Rushdie_Salman_-_Wschod_Zachod.pdf

SALMAN RUSHDIE

Wschód, Zachód

Przełożyła Maria Gromkowa

Dla Andrew i Gillona

WSCHÓD

DOBRA RADA JEST CENNIEJSZA OD RUBINÓW

W ostatni wtorek owego miesiąca pierwszy poranny autobus, z zapalonymi jeszcze

światłami, przywiózł pannę Rehanę pod bramę konsulatu brytyjskiego. Zatrzymał się,

wzbijając tuman kurzu, który na chwilę przesłonił jej urodę. Był pomalowany w wie-

lobarwne arabeski, z przodu miał napis: PRZESUŃ SIĘ KOCHANIE, a z tyłu TA-TA-

BATA oraz O.K. GOOD-LIFE. Panna Rehana oznajmiła kierowcy, że jego autobus jest

przepiękny, więc wyskoczył, aby otworzyć jej drzwi, po czym, gdy wysiadała, zgiął się

w teatralnym ukłonie.

Panna Rehana miała ogromne, czarne oczy, których blasku nie musiała podkreślać

antymonem. Na ich widok doradca Muhamad Ali poczuł się znowu młody. W nasilają-

cym się świetle dnia obserwował, jak kobieta podchodzi do bramy i zwraca się do bro-

datego posterunkowego w mundurze khaki ze złotymi guzikami i turbanie z pytaniem

o godzinę otwarcia. Posterunkowy, zazwyczaj bardzo opryskliwy wobec kobiet, które

we wtorki przychodzą do konsulatu, odpowiedział jej wyjątkowo grzecznie.

— Za pół godziny — mruknął. — Albo za dwie. Nie wiadomo... Sahibowie jedzą

śniadanie.

Zakurzony plac między przystankiem i konsulatem już roił się od kobiet, które przy-

bywały tu we wtorki; niektóre miały zasłonięte twarze, kilka, jak panna Rehana, przyszło

z odsłoniętym obliczem. Wszystkie były przestraszone, kurczowo trzymały się swoich

wujów lub braci, którzy udawali pewnych siebie. Panna Rehana natomiast przybyła tu

sama i wcale nie sprawiała wrażenia zaniepokojonej.

Muhammad Ali, który udzielał porad najbardziej zagubionym spośród wtorkowych

interesantek, poczuł, że stopy same go niosą w stronę tej niezwykłej, czarnookiej, nie-

zależnej dziewczyny.

— Panienko... — zagadnął. — Mniemam, że przyjechałaś po pozwolenie na wjazd

do Londynu.

Stała na skraju placu, przy kramie z gorącymi daniami, i z zadowoleniem jadła pa-

korę z chili. Kiedy się odwróciła, by na niego spojrzeć, poczuł, że jej spojrzenie ma zły

wpływ na jego układ trawienny.

— Tak.

— Czy pozwolisz, że udzielę ci porady? Za niewielką opłatą.

Uśmiechnęła się.

— Dobra rada jest cenniejsza od rubinów — odparła. — Ale niestety nie mogę ci za-

płacić. Jestem sierotą, a nie jedną z tych bogatych dam.

— Zaufaj moim siwym włosom — nalegał Muhammad Ali. — Za moją radą stoi do-

świadczenie. Na pewno będziesz zadowolona.

Potrząsnęła głową.

— Mówię przecież, że jestem biedna. Tam stoją kobiety, którym towarzyszą mężczyź-

ni, ich krewniacy. Każdy z nich sporo zarabia. Idź do nich. Dobra rada warta jest do-

brej zapłaty.

Chyba oszalałem, pomyślał Muhammad Ali, słysząc swoją odpowiedź:

— Panienko, to przeznaczenie pchnęło mnie ku tobie. Tak musi być. Było nam pisa-

ne się spotkać. Ja też jestem biedny, ale od ciebie nie wezmę zapłaty.

Uśmiechnęła się znowu.

— Wobec tego muszę cię wysłuchać. Taki dar od losu przynosi szczęście.

Poprowadził ją do niskiego drewnianego biureczka w swoim zakątku w dzielnicy nę-

dzy. Szła za nim, pogryzając pakorę, którą trzymała w torebce z gazety. Nie poczęsto-

wała go.

Położył poduszkę na ziemi.

— Proszę siadać.

Posłuchała go. Sam usiadł za biurkiem, na wprost niej. Czuł na sobie zawistne spoj-

rzenia mężczyzn, świadom, że sąsiedzi pożerają wzrokiem tę najnowszą młodą ślicznot-

kę, która zaraz wpadnie w sidła starego, siwego oszusta.

— Nazwisko?

— Rehana. Narzeczona Mustafy Dara z Bradfordu w Londynie.

— Bradfordu w Anglii — poprawił ją łagodnym tonem. — Londyn to tylko miasto,

jak Multan albo Bahawalpur. Anglia to wielkie państwo. Nigdzie na świecie nie żyje tyle

zimnych ryb co tam.

— Aha. Dziękuję — odparła z taką powagą, że nie mógł się zorientować, czy powie-

działa to poważnie.

— Czy wypełniłaś już formularz? Pokaż mi go.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: