Drake Jocelynn - Nocny Wędrowiec [CAŁOŚĆ].pdf - Książki - malla6

JOCELYNN DRAKE

„Nocny wędrowiec”

Dni mroku

Księga 1

Rozdział 1

Na imię miał Danaus.

Najlepiej pamiętam jego oczy. Zobaczyłam je po raz pierwszy w świetle latarni;

migotanie kobaltowego błękitu, gdy przystanął z dala ode mnie. Jego oczy były jak

szafiry. Wpatrywałam się w nie, pragnąc, by czas płynął wolniej, gdy zapadałam się

w te nieruchome styksowe głębiny. Nie pływałam jednak w wodach Styksu, lecz w

chłodnej lagunie Lety, gdzie kąpałam się w chwilach zapomnienia.

Zatrzymał się na wyludnionej ulicy poza kręgiem jasnego światła latarni z kutego

żelaza, spoglądając to w górę, to w dół. Wziął głęboki oddech. Chyba wyczuł, że

obserwuję go z ukrycia, ale nie wiedział dokładnie skąd. Zgiął prawą rękę i

wkroczył w krąg światła, przestając na moment widzieć w ciemności; prowokując

mnie przynętą, którą machał mi przed oczami.

Powoli przesunęłam językiem po zębach. Nie tylko wyglądał imponująco, ale

miał też w sobie pewność siebie, która przykuwała moją uwagę. Kusiło mnie, aby

wyjść z cienia rzucanego przez komin i pozwolić, by księżyc oświetlił moją smukłą

postać. Jednak nie przetrwałabym ponad sześć wieków, gdybym popełniała takie

błędy. Balansowałam na belce kalenicowej trzypiętrowego domu naprzeciwko

niego i patrzyłam, jak dalej idzie ulicą. Gdy tak szedł, jego czarny skórzany płaszcz

połyskiwał, wlokąc się u jego stóp niczym pies na łańcuchu, zmuszony do

podążania za swym panem.

Prawdę mówiąc, obserwowałam go od ponad miesiąca. Wtargnął na moje

terytorium jak zimny wiatr i nie tracił czasu, niszcząc takich jak ja. W minionych

tygodniach zabił wielu moich pobratymców. Prawie wszyscy byli młodzikami, nie

przeżyli nawet stulecia, ale on i tak dokonał więcej niż ktokolwiek inny.

Te zabójstwa nie polegały na tchórzliwym wbijaniu zaostrzonego kołka w serce

za dnia. Polował na każdego z nocnych wędrowców pod osłoną mroku. Oglądałam

nawet kilka z tych walk z ukrycia i nie mogłam się powstrzymać od podziwu, kiedy

klękał zakrwawiony nad każdą z ofiar, wyrzynając jej serce. Działał szybko i

przebiegle. A nocnych wędrowców rozpierało przesadne poczucie mocy. Ja byłam

strażniczką tych włości, powierzono mi zadanie strzeżenia naszej tajemnicy, a nie

chronienia tych, którzy sami nie potrafili się obronić.

Po kilku tygodniach obserwowania swojej przyszłej ofiary pomyślałam, że

nadeszła pora, by się przedstawić. Wiedziałam, kim jest. Kimś więcej niż tylko

kolejnym łowcą Nosferatu. Nosferatu wiele wspanialszym, silniejszym. Pragnęłam

bliżej go poznać, zanim Danaus zginie.

Danaus on wiedział o moim istnieniu. W ostatnich sekundach swojego życia

któraś z jego ofiar wypowiedziała moje imię, mając nadzieję, że dzięki temu

zostanie ułaskawiona. Na nic się to zdało.

Pędziłam cicho po dachach, przeskakując nad prześwitami i lądując zwinnie z

wdziękiem kota. Przemykając wzdłuż dwóch kolejnych przecznic na skraj

zabytkowej dzielnicy, zatrzymałam się przy opuszczonym domu z czerwonej cegły,

z tarasem na dachu; budynku, który mógł być odpowiednim miejscem na

spotkanie. Jego pojedyncza wieżyczka z ciemnymi oknami spoglądała w stronę

rzeki niczym stojący na warcie żołnierz.

Nocne powietrze było ciepłe i gęste, choć od ponad dwóch tygodni nie

mieliśmy deszczu, a pożółkłe trawniki zmagały się z kolejnym upalnym latem.

