powiedź więcej.pdf

więcej

S moczki i Fryderyk spacerowali po Krainie

pokazał mu, że jego okulary spokojnie wiszą

sobie na łańcuszku przypiętym do kieszeni

surduta i wcale się nie zgubiły. Smoczki śmiały

się z roztargnienia pisarza i opowiadały własne

zabawne przygody, które im się przytraﬁły

zanim poznały Pana Sonatę. Miłą pogawędkę

smoczków i Fryderyka przerwał fałszywy ton,

który wkradł się do melodii rozlegającej się

wokół.

– O, Kakofon chce nam coś powiedzieć – rzekł

Pan Sonata i zaczął się rozglądać. – Poczekaj-

cie tu, a ja pójdę dowiedzieć się, o co mu tym

razem chodzi – powiedział Fryderyk i zniknął

wśród drzew.

Kubuś, Milka i Bambuś czekali ze zniecierpli-

wieniem na powrót swojego przewodnika. Za-

stanawiali się przy tym, co też takiego wymyśli

tym razem podstępny Kakofon.

– Już jestem – powiedział Fryderyk, wyłaniając

się zza rosnących nieopodal krzaków. – Już

wszystko wiem. Myślę, że dzisiejsze zadanie

będzie dla was niezwykle proste. Fałszowi

wyczerpują się chyba pomysły. Nie ma już wy-

zwań, z którymi byście sobie nie poradzili.

– Mów Fryderyku, co tym razem będziemy

robić – niecierpliwiła się Milka.

– Kakofon przygotował listę słów, po kilka

dla każdego z was. Każdy z tych wyrazów ma

stanowić początek zdania. Kiedy ty, Milko,

przeczytasz swoje słowo, Kubuś

będzie musiał dodać następne,

a Bambuś kolejne.

Będziecie doda-

wać nowe wyrazy,

tak, by powstało z te-

go zdanie z sensem,

ale nie krótsze niż pięciowy-

razowe. – wyjaśnił zasady

gry Fryderyk.

– Łatwizna! – zawołał

Kubuś i przeczytał:

Biedronka…

– Ma – uzupełniła

Milka.

– Drobne – dodał

Bambuś.

Dźwięków, wsłuchując się w muzykę

rozlegającą się wokół. Milka nuciła i podskaki-

wała w takt wesołej melodii, a Kubuś i Bambuś

podziwiali kolory Grającego Lasu. Fryderyk

opowiadał ciekawe historie, które przytraﬁły się

mieszkańcom Krainy Dźwięków. Najbardziej

zabawna była opowieść o pisarzu, który zgubił

okulary i nie mógł dokończyć swojej bajki.

Szukał ich po całej okolicy, podnosił kamienie,

rozchylał nutkową trawę, wszedł nawet do

melodyjnego strumienia, by sprawdzić,

czy nie leżą gdzieś

na jego dnie.

Dopie-

ro, gdy

spotkał

Fryderyka

i poskarżył

się na swój

ciężki los, ten

47,63-hmcc55

1//5,/1,101/907945

Powiedz

– Śliczne – uzupełnił Kubuś.

– Czarne – dodała Milka.

– Kropeczki – zakończył Bambuś.

– I właśnie o to chodzi – pochwalił Pan Sonata.

Każdy kilka razy rozpoczynał zdanie, a po-

zostali dopełniali je kolejnymi wyrazami.

Zdarzały się chwile zastanowienia, ale w końcu

smoczkom po raz kolejny udało się z sukcesem

wykonać zadanie. Nie dość, że nie sprawiło im

ono większego problemu, to jeszcze świetnie

się bawiły przy układaniu zdań przez dodawa-

nie wyrazu do wyrazu.

– Czekamy na nagrodę – dopominał się Kubuś.

– Kogo dzisiaj poznamy?

– Jak zwykle niecierpliwy – powiedział Pan

Sonata, patrząc na Kubusia z uśmiechem. – Za

chwilę spotkacie kogoś, z kim na pewno z chę-

cią porozmawiacie, szczególnie ty, Milko.

– Mam nadzieję, że chłopcy też będą chcieli

mnie poznać – powiedziała niemal w tej samej

chwili pewna dama, która nagle pojawiła się

w pobliżu.

– Poznajcie panią Lucy Maud Montgomery, ka-

nadyjską pisarkę, która stworzyła cykl powieści

o…– zaczął Fryderyk, ale Milka nie dała mu

skończyć:

– Ani z Zielonego Wzgórza i jej przyjaciołach.

O Gilbercie, Dianie, Maryli, Mateuszu i wielu

innych – powiedziała jednym tchem. – Bardzo

lubię te postaci, a Ania jest szczególnie zabaw-

na, kiedy zdarzają się jej te wszystkie śmieszne

przygody.

– Ach, to ona pofarbowała sobie włosy na zielo-

no – wtrącił Bambuś. – Widziałem ﬁlm, który

powstał na podstawie pani książek. Był bardzo

zabawny.

– Mnie też się podobał, głównie ze względu na

Gilberta, który nie pozwala Ani dmuchać sobie

w kaszę – dodał Kubuś.

– Proszę nam opowiedzieć, jak powstali pani

bohaterowie. Trzeba mieć wyobraźnię, taką

jak Ania Shirley, żeby wymyślić tak barwne

i ciekawe przygody – poprosiła Milka panią

Montgomery.

Wydłużanie zdania

Przebieg zabawy:

zaczynamy zdanie od jedne-

go wyrazu, np. ten. Dziecko

dodaje np. ten kot. Powtarza-

my i dodajemy jeden wyraz,

np. ten kot ma. Teraz kolej

na dziecko np. ten kot ma

dziś… itd. Zwróćmy uwagę,

aby budowane zdanie było

logiczne.

47,63-hmcc56

1//5,/1,101/907947

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: