Paulo Coelho- Być jak płynąca rzeka.pdf

Paulo Coelho

Być jak płynąca rzeka

Myśli i impresje 1998-2005

Z portugalskiego przełożyła Zofia Stanisławska-Kocińska

Być jak płynąca rzeka

Milcząc w środku nocy

Bez strachu przed jej mrokiem

Gdy na niebie gwiazdy - być ich odbiciem

Kiedy niebo zaciąży chmurami

A chmury jak rzeka wodą się staną

Być ich odbiciem beztroskim

W spokojnych głębinach

Manoel Bandeira

Wstęp

Kiedy miałem piętnaście lat, powiedziałem matce:

- Odkryłem swoje powołanie. Chcę być pisarzem.

- Synu - odparła ze smutkiem matka - twój ojciec został inżynierem. Jest człowiekiem

myślącym logicznie, rozsądnym, praktycznie patrzy na świat. Wiesz, czym się zajmuje pisarz?

- Pisze książki.

- Twój wujek Haroldo jest lekarzem i też pisze książki, a kilka nawet wydał. Zostań

inżynierem, a w wolnych chwilach pisz książki.

- Nie, mamo. Ja chcę być tylko pisarzem, a nie inżynierem piszącym książki.

- A czy ty w ogóle znasz jakiegoś pisarza? Widziałeś kiedyś pisarza?

- Nie widziałem. Jedynie na zdjęciach.

- No to jak chcesz zostać pisarzem, skoro nie wiesz, co to znaczy?

Aby odpowiedzieć matce, postanowiłem zrobić dokładny wywiad. Oto co na początku lat

sześćdziesiątych odkryłem na temat zawodu pisarza:

Pisarz zawsze nosi okulary i niezbyt dokładnie się czesze. Połowę czasu spędza obrażony

na świat, drugą połowę w depresji. Mieszka w barach, dyskutując z innymi rozczochranymi

pisarzami okularnikami. Mówi pokrętnie. Ma niesamowite pomysły na swoją kolejną powieść

i nienawidzi tej, którą właśnie wydał.

Pisarz ma potrzebę - ba, wręcz obowiązek - być niezrozumianym przez swoje pokolenie,

inaczej nigdy nie zostanie uznany za geniusza. Dlatego jest przekonany, że urodził się w

czasach powszechnej miernoty. Bez końca zmienia i poprawia każde napisane przez siebie

zdanie. Słownictwo przeciętnego człowieka obejmuje trzy tysiące słów, ale prawdziwy

pisarz ich nie używa, ponieważ w słowniku jest jeszcze 189 tysięcy haseł, a on nie jest

człowiekiem zwyczajnym.

Tylko koledzy po piórze rozumieją, co pisarz chciał powiedzieć. Jednak on nienawidzi

ich w duchu, ponieważ chcą zająć to samo wolne miejsce, które historia literatury, idąc przez

wieki, zostawia właśnie jemu.

Pisarz rozumie tematy, których same nazwy budzą lęk: semiotyka, epistemologia,

neokonkretyzm.

Gdy pisarz chce kogoś zaskoczyć, mówi na przykład: „Einstein był kretynem" albo „Tołstoj

to burżuazyjny pajac". Wszyscy są oburzeni, ale powtarzają, że teoria względności jest

chybiona, a Tołstoj bronił rosyjskiej arystokracji.

Pisarz, chcąc uwieść kobietę, mówi: „Jestem pisarzem" i gryzmoli na serwetce wiersz - to

zawsze działa.

Będąc wielkim erudytą, pisarz zawsze znajdzie racę jako krytyk literacki. Jest to jedyna chwila,

gdy żyje dobroduszność, pisząc o książkach swych kolegów. Krytyka w połowie składa się z

cytatów zaczerpniętych z obcych autorów, w połowie zaś analiz tekstu, zawierających takie

sformułowania, jak: „konstrukcja epistemologiczna" lub „wizja wpisująca się w główny

wątek". Gdy ktoś to czyta, myśli: „Ale mądry facet", po czym rezygnuje z kupienia książki,

gdyż nie ma pojęcia, jak ją czytać, gdy natknie się na „konstrukcję epistemologiczna".

Pisarz, zagadnięty, co obecnie czyta, zwykle cytuje książkę, o której nikt nie słyszał.

Istnieje tylko jeden utwór, który budzi zgodny podziw pisarza i jego kolegów: Ulisses

Jamesa Joyce'a. Pisarz nigdy nie mówi o tej powieści źle, ale gdy go zapytać, o czym jest, nie

potrafi jasno odpowiedzieć, co budzi podejrzenia, że może jej nie czytał. To bardzo dziwne, że

Ulisses nie doczekał się wznowienia, skoro wszyscy pisarze uważają go za arcydzieło. Może

przyczyną jest głupota wydawców, którym koło nosa przechodzi okazja zbicia fortuny na

książce przez wszystkich znanej i lubianej.

Uzbrojony w powyższą wiedzę, wróciłem do matki i dokładnie wytłumaczyłem jej, kim

jest pisarz. Była trochę zdziwiona.

- Łatwiej być inżynierem - skwitowała. - Poza tym nie nosisz okularów.

Za to chodziłem rozczochrany, z paczką gauloi-ses'ów w kieszeni i tekstem sztuki pod

pachą (nosiła tytuł Limites da Resistencja, którą - ku mojej radości - pewien krytyk uznał za

„najbardziej zwariowany spektakl"). Studiowałem Hegla i mimo wszystko byłem

zdecydowany przeczytać Ulissesa. Aż pewnego dnia zjawił się u mnie muzyk rockowy,

poprosił, abym napisał słowa do jego piosenek, czym wybił mi z głowy poszukiwanie drogi do

wieczności i sprawił, że wróciłem na ścieżkę zwykłych ludzi.

Później dzięki temu zjeździłem pół świata, zmieniając kraje częściej niż buty, jak mawiał

Bertolt Brecht. Na kolejnych stronach znajdują się wspomnienia przeżytych chwil, historie,

które mi opowiedziano, refleksje towarzyszące kolejnym etapom mojej życiowej wędrówki.

Zamieszczone tutaj teksty ukazały się w prasie na całym świecie, a teraz zostały

specjalnie zebrane na prośbę czytelników.

Autor

' Granice oporu (przyp. red.).

Dzień w wiatraku

Moje życie w tej chwili przypomina symfonię llkładającą się z trzech części o

odmiennym tempie: [„dużo ludzi", „mało ludzi" i „brak ludzi". Każda Z nich trwa mniej

więcej cztery miesiące w roku, ' często przeplatając się ze sobą w ciągu jednego mie-, siąca,

ale nigdy nie mieszając.

„Dużo ludzi" to czas spotkań z publicznością, wydawcami, dziennikarzami. „Mało

ludzi" zaczyna się, gdy wyjeżdżam do Brazylii, spotykam się ze starymi przyjaciółmi,

spaceruję po Copacabanie, idę na przyjęcie, a najczęściej siedzę w domu.

Dzisiaj jednak chciałbym skupić się na części „brak ludzi". Nad pirenejską wioską

liczącą dwustu mieszkańców, której nazwę wolałbym przemilczeć, zapada właśnie

zmierzch. Niedawno kupiłem tu stary wiatrak przerobiony na dom. Codziennie rano

budzę się z pianiem kogutów, piję kawę i wychodzę na spacer pośród krów i baranów, pól

kukurydzy i łanów zboża. Podziwiam góry i - w odróżnieniu od tempa „dużo ludzi" -

zupełnie nie myślę o tym, kim jestem. Nie mam pytań, więc nie szukam odpowiedzi, żyję

wyłącznie chwilą obecną, przypominam sobie o istnieniu czterech pór roku (wiem, że

wydaje się to oczywiste, ale czasem o tym zapominamy) i zmieniam się jak ten pejzaż wokół

mnie.

W takiej chwili nie obchodzi mnie, co dzieje się w Iraku czy Afganistanie. Jak dla

każdego, kto żyje w głębi kraju, najważniejsze są dla mnie informacje o pogodzie. Wszyscy

mieszkańcy tej mieściny wiedzą, kiedy będzie padać, zrobi się zimno lub zacznie wiać,

ponieważ dotyczy to bezpośrednio ich życia, planów, zbiorów. Widzę rolnika orzącego pole,

mówimy sobie „dzień dobry", wymieniamy uwagi na temat prognozy pogody, po czym

każdy wraca do swych zajęć, on do swego pola, ja do długiego spaceru.

Wracam, sprawdzam pocztę, w skrzynce znajduję lokalny dziennik. W sąsiedniej wiosce

będzie bal; w barze dużego, czterdziestotysięcznego miasta Tarbes odbędzie się konferencja;

w nocy ktoś podpalił śmietnik i wezwano strażaków. Tematem elektryzującym okolicznych

mieszkańców jest informacja o przyłapaniu grupy ludzi na wycinaniu platanów rosnących

wzdłuż wiejskiej drogi. Podobno spowodowały śmierć motocyklisty. Artykuł zajmuje całą

stronę i składa się z wywiadów przeprowadzonych w ciągu kilku dni na temat „tajemniczej

szajki", która chcąc „pomścić" śmierć chłopaka, niszczyła drzewa.

Kładę się nad brzegiem strumyka przepływającego obok wiatraka. Spoglądam na

bezchmurne niebo - w samej Francji upalne lato kosztowało życie pięciu tysięcy osób.

Wstaję i idę poćwiczyć kyudo, rodzaj medytacji z łukiem i strzałą, co zajmuje mi ponad

godzinę dziennie. Zbliża się pora obiadu, przygotowuję więc skromny posiłek i nagle mój

wzrok pada na dziwny przedmiot ukryty w zakamarkach starej budowli. Ma monitor i

klawiaturę, podłączony do sieci - co za cudowna rzecz -łączem o ogromnej szybkości,

zwanym DSL-em. Wiem, że z chwilą gdy nacisnę guzik, świat stanie przede mną otworem.

Opieram się, jak tylko mogę, ale wreszcie przychodzi chwila, gdy mój palec naciska klawisz

z komendą „połącz" i znów mam kontakt ze światem, z brazylijskimi gazetami, książkami, z

wiadomościami z Iraku, Afganistanu. Są prośby o wywiady, których mam udzielić,

zawiadomienie, że jutro pocztą przyjdzie bilet lotniczy. Jedne decyzje można odłoży ć, inne trzeba

podjąć natychmiast. Pracuję o różnych porach, gdyż taki wybrałem zawód, taka jest moja

osobista historia, bo wojownik światła wie, jakie ma powinności i zobowiązania. Jednak w

symfonicznej części „brak ludzi" wszystko, co pojawia się na monitorze komputera, zdaje się

dalekie, tak jak wiatrak staje się snem, gdy wpadam w rytm „dużo" lub „mało" ludzi.

Zachodzi słońce, komputer wyłączony, świat na powrót skurczył się do pól, zapachu ziół,

ryczenia krów, głosu pastucha zapędzającego owce do obory obok wiatraka.

Zastanawiam się, jak to się dzieje, że w ciągu jednego dnia mogę znaleźć się w dwóch tak

odmiennych światach. Nie znam odpowiedzi, ale wiem, że sprawia mi to radość i odczuwam

przyjemność, pisząc te słowa.

