Masaż segmentarny – jest to typowy masaż odruchowy, który opiera się na powiązaniach istniejących między skórą, tkanką łączną, tkanką mięśniową, okostną, naczyniami, narządami wewnętrznymi, które są unerwione przez te same odcinki rdzenia kręgowego tworząc tzw. krąg czynnościowy.
narządy wewnętrzne skóra tkanka łączna
naczynia okostna tkanka mięśniowa
Jeżeli następuje zaburzenie elementu, to na drodze odruchowej występuje zaburzenie w pozostałych w postaci zaburzeń skórnych. M.S ma na celu opracowanie wszystkich zmian odruchowych w skórze, tkance łącznej, mięśniowej i okostnej oraz ich zlikwidowanie przez co na drodze odruchowej wpływamy na poprawienie czynności chorego narządu.
Podstawą działania M.S. jest ruch odruchowy skórno –trzewny z autonomicznego układu nerwowego.
Segmentarność w chorobach narządów wewnętrznych i narządach ruchu nie jest stosowana w profilaktyce.
Historia masażu:
W 1952 – została ogłoszona praktyka masażu przez Otto Glasera i Volganfa Dalicho.
· Henryk Head – skóra (w określonych jednostkach chorobowych stwierdził pewne obszary na skórze czyli dermatony, w które występuje nadwrażliwość na ucisk, ciepło, punkty maksymalne),
· Dicke + Leube, Kolhrausch – tkanka łączna (wykazali zależność między chorymi narządami wewnętrznymi a tkanką łączną, 1938 – ogłoszenie teorii, masaż łącznotkankowy),
· John Mackenzie – tkanka mięśniowa (stwierdził że w poszczególnych jednostkach chorobowych poszczególne segmenty- miotony wykazują nadwrażliwość głęboką (przeczulice) , w tym odcinkach występuje napięcie mięśniowe,
· Voglek – okostna (wykazał zależność między tkanką kostną a narządami wewnętrznymi i pobudzenie tkanki kostnej powoduje ukrwienie narządów, 1932 – ogłoszenie teorii i praktyki masażu kostnego.
Techniki masażu segmentarnego:
Masaż segmentarny łączy w sobie masaż:
- klasyczny
- łącznotkankowy
- okostnowy
Kierunki masażu segmentarnego:
kręgosłup – tylko z dołu do góry,
grzbiet – tylko z dołu do góry (bardziej korzystnie jest masować do kręgosłupa),
kark i barki – z dołu do góry,
głowa – od czoła i skroni do potylicy,
klatka piersiowa – od mostka na boki do kręgosłupa,
brzuch – tak jak w klasycznym, w prawą stronę,
miednica – od kości łonowej w kierunku kości krzyżowej i szpary pośladkowej,
kończyny górne i dolne – masujemy od części bliższych (proxymalnych) do dalszych (dystalnych), zachowując kierunek dosercowy masażu.
Opracowanie części ciała w masażu - 6 części:
ü grzbiet,
ü miednica,
ü klatka piersiowa,
ü kark i głowa,
ü kończyny górne i dolne.
Zasady (zalecenia):
ü zawsze zaczynamy od kręgosłupa,
ü siłę wykonywanego masażu dostosowujemy do indywidualnych potrzeb osoby masowanej,
ü siła bodźca – reguła Arndta Schulza dotyczy zastosowania siły bodźca;
słabe bodźce – podtrzymują procesy życiowe,
średnie bodźce – pobudzają,
silne bodźce – wpływają hamująco na te procesy albo wywołują reakcje paradoksalne,
bardzo silne bodźce – znoszą te procesy.
Prawo Kowarsschika o wzajemnej zwrotnej sile bodźca – im ostrzejszy przebieg choroby tym łagodniejsze muszą być zastosowane bodźce podczas masażu. Nie zastosowanie się do tego prawa spowoduje pogorszenie stanu pacjenta, mogą nastąpić przesunięcia odruchowe.
Przesunięcia odruchowe – są to nieoczekiwane reakcje które mogą pojawić się w trakcie masażu albo po masażu, będą dostarczały osobie masowanej dodatkowych dolegliwości których wcześniej nie było.
ü w pierwszej kolejności likwidujemy napięcie powierzchowne a później w warstwach głębiej położonych,
ü mamy znać wszystkie możliwości przesunięć odruchowych i sposoby ich likwidowania,
ü czas trwania masażu jednej części segmentarnej – od 20- 30 minut,
ü ilość zabiegów: po zlikwidowaniu wszystkich dolegliwości odruchowych przestajemy masować, jeżeli w ciągu 20 zabiegów nie uda nam się zlikwidować choroby robimy przerwę ok. 2 tygodni i zaczynamy od nowa (masujemy codziennie, co drugi dzień lub 2 razy w tygodniu).
Pozycje w masażu segmentarnym:
ü pozycja leżenia na brzuchu,
ü pozycja leżenia na plecach,
ü w pozycji siedzącej.
Nie zaleca się korzystania ze środków poślizgowych.
agaimarcin