Nawet świerszcze grały ciszej, wyczerpane suszą. Teraz lekka bryza znad morza

niosła ze sobą nieco ożywczej wilgoci. Przybyłam do Savannah ponad sto lat temu,

szukając anonimowości, ucieczki przed światem, który wyniszczał mnie przez

blisko pięćset lat. Uwielbiałam wdzięk i historię tego miasta, duchy, które

nawiedzały ciemne zaułki i domy pełne zakamarków. Mogłabym się jednak obejść

bez tutejszego uciążliwego lata. Zbyt wiele czasu spędziłam w chłodniejszym

klimacie.

Opuszczony dom, ukryty za wielkimi dębami, z których zwisał hiszpański mech,

wyglądał tak, jakby strzegły go dwie wielkie damy opatulone w stare koronki. Front

posiadłości otoczony był wysokim, spiczastym żelaznym płotem z kamiennymi

filarami po obu stronach ścieżki prowadzącej do budynku. Siedziałam ze

skrzyżowanymi nogami na szczycie jednego ze słupów, czekając na Danausa.

Chciałam, żeby szedł śladem mocy, którą emanowałam; przypominałam

Szczurołapa wygrywającego wesołą melodię podążającym za nim dzieciom z

Hamelin.

Danaus przystanął na skraju posiadłości i spojrzał na mnie. Tak, to było

bezczelne, może nawet zbyt odważne z mojej strony, ale chciałam, żeby stracił

nieco pewności siebie. Tej nocy będzie musiał walczyć o swoje życie.

Z uśmiechem zsunęłam się ze słupa, kryjąc się za płotem w cieniu zarośniętego

podwórza. Wtopiona w noc znikłam w otwartym oknie na piętrze z tyłu domu.

Nasłuchiwałam, czekając w pierwszej sypialni. Drżałam cała z ekscytacji

wywołanej polowaniem; tak rzadko miałam okazję zmierzyć się z czymś, co

naprawdę mogło mnie zniszczyć. Zabiłam już wielu łowców w ludzkiej postaci, ale

nie stanowili oni prawdziwego wyzwania, wymachując srebrnymi krzyżami i modląc

się do Boga, z którym spotkają się na Sądzie Ostatecznym. Przez długie wielki

rzadko miałam okazję poczuć, co znaczy naprawdę żyć. Danaus pomoże mi to

sobie przypomnieć.

Ten łowca był inny. Nie bardziej ludzki niż ja. Jego ciało stanowiło jedynie

powłokę, z trudem powstrzymując moc, która wypływa z niego jak rzeka.

Na dole drzwi frontowe otwarły się z hukiem, uderzając o ścianę.

Uśmiechnęłam się; wiedział, że tu jestem i czekam na niego. Przeszłam wielkimi

krokami po drewnianej podłodze do głównej sypialni, a stukot moich obcasów

rozległ się echem po pustym domu. Teraz wiedział już dokładnie gdzie jestem.

Spokojnie, Miro, upomniałam się. Nie ma powodu do pośpiechu. Polujesz na

niego od ponad miesiąca nie po to, by teraz wszystko zepsuć.

Kiedy znalazłam się w sypialni, bezszelestnie przemieściłam się na drugi

koniec pokoju. Oparłam się o ścianę w pustym kącie, pozwalając, by cienie spowiły

mnie niczym peleryna, i zapadając się w ciemność pełną szeptów tajemnicach nocy

i śmierci. Stary dom skrzypiał i wzdychał wokół mnie, gdy oboje czekaliśmy.

W końcu Danaus pojawił się w drzwiach, a jego ramiona były tak szerokie, że

ledwie zmieścił się pomiędzy framugami. Stałam przez chwilę cicho, podziwiając,

jak równomiernie wznosi się i opada jego klatka piersiowa. Był zupełnie spokojny.

Wysoki, ponad metr osiemdziesiąt, z kruczoczarnymi włosami zwisającymi

swobodnie do ramion. Miał wydatne kości policzkowe i mocno zarysowaną dolną

szczękę. Po drodze zrzucił swój czarny płaszcz, a w prawej dłoni trzymał

piętnastocentymetrowe srebrne ostrze, w którym lśniło światło księżyca.

- Jesteś tym, którego zwą Danaus – rzuciłam. Mój głos wydobył się z cienia,

podczas gdy ciało pozostało w ukryciu. Jego głowa drgnęła, zwracając się w moją

stronę, a niebieskie oczy błysnęły w ciemności. – powiadają, że zabiłeś starego

Jabariego w Tebach.

Zrobiłam krok do przodu i przeszłam przez pokój, tak że Danaus mógł po raz

pierwszy zobaczyć mnie wyraźnie. W bladym świetle wpadającym przez okna moja

skóra połyskiwała niczym biały marmur. Nie podchodziłam bliżej, pozwalając

Kanausowi zmierzyć mnie wzrokiem.