Człowiek, który wierzył w swoje sny

Urodziłem się w szpitalu św. Józefa w Rio de Janeiro. Poród był skomplikowany i

moja matka oddała mnie pod opiekę temu świętemu, by mnie wspierał. Józef stał się dla mnie

stałym punktem odniesienia, a od 1987 roku, od czasu mojej pielgrzymki do Santiago de

Compostella, co roku 19 marca wyprawiam przyjęcie na jego cześć. Zapraszam przyjaciół,

ludzi pracowitych i uczciwych, i przed kolacją wspólnie modlimy się za wszystkich, którzy

starają się godnie wykonywać swoją pracę. Także za bezrobotnych, pozbawionych perspektyw

na przyszłość.

W kilku słowach poprzedzających modlitwę zwykle przypominam o tym, że słowo „sen"

pojawia się w Nowym Testamencie pięć razy, z czego cztery w odniesieniu do Józefa cieśli.

Za każdym razem anioł przekonuje go, by zrobił coś zupełnie innego niż to, co

zamierzał.Anioł nakłania go, by nie opuszczał żony, która jest w ciąży. Mógł przecież

powiedzieć: „Co sobie pomyślą sąsiedzi?". Jednak Józef wraca do domu, dając wiarę słowu

objawionemu.

Anioł wysyła go do Egiptu. Mógł odpowiedzieć: „Ależ ja tu pracuję, jestem cieślą, mam stałą

klientelę, nie mogę wszystkiego tak po prostu zostawić". Jednak pakuje rzeczy i wyjeżdża w

nieznane.

Anioł prosi go, by wrócił z Egiptu. Józef mógł znów pomyśleć: „Czy muszę zrobić to

właśnie teraz, kiedy udało mi się uporządkować moje życie i mam na utrzymaniu rodzinę?".

Na przekór zdrowemu rozsądkowi Józef robi to, co mu się śniło. Wie, że musi wypełnić

zadanie, które stoi przed każdym człowiekiem na ziemi - musi utrzymać rodzinę. Podobnie jak

miliony anonimowych Józefów stara się sprostać tej roli, nawet jeśli każe mu się robić rzeczy,

których nie pojmuje.

Później zarówno jego żona, jak i syn staną się wielkimi symbolami chrześcijaństwa.

Robotnika, trzeci filar rodziny, przypomina się w bożonarodzeniowych szopkach. Pamiętają o

nim także ludzie otaczający go specjalną czcią, tacy jak ja czy Leonardo Boff, autor książki o

cieśli, do której napisałem wstęp.

Poniżej przytaczam fragment tekstu autorstwa Carlosa Heitora Cony'ego (mam nadzieję, że

to rzeczywiście jego tekst, ponieważ znalazłem go w Internecie!):

„Nagle wszyscy się dziwią, że choć jako agnostyk nie akceptuję idei Boga w znaczeniu

filozoficznym, moralnym czy religijnym, to uznaję niektórych świętych z naszego ludowego

kalendarza. Bóg jest pojęciem, bytem zbyt odległym, zarówno ze względu na moje

możliwości, jak i potrzeby. Natomiast święci mają swój ziemski wymiar, ulepieni byli z tej

samej gliny co ja i należy im się coś więcej niż podziw.

Jednym z nich jest święty Józef. Ewangelia nie przytacza ani jednego słowa, które by

wypowiedział, ale są gesty i wyraźne określenie: vir iustus, mąż sprawiedliwy. Ponieważ

słowa te dotyczyły cieśli, a nie sędziego, można wnioskować, że Józef był przede wszystkim

dobrym człowiekiem. Był dobrym cieślą, dobrym mężem i dobrym ojcem dla chłopca, który w

przyszłości podzielił historię świata".

To piękne słowa Cony'ego. Często czytam brednie w rodzaju: „Jezus udał się do Indii, by

pobierać nauki od mistrzów w Himalajach". Myślę, że każdy człowiek może uświęcić zadanie,

jakie mu powierza życie. Jezus uczył się od Józefa, człowieka sprawiedliwego, który pokazywał

mu, jak się robi stoły, krzesła, łóżka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: