodziła za

mąż.

Nagle ktoś zatrąbił klaksonem. Dziewczyna cofnęła się gwałtownie przed

pędzącym autem i pogroziła kierowcy. Otworzyła bagażnik, wyjmując jedyną

ważną dla niej rzecz – plastikową torbę z suknią ślubną, w której brała ślub jej

matka. Torba wybrzuszyła się z jednej strony, dzięki czemu widoczne stały się

także buty oraz inne drobiazgi. Słońce prażyło niemiłosiernie, samochód prychał

i syczał, a ona zastanawiała się, co zrobić.

Gdyby był czas, mechanik Timothy’ego zabrałby samochód i ustalił, co

się zepsuło. Jednak wzywanie go w tej chwili nie miało sensu. W Orlando

czekał na Kathi narzeczony oraz jej siostra, a po ślubie miało odbyć się

przyjęcie.

Kathi miała dojechać później. Tak się złożyło, że w ostatniej chwili

musiała się spotkać z dwójką swoich najlepszych klientów. Ale prawdę

powiedziawszy, nie miała nic przeciwko wcześniejszemu wyjazdowi

Timothy’ego i Vivian. To oni wpadli na pomysł spędzenia szalonych wakacji w

Disneylandzie w Orlando. Ona wolałaby siedzieć nad brzegiem morza i, sącząc

zimnego drinka, wsłuchiwać się w szum wiatru czy przelatujących ptaków.

Przeprosiła więc przyjaciela i siostrę, pomachała im na pożegnanie i umówiła

się z nimi w dniu ślubu. Dzięki temu zyskała nieco tak potrzebnego jej czasu,

żeby pomyśleć nad sposobem wykręcenia się z tego małżeństwa.

Oczywiście, nie znalazła żadnego rozwiązania. A teraz musiała jakoś

dostać się do Orlando, i to szybko. Przeszukała torebkę i wyjęła z niej pióro oraz

starą kartkę z listą zakupów. Na odwrocie napisała informację dla policji, że

samochód nie został porzucony, lecz zepsuł się i oczekuje na odholowanie do

warsztatu. Wetknęła ją za wycieraczkę. Co dalej? Jeśli bilet nie kosztował

więcej niż pięćdziesiąt dolarów, mogła pojechać autobusem. To było wszystko,

co miała. Na samolot nie mogła sobie pozwolić, a jej własny samochód też był

uszkodzony.

Zapaliły się zielone światła i na autostradę wjechały samochody z

szerokiej drogi dojazdowej z lotniska. Z pewnością któryś z kierowców się

zatrzyma i zaoferuje jej podwiezienie. Zaczęła się uśmiechać najpiękniej jak

potrafiła. Niemiłosierny upał wyciskał z niej pot. Po trzydziestu minutach

oczekiwania, zdesperowana, zdecydowała się wyjść na drogę tuż przed czarną

lśniącą półciężarówką. Było to ryzykowne, lecz inaczej nikt by jej nie zabrał.

Usłyszała pisk hamulców. Zatrzymał się! Z ulgą otworzyła drzwi i usiadła w

wysokiej kabinie, w której klimatyzator bez przerwy chłodził powietrze.

– Och – westchnęła, przymykając oczy.

– Powinna być pani szczęśliwa, że żyje! Mogłem panią przejechać!

Jaki męski był to głos, jaki głęboki i zmysłowy, choć w tej chwili trochę

poirytowany! Położyła torbę z suknią na kolanach i ponownie zamknęła oczy.

– Proszę dać mi chwilę, muszę się uspokoić – odezwała się

podenerwowana, zdając sobie nagle sprawę, że w głosie mężczyzny było coś

znajomego.

– Z prawdziwą przyjemnością, gdyby nie to, że zatrzymujemy ruch.

Ciekaw jestem, dlaczego wyszła pani akurat pod mój samochód?

– Bardzo przepraszam. Widzi pan, zepsuł mi się samochód czy też raczej

samochód mojego narzeczonego i muszę się dostać na stację autobusową, żeby

w ciągu sześciu godzin dojechać do Orlando.

Mężczyzna był wysoki i wspaniale zbudowany, a znakomicie skrojona

jasno-beżowa marynarka i dopasowane do niej spodnie świadczyły o jego

dobrym guście.

– Czy nie lepiej było wziąć taksówkę, zamiast łapać okazję?

– Gdyby w ciągu pół godziny, jakie tu spędziłam, nadjechała wolna

taksówka, natychmiast bym się na nią rzuciła.

– A więc cały zaszczyt spada na mnie? – zaczął się droczyć kierowca.

– Właśnie.

Przyjrzała mu się z zainteresowaniem. Miał jasne włosy o rudawym

odcieniu. Jego podbródek był silnie zarysowany, a czoło wysokie. Nie mogła

tylko zobaczyć oczu, ponieważ mężczyzna ukrył je za lustrzanymi okularami.

– A więc przygląda się pani? – spytał z magicznym uśmiechem.

– Czemu się przyglądam?

– Oczywiście mnie. I to w taki sposób jakbym był stukilogramową damą

na pokazie wybryków natury.

Kathi zaczerwieniła się, ale nie cofnęła wzroku uznając, że mogłoby to

zostać odczytane jako oznaka słabości.

– Oczywiście nie wygląda pan na nikogo takiego. Zastanawiałam się

tylko, czy to ubranie uszył krawiec, czy też kupił je pan na wyprzedaży.

Mężczyzna wciąż się uśmiechał, lecz już nie tak beztrosko jak

poprzednio.

– No i do jakiego wniosku pani doszła?

– Uszył je krawiec.

Teraz odwróciła wzrok zadowolona, że nie zrobiła tego wcześniej. Dzięki

temu nie wyglądała na kogoś, kto obawia się spojrzeć mężczyźnie w oczy.

– Nie pomyliła się pani – odparł i włączył bieg. – Właśnie przyjechałem

do miasta. Gdzie jest ten dworzec autobusowy?

Kathi poruszyła się zaskoczona.

– Naprawdę mnie pan podwiezie?

Nieznajomy spoglądał na drogę i zaciskał dłonie na kierownicy, wolno

wjeżdżając na łuk autostrady.

– Skoro pani już siedzi w moim samochodzie, mogę to zrobić.

Dziewczyna zawahała się przez moment.

– Wystarczy jeśli mnie pan podrzuci do stacji benzynowej. A swoją drogą

to nie pan mnie zabrał, tylko ja...

– ...wybiegłam przed pana samochód. Tak, wiem, nie było to zbyt

mądre... A może wolałaby pani, żebym panią podwiózł gdzie indziej?

– Nie! – Kathi pochyliła się do przodu, ostrożnie kładąc torbę z suknią na

drogiej wykładzinie samochodowej. – Jestem panu wdzięczna za pomoc.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: