Lee Gentry_RAMA_06. Dom w przestworzach.pdf

We wnętrzu kosmicznej kapsuły przez kilka chwil po zamknięciu drzwi panowała

nieprzenikniona ciemność. Później zapaliło się dwanaście małych lamp umieszczonych w

podłodze, po dwie wzdłuż każdego boku sześciokąta. Pod każdą z pięciu solidnie

wyglądających ścian siedziało dwoje ludzi, tylko fotel Fernanda ustawiono przy tej samej

ścianie, w której znajdowały się drzwi wejściowe.

Wszystko zaczęło się dziać bardzo szybko. Kilka sekund po zapaleniu świateł Johann

poczuł, jak jakieś taśmy opasują górną część hełmu, pierś i uda, unieruchamiając go w fotelu.

W słuchawkach usłyszał kilka okrzyków strachu, ale zagłuszył je ryk dochodzący spod

podłogi. Zorientował się, że lecą z dużym przyspieszeniem. Czuł się tak, jakby jakaś

nieziemska siła starała się wyłupić mu oczy. Zobaczył, że siedząca po przeciwnej stronie

siostra Beatrice mocuje się z taśmami. Po kilku chwilach uwolniła ręce i złożyła dłonie do

modlitwy.

Po upływie niecałej minuty przeciążenie znów wróciło do normy. Kiedy taśmy opasujące

jego dało puściły i schowały się w kapsule, fragment ściany nad głową odsunął się na bok,

odsłaniając wysokie, chociaż wąskie okno. Okazało się, że kapsuła w kształcie pudła na

kapelusze szybuje trzydzieści kilometrów nad powierzchnią Marsa i z każdą chwilą wznosi

się coraz wyżej. Kopuły Valhalli nie można było już dojrzeć, ale widok szalejącej piaskowej

burzy, która teraz objęła zasięgiem dwie trzecie planety, zapierał dech w piersiach.

- No cóż, Asie - odezwał się Yasin, kiedy stało się jasne, że nikt inny nie chce tego zrobić

pierwszy. Wstał z fotela i stanął obok Johanna, wyglądając przez okno. - Jak sądzisz, dokąd

lecimy?

- Nie mam pojęcia - odparł zapytany.

Spoglądał na ogromne, wirujące chmury marsjańskiego pyłu, przesłaniające w tej chwili

niemal całą planetę. Myślał o Narongu i o tym, jaka walka o przetrwanie czeka wkrótce

Valhallę, placówkę, której był dyrektorem. Bądź co bądź opuściło ją jedenaścioro członków

dotychczasowej załogi.

- Nie martw się, dadzą sobie radę - powiedział Yasin, jakby umiał czytać w myślach. - Mają

o jedenaście gąb mniej do wykarmienia... A ten twój zastępca, Narong, też ma łeb nie od

parady.

- Bracie Johannie - odezwała się Beatrice, stając po jego lewej ręce i patrząc przez okno. -

Zamierzamy się pomodlić, żeby podziękować Bogu za ratunek. Czy nie chciałbyś pomodlić

się razem z nami?

- Do jakiego boga chce się siostra modlić? - zapytał Yasin. -Do chrześcijańskiego, do

Allacha, czy może do jakiegoś innego? Siostra Beatńce odwróciła się i spojrzała na Araba.

- Panie al-Kharif - odezwała się do mikrofonu hełmu. -Jeszcze me zostaliśmy sobie

formalnie przedstawieni. Jestem siostra Beatrice z zakonu Świętego Michała...

- Wiem dobrze, kim siostra jest - przerwał jej szorstko Yasin. - Jest siostra sławna, a może

niesławna, na całym Marsie. Do diabła, nawet w Alcatraz mieliśmy do czynienia z parą

waszych błaznów.

- Panie al-Kharif - ciągnęła Beatrice, nie zwracając uwagi na szyderczy ton odpowiedzi

Araba. - Członkowie naszego zakonu wierzą, że istnieje tylko jeden Bóg. I to me tylko dla

wszystkich ludzi, ale dla całego wszechświata. Nie ma najmniejszego znaczenia, czy

nazywamy go Allachem, Jehową czy jeszcze inaczej. Liczy się tylko cześć, jaką mu

oddajemy, oraz miłość i szacunek względem bliźnich... Za chwilę złączymy się w

dziękczynnej modlitwie, która ma stanowić wyraz naszej pokory w obliczu oczywistego cudu,

jaki stał się naszym udziałem. Bylibyśmy więc zachwyceni, gdyby zechciał pan przyłączyć się

i modlić z nami.

Widoczna za oknem tarcza Marsa zmniejszała się z każdą chwilą. Po raz pierwszy od

momentu startu było widać całą planetę. Jej powierzchnię skrywały jednak chmury

wznoszonego przez burzę pyłu, tak że można było zobaczyć jedynie okolice bieguna

północnego i wierzchołek Mount Olympus. Całą resztę spowijał groźny, rdzawobrązowy całun

wirującego piasku.

Yasin i Johann nie odrywali oczu od planety widocznej w dole, pod kapsułą.

- Dobry Boże - usłyszeli nagle słowa zaczynającej modlitwę Beatrice. Odwrócili się, by

ujrzeć pozostałych dziewięcioro członków grupy, klęczących ze złożonymi rękami na środku

sześciokątnej podłogi.

- Co ty wyprawiasz, Hassanie? - odezwał się ostro Yasin. -Jesteś przecież muzułmaninem,

a nie chrześcijaninem. Kwame klęczał między siostrą Vivien a siostrą Nubą.

- W tej chwili, Yasinie, ta różnica nie wydaje mi się szczególnie ważna - powiedział

Tanzańczyk. - A teraz, jeżeli pozwolisz, chcielibyśmy kontynuować modły.

Johann odszedł od okna i uklęknął obok siostry Beatrice, która odwróciła głowę i

uśmiechnęła się do niego.

- Dobry Boże... - zaczęła po raz drugi.

- No dobra, siostro - przerwał jej Yasin, stanowczo chcąc mieć ostatnie słowo. - Zgodzę się

wziąć udział w waszych modłach, ale tylko pod jednym warunkiem. Czy nie możesz w

modlitwie wyrecytować jakiejś sury z Koranu?

- Oczywiście, panie al-Kharif - bez wahania odparła siostra Beatrice. - Prawdę mówiąc,

miałam zamiar od niej zacząć.

Gestem zaprosiła Yasina do zajęcia jedynego wolnego miejsca w kręgu klęczących ludzi.

- Czy teraz zechcesz się do nas przyłączyć? - zapytała. Yasin nieporadnie uklęknął.

- Dobry Boże - odezwała się Beatrice. - Chcielibyśmy zacząć naszą modlitwę dziękczynną

za Twoją miłość do nas i okazane nam miłosierdzie od słów sury ze sto dwunastego

rozdziału Koranu: Przyznajcie, że On jest Jedynym Bogiem...

Każde okrążenie okołomarsjańskiej orbity zajmowało im około siedemdziesięciu minut.

Ponieważ rozmiary widocznej

w dole planety nie ulegały prawie żadnym zmianom, Johann doszedł do wniosku, że ich

orbita musi mieć kształt zbliżony do kołowego. W czasie pierwszego okrążenia każdy

pasażer kapsuły spędził chociaż kilka minut przy oknie. Johann i Yasin byli jedynymi

znającymi się nieźle na fizyce. Na zmianę odpowiadali na pytania dotyczące ruchu ich

kapsuły, pojawiania się terminatora pod nimi oraz położenia i rozmiarów obu marsjańskich

księżyców.

Zachowanie się pudła na kapelusze było bardzo proste. Jedyne okno kierowało się zawsze

w stronę najbliższego punktu na powierzchni Marsa. W związku z tym nie można było przez

nie dojrzeć żadnych gwiazd, chyba że tarcza w dole stawała się zupełnie czarna, ale to trwało

bardzo krótko. Dopiero wówczas udawało się dostrzec kilka jasno świecących punktów.

Pod koniec pierwszego okrążenia Johann zarządził dokładne przeszukanie wnętrza małej

kapsuły. Siostra Vivien odkryła spiżarnię pod ruchomą płytą w samym centrum sześciokątnej

podłogi, a w niej kilka naczyń z wodą i prawie sto nieprzezroczystych pojemników w kształcie

walców o miękkich ściankach. Yasina bawił stan nieważkości, zachowywał się jak dziecko, aż

przypadkowo odkrył drzwi w suficie. Otworzył je.

- To chyba jakiś schowek - oświadczył. - Widzę pełno półek z leżącymi na nich dziwnymi

przedmiotami. Są białe i mają czerwone oznaczenia... Jest również jakaś dziura, która

mogłaby doskonale pełnić funkcję toalety, gdyby nie te przeklęte kombinezony.

Na początku trzeciego okrążenia wszyscy stali się tak niespokojni, że niemal zapomniano

o rozmowach. Podniecenie spowodowane startem ustąpiło, a radość poruszania się we

wnętrzu pozbawionej dążenia kabiny zniknęła. Przeszukano wielokrotnie każdy centymetr

kwadratowy pomieszczenia.

Johann siedział w fotelu, kiedy podeszła do niego Anna.

- Nie, żebym się martwiła albo coś takiego - powiedziała -ale jak sądzisz, przez ile czasu te

skafandry utrzymają nas przy żydu?

- To wszystko są bardaye, wersja D - odparł Johann. -Jeśli wierzyć konstruktorom, można

w nich przebywać do

osiemnastu godzin bez wymiany powietrza... Myślę jednak, że znacznie wcześniej możesz

poczuć się głodna czy zmęczona.

- Czy wzięliśmy jakieś przyrządy, które powiedziałyby nam cokolwiek na temat warunków

panujących w środku kapsuły? - zapytała.

- Niech to diabli, nie - rzekł Johann. - Przyznaję, że to poważne niedopatrzenie z mojej

strony. Przez ten pośpiech nie pomyśleliśmy o szczegółach. - Ziewnąwszy usadowił się wy-

godniej w fotelu. - Nie wiem, jak pozostali - dodał - ale ja teraz zamierzam trochę się

zdrzemnąć.

- Jak, u licha, mógłbyś zasnąć? - zdziwiła się Anna. -Przebywamy we wnętrzu orbitującego

wokół Marsa dziwnego statku, zbudowanego przez obcych, nie mamy zielonego poję-da, co

się za chwilę stanie. Nie zmrużyłabym oka, nawet gdybyś dał mi cały słoik tabletek

nasennych.

- Mnie to nie przeszkadza - oświadczył Johann. Jeszcze raz ziewnął i uśmiechnął się do

niej. - Jeżeli chcesz, możesz zapytać tej kobiety, dlaczego - ciągnął, pokazując na Beatrice. -

To przez nią w ciągu ostatnich dwóch dni nie spałem dłużej niż pięć godzin.

Pod koniec drzemki Johanna nawiedzały dziwne sny. Sceny i miejsca z czasów dziedństwa

mieszały się w nich z osobami, które poznał, kiedy był dorosły. W jednym śnie znajdował się

w rodzinnym domu, w kuchni, gdzie matka przyrządzała właśnie obiad. Siostry Beatńce i

Vivien rozmawiały beztrosko z Frau Eberhardt, pomagając jej przygotowywać Kartoffel-salat.

Obie były ubrane w habity i kornety swojego zakonu.

- Jakie miłe dziewczyny, Johannie - stwierdziła jego matka, odciągnąwszy go na stronę. -

Ale powiedz mi, która jest

twoją narzeczoną?

Usiłował wyjaśnić matce, że Beatńce i Vivien są zakonnicami, które złożyły śluby

wstrzemięźliwości. W jego śnie

matka jednak tego nie zrozumiała.

- Ale są kobietami, nieprawdaż? - pytała. - A ich zachowanie wskazuje, że obu się bardzo

podobasz.

Johann był sfrustrowany, że matka nie może pojąć, iż Beatńce i Vivien różnią się od innych

kobiet. Miał właśnie

krzyknąć na nią w swoim śnie, kiedy obudził się, poczuwszy lekki dotyk dłoni na ramieniu.

Z trudem otworzył oczy i popatrzył przez szybę hełmu. Obok niego stała siostra Beatrice

ubrana w kosmiczny kombinezon. Szeroko się uśmiechała.

- Przepraszam, że zakłócam ci spokój, bracie Johannie -powiedziała.

- Mam wrażenie, że już kiedyś to słyszałem, siostro Beatrice -odrzekł Johann. Pokręcił

głową i wzniósł oczy ku górze. - Co właściwie się z tobą dzieje? - zapytał. - Czy do swoich

innych obowiązków dołączyłaś też pilnowanie, żebym za długo nie spał?

Zdawszy sobie sprawę z tego, że mężczyzna żartuje, zakonnica się roześmiała.

- Na to wygląda - przyznała. - Chociaż możesz być pewien, że robię to podświadomie.

- A więc o co chodzi tym razem, siostro Beatrice? - zapytał z emfazą Johann. - Jakieś

światła na niebie? Więcej pudeł na kapelusze na zachodnim płaskowyżu? A może jakiś nowy

kryzys?

Spoważniała.

- Spałeś, brade Johannie, przez cztery okrążenia. W tym czasie ja i pozostali michalici

rozmawialiśmy ze sobą, medytowaliśmy i modliliśmy się do Boga, prosząc o wskazówki.

Musisz wiedzieć, że niektórzy pasażerowie kapsuły niecierpliwią się coraz bardziej i moim

zdaniem zaczynają zachowywać się irracjonalnie.

- Zaczynają zachowywać się irracjonalnie? - powtórzył Johann, nie mogąc powstrzymać

chichotu. - Przecież już to, co zrobiliśmy przed siedmioma godzinami, było szczytem irrac-

jonalnośd. Nawet teraz, kiedy patrzę przez okno na Marsa i zdaję sobie sprawę z tego, że nie

mam pojęcia, co się dzieje, nadal nie mogę uwierzyć w to, że w końcu zdecydowałem się

wejść po tej drabince...

Nie dokończył zdania.

- Przyłączyłeś się do nas, jak sądzę, gdyż masz wiarę -odezwała się po krótkiej przerwie

siostra Beatrice. - A przynajmniej miałeś ją w tamtej chwili. Wiara, brarie Johannie, jest

potężną siłą. - Położyła dłoń na ramieniu mężczyzny. -I dlatego, kierując się wiarą,

zamierzam zdjąć kombinezon.

- Co takiego? - zapytał, zrywając się z fotela. - Czy dobrze cię zrozumiałem? Zamierzasz

zdjąć kombinezon, choć me wiesz, jakie warunki tu panują? Czy zupełnie postradałaś

zmysły? Zaledwie siedem godzin wcześniej ta kapsuła była otwierana na Marsie, siostro

Beatrice. W chwili startu ciśnienie musiało być zbliżone do tego, jakie panuje na tej planecie.

Czy wiesz, co się stanie w chwili, kiedy twoje ciało zostanie poddane działaniu ciśnienia o

wartości sześciu mili-barów? Każda cząsteczka gazu w komórkach twojego dała będzie

chdała rozerwać naskórek, żeby znaleźć się w obszarze działania o wiele mniejszego

ciśnienia. W dągu kilku sekund eksplodujesz i umrzesz w okropnych cierpieniach.

Zakonnica przemówiła, początkowo zwracała się tylko do Johanna, ale po chwili

spacerowała po kapsule, a jej słowa docierały do innych członków grupy.

- W czasie modłów doszłam do wniosku, że nie miałoby sensu, gdyby aniołowie zbudowali

tę kapsułę z myślą o nas i nie pomyśleli przy tej okazji o zaspokojeniu wszystkich naszych

najważniejszych potrzeb - mówiła. - Odkryliśmy, że pod podłogą znajdują się tuby z wodą

pitną, a siostra Vivien i ja sądzimy, że te cylindryczne pojemniki zawierają pożywienie. Dopóki

jednak przebywamy w kombinezonach, nie możemy ani napić się tej wody, ani też pożywić

się manną, zesłaną niewątpliwie przez Najwyższego.

Jestem pewna, że aniołowie mogli przybyć do nas już dawno, gdyby chdeli, tak samo jak

nie wątpię, że zrobią to w najbliższej przyszłośd, ale Bóg postanowił wypróbować przedtem

siłę naszej wiary. Dostarczył nam statek kosmiczny, by uwolnić nas od niebezpieczeństw

grożących nam na Marsie, zapewnił fotele do siedzenia i wymyślne pasy bezpieczeństwa,

byśmy nie odnieśli obrażeń podczas startu. Czy naprawdę uważasz, że nie zapewniłby nam

także właśdwej atmosfery?

Beatrice stała teraz samotnie na środku pomieszczenia. Jej głos stał się jeszcze bardziej

melodyjny i łagodny, kiedy

powiedziała:

- Modliłam się do Niego, błagając, żeby zechdał pokazać

mi, czy się mylę. Nie zesłał mi jednak żadnego znaku; niczego, by wykazać, że jestem w

błędzie. A zatem zamierzam udowodnić Mu, że mam wiarę. Mam zamiar zdjąć ten

kombinezon.

- Poczekaj chwilę, siostro - odezwał się natychmiast Yasin, pospiesznie podchodząc do

niej. - Jeżeli chcesz, masz prawo się zabić, ale nie możesz narażać przy tym innych na

śmierć. Jeżeli w tym pomieszczeniu panuje próżnia albo tak małe ciśnienie, jakie mieliśmy na

powierzchni Marsa, odłamki hełmu, rozerwanego wskutek rozhermetyzowania kombinezonu,

mogą się stać pociskami... Mogą zranić wszystkich pozostałych. Daj nam czas, byśmy mogli

się gdzieś ukryć.

Podszedłszy do Johanna, rozmawiał z nim przez chwilę. Z początku przekonywał, że

mógłby uciec się do użyda siły, żeby obezwładnić zakonnicę i w ten sposób uniemożliwić jej

zdjęcie kombinezonu. Johann jednak oświadczył, że to, co chce zrobić, jest niepraktyczne;

kombinezon zaprojektowano bowiem w taki sposób, żeby dało się go zdjąć bez trudu. Po

wewnętrznej strome szyby hełmu znajdowało się nawet urządzenie, którego przygryzienie

umożliwiało rozhermetyzowanie całego kombinezonu.

Yasin usiłował wówczas dokonać kilku pospiesznych obliczeń, żeby oszacować prędkość,

jaką mogą osiągnąć odłamki hełmu Beatrice. Wkrótce jednak on i Johann doszli do wniosku,

że wiele wątpliwych założeń sprawia, iż obliczenia takie nie mają sensu.

W końcu obaj mężczyźni poprosili Beatrice, by stanęła pod jedną z sześdu śdan

pomieszczenia, i zasugerowali, żeby wszyscy inni, zasłaniając dłońmi tylne części hełmów,

położyli się na podłodze jak najdalej od zakonnicy. Usłyszawszy te wszystkie rady, siostra

Vivien uznała za konieczne wtrądć się do rozmowy.

- To absurdalne - oznajmiła podniesionym głosem. - Po-patrzde na nas... Siostra Beatrice

jest gotowa zaryzykować żyde, by wykazać, iż ma wystarczająco dużo wiary, a wy wszyscy

myślicie tylko, by nie odnieść obrażeń od odłamków hełmu. Jestem przerażona.

Zakonnica wyszła na środek pomieszczenia i stanęła u boku swojej przełożonej i

przyjadółki.

- Oświadczam, że i ja zdejmę kombinezon -powiedziała. -Muszę przyznać, że z drżeniem

serca, ale zdejmę. Udowodnię wam, że moje oddanie dla siostry Beatrice jest silniejsze od

mojego strachu.

Przez długą chwilę Beatrice i Vivien patrzyły sobie w oczy przez szyby hełmów, a później

stanęły pod śdaną pomieszczenia.

- A teraz d, którzy się boją, mogą położyć się na podłodze - dągnęła Vivien. - My zaś

odmówimy krótką modlitwę, po której policzymy do trzech. Na dźwięk słowa: „trzy"

zdejmujemy hełmy.

Na podłodze położył się tylko Yasin. Johann stał jak zahipnotyzowany na środku kapsuły.

Obie kobiety pomodliły się i policzyły do trzech. Kiedy zwolniły zatrzaski hełmów, nie stało się

nic strasznego. Kilka sekund później oczom wszystkich ukazały się głowy zakonnic.

Beatrice i Vivien natychmiast uklękły na podłodze.

- Dziękujemy, dobry Boże, za to, że pokazałeś nam, jak ważna jest wiara - odezwała się

Beatrice. - Modlimy się, byśmy rozumiały Ciebie coraz lepiej i żebyśmy mogły wykonywać

Twoją wolę. W imię świętego Michała. Amen.

Minęły dwa dni bez żadnej zmiany warunków Fizycznych panujących we wnętrzu statku. W

tym czasie kapsuła nadal krążyła wokół Marsa, a przez okno wdąż było widać powierzchnię

planety. Jedenaścioro pasażerów czuło się jednak o wiele swobodniej. Złożywszy

kombinezony na półkach w schowku, ludzie pili wodę i jedli znajdujące się w dziwnych cylind-

rach pożywienie, które smakowało jak surowa pszenica o zapachu podobnym do cytryny.

Yasin domyślił się nawet, jak korzystać z toalety, i potem deszył się jak dziecko będące w

centrum zainteresowania dorosłych, kiedy wyjaśniał to wszystkim innym członkom grupy.

Niespożyta energia i niesamowite zapasy dobrego humoru siostry Beatrice były bardzo

dobrym przykładem dla pozostałych. Nie przestawał docinaćjej tylko Yasin, zazdrosny o

szacunek, jakim darzyli ją inni, ale zakonnica nigdy nie okazała ani śladu zdenerwowania

albo gniewu. Mimo otwarde demonstrowanej wrogośd czy zupełnie przejrzystych złośliwych

uwag, Beatrice ani razu nie odpowiedziała mu w ten sam sposób.

Nie każdy tolerował derpkie uwagi Yasina tak wyrozumiale. Kwame Hassan i meksykański

technik, Fernando Gomez,

którzy nigdy się nie uczyli pacyfistycznych metod, głoszonych przez michalitów, kilka razy byli

bliscy rzucenia się na Araba z pięściami. Johann musiał nawet powstrzymywać Tanzań-

czyka, kiedy podczas jakiejś dyskusji z siostrą Vivien na temat zakonu Świętego Michała i

ślubu czystości, Yasin pozwolił sobie na szyderczą, wulgarną aluzję do intymnych częśd dała

zakonnicy.

Johann z radością obserwował rozwój stosunków między pasażerami kapsuły. Przyglądał

się, jak z każdą upływającą godziną rośnie szacunek, jakim darzą siostrę Beatrice inni

członkowie grupy, nawet d nie będący michalitami. Przypuszczał, że arogancja i agresywne

zachowanie Yasina już wkrótce spowodują, że zostanie zbojkotowany przez pozostałych. I

jak przyszłość pokazała, miał rację. Po dwóch dniach tylko siostra Beatrice odzywała się do

niego uprzejmie.

Uwolniony od koniecznośd zajmowania się sprawami Val-halli, Johann oddał się

medytacjom. Złapał się na tym, że nie może przestać myśleć o żydu jako pewnej całośd, nie

zadając sobie pytań na takie tematy, jak cel życia, miłość, religia czy przyjaźń, pytań, których

nie stawiał sobie nigdy przedtem. Od czasu do czasu zastanawiał się, dokąd zabierze ich to

pudło na kapelusze, w którym zamieszkali, chodaż wiedział, że pytanie o to nie miało sensu.

Dokądkolwiek byśmy poledeli - powiedział sobie - będzie to i tak o wiele bardziej

zdumiewające, niż mogę sobie wyobrazić.

Kiedy w końcu kapsuła zmieniła trajektorię lotu, wszyscy poza Satoko Hayakawą spali.

Obrót kapsuły i zmiana orbity dokonały się w taki sposób, że nie zakłóciły im wypoczynku.

Japonka spostrzegła zmianę, gdy podeszła do okna, by popatrzyć na powierzchnię Marsa.

Zamiast niej zobaczyła jednak setki gwiazd jasno świecących na tle atramentowej czerni

nieba. Mniej więcej pośrodku okna było widać jaśniejsze światło, nieznacznie tylko

odróżniające się od pozostałych jasnych punktów na firmamende.

Po pewnym czasie, gdy obudził się Fernando i kiedy Satoko pokazała mu tamten jasny

punkt na niebie, oboje postanowili obudzić Johanna. Blask bijący od dziwnego obiektu był tak

silny, że dominował nad światłem innych gwiazd, widzianych w oknie. Johann patrzył nań

przez kilka minut, starając się

ocenić jego prędkość, a potem zdecydował się obudzić pozostałych.

W ciągu następnej godziny wszyscy pasażerowie zgromadzili się przy oknie i patrzyli z

niejaką obawą na białą kulę, która z każdą chwilą zbliżała się coraz bardziej do kapsuły.

Sprawiała przy tym dziwne wrażenie, jakby żyła. Była biała, błyszcząca i miała dwa czerwone

okręgi, rozmieszczone symetrycznie na powierzchni górnej półkuli. Na górnym biegunie było

widać coś w rodzaju czerwonej czapy, a wzdłuż równika namalowano dwa czerwone pasy

rozdzielone wyjątkowo denka białą linią.

Dopiero jednak gdy świecąca kula znalazła się trochę bliżej, Johann i pozostali zaczęli

zdawać sobie sprawę z jej ogromu. Dwa czerwone pasy na równiku pozostały widoczne w

środkowej części okna, ale najpierw okołobiegunowa czapa, a później dwa czerwone okręgi

przywodzące na myśl oczy zniknęły

poza górną krawędzią okna.

W środku kapsuły prawie nikt się nie odzywał. Jeżeli nawet padło jakieś pytanie albo

zwrócono na coś uwagę, najczęściej nie było komentarza. Jedenaścioro ludzi było

podnieconych i zarazem przerażonych, nie wątpiąc, że oto patrzą na coś, na

co nie było dane spoglądać żadnemu innemu przedstawidelo-

|wi ludzkiej rasy.

', Tymczasem przez okno było widać dwa czerwone pasy,

"rozdzielała je denka biała linia. Ich widok przywodził ludziom na myśl dziwne usta. W pewnej

chwili czerwone wargi wypełniły całe okno, ale później i one znikły poza górną i dolną

krawędzią okna, a całą wolną przestrzeń zaczęła zajmować

coraz szersza biała linia.

~ Jak wielkie jest to draństwo? - zapytał Fernando, nie adresując tego pytania do jakiejś

konkretnej osoby.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: