Dz.U.04.68.622
2005.01.01 zm. Dz.U.2004.273.2703 art. 68
2008.12.01 zm. Dz.U.2008.209.1320 art. 4
zm. Dz.U.2008.215.1355 art. 1
2009.01.01 zm. Dz.U.2008.209.1320 art. 4
USTAWA
z dnia 19 marca 2004 r.
Prawo celne1)
(Dz. U. z dnia 20 kwietnia 2004 r.)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa reguluje w zakresie uzupełniającym przepisy prawa wspólnotowego:
1) zasady przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, zwanej dalej "Wspólnotą", i wywozu towarów z tego obszaru,
2) zasady postępowania z towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną,
3) sposób przekazywania informacji do celów ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty
- oraz związane z tym prawa i obowiązki osób, a także uprawnienia i obowiązki organów celnych.
Art. 2. Wprowadzenie towaru na obszar celny Wspólnoty lub jego wyprowadzenie z tego obszaru powoduje z mocy prawa powstanie obowiązków i uprawnień przewidzianych w przepisach prawa celnego, jeżeli przepisy prawa, w tym umowy międzynarodowe, nie stanowią inaczej.
Art. 3. Ustawa ma zastosowanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, chyba że umowa międzynarodowa stanowi inaczej.
Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) terytorium kraju - terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) terytorium państwa trzeciego - terytorium państwa nienależącego do Wspólnoty;
3) Wspólnotowy Kodeks Celny - rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992), ostatnio zmienione aktem dotyczącym warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE L 236 z 23.9.2003);
4) Rozporządzenie Wykonawcze - rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993), ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1335/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. zmieniającym rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 187 z 26.7.2003);
5) Rozporządzenie ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych - rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. dotyczące ustanowienia wspólnotowego systemu zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L 105 z 23.4.1983), ostatnio zmienione aktem dotyczącym warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. Urz. WE L 236 z 23.9.2003).
Art. 5. 1. Przepis art. 37 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego stosuje się odpowiednio do przemieszczania towarów pomiędzy terytorium kraju a pozostałą częścią obszaru celnego Wspólnoty, którymi obrót podlega na mocy przepisów krajowych, przepisów wspólnotowych lub umów międzynarodowych zakazom lub ograniczeniom, a także do przemieszczania towarów, których nabycie wewnątrzwspólnotowe lub dostawa wewnątrzwspólnotowa podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.
2. W przypadku uzasadnionego przypuszczenia lub stwierdzenia naruszenia przepisów mających zastosowanie do towarów, o których mowa w ust. 1, organ celny, w sprawach nienależących do jego właściwości, niezwłocznie zawiadamia właściwe organy nadzoru i kontroli, które podejmują stosowne działania. Jeżeli jest to uzasadnione, organ celny może również w takim przypadku zatrzymać towar i niezwłocznie przekazać go tym organom.
Art. 6. Uprawnienia organów celnych do wykonywania czynności w ramach dozoru celnego (kontrola celna) oraz zakres tych czynności określa ustawa z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 72, poz. 802, z późn. zm.2)).
Art. 7. Do obliczania terminów określonych w przepisach wspólnotowego prawa celnego stosuje się rozporządzenie nr 1182/71/EWG/EURATOM z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (Dz. Urz. WE L 124 z 8.6.1971).
Art. 8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy stosowanych w sprawach celnych, mając na uwadze jednolite wykonywanie przepisów prawa celnego oraz ułatwienie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi. Rozporządzenie może zawierać instrukcje wypełniania tych formularzy.
Art. 9. Termin przechowywania dokumentów, o którym mowa w art. 16 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, wynosi 5 lat.
Art. 10. Świadectwa pochodzenia towarów wywożonych z terytorium kraju są wystawiane przez organy celne na pisemny wniosek eksportera lub nadawcy towaru, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.
Art. 11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, kurs wymiany, o którym mowa w rozdziale 6 tytułu 5 Rozporządzenia Wykonawczego, stosowany w celu ustalenia wartości celnej, mając na uwadze postanowienia wspólnotowego prawa celnego oraz zapewnienie powszechnej dostępności informacji w tym zakresie.
Art. 12. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może ogłosić w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w drodze obwieszczenia, wyjaśnienia do Taryfy celnej, obejmujące w szczególności noty wyjaśniające do Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów (HS) oraz opinie klasyfikacyjne i decyzje Komitetu Systemu Zharmonizowanego.
Art. 13. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, procedury przyjmowania i przekazywania wniosków o zaliczenie towarów na poczet kontyngentu taryfowego, tryb przekazywania informacji w zakresie rejestrowania i sprawowania kontroli importu specyficznych towarów objętych procedurą nadzoru importu, mając na uwadze sprawną realizację przepisów prawa celnego oraz uproszczenie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi.
Art. 13a. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb postępowania w trakcie dokonywania przemieszczania towarów na terytorium kraju w ramach uprzywilejowanego traktowania taryfowego towarów ze względu na ich końcowe przeznaczenie, o którym mowa w art. 296 ust. 4 Rozporządzenia Wykonawczego, mając na względzie specyfikę działań i czynności podejmowanych przez organy celne w celu zapewnienia prawidłowego obrotu towarami, a także gospodarcze potrzeby przedsiębiorców.
Rozdział 2
Wprowadzanie towarów na obszar celny Wspólnoty i nadawanie im przeznaczenia celnego
Art. 14. Towary mogą być wprowadzane na obszar celny Wspólnoty lub wyprowadzane z tego obszaru przez przejścia graniczne otwarte dla danego ruchu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Art. 15. 1. Wprowadzanie towarów na obszar celny Wspólnoty i ich wyprowadzanie z tego obszaru jest dozwolone wyłącznie drogą celną określoną przez organ celny i zgodnie z jego instrukcjami, chyba że przepis odrębny stanowi inaczej.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć drogi celne, określić sposób poruszania się i przemieszczania towarów po tych drogach, zabezpieczający przed usunięciem towarów spod dozoru celnego, oraz ustalić przypadki i warunki, które powinny zostać spełnione, aby przewóz towarów oraz ich wprowadzenie i wyprowadzenie mogło odbywać się poza drogami celnymi, uwzględniając przepisy dotyczące ruchu turystycznego, ruchu przygranicznego, obrotu pocztowego lub ruchu o mało istotnym znaczeniu ekonomicznym.
Art. 16. Warunki i tryb tworzenia oraz prowadzenia magazynów czasowego składowania, o których mowa w art. 185 Rozporządzenia Wykonawczego, określi minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, mając na uwadze zapewnienie właściwego dozoru celnego i kontroli celnej towarów w nich składowanych.
Art. 17. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, urzędy celne, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary. Rozporządzenie powinno uwzględniać możliwość sprawowania dozoru celnego i kontroli celnej.
Art. 18. 1. W uzasadnionych przypadkach i na warunkach określonych przez organ celny czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organ celny.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymogi, jakie ma spełniać miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny;
2) warunki i tryb postępowania przy wyznaczaniu lub uznawaniu oraz znoszeniu przez organ celny tych miejsc;
3) okres, na jaki mogą zostać przez organ celny uznane lub wyznaczone te miejsca;
4) przypadki, w których czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w tych miejscach;
5) rodzaj towarów, którym może zostać nadane przeznaczenie celne w tych miejscach.
Rozporządzenie powinno uwzględniać właściwość urzędów celnych do dokonywania czynności określonych przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, a w zakresie wymogów, jakie musi spełniać miejsce wyznaczone lub uznane - konieczność skutecznego sprawowania dozoru celnego.
Art. 19. 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakie powinno spełniać zgłoszenie celne, w tym dokonywane z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, dokumenty, które mogą być wykorzystywane w charakterze zgłoszenia celnego, oraz dokumenty dołączane do zgłoszenia celnego. W rozporządzeniu należy w szczególności określić rodzaje i wzory dokumentów, które mogą być wykorzystywane w charakterze zgłoszenia celnego, sposób dokonywania zgłoszeń celnych dokonywanych z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego oraz wymogi dotyczące dokumentów dołączanych do zgłoszenia celnego. Rozporządzenie powinno uwzględniać różne formy dokonywania zgłoszenia celnego.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i warunki przedstawiania towarów i dokonywania zgłoszeń celnych w obrocie pocztowym. Rozporządzenie powinno uwzględniać specyfikę obrotu pocztowego oraz przepisy wspólnotowego prawa celnego w tym zakresie.
Art. 20. Zgłoszenie celne dotyczące towaru niemającego charakteru handlowego wprowadzanego na obszar celny Wspólnoty lub wyprowadzanego z tego obszaru, dokonywane przez podróżnych, powinno być złożone najpóźniej w chwili przystąpienia organu celnego do kontroli celnej.
Art. 21. Organ celny odmawia, w formie pisemnej lub elektronicznej, przyjęcia zgłoszenia celnego, wskazując przyczyny odmowy, jeżeli:
1) zgłoszenie nie odpowiada wymogom formalnym, o których mowa w art. 62 Wspólnotowego Kodeksu Celnego;
2) nie są spełnione warunki do objęcia towaru wnioskowaną procedurą celną lub nadania przeznaczenia celnego;
3) objęcie towaru wnioskowaną procedurą celną lub nadanie przeznaczenia celnego nie może nastąpić z powodu obowiązujących zakazów lub ograniczeń.
Art. 21a. 1. W przypadku unieważnienia zgłoszenia celnego na wniosek zgłaszającego, organ celny wskazuje przyczyny unieważnienia, w formie pisemnej lub elektronicznej.
2. W przypadkach innych niż określony w ust. 1, organ celny rozstrzyga w sprawie unieważnienia zgłoszenia celnego w drodze decyzji.
Art. 22. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje towarów, których objęcie procedurą celną z zastosowaniem procedury uproszczonej zależy od spełnienia dodatkowych warunków, oraz rodzaje towarów, które nie mogą być obejmowane procedurą celną z zastosowaniem procedury uproszczonej. Rozporządzenie powinno uwzględniać rodzaje procedur celnych, w których stosuje się procedurę uproszczoną, oraz ryzyko związane z obrotem określonymi kategoriami towarów.
Art. 23. 1. Zgłaszający oblicza i wykazuje w zgłoszeniu celnym kwotę należności przywozowych lub wywozowych.
2. W przypadku, o którym mowa w art. 248 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, organ celny wzywa do złożenia zabezpieczenia, wydając w tej sprawie postanowienie.
3. Jeżeli przed zwolnieniem towaru organ celny stwierdzi, że zgłaszający w zgłoszeniu celnym podał nieprawidłowe dane, mające lub mogące mieć wpływ na wysokość kwoty wynikającej z długu celnego lub zastosowaną procedurę celną, wydaje decyzję, w której określa kwotę wynikającą z długu celnego lub rozstrzyga o nadaniu towarowi właściwego przeznaczenia celnego zgodnie z przepisami prawa celnego.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, organ celny nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania. Za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się datę przyjęcia zgłoszenia celnego.
5. Po zwolnieniu towaru organ celny może, z urzędu lub na wniosek, wydać postanowienie w sprawie zmiany danych zawartych w zgłoszeniu celnym, innych niż określone w ust. 3. Na postanowienie w sprawie zmiany danych służy zażalenie.
Art. 24. 1. Towary zwolnione przez organ celny powinny zostać podjęte w terminie 30 dni od dnia ich zwolnienia.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin ten może zostać przedłużony na wniosek osoby zainteresowanej. Na postanowienie w sprawie przedłużenia terminu służy zażalenie.
Art. 25. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których organ celny pobiera zabezpieczenie:
1) w związku z prowadzeniem składu celnego;
2) w związku z korzystaniem z zawieszającej procedury celnej, w celu zapewnienia pokrycia kwoty wynikającej z długu celnego mogącego powstać w stosunku do towarów objętych tą procedurą;
3) w związku z dopuszczeniem do obrotu towarów, które podlegają dozorowi celnemu ze względu na przeznaczenie;
4) w innych przypadkach, gdy przepisy prawa celnego przewidują możliwość pobrania zabezpieczenia.
Rozporządzenie powinno uwzględniać, w szczególności, różnice pomiędzy poszczególnymi typami składów celnych, rodzaje towarów obejmowanych procedurami celnymi, z uwzględnieniem towarów, którymi obrót związany jest z podwyższonym ryzykiem.
Art. 26. 1. Wolne obszary celne lub składy wolnocłowe mogą być tworzone na wniosek w celu:
1) ułatwienia międzynarodowego ruchu tranzytowego towarów, w szczególności w portach morskich, lotniczych, rzecznych lub miejscach przyległych do przejść granicznych;
2) rozwoju eksportu i tworzenia nowych miejsc pracy.
2. Wolne obszary celne lub składy wolnocłowe mogą być tworzone w miejscach niezamieszkanych, których położenie umożliwi sprawowanie skutecznego dozoru celnego towarów wprowadzanych i wyprowadzanych z wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego.
3. Zarządzającym wolnym obszarem celnym lub składem wolnocłowym może być jedynie osoba mająca siedzibę we Wspólnocie posiadająca, z wyjątkiem wolnych obszarów celnych o typie kontroli II w rozumieniu art. 799 lit. b Rozporządzenia Wykonawczego, prawo własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, na której ma być ustanowiony wolny obszar celny lub skład wolnocłowy.
4. Wstęp do wolnego obszaru celnego oraz przemieszczanie się w nim odbywa się według zasad i na warunkach ustalonych z organem celnym.
5. Wolny obszar celny lub skład wolnocłowy może być zniesiony z urzędu lub na wniosek zarządzającego.
6. Zniesienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego może nastąpić z urzędu, w przypadku gdy:
1) wymagają tego zobowiązania międzynarodowe Rzeczypospolitej Polskiej;
2) zarządzający rażąco naruszył przepisy podatkowe lub celne;
3) nie została podjęta działalność gospodarcza:
a) w wolnym obszarze celnym - w terminie 24 miesięcy od dnia jego ustanowienia,
b) w składzie wolnocłowym - w terminie 12 miesięcy od dnia jego ustanowienia.
Art. 27. 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o utworzenie, zmianę powierzchni lub zniesienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego, dokumenty, które należy do niego dołączyć, oraz tryb rozpatrzenia wniosku, uwzględniając zakres informacji niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia i znosi wolne obszary celne i składy wolnocłowe, określa ich obszar i wyznacza osobę zarządzającego, mając na uwadze spełnienie wymogów, o których mowa w art. 26.
Art. 28. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób powiadamiania organu celnego o rozpoczęciu lub zakończeniu działalności w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym;
2) ogólne warunki i wzory ewidencji prowadzonych w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.
W rozporządzeniu należy określić w szczególności dokumenty, które powinien przedłożyć organowi celnemu przedsiębiorca w przypadku rozpoczęcia lub zakończenia działalności w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.
Art. 29. 1. Organ celny może wyrazić zgodę na zrzeczenie się towaru na rzecz Skarbu Państwa bez innych obciążeń niż należności przywozowe. Organ celny może odstąpić od tego warunku, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że przyjęcie zrzeczonego towaru nie narazi Skarbu Państwa na straty.
...
SOL1983