- Pominąłeś jednak Valerio w Wiedniu – powiedziałam, a w moim głosie

zabrzmiała nuta zaciekawienia. – A w Petersburgu czeka na ciebie Jurij, choć nie

jest nawet w połowie tak stary jak Jabari.

- Mam jeszcze czas. – Jego głos zabrzmiał jak pomruk wydobywający się z głębi

gardła.

Milczałam, przyglądając mu się przez chwilę. Nie potrafiłam określić akcentu, a

słyszałam już różne w ciągu stuleci. Był stary, bardzo stary. Nie tak starodawny jak

egipski zaśpiewa Jabariego, ale z pewnością nikt nie używał go od lat. Należałoby

się nad tym zastanowić, lecz teraz miałam pilniejsze pytania.

- Może – przyznałam z lekkim skinieniem. – Jednak zamiast tego przybyłeś do

Nowego Świata. Choć może jestem tutaj jedną z najstarszych, mam o wiele mniej

lat niż Valerio. Po co wybrałeś się tak daleko?

- Czyż nie nazywają cię Krzewicielką Ognia?

Roześmiałam się; głęboki gardłowy dźwięk potoczył się przez powietrze i

musnął jego policzek jak ciepła dłoń. Umiejętność dotykania innych swoim głosem

była starą sztuczką stosowaną przez niektórych nocnych wędrowców. Świetnie

nadawała się do wytrącania przeciwnika z równowagi. Danaus przestąpił z nogi na

nogę, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił.

- Między innymi. – Podeszłam z powrotem do ściany, lecz tym razem zbliżyłam

się do niego bardziej. Napiął mięśnie, lecz się nie cofnął. To wystarczyło, abym

otarła się o krąg mocy, który go otaczał, muskającej moją nagą skórę niczym ciepły

jedwab. Kiedy dotarłam do kąta, w którym byłam wcześniej, w jego oczach coś się

zmieniło.

- Byłaś trzy noce temu na cmentarzu Bonaventure – stwierdził.

- Tak. – Słowo to zabrzmiało jak cichy syk.

- Zabiłem wtedy dwa wampiry – oznajmił tak, jakby to powinno wszystko

wyjaśnić.

- Odkąd miesiąc temu wtargnąłeś na moje terytorium, zabiłeś pięciu nocnych

wędrowców.

- Czemu nie próbowałaś mnie powstrzymać?

Zachichotałam cicho, kręcąc głową. Czemu nie próbowałam? Wzruszyłam

obojętnie ramionami.

- Nie ja miałam ich chronić.

- Ale to wampiry.

- To były młodziaki – odparłam. Oderwałam się od ściany i ruszyłam w jego

kierunku. – Ich pana zabiłeś przed tygodniem. – Sama zamierzałam usunąć Riley,

ale Danaus mnie uprzedził. Riley powiększał swoją rodzinę bez mojego

pozwolenia, a równowaga musiała być utrzymana, abyśmy mogli zachować nasz

sekret.

Danaus poruszył się i odszedł od drzwi, stając w takiej samej pozycji jak ja.

Zaczęliśmy krążyć wokół siebie. Jego kroki były płynne i pełne wdzięku, jakby

tańczył. Znowu poczułam uścisk w żołądku, a w uszach zaszumiało mi od

przypływu energii.

Zrobiłam krok do przodu, testując Danaus, który zaatakował prawą ręką.

Odskakując do tyłu, nie pozwoliłam, by ostrze przecięło moją twarz. Wówczas on

nagle obrócił się dookoła własnej osi, unosząc lewą dłonią saraceński miecz,

stanowiący jakby przedłużenie jego ramienia. Zadał markowy cios, który miał

sprawić, że odsłonię swoje gardło. Uderzyłam nogą z półobrotu, trafiając go w

goleń. Zatoczył się, cofnął, ale nie upadł. Balansując na palcach stóp, przycisnęłam

dłonie do zakurzonej drewnianej podłogi.

- Ładny miecz. Celtyckie runy? – spytałam, jakbym prowadziła beztroską

towarzyską rozmowę. Nie spuszczałam go jednak z oczu. Ręka trzymająca miecz

napięła się. Jego ostrze było niezwykłe, z rzędem runów wyrytych po jednej stronie.

Nie potrafiłam ich odczytać, ale mogłam się założyć, że są czymś więcej niż tylko

ozdobą.

Chrząknął, co uznałam za twierdzącą odpowiedź na swoje pytanie.

- Dzięki, że nie przyszedłeś do mnie z osinowym kołkiem – powiedziałam,

wstając. Spojrzał na mnie, a jego ciemne brwi zetknęły się na moment nad

grzbietem nosa. – To takie banalne.

- Mogłabyś go spalić – odparł obojętnym głosem.

- To prawda. – Zaczekałam chwilę trwającą tyle co jedno uderzenie serca, po

czym pokonałam odległość, jaka nas dzieliła, i uderzyłam go obiema dłońmi w

pierś. Powietrze uszło mu z płuc. Pod wpływem ciosu mimowolnie wyciągnął do

przodu obie ręce, zataczając się w tył. Kopnęłam go prawą stopą w lewą dłoń.

Uderzenie sprawiło, że rozluźnił uścisk i wypuścił miecz, który potoczył się po

podłodze i z brzękiem walnął o przeciwległą ścianę. Niestety Danaus doszedł do

siebie szybciej, niż się spodziewałam i zamachnął się prawą ręką, ugadzając mnie

sztyletem w policzek.

Kłujący ból przeszył moje ciało i odskoczyłam do tyłu, by znaleźć się poza

zasięgiem rąk Danaus, syknęłam na niego, obnażając kły, i przycupnęłam, szykując

się do skoku. Owszem, wiedziałam, że syk był jeszcze bardziej banalny niż osinowy

kołek, lecz zgrzytliwy dźwięk wydobył się z mojego gardła, zanim zdołałam się

zastanowić, nie mówiąc już o wymyślaniu czegoś bardziej cywilizowanego. Miałam

sześćset trzy lata i nie należałam do Starożytnych.

Zmusiłam się, by wstać. Danaus kilka razy z trudem zaczerpnął powietrza,

zanim jego oddech znowu się wyrównał. Przez jakiś czas ta czynność pewnie

będzie sprawiała mu ból, ale przynajmniej wciąż mógł oddychać. Uniosłam lewą

rękę do policzka, a potem przesunęłam ją tak, by palce znalazły się na linii wzroku;

nie spuszczałam oczu z napiętej postaci Danaus. Moje palce były zakrwawione.

Oblizałam je, pozwalając, by miedziany smak rozszedł się po języku. Ból w

policzku już zniknął i czułam, jak rana się zamyka. Za chwilę pozostanie po niej

tylko krwisty ślad.

Ta odrobina krwi wystarczyła. Jej smak rozpalił żądzę, rozprowadzając ją po

moich żyłach. Pewnie, że była to moja krew, ale wszystko, wszystko tętniło mocą

pochodzącą z mojej duszy, z samej istoty życia, i wiedziałam, że tym razem

skosztuję krwi Danaus.

Znowu natarłam na niego, ale on był gotów. Zamachnął się na mnie sztyletem,

ponownie starając się dosięgnąć mego gardła, ale złapałam go za rękę. Machnął

lewą pięścią w stronę mojej twarzy. Odbiłam ją. Ściskając za prawy nadgarstek,

próbowałam zmusić Danaus do porzucenia sztyletu, lecz mimo bólu nie wypuścił

go. Kątem oka zauważyłam, że lewą dłonią sięga do boku po kolejną broń.

- Świetnie – mruknęłam i chwyciłam go za lewy nadgarstek. Podstawiłam mu

nogę i runęliśmy oboje na ziemię. Leżąc na nim, przygwoździłam go za ręce do

podłogi. Pewnie, że był cięższy ode mnie, ale ja byłam od niego silniejsza. Trudno

się mierzyć z wampirem. Uśmiechnęłam się, ocierając się o twarde wybrzuszenie w

jego spodniach. Nie miał przy sobie pistoletu. Tak naprawdę nie można zabić

nocnego wędrowca z broni palnej, chyba że włoży się mu lufę w usta i naciśnie

spust. Ale nawet to nas nie zniszczy.

- Myślałam, że cieszysz się ze spotkania ze mną – powiedziałam miękkim

głosem, nie mogąc ukryć rozbawienia. Danaus spojrzał na mnie gniewnie, a jego

oczy były niczym zimne klejnoty. Wiedziałam, że przemoc go podnieca. Dreszczyk

wywołany polowaniem.

Wpatrywała się we mnie, a w jego głowie kłębiły się myśli, które chętnie bym

podsłuchała. Coś go we mnie niepokoiło. Pewnie to, że byłam piękna, ale wszyscy

nocni wędrowcy mieli ładne twarze i zgrabne ciała. Gdyby tak łatwo dało się

przyciągnąć jego uwagę, już dawno byłby martwy.

Drake Jocelynn - Nocny Wędrowiec [CAŁOŚĆ].